Zasady rozliczania prywatnych wyjść pracowników sfery budżetowej

Dla udzielenia wyjścia (zwolnienia) w celach prywatnych, którego odpracowanie nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych, niezbędny jest pisemny wniosek pracownika. Wnioski mają charakter indywidualny, gdyż przechowywane są w dokumentacji związanej z czasem pracy prowadzonej, odrębnie dla każdego pracownika.

Praca większości pracowników sfery budżetowej odbywa się zwykle w ciągu dnia - w godzinach, w których czynne są inne urzędy, szkoły, banki, placówki służby zdrowia itp. Nie występują tu odrębne od kodeksowych regulacje dotyczące kwestii możliwości udzielania zwolnień od pracy w celu załatwienia sprawy osobistej. Przy braku takich odrębnych przepisów, na podstawie odesłań zawartych w pragmatykach zawodowych (art. 43 ustawy z 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych; dalej: ustawa o pracownikach samorządowych; art. 9 ustawy z 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej; dalej: ustawa o służbie cywilnej) stosować będziemy regulacje kodeksowe.

Poza przypadkami, w których przepisy prawa pracy nakładają na pracodawcę obowiązek udzielenia pracownikowi zwolnienia od pracy (np. wezwanie do stawiennictwa w sądzie w charakterze świadka, ślub dziecka) bądź usprawiedliwienia nieobecności w pracy, pracodawca może udzielać pracownikom zwolnień od pracy także w innych przypadkach, gdy uzna to za uzasadnione. Takim zwolnieniem może być zwolnienie udzielone na wniosek pracownika w celach:

• innych niż wymienione w przepisach prawa,
• niedotyczących spraw służbowych.

Wyjście prywatne pracownika, czyli opuszczenie miejsca pracy za zgodą pracodawcy, należy potraktować jako czasową usprawiedliwioną nieobecność w pracy. Zgodnie bowiem z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy, przyczynami usprawiedliwiającymi nieobecność pracownika w pracy są zdarzenia i okoliczności określone przepisami prawa pracy, które uniemożliwiają stawienie się pracownika do pracy i jej świadczenie, a także inne przypadki niemożności wykonywania pracy wskazane przez pracownika i uznane przez pracodawcę za usprawiedliwiające nieobecność w pracy. Mówimy tutaj nie tylko o nieobecnościach całodziennych, ale także obejmujących tylko pewną część czasu pracy zaplanowanego na dany dzień.