Inwentaryzacja w Krajowych Standardach Rachunkowości

Wstęp

Za zaniechanie przeprowadzenia lub rozliczenia inwentaryzacji albo przeprowadzenie lub rozliczenie inwentaryzacji w sposób niezgodny z uor kierownicy jednostek mogą odpowiadać za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Przeprowadzenie inwentaryzacji oznacza zweryfikowanie prawdziwości danych zawartych w księgach rachunkowych dotyczących wielkości poszczególnych aktywów i pasywów jednostki. Jak zatem prawidłowo wypełnić te obowiązki, gdy powszechnie obowiązujące przepisy prawa w sposób szczątkowy regulują kwestie związane z przeprowadzaniem inwentaryzacji? W przepisach określone są tylko: terminy, częstotliwość i metody (spis z natury, uzgodnienie sald, weryfikacja sald). Szczegółowe zasady przeprowadzania, dokumentowania i rozliczania wyników inwentaryzacji poszczególnymi metodami - adekwatnymi do rodzajów aktywów i pasywów występujących w jednostkach - to w głównej mierze rozwiązania wypracowane podczas wieloletniej praktyki z dziedziny rachunkowości, przystosowane do potrzeb różnych jednostek organizacyjnych. Stąd też spotyka się wiele różnych rozwiązań, które mogą być stosowane. Niestety, powstaje przy tym wiele wątpliwości co do czysto praktycznych aspektów organizacji i przebiegu inwentaryzacji. Problemy te zostały dostrzeżone i stały się podstawą do objęcia najbardziej podstawowych kwestii standaryzacją. Komitet Standardów Rachunkowości wydał, jak dotąd, trzy uregulowania. W wydanych standardach i stanowiskach zostały podane ujednolicone zasady przeprowadzania inwentaryzacji:

1. zapasów rzeczowych aktywów obrotowych,
2. środków trwałych,
3. rozrachunków z kontrahentami.

Jednostki sektora publicznego mogą stosować te rozwiązania pod warunkiem wprowadzenia ich do swoich polityk rachunkowości. W Poradniku przedstawiono te uregulowania i przykłady ich zastosowania w jednostkach sektora publicznego.

Z Poradnika można dowiedzieć się m.in.:

• w jakim zakresie najlepiej jest wprowadzić w jednostkach ustandaryzowane rozwiązania,