Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 1 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.371.2023.1.PP

- Czy działalność wykonywana przez Spółkę na terytorium Polski będzie prowadzić do uznania, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski zakład podatkowy w postaci tzw. stałej placówki w rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. a) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 1 UPO, - Czy działalność wykonywana przez Spółkę na terytorium Polski będzie prowadzić do uznania, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski zakład podatkowy w postaci tzw. zależnego agenta rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. c) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 5 UPO.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

czy działalność wykonywana przez Spółkę na terytorium Polski będzie prowadzić do uznania, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski zakład podatkowy w postaci tzw. stałej placówki w rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. a) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 1 UPO,
czy działalność wykonywana przez Spółkę na terytorium Polski będzie prowadzić do uznania, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski zakład podatkowy w postaci tzw. zależnego agenta rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. c) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 5 UPO.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Szwecji. Spółka prowadzi swoją działalność na terytorium Szwecji i jest szwedzkim rezydentem podatkowym w rozumieniu UPO. Spółka jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej A. (dalej: „Grupa”).

W ramach Grupy wyodrębniono jednostkę biznesową B. wraz ze spółką C., która jest właścicielem marek pojazdów użytkowych, tj. pojazdów ciężarowych i autobusów. Są to między innymi D. (…) i E. (…), zwane dalej łącznie „Markami”.

Przemysł pojazdów użytkowych stoi obecnie w obliczu istotnych zmian związanych z elektryfikacją i zmniejszeniem emisji zanieczyszczeń w transporcie drogowym. W związku z tym wiele „BEV” (ang. battery-electric vehicles and plug-in hybrid vehicles - pojazdy z napędem elektrycznym i pojazdy hybrydowe typu plug-in) zostanie wprowadzonych na rynki, zwłaszcza w Europie - w związku z narzuconymi na producentów pojazdów użytkowych celami redukcji emisji zanieczyszczeń. W celu promowania wprowadzanych przez Marki na rynek pojazdów BEV, konieczna jest powszechna i dobrze funkcjonująca infrastruktura ładowania wraz z łatwym dostępem i możliwościami płatności dla klientów.

W związku z tym, celem Spółki jest zapewnienie dostępu do publicznych stacji ładowania w całej Europie, w tym w Polsce (zwanej dalej „Electric Mobility Service Provider” lub „MSP”). MSP będzie oferowany głównie klientom prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie transportu. W związku z tym MSP będzie dostępne zarówno dla klientów polskich i zagranicznych, którzy zakupili BEV od Marek, ale także dla klientów polskich i zagranicznych, którzy będą korzystać z MSP w celu ładowania swoich BEV za pomocą stacji ładowania zlokalizowanych na terytorium Polski w ramach prowadzonej międzynarodowej działalności gospodarczej w zakresie transportu. Z punktu widzenia sprzedaży, głównym celem MSP jest zapewnienie klientom ciężarówek przystępnej cenowo i bezproblemowej usługi, co ułatwi im ładowanie BEV w miejscach publicznych oraz umożliwienie fakturowania i płacenia za takie ładowania. W związku z tym MSP jest ważną częścią publicznego ekosystemu systemu ładowania, który opisano poniżej.

Poniżej opisano typowe podmioty działające w publicznym ekosystemie ładowania i ich kluczowe zadania:

1)Dostawca energii jest odpowiedzialny za dostarczanie energii do punktów ładowania i rozliczanie Operatorów Punktów Ładowania (dalej: „CPO”);

2)CPO są odpowiedzialni za utworzenie, posiadanie i obsługę sieci ładowania;

3)Dostawca usług roamingu działa jako pośrednik między CPO a MSP, uzyskując opłatę za usługę;

4)MSP jest odpowiedzialny za zapewnienie dostępu do sieci ładowania i fakturowanie klientów;

5)Operator floty - prowadzi działalność transportową BEV, w tym zajmuje się pobierania opłat za ładowanie na trasie.

W ramach swojej roli w publicznym ekosystemie ładowania, podstawowym zamiarem Spółki nie jest bycie dostawcą energii elektrycznej, ale raczej działanie jako pośrednik w dostarczaniu energii elektrycznej niezbędnej do ładowania pojazdów w publicznych stacjach ładowania (dalej: „Punkty Ładowania”).

Operator floty jest w stanie zobaczyć przegląd kosztów ze wszystkich sesji ładowania zużytych przez jego flotę pojazdów BEV i będzie fakturowany w okresach miesięcznych. Dalsze usługi dla operatora floty będą świadczone za pośrednictwem strony internetowej obsługiwanej przez Markę, natomiast kierowca może pobrać i korzystać z przedstawionych usług za pośrednictwem standardowej aplikacji dla kierowców obsługiwanej przez Markę.

Ponadto, w ramach oferty MSP zostanie wysłana do klienta karta (…) [karta wyposażona w technologię identyfikacji radiowej (…), która jest zwykle używana jako środek uwierzytelniający w celu umożliwienia dostępu do Punktów Ładowania], zostanie wysłany przez Spółkę do klienta jako integralna część usługi MSP, która umożliwia klientowi dostęp do Punktów Ładowania. Dostęp do Punktów Ładowania może być również uzyskiwany za pomocą aplikacji służącej do obsługi ładowania pojazdów, która komunikuje się z dostawcą backendu Spółki w celu aktywacji konkretnej sesji ładowania dla klienta.

Aplikacja dla kierowców obsługiwana przez Markę jest istniejącą aplikacją, która zapewnia kierowcom różnego rodzaju usługi. Funkcjonalność tej aplikacji jest wzbogacona o dwie funkcjonalności specyficzne dla MSP:

1.Wyświetlanie punktów ładowania;

2.Inicjowanie sesji ładowania.

Umowy pomiędzy Markami a Spółką

W ramach projektowanego modelu biznesowego pomiędzy Markami a Spółką ma zostać zawarta umowa o świadczenie usług - która składa się z następujących głównych elementów:

1)powierzenie Spółce przez Marki sprzedaży MSP dostosowanych do specyficznych wymagań klienta danej Marki;

2)wyrażenie zgody przez Marki na korzystanie przez Spółkę z logo Marki;

3)umowa, zgodnie z którą Marki będą dostarczać swoje produkty frontendowe (np. markowy portal internetowy czy aplikacja) jako część platformy MSP;

4)umowa o udostępnianiu danych pomiędzy Markami a Spółką, która pozwala na udostępnianie danych klientów pomiędzy Spółką a każdą indywidualną Marką.

Ponadto, będą istniały dalsze umowy o gwarantowanym poziomie świadczenia usług dalej: („SLA”) zawierane pomiędzy przez Spółką i Markami, jak również przez C, w celu zapewnienia, określonych działań w ramach platformy MSP (np. zapewnienie wsparcia, funkcji back office lub zapewnienie wsparcia backendowego).

Podstawowe funkcje i model współpracy dla operacji MSP

Zgodnie ze zdefiniowanym modelem biznesowym MSP, Spółka będzie wykonywać cztery kluczowe czynności:

1)Negocjowanie cen i zawieranie umów z CPO / dostawcami usług roamingowych w oparciu o wysokość abonamentu;

2)Zapewnienie platformy technicznej umożliwiającej dostęp do Punktów Ładownia;

3)Posiadanie umowy z klientem, fakturowanie klienta i pobieranie opłat od klienta;

4)Zapewnienie zgodności z obowiązkami prawnymi i podatkowymi związanymi z MSP.

Marki będą również wykonywać cztery kluczowe czynności zgodnie ze zdefiniowaną modelem biznesowym MSP:

1)Określenie koncepcji oferty, ustalanie ceny dla klienta końcowego i ustalanie struktury taryfowej swoich MSP;

2)Tworzenie świadomości poprzez ich tradycyjny kanał sprzedaży

3)Rozwój, hosting i obsługa usług frontendowych (np. markowego portalu internetowego lub aplikacji)

4)Zapewnienie wsparcia klienta pierwszego poziomu. W sytuacji, gdy wsparcie klienta specyficzne dla danej Marki nie może pomóc w rozwiązaniu powstałego problemu / pytania, wówczas pytania / problemy będą przekazywane bezpośrednio do ekspertów operacyjnych Spółki lub stron trzecich (np. samego CPO).

Podstawowe funkcje realizowane przez Spółkę będą wykonywane (i) przez pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę ze Spółką, (ii) jako usługi w ramach umów o świadczenie usług wspólnych z innymi podmiotami prawnymi w ramach Grupy lub (iii) przez zewnętrznych dostawców usług. Opisana konfiguracja jest uzależniona od obsady i poziomu outsourcingu poszczególnych funkcji. Wszystkie wyżej wymienione funkcje nie będą realizowane przez pracowników z terytorium Polski.

Spółka nie będzie posiadać żadnego tytułu prawnego do Punktów Ładowania i nie otrzyma wyłącznych praw do korzystania z nich. Dodatkowo, Spółka nie będzie odpowiedzialna za obsługę lub utrzymanie Punktów Ładowania zlokalizowanych w Polsce. Punkty Ładowania będą własnością podmiotu zewnętrznego i będą obsługiwane przez podmiot zewnętrzny, tj. CPO. Podczas gdy działalność gospodarcza może być prowadzona za pośrednictwem Punktów Ładowania, Spółka nie będzie jedynym dostawcą tej usługi przez cały czas, ponieważ podmioty trzecie mogą również oferować usługi za pośrednictwem Punktów Ładowania bez udziału Spółki.

Punkty Ładowania zostaną na stałe przytwierdzone do podłoża w Polsce i będą tam umocowane przez ponad 6 miesięcy.

Spółka nie będzie faktycznie dysponowała żadną powierzchnią na terenie Polski ani innymi zasobami. Spółka nie będzie posiadała biura, magazynu ani żadnej innej powierzchni oraz żadnej stałej infrastruktury, takiej jak pojazdy, narzędzia, wyposażenie, budynki, czy inne nieruchomości. Spółka nie wynajmuje również żadnego biura, budynku lub powierzchni w Polsce. Innymi słowy, Spółce nie będzie przysługiwał żaden tytuł prawny (własność, najem, leasing) do żadnego z wyżej wymienionych rodzajów infrastruktury w Polsce.

Spółka nie będzie zatrudniała żadnych pracowników na terytorium Polski. Spółka nie będzie też ani okresowo lub stale delegować pracowników do Polski, ani nie będzie zatrudniać na terytorium Polski pracowników innych podmiotów (w tym pracowników Spółki), którzy byliby zobowiązani do wykonywania poleceń Spółki. Ponadto, wszystkie strategiczne decyzje dotyczące działalności Spółki (np. dotyczące zaangażowania w nowe kontrakty, negocjacje i wykonanie nowych umów, relacji klienckich, itp.) również nie będą podejmowane w Polsce.

Lokalni Dealerzy

Marki sprzedają swoje pojazdy i usługi poprzez sieć Krajowych Spółek Dystrybucyjnych (dalej: „KSD”), które z kolei sprzedają pojazdy i usługi lokalnym Dealerom. Niektóre usługi, np. zarządzanie flotą, są sprzedawane bezpośrednio przez KSD klientom. Żadne produkty ani usługi nie są obecnie sprzedawane bezpośrednio przez Marki klientom. Spółka nie planuje zawiązywać żadnych bezpośrednich relacji/umów z KSD lub Dealerami.

Lokalni Dealerzy (dalej: „Dealerzy”), będący polskimi rezydentami podatkowymi, będą zaangażowani w sprzedaż usług MSP w związku ze sprzedażą samochodów ciężarowych.

W szczególności, Dealerzy nie mogą aktywnie promować MSP i nie będą uczestniczyć w faktycznym wdrażaniu usług MSP, ani w żaden inny sposób działać w imieniu Spółki.

Dealerzy to podmioty mające siedzibę i miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski. Prowadzą oni działalność gospodarczą na własne ryzyko i odpowiadają w sposób całkowicie niezależny od Spółki, zarówno z prawnego, jak i ekonomicznego punktu widzenia. Są podmiotami całkowicie niezależnymi od Spółki.

Dealerzy powinni informować klientów o dostępności MSP, demonstrować aplikację do ładowania oraz informować klientów o odrębnym procesie aktywacji MSP.

Spółka nie będzie odwiedzać salonów dealerskich w Polsce w celu nadzorowania i monitorowania pracy Dealerów. Dealerzy nie będą podlegać żadnej formie oceny wyników. Spółka nie będzie również wydawać Dealerom żadnych poleceń dotyczących wykonywanej przez nich pracy.

Spółka nie będzie dostarczać Dealerom żadnego sprzętu IT, takiego jak komputery, notebooki, tablety, drukarki, skanery itp. Ponadto, Spółka nie będzie również prowadzić warsztatów szkoleniowych dla Dealerów.

Dealerzy nie otrzymają pełnomocnictwa do zawierania umów handlowych w imieniu i na rzecz Spółki, zarówno pod względem formalnym jak i faktycznym (tj. nie będą upoważnieni ani zaangażowani faktycznie do prowadzenia negocjacji ani do podejmowania jakichkolwiek innych czynności prawnych i faktycznych zmierzających do zawarcia umów handlowych przez Spółkę).

Dealerzy nie będą otrzymywać dodatkowego wynagrodzenia za udzielanie klientom informacji o MSP. Przedmiotem działalności Dealera będzie sprzedaż samochodów ciężarowych i części samochodowych ciężarowych klientom. Dealerzy nie będą w żaden sposób ograniczani w sprzedaży części samochodowych ciężarowych do innych marek samochodów ciężarowych, będą mieli w tym zakresie pełną swobodę.

Pytania

1.Czy w świetle faktów i okoliczności przedstawionych w opisanym zdarzeniu przyszłym działalność wykonywana przez Spółkę na terytorium Polski będzie prowadzić do uznania, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski zakład podatkowy (dalej: „PE”) w postaci tzw. stałej placówki w rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. a) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 1 UPO?

2.Czy w świetle faktów i okoliczności przedstawionych w opisanym zdarzeniu przyszłym działalność wykonywana przez Spółkę na terytorium Polski będzie prowadzić do uznania, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski zakład podatkowy (dalej: „PE”) w postaci tzw. zależnego agenta rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. c) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 5 UPO?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle faktów i okoliczności przedstawionych w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie będzie posiadać na terytorium Polski PE w postaci tzw. stałej placówki rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. a) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 1 UPO.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle faktów i okoliczności przedstawionych w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie będzie posiadać na terytorium Polski PE w postaci tzw. zależnego agenta rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. c) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 5 UPO.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1

Definicja PE w ustawie o CIT

Na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „Ustawy o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie art. 3 ust. 3 pkt 1 Ustawy o CIT stanowi, iż za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej PE.

Zgodnie z art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, zagraniczny zakład stanowi:

a)stała placówka, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabryka, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

b)plac budowy, budowa, montaż lub instalacja, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,

c)osoba, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje - chyba, że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, stanowi inaczej.

Zgodnie jednak z brzmieniem powyższego przepisu, ustawowa definicja PE ma zastosowanie jedynie w przypadku, gdy właściwa umowa międzynarodowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie przewiduje regulacji odmiennych. W konsekwencji, aby dokonać prawidłowej wykładni w przedmiocie skutków podatkowych działalności wykonywanej przez Spółkę w związku z MSP, należy odwołać się do uregulowań UPO. Spółka jest rezydentem podatkowym Szwecji, dlatego też analiza, czy jakiekolwiek przychody Wnioskodawcy będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, powinna zostać przeprowadzona w oparciu o postanowienia UPO, która stanowi integralną część polskiego systemu podatkowego.

Definicja PE na gruncie UPO

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Konwencji zawartej pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz.U. z 2006 r. nr 26, poz. 193 ze zm., dalej jako: „UPO”), "zakład" oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa (dalej: „Stała placówka PE”). Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 2 określenie "zakład" obejmuje w szczególności: siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych. Zgodnie z ust. 3 tego artykułu określenie „zakład” oznacza plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Przy czym, na mocy art. 5 ust. 4 UPO, z definicji zakładu wyłączono działalność polegającą na:

a)użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;

b)utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania;

c)utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;

d)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;

e)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;

f)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o jakich mowa w punktach od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność placówki wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Do powstania zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1 UPO wymagane jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

a)istnienie "miejsca działalności gospodarczej", tj. placówki rozumianej jako pomieszczenia, a w pewnych okolicznościach maszyny i urządzenia,

b)takie miejsce musi mieć charakter stały, to znaczy musi być utworzona w określonym miejscu z pewnym stopniem trwałości,

c)prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki; oznacza to, że osoby które w taki lub inny sposób zależne są od przedsiębiorstwa prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym placówka jest położona.

Dokonując interpretacji postanowień UPO należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej (dalej: „Komentarz OECD”). Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz OECD do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zgodnie z rekomendacjami Rady OECD z 23 października 1997 r., przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania powinny być interpretowane z uwzględnieniem Komentarza OECD w sprawie podatków od dochodu i majątku.

Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem OECD.

Również zgodnie z polskim orzecznictwem administracyjnym przy wykładni przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania organa podatkowe powinny brać pod uwagę oficjalny Komentarz OECD. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2015 r. sygn. akt II FSK 185/13, sąd wskazał, że "Jakkolwiek bezsporne jest w nauce prawa i orzecznictwie, że modelowa konwencja OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku oraz oficjalny komentarz do tego dokumentu nie stanowią źródeł prawa, to jednak akty te mają istotne znaczenie pomocnicze w interpretacji umów o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu".

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2966/12, sąd wskazał, że: "(...) polskie organy podatkowe dokonując wykładni umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania mają nie tylko uprawnienie, ale i obowiązek stosowania reguł interpretacyjnych zamieszczonych w Komentarzu do Konwencji".

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 2071/07 sąd wskazał, że:"Na koniec zwrócenia uwagi wymaga, zważywszy na stanowisko Ministra Finansów odnośnie stosowania przy interpretacji przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, iż zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Komentarz ten ma bowiem na celu zapewnienie w miarę jednolitej interpretacji przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przez państwa zawierające te umowy. Chodzi o to, by każda ze stron umowy nie dokonywała zupełnie odmiennej interpretacji jej postanowień, co w bezpośredni sposób wpływa na destabilizację sytuacji podatnika".

Odnosząc się do kwestii ustalenia czy działalność wykonywana w Polsce przez Spółkę spełnia znamiona PE, istotne będzie ustalenie czy charakter tych czynności spełnia definicję PE zgodnie z art. 5 UPO.

Ad. a)

Zgodnie z pkt 10 i 11 Komentarza OECD do art. 5 Modelowej Konwencji określenie "miejsce prowadzenia działalności" obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Placówka może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń. Wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji. Nie ma również znaczenia tytuł prawny, na podstawie którego przedsiębiorstwo korzysta z danego miejsca. Może to być własność, ale również jakikolwiek inny tytuł. Placówka może być także usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa. Ponadto, zdaniem organów podatkowych na spełnienie analizowanego warunku mogą mieć również wpływ takie okoliczności jak:

wyposażenie personelu w narzędzia niezbędne do świadczenia usług (np. sprzęt komputerowy, sprzęt IT);
zawarcie umów o pracę z nowym personelem mającym siedzibę w Polsce;
zapewnienie personelowi dedykowanej powierzchni biurowej.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, powyższy warunek nie będzie spełniony w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku.

Ad. b)

Jeśli chodzi o drugą z powyższych przesłanek Wnioskodawca pragnie zauważyć, że chociaż definicja stałego miejsca prowadzenia działalności w Modelowej Konwencji OECD nie zawiera ostatecznych wytycznych w tym zakresie, uważa się, że o istnieniu PE można mówić jedynie wtedy, gdy placówka posiada przynajmniej pewien stopień stałości. Musi istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Aby placówka miała stały charakter musi być utworzona w określonych miejscu, z pewnym stopniem trwałości, tzn. nie ma charakteru wyłącznie tymczasowego - istotne jest przy tym, aby przedsiębiorstwo zagraniczne regularnie wykorzystywało daną przestrzeń, którą ma do dyspozycji. Przyjmuje się, że nie uważa się, że PE istnieje, jeśli działalność wykonywana jest przez daną placówkę przez okres krótszy niż 6 miesięcy.

Punkty Ładowania zostaną na stałe przytwierdzone do podłoża w Polsce i będą tam umocowane przez ponad 6 miesięcy. Jednakże, Spółka nie będzie posiadać żadnego tytułu prawnego do Punktów Ładowania i nie otrzyma wyłącznych praw do korzystania z nich. Dodatkowo, Spółka nie będzie odpowiedzialna za obsługę lub utrzymanie Punktów Ładowania zlokalizowanych w Polsce. Punkty Ładowania będą własnością podmiotu zewnętrznego i będą obsługiwane przez podmiot zewnętrzny, tj. CPO. Podczas gdy działalność gospodarcza Spółki może być prowadzona w pewnym zakresie za pośrednictwem Punktów Ładowania, Spółka nie będzie jedynym dostawcą tej usługi przez cały czas, ponieważ podmioty trzecie mogą również oferować usługi za pośrednictwem Punktów Ładowania bez udziału Spółki. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, powyższy warunek nie będzie spełniony w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku.

Ad. c)

Zgodnie z Komentarzem OECD, prowadzenie działalności poprzez placówkę oznacza, że osoby w określony sposób zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność gospodarczą w państwie, w którym Stała placówka PE jest położona. Działalność przedsiębiorstwa może być prowadzona przez samego przedsiębiorcę lub osoby zatrudnione przez przedsiębiorstwo na podstawie stosunku pracy bądź innego tytułu prawnego. Tak rozumiany personel obejmuje pracowników i inne osoby otrzymujące instrukcje z przedsiębiorstwa, tzw. osoby zależne.

Z funkcjonalnego punktu widzenia prowadzenie działalności "przez" stałe miejsce występuje tak długo, jak długo podatnik wykorzystuje miejsce prowadzenia działalności jako instrument dla swoich działań przedsiębiorczych.

Spółka nie będzie zatrudniała żadnych pracowników na terytorium Polski. Spółka nie będzie też ani okresowo lub stale delegować pracowników do Polsce, ani nie będzie zatrudniać na terytorium Polski pracowników innych podmiotów (w tym pracowników Spółki), którzy byliby zobowiązani do wykonywania poleceń Spółki. Ponadto, wszystkie strategiczne decyzje dotyczące działalności Spółki (np. dotyczące zaangażowania w nowe kontrakty, negocjacje i wykonanie nowych umów, relacji klienckich, itp.) również nie będą podejmowane w Polsce. W związku z tym, w opinii Wnioskodawcy powyższy warunek należy uznać za niespełniony.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził prawidłowość tego stanowiska (w zakresie przedstawionego przez Spółkę rozumienia ww. przesłanki), m. in. w poniższych interpretacjach:

interpretacja indywidualna z dnia 29 lipca 2022 r. o sygn. 0111-KDWB.4010.3.2022.2.MJ;
interpretacja indywidualna z dnia 8 kwietnia 2021 r. o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.26.2021.2.OK;
interpretacja indywidualna z dnia 5 marca 2021 o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.515.2020.2.AR;
Interpretacja indywidualna z dnia 26 lutego 2020 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.517.2019.4.BG;
Interpretacja indywidualna z dnia 4 października 2019 r. o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.347.2019.1.AJ.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle faktów i okoliczności przedstawionych w opisanym zdarzeniu przyszłym działalność wykonywana przez Spółkę na terytorium Polski będzie prowadzić do uznania, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski PE w postaci tzw. stałej placówki rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. a) ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 1 UPO.

Ad 2.

PE w postaci Zależnego agenta

Jak wskazano powyżej, PE może zostać utworzony nie tylko w związku z istnieniem stałej placówki PE, w której prowadzona jest działalność przedsiębiorcy, lecz również jest to możliwe wskutek działań prowadzonych przez tzw. zależnego agenta (dalej: „Zależny agent PE”).

Zgodnie z art. 4a ust. 11 lit. c ustawy o CIT cyt.:

„Ilekroć w ustawie jest mowa o (...) zagranicznym zakładzie - oznacza to: osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje,"

Zgodnie z art. 5 ust. 5 UPO, cyt.:

„Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada w tym Państwie zakład, w zakresie każdego rodzaju działalności, jaką osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępuj”

Z kolei zgodnie z art. 5 ust. 6 UPO, cyt.:

„Nie uważa się, że przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa posiada zakład w drugim Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje ono w tym Państwie czynności przez maklera, generalnego komisanta albo przez jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.”

W związku z powyższym, PE może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem zależnego agenta PE (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa). Cytowane postanowienie umowne znajduje zastosowanie "bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2", co oznacza, że wobec braku PE w sensie przedmiotowym (stała placówka PE) należy badać ustanowienie PE pod kątem działalności zależnego agenta PE.

Użyte w treści ustępu 5 pojęcie "osoba", w myśl art. 3 ust. 1 pkt d oznacza osobę fizyczną, spółkę oraz każde inne zrzeszenie osób.

Mając na uwadze wyjaśnienia zawarte w Komentarzu OECD do art. 5 ust. 5 zauważyć zatem należy, że aby miał zastosowanie ust. 5 muszą być spełnione następujące przesłanki:

osoba działa w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa;
czyniąc to, osoba ta zazwyczaj zawiera umowy lub zwykle odgrywa główną rolę przy doprowadzeniu do zawarcia kontraktów, które są rutynowo zawierane bez istotnej modyfikacji przez przedsiębiorstwo, oraz;
umowy te są zawierane na rzecz przedsiębiorstwa.

Brak spełnienia którejkolwiek z ww. przesłanek spowoduje, że „przedstawiciel” spółki nie będzie mógł zostać uznany za zależnego agenta PE w rozumieniu postanowień art. 5 ust. 5 UPO.

Jednakże nawet gdyby powyższe przesłanki zostały spełnione, to zależny agent PE nie powstanie, jeśli:

czynności będą miały charakter przygotowawczy lub pomocniczy w rozumieniu art. 5 ust. 4 UPO oraz
przedstawiciel taki działa jako „Niezależny agent” w ramach swojej zwykłej działalności.

W pierwszym kroku i zgodnie z Komentarzem OECD należy ocenić, czy zaangażowanie Dealerów w proces sprzedaży MSP może być traktowane jako pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w imieniu przedsiębiorstwa.

Stosownie do treści Komentarza OECD do art. 5 Modelowej Konwencji OECD, "Również określenie "pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w imieniu przedsiębiorstwa" nie ogranicza stosowania tego ustępu do przedstawiciela zawierającego kontrakty wiążące dosłownie dane przedsiębiorstwo. Ustęp ten ma również zastosowanie do przedstawiciela zawierającego kontrakty, które wiążą przedsiębiorstwo, mimo iż takie kontrakty w rzeczywistości nie są zawierane w imieniu danego przedsiębiorstwa. Fakt, że przedsiębiorstwo nie bierze czynnego udziału w transakcjach, może oznaczać, że przekazało takie uprawnienia przedstawicielowi. Na przykład można uważać, że przedstawiciel posiada rzeczywiste uprawnienie do zawierania kontraktów, jeżeli ubiega się i zbiera zamówienia (lecz ich nie realizuje w sposób formalny), które następnie są przesyłane bezpośrednio do składów, skąd towary są dostarczane, podczas gdy przedsiębiorstwo zagraniczne jedynie aprobuje transakcje w sposób rutynowy".

Nawet jeśli zależny agent posiada pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w imieniu przedsiębiorstwa to, zgodnie z art. 5 ust. 5 UPO, PE nie powstanie, jeśli przedstawiciel może być postrzegany jako "niezależny".

Powyższe potwierdza stanowisko zaprezentowane przez NSA w wyroku z dnia 15 lutego 2022 r. sygn. II FSK 1340/19, w którym NSA wskazał, że:

„warunkiem spełnienia się hipotezy ww. przepisu jest "działanie" zależnego przedstawiciela "w imieniu" przedsiębiorstwa (mocodawcy: tu Spółki), a nadto "posiadanie" oraz "wykonywanie" pełnomocnictwa do zawierania umów. Jeśli takiego pełnomocnictwa przedstawiciel nie posiada, jeśli go nie wykonuje, to nie może uzyskać statusu zależnego agenta. (...) Okoliczność zawierania wszystkich umów w Niemczech stanowi istotny argument dla generalnego wykluczenia C. jako pełnomocnika do zawierania umów w Polsce. Skoro bowiem są one zawierane w Niemczech, to nie są zawierane poprzez agenta (zależnego przedstawiciela - C.) w Polsce - samo uprawnienie do m.in. zbierania zamówień, uzgadniania warunków i terminów dostaw, negocjowania cen, zawierania umów jest w gestii jedynie centrali Spółki w Niemczech. Działalność C. nie polega więc na zawieraniu nowych umów, lecz wiąże się z jakimś rodzajem obsługi umów już zawartych. Konieczne pełnomocnictwo musi dotyczyć stosunków zewnętrznych reprezentowanego przedsiębiorstwa, czyli musi wiązać się z tą sferą działalności przedsiębiorstwa, która stanowi zasadniczy cel jego działania względem podmiotów spoza struktury ekonomicznej i prawnej.”

Aby móc traktować przedstawiciela jako niezależnego i aby nie stanowił on zależnego agenta PE dla Spółki, muszą być spełnione następujące kryteria:

powinien być on niezależny zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym oraz
powinien działać w ramach swojej zwykłej działalności.

W celu ustalenia, jaki ma charakter działalność przedstawiciela zagranicznego przedsiębiorcy konieczne jest uwzględnienie całości łączących go z przedsiębiorcą relacji umownych, jak również faktycznego sposobu ich wykonywania, który nie musi pokrywać się z treścią zawartych umów, a które jednak mają decydujące znaczenie dla oceny istnienia PE.

Niezależność przedstawiciela powinna wyrażać się zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym. Niezależności prawa osoby w stosunku do przedsiębiorstwa, które ona reprezentuje, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom oraz kontroli to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa.

Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa. Generalne upoważnienie do zajmowania się sprawami mocodawcy bez ingerencji z jego strony świadczy o niezależności. Podleganie wskazówkom i poleceniom służbowym nie powinno przekraczać stopnia dopuszczalnego w danych stosunkach gospodarczych. Informacje o intensywności kontroli może dostarczać rodzaj i częstość kontaktów przedstawiciela z przedsiębiorstwem. Szeroka kontrola jawi się jako kontrola dotycząca środków, za pomocą których wykonywana jest działalność na rzecz przedsiębiorstwa. Umieścić można tutaj sytuację, w której przedstawicielowi zwracane są wszystkie jego wydatki oraz kieruje się jego działaniami - taki podmiot nie jest niezależnym.

Ponadto, istotne znaczenie z punktu widzenia oceny istnienia PE ma okoliczność, czy ryzyko związane z prowadzeniem działalności ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje (pkt 38 Komentarza do art. 5 Konwencji Modelowej OECD). Zgodnie z ww. punktem Komentarza, kto podlega szczegółowym instrukcjom oraz kontroli nie może ponosić ryzyka gospodarczego za czynności, na które nie ma wpływu. Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa.

Za takim stanowiskiem przemawia również ugruntowane orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 września 2022 r. o sygn. I SA/Gl 584/22 sąd stwierdził, że:

„Niezależność przedstawiciela powinna wyrażać się zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym. Niezależność prawna osoby w stosunku do przedsiębiorstwa, które ona reprezentuje, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom oraz kontroli to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa. Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa. Generalne upoważnienie do zajmowania się sprawami mocodawcy bez ingerencji z jego strony świadczy o niezależności.”

Ponadto, NSA w wyroku z dnia 15 lutego 2022 r. o sygn. II FSK 1340/19, podzielając stanowisko sądu pierwszej instancji (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 lutego 2019 o sygn. III SA/WA 920/18) stwierdził, że:

„Zdaniem Sądu kasacyjnego, Sąd pierwszej instancji z właściwą wnikliwością, bo z uwzględnieniem opisu stanu sprawy, przepisów Konwencji oraz Umowy przeanalizował również kwestię zachowania przymiotu niezależności C. w kontekście stopnia kontroli sprawowanej nad nim przez skarżącą. We wniosku podano, że C. nie będzie całkowicie kontrolowany przez Spółkę, pracownicy skarżącej nie będą "odwiedzali" magazynu C. celem nadzorowania, monitorowania prac wykonywanych w ramach umowy z C. Powyższe uprawniało do stwierdzenia, że zaistnieje co prawda jakiś stopień kontroli, ale nie będzie on wykraczał poza normalne, zwyczajowe zainteresowanie usługobiorcy przebiegiem realizacji umowy z usługodawcą, i że w opisanych we wniosku warunkach jak najbardziej można wywodzić, że C. pozostanie niezależny w relacji ze Spółką, i że działa na własny rachunek.”

Analogicznie wypowiedział się też WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 18 października 2022 r. o sygn. I SA/Gl 915/22.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 marca 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.598.2021.4.AK, gdzie organ podatkowy stwierdził, że:

„Zatem przedstawiciel jest niezależny, jeżeli nie jest związany poleceniami i dyrektywami reprezentowanego przedsiębiorstwa. Generalne upoważnienie do zajmowania się sprawami mocodawcy bez ingerencji z jego strony świadczy o niezależności. Podleganie wskazówkom i poleceniom służbowym nie powinno przekraczać stopnia dopuszczalnego w danych stosunkach gospodarczych. Informacje o intensywności kontroli może dostarczać rodzaj i częstość kontaktów przedstawiciela z przedsiębiorstwem. Szeroka kontrola jawi się jako kontrola dotycząca środków, za pomocą których wykonywana jest działalność na rzecz przedsiębiorstwa. Umieścić można tutaj sytuację, w której przedstawicielowi zwracane są wszystkie jego wydatki oraz kieruje się jego działaniami - taki podmiot nie jest niezależnym. (...) Nie jest zwykle zależnym przedstawicielem inny przedsiębiorca, chyba że jest podporządkowany pod względem gospodarczym (np. gdy jego działalność oparta jest wyłącznie o zlecenia od tego przedsiębiorstwa). Przedstawiciel w takiej sytuacji zdany jest ekonomicznie tylko na jednego przedsiębiorcę. W rezultacie działalność na rzecz tylko jednego przedsiębiorcy przez cały okres działalności lub w długim zakresie determinuje status zależnego przedstawiciela.”

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w następujących interpretacjach podatkowych:

Interpretacja indywidualna z dnia 28 listopada 2022 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.577.2022.2.DP;
Interpretacja indywidualna z dnia 4 lipca 2022 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.234.2022.1.DP.

Za zależnego przedstawiciela powinna być traktowana osoba, której uprawnienia lub charakter jej czynności angażują przedsiębiorstwo w działalność gospodarczą w określonym zakresie na obszarze danego państwa.

Liczba przedsiębiorstw reprezentowanych przez przedstawiciela wpływa na ocenę niezależnego charakteru jego działalności. Im więcej reprezentowanych przedsiębiorstw, tym większą domniemywa się niezależność przedstawiciela. Komentarz OECD wskazuje jednak, że w przypadku gdy przedstawiciel działa na rzecz wielu przedsiębiorstw w ramach normalnej działalności gospodarczej i żadne przedsiębiorstwo nie zajmuje dominującej pozycji to i tak można go uznać za przedstawiciela zależnego, jeżeli przedsiębiorstwa porozumieją się w celu kontrolowania działań przedstawiciela (zob. Komentarz OECD do art. 5 pkt 38.6).

Nie jest zwykle zależnym przedstawicielem inny przedsiębiorca, chyba że jest podporządkowany pod względem gospodarczym (np. gdy jego działalność oparta jest wyłącznie o zlecenia od tego przedsiębiorstwa). Przedstawiciel w takiej sytuacji zdany jest ekonomicznie tylko na jednego przedsiębiorcę. W rezultacie działalność na rzecz tylko jednego przedsiębiorcy przez cały okres działalności lub w długim zakresie determinuje status zależnego przedstawiciela. Jednakże, powyższa okoliczność nie może mieć charakteru decydującego i wymaga uwzględnienia pozostałych okoliczności faktycznych.

Ponadto, jak zasadnie podkreślają sądy administracyjne w wydawanych wyrokach, nawet wykonywanie usługi tylko na rzecz jednego podmiotu powiązanego nie musi determinować statusu zależnego przedstawiciela. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 1 czerwca 2022 o sygn. II FSK 2696/19, stwierdził, że przedsiębiorca ma pełne prawo wyboru kontrahentów, a co za tym idzie może pracować tylko z jednym podmiotem i nie przesądza to o relacji zależności. Warto też podkreślić, że zdaniem sądów administracyjnych sam sposób ustalenia wynagrodzenia w sposób, w który wkalkulowany jest też tzw. narzut (metoda koszt plus) też nie świadczy automatycznie o relacji zależności. Przykładowo w wyroku NSA z 1 czerwca 2022 o sygn. II FSK 2696/19, sąd stwierdził, że:

„sposób kalkulacji wynagrodzenia, zawierającego narzut na ponoszone przez T. koszty, wskazuje na rynkowe warunki współpracy obu podmiotów. Co więcej, sposób wynagrodzenia należnego T. znajduje uzasadnienie w art. 11d) u.p.d.o.p. Według tego przepisu wynagrodzenie za usługi świadczone pomiędzy podmiotami powiązanymi może być określone za pomocą metody koszt plus. Wypłacanie przez spółkę wynagrodzenia na rzecz T. nie stanowi również argumentu na rzecz ekonomicznej zależności. We wniosku wskazano na powiązanie obu podmiotów, co musi przekładać się na stopień powiązań ekonomicznych i kapitałowych. Wynikające z tych powiązań okoliczności nie mogą samoistnie przemawiać za identyfikacją T. jako zakładu zagranicznego spółki.”

Podobne stanowisko wyraził również NSA w wyroku z dnia 16 listopada 2022 r. o sygn. II FSK 549/20.

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy nie można uznać Dealerów za zależnych agentów PE Spółki. Zdaniem Spółki, w stanie faktycznym opisanym w zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do powstania PE w postaci Zależnego Agenta PE, gdyż:

Dealerzy nie będą posiadali pełnomocnictwa do zawierania umów handlowych w imieniu i na rzecz Spółki, zarówno pod względem formalnym jak i faktycznym (tj. nie będą prowadzić negocjacji i nie będą podejmować innych czynności prawnych i faktycznych zmierzających do zawarcia umów handlowych przez Spółkę);
Dealerzy będą prowadzić działalność gospodarczą na własne ryzyko i odpowiadać w sposób całkowicie niezależny od Wnioskodawcy, zarówno z prawnego, jak i ekonomicznego punktu widzenia. Dealerzy będą podmiotami całkowicie niezależnymi od Wnioskodawcy;
Dealerzy nie będą podlegać żadnej formie oceny wyników pracy;
Spółka nie będzie również wydawać żadnych poleceń Dealerom;
Spółka nie będzie przekazywała Dealerom żadnego sprzętu IT, takiego jak komputery, notebooki, tablety, drukarki, skanery itp;
Spółka nie będzie odwiedzać Dealerów w Polsce w celu nadzorowania lub monitorowania prac wykonywanych w ramach umowy;
Spółka nie będzie również prowadzić warsztatów szkoleniowych dla Dealerów;
Dealerzy nie będą otrzymywać żadnego dodatkowego wynagrodzenia za przekazywanie klientom informacji o MSP;
Dealerzy będą mogli sprzedawać różne marki samochodów ciężarowych i części samochodów ciężarowych. Dealerzy nie będą w żaden sposób ograniczeni w sprzedaży części innych marek samochodów ciężarowych, będą mieli pełną swobodę w tym zakresie;

Jak Wnioskodawca wskazał w opisie zdarzenia przyszłego, miejsce efektywnego zarządzania Spółką znajduje się w Szwecji. W szczególności, żadne istotne decyzje biznesowe Spółki nie będą podejmowane z terytorium Polski.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on posiadał na terytorium Polski PE w postaci Zależnego Agenta w rozumieniu art. 4a pkt 11 lit. c ustawy o CIT w związku z art. 5 ust. 5 UPO.

Motywowany przepisami art. 14k Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie, jak na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 (dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.

Ulgi podatkowe na innowacje i rozwój

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 1 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.371.2023.1.PP