INTENSYWNOŚĆ ZABUDOWY W PLANACH MIEJSCOWYCH

Pojęcie intensywności zabudowy funkcjonuje w kontekście projektowania urbanistycznego od bardzo dawna. Zazwyczaj określa ono gęstość zabudowy w stosunku do jakiejś jednostki powierzchni. Dla większości osób mających jakikolwiek związek z budową miast, procesami inwestycyjnymi czy historią architektury jest to pojęcie wskazujące na ilość i wielkość budynków na danym terenie. Zarówno w kontekście zabudowy istniejącej jak i planowanej. Przyjęło się mówić, że np. zabudowa wsi czy przedmieść jest mało intensywna, a zabudowa miast jest bardziej intensywna. Intensywność zabudowy zazwyczaj zwiększa się wraz z wielkością miasta i jej lokalizacją w stosunku do jego centrum. Stosunkowo proste pojęcie przysporzyło jednak w ostatnich latach niemało kłopotów.

Wskaźnik intensywności kiedyś i dziś

Od jakiegoś czasu pojęcie intensywności zabudowy ma zastosowanie nie tylko potoczne, ale również służy praktycznemu przekazywaniu informacji pomiędzy uczestnikami procesu inwestycyjnego i administracji architektoniczno-budowlanej. W drugiej połowie dwudziestego wieku szczególnie zwracano uwagę na ten wskaźnik przede wszystkim w kontekście planowania społeczno-gospodarczego. Pozwalało to porównywać planowane procesy budowlane z planowanymi efektami gospodarczymi i społecznymi w skali miasta, regionu czy kraju. Dziś wskaźnik intensywności ma przede wszystkim rolę w przekazywaniu informacji o charakterze zabudowy, w określaniu warunków zabudowy w dokumentach planistycznych.