Wyrok NSA z dnia 10 listopada 2022 r., sygn. II FSK 901/22

W rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 43 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), „osobą przebywającą na wypoczynku” w gospodarstwie agroturystycznym, może być także pracownik odbywający podróż służbową.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zborzyński Sędziowie Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (spr.) Sędzia del. WSA Artur Kot po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. W.-Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 14 kwietnia 2022 r. sygn. akt I SA/Go 9/22 w sprawie ze skargi A. W.-Ł. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 26 października 2021 r. nr [....] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości; 2. uchyla zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 26 października 2021 r. nr [...]; 3. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze na rzecz A. W.-Ł. kwotę 6.176,00 (sześć tysięcy sto siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z 14 kwietnia 2022 r., sygn. akt I SA/Go 9/22, w sprawie ze skargi A. W.-Ł. (dalej: "Skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze (dalej: "DIAS") z dnia 26 października 2021r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") oddalił skargę. Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, jak i innych wyroków powołanych poniżej, dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej w skrócie: "CBOSA").

1.2 .Stan faktyczny sprawy przyjęty przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku. Skarżąca od 1 grudnia 2011 r. prowadziła działalności gospodarczą w zakresie przygotowywania i dostarczania żywności do odbiorców zewnętrznych (katering), korzystała z opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach ogólnych określonych w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., dalej: "u.p.d.o.f."). Z dniem 28 lutego 2013 r. Skarżąca zlikwidowała działalność gospodarczą. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. (dalej: "NUS") przeprowadzając kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r. ustalił, że w badanym roku świadcząc usługi kateringu (przygotowywanie i dostarczanie żywności do odbiorców zewnętrznych), wynajmu pokoi, usługi szkoleniowe oraz usługi gastronomiczne Skarżąca uzyskiwała przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., tj. z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej. NUS wszczął z urzędu wobec Skarżącej postępowanie podatkowe w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r. Organ pierwszej instancji ustalił, że Skarżąca prowadziła w okresie styczeń - luty 2013 r. podatkową księgę przychodów i rozchodów. Z przedłożonych dokumentów wynikało, że nie prowadziła podatkowej księgi przychodów i rozchodów za pozostałe miesiące 2013 r. Na wezwanie organu I instancji do przedłożenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów za 2013 r. Skarżąca przedłożyła wydruk o nazwie "Zapisy w buforze za rok: 2013", który uznano za księgę przychodów i rozchodów za miesiące styczeń i luty 2013 r. Zapisy w księdze dotyczyły zdarzeń zaistniałych w styczniu oraz lutym i kończyły się spisem z natury sporządzonym na 28 lutego 2013 r. tj. na dzień likwidacji działalności gospodarczej. Skarżąca przedłożyła m.in. rachunki dokumentujące świadczone w 2013 r. usługi, które według niej w całości podlegały zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzyskiwane przychody udokumentowała jedynie przedłożonymi rachunkami. Według organu I instancji z rachunków wystawionych w 2013 r. wynikło, że poza zgłoszoną działalnością gospodarczą w zakresie przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych, strona świadczyła również usługi zakwaterowania, noclegu, pobytu z wyżywieniem. Przychód z tej działalności nie został zaewidencjonowany w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Ustalono, że Skarżąca była współwłaścicielem gospodarstwa rolnego o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha i od 14 marca 2013 r. była płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne jako rolnik. W toku przesłuchania oświadczyła, że wszystkie wynajmowane w 2013 r. pokoje znajdowały się w budynku mieszkalnym, położonym w prowadzonym przez nią gospodarstwie rolnym, których było trzy. Dodatkowo była kuchnia z jadalnią, łazienki, toalety i korytarze. Organ I wyjaśnił, iż użyte w art. 21 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. sformułowanie "pobyt na wypoczynku" dotyczy pobytów urlopowych, weekendowych, które nie są związane z wykonywaną pracą, prowadzoną działalnością gospodarczą, inną działalnością zarobkową, przynależnością do stowarzyszeń, klubów sportowych. NUS zauważył, że z analizy przedłożonych rachunków wynikało, iż na większości z nich widniał NIP kontrahenta. Rodzaj usług, zawartych w treści rachunków, świadczonych przez Skarżącą w dużej części wskazywał jedynie, że usługi dotyczyły zakwaterowania i noclegu, bez wskazania celu tego pobytu. W wyniku weryfikacji rachunków NUS wskazał, że Skarżąca uzyskała w 2013 r. przychód z tytułu prowadzonej działalności w łącznej wysokości 102.511,00 zł. Kwota 87.706,00 zł stanowiła przychód związany z dochodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzyskanym ze świadczenia usług cateringu, wynajmu pokoi w celach turystycznych osobom przebywającym w podróży służbowej, usług szkoleniowych i gastronomicznych. Kwota 14.805,00 zł stanowiła natomiast przychód z tytułu świadczenia usług wynajmu pokoi osobom przebywającym na wypoczynku, z którego dochód korzystał ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. Jako koszty uzyskania przychodów NUS uznał, zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. koszty poniesione i udokumentowane fakturami VAT, koszty poniesione z tytułu składki na Fundusz Pracy oraz koszty poniesione w związku z obsługą rachunków bankowych. Ponadto organ I instancji stwierdził, że prowadzona podatkowa księga przychodów i rozchodów w 2013 r. nie zawiera wszystkich zdarzeń gospodarczych mogących mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego za 2013 r. Stwierdzono, iż księga za miesiące styczeń i luty 2013 r. jest nierzetelna. Organ nie uznał księgi za dowód w postępowaniu podatkowym. Pomimo nierzetelnego prowadzenia ksiąg za styczeń i luty 2013 r. i nie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów za miesiące od marca do grudnia 2013 r. NUS odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze szacowania na podstawie art. 23 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. 2021 r., poz. 1540 ze zm., dalej: "O.p."). NUS określił Skarżącej decyzją z 15 kwietnia 2021 r. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2013 rok w wysokości 14.606,00 zł.