Interpretacja indywidualna z dnia 20 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-3.4012.328.2023.1.RK

Uznanie świadczonych sług za czynności zwolnione od podatku VAT.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania świadczonych przez Państwa usług za czynności zwolnione od podatku VAT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, za pośrednictwem agenta ubezpieczeniowego, płaci składki należne ubezpieczycielom wyłącznie jednorazowo, bo dzięki temu są one niższe. Następnie Wnioskodawca obciąża swoich klientów (Korzystających oraz pożyczkobiorców) kwotami składek następująco:

a) jednorazowo, wystawiając faktury na kwoty składek (jeden do jednego) ze zwolnieniem z VAT (dalej „VAT zw.”); albo

b) wliczając w raty leasingowe, w ich część tzw. odsetkową, na okres równy okresowi ubezpieczenia - tylko w przypadku zawierania umów leasingu; albo

c) rozkładając na określoną ilość rat okresowych (faktury z VAT zw., kwoty jeden do jednego), bez naliczania dodatkowych opłat za obsługę oraz kosztów finansowania.

Rozkładanie zapłaty składek ubezpieczeniowych na raty okresowe jest oczekiwane przez otoczenie rynkowe, jako udogodnienie uzyskiwania finansowania leasingowego/pożyczkowego, przy czym koszty składek ubezpieczeniowych ponosi Wnioskodawca, jak wskazano powyżej jednorazowo.

W związku z tym, że Korzystający oczekują finansowania różnych produktów, występują również z wnioskami o finansowanie składek ubezpieczeniowych. Wnioskodawca rozważa udzielanie takiego dodatkowego (tj. poza produktem podstawowym takim jak leasing, najem lub pożyczka) finansowania poprzez rozłożenie kosztów składki ubezpieczeniowej na raty w zamian za dodatkowe wynagrodzenie w postaci odsetek (tj. analogicznie jak w pożyczce) kalkulowanych na podstawie faktycznego okresu finansowania według stawek i wskaźników rynkowych.

Z perspektywy Wnioskodawcy, finansowanie składek ubezpieczeniowych jest produktem analogicznym do pożyczki (która jest w portfelu produktów). W związku z powyższym, Wnioskodawca wystawiałby faktury zawierające następujące pozycje: rata składki z VAT zw. (w przypadku refakturowania własnych ubezpieczeń), oraz wynagrodzenie za finansowanie (odsetki) również z VAT zw. Odsetki za finansowanie byłyby naliczane automatycznie wg stopy oprocentowania aktualnie obowiązującej w danej umowie leasingu, najmu, pożyczki zawartej z Korzystającym lub zgodnie z innymi warunkami indywidualnie uzgodnionymi, ale mieszczącymi się w warunkach rynkowych.

Wnioskodawca nabywa więc ubezpieczenia we własnym imieniu, którego koszty są refakturowane na rzecz Korzystających, czyli na Korzystających przenoszony jest dokładny koszt składki ubezpieczeniowej ponoszonej przez Wnioskodawcę, tj. na samej składce Wnioskodawca nie nalicza żadnej marży, jednak w związku z tym, że zapłata składki jednorazowej ponoszonej przez Wnioskodawcę zostaje rozłożona na raty, Wnioskodawca świadczy odrębną usługę Korzystającym, za którą powinien otrzymać wynagrodzenie adekwatne do charakteru świadczonej usługi zgodnie z warunkami rynkowymi.

Pytania

1.Czy w przypadku refakturowania na Korzystających kosztów ubezpieczenia, jednorazowo lub w ratach okresowych, w wysokości faktycznie poniesionych kosztów (bez doliczania marży), jeżeli ubezpieczającym będzie Wnioskodawca, refakturowane ubezpieczenie będzie podlegać zwolnieniu z VAT?

2.Czy w przypadku ustalenia odrębnego wynagrodzenia z tytułu rozłożenia kosztów składki ubezpieczeniowej na raty występuje odrębna usługa, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, za świadczenie której wynagrodzenie Wnioskodawcy w postaci odsetek będzie podlegać zwolnieniu z VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

1. W przypadku refakturowania na Korzystających kosztów ubezpieczenia, jednorazowo lub w ratach okresowych, jednakże w wysokości faktycznie poniesionych kosztów (bez doliczania marży), jeżeli ubezpieczającym będzie Wnioskodawca, refakturowane ubezpieczenie będzie podlegać zwolnieniu z VAT.

2. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wynagrodzenia w postaci odsetek za finansowanie kosztów składki ubezpieczeniowej w postaci rozłożenia jej zapłaty na raty, Wnioskodawca świadczy odrębną usługę, za której świadczenie otrzymuje wynagrodzenie w postaci odsetek podlega zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT.

Uzasadnienie

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się fikcję prawną, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis oznacza, że w przypadku refakturowania usługi (tj. nabycia i dalszej odprzedaży usługi) podmiot pośredniczący w świadczeniu usług traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie usługodawca usługi. Świadczenie usług w takich okolicznościach podlega opodatkowaniu VAT według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Świadczenia złożone

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, nie powinna być ona sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) zostały określone kryteria uznania danej czynności za świadczenie złożone. W wyroku w sprawie C-349/96 Card Protecion Plan Ltd przeciwko Commissioners of Customs Excise stwierdzono, iż świadczenie, obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność, nie powinno być sztucznie dzielone. Jednolite świadczenie ma zaś miejsce wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej.

W wyroku, w sprawie C-425/06 Ministero dellEconomia e delle Finanze przeciwko Part Service Srl TSUE orzekł z kolei, że „w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, (...) należy uważać za jednolitą czynność, gdy nie są niezależne. Jest tak na przykład, gdy w ramach nawet czysto obiektywnej analizy stwierdza się, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne oraz że jedno lub więcej świadczeń stanowi jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los prawny świadczenia głównego (...). W szczególności świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (...). Można również uznać, że jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (...)”.

W wyroku w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, „jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętnego konsumenta, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT”.

W powyższym wyroku TSUE wskazał na konieczność dokonania analizy charakteru transakcji z punktu widzenia nabywcy (konsumenta), bowiem to właśnie perspektywa nabywcy powinna być podstawą do ustalenia, jaki był rzeczywisty charakter świadczenia.

Z przytoczonych powyżej orzeczeń TSUE wynika, iż dane świadczenie, na które składa się kilka czynności, może być uznane za świadczenie złożone (na potrzeby podatku VAT) w przypadku, gdy czynności składające się na to świadczenie mają następujące cechy:

• elementy świadczenia są tak ściśle powiązane ze sobą, iż tworzą jedno świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby sztuczny charakter,
• czynności te nie są od siebie niezależne,
• możliwe jest wyodrębnienie świadczenia głównego, które dla nabywcy stanowi podstawowy cel danej transakcji,
• niektóre czynności mają charakter pomocniczy w stosunku do świadczenia głównego, tzn. nie stanowią one celu samego w sobie, ale środek do lepszego skorzystania ze świadczenia głównego.

W związku z powyższym wszystkie świadczenia wchodzące w skład świadczenia kompleksowego dzielą los prawno-podatkowy świadczenia głównego, w szczególności w zakresie podatku VAT.

Usługa leasingu i ubezpieczenia przedmiotu leasingu

TSUE zajmował się również zasadami opodatkowania refakturowania ubezpieczeń na gruncie polskiej ustawy VAT. W wyroku z 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE uznał, że „usługa ubezpieczenia świadczona leasingobiorcy za pośrednictwem leasingodawcy (...) ułatwia korzystanie z usługi leasingu, należy jednak uznać, że stanowi ona zasadniczo cel sam w sobie dla leasingobiorcy, a nie tylko sposób korzystania z owej usługi na najlepszych warunkach. Okoliczność, że ubezpieczenie obejmujące przedmiot leasingu jest wymagane przez leasingodawcę (...) nie może podważyć tego wniosku. (...) nawet jeżeli leasingobiorca jest zobowiązany do zadbania, aby przedmiot leasingu został ubezpieczony, to jednak dysponuje swobodą ubezpieczenia tego towaru w wybranym przez niego zakładzie ubezpieczeń. Wymóg objęcia ubezpieczeniem sam w sobie nie może zatem oznaczać, że usługa ubezpieczenia dostarczana za pośrednictwem leasingodawcy (...) ma charakter nierozerwalny lub dodatkowy wobec usług leasingu.” W konsekwencji TSUE uznał, że „usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu co do zasady stanowią usługi odrębne i niezależne do celów podatku VAT.” Wnioskodawca będzie występować w umowie ubezpieczenia, jako ubezpieczający, zaś Korzystający będzie następnie obciążany kosztem tego ubezpieczenia bez doliczania przez Wnioskodawcę dodatkowej marży.

W zależności od umowy ubezpieczenia, Spółka będzie dokonywała płatności jednorazowo lub w okresowych ratach, natomiast obciążenie Korzystającego będzie co do zasady następowało w okresowych ratach. Należy podkreślić, że Korzystający będzie miał również możliwość samodzielnego zawarcia umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu, u wybranego przez siebie ubezpieczyciela. Tym samym Korzystający nie będzie w żaden sposób zobowiązany do korzystania z usług Wnioskodawcy w tym zakresie. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy VAT zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Tym samym, czynność przeniesienia kosztu ubezpieczenia na leasingobiorcę stanowi transakcję ubezpieczeniową i korzysta ze zwolnienia z podatku VAT. Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy, usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu oraz usługa leasingu stanowią usługi odrębne od siebie, niezależne dla celów opodatkowania podatkiem VAT. Nie będzie miało również wpływu na stosowanie zwolnienia to, czy obciążenie następuje jednorazowo czy też zostanie rozłożone na raty jeżeli łączna wartość rat okresowych odpowiada składce ubezpieczeniowej opłaconej wcześniej przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e) ustawy VAT obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług określonych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy VAT powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Taki wniosek potwierdza praktyka interpretacyjna, m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18 lutego 2014 r. (sygn. IPPP2/443-1294/13-2/KOM) potwierdził prawidłowość stanowiska wnioskodawcy, zgodnie z którym „w przypadku refakturowania na klienta kosztów ubezpieczenia, jednorazowo lub w miesięcznych ratach, jednakże w wysokości faktycznie poniesionych kosztów (bez doliczania marży), jeżeli ubezpieczającym będzie Spółka, refakturowane ubezpieczenie będzie podlegać zwolnieniu z podatku VAT.”

Podobnie stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 27 lutego 2014 r. (sygn. ILPP2/443-1140/13-4/JK) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 7 stycznia 2015 r. sygn. IPPP2/443-942/14-4/AO.

Ad. 2

W związku ze świadczeniem odrębnej usługi finansowej (tj. odrębnej od leasingu/najmu oraz pożyczki), należy ustalić zasady opodatkowania tej usługi. Wnioskodawca, oprócz refakturowania składek ubezpieczeniowych w okresowych ratach będzie również pobierał wynagrodzenie w postaci odsetek z tytułu ich finansowania. Wynagrodzenie (oprocentowanie) należne Wnioskodawcy, którym obciążani będą Korzystający z tytułu rozłożenia płatności w czasie stanowić będzie ekwiwalent (świadczenie wzajemne) Wnioskodawcy w zamian za korzystanie z pieniądza w czasie. Świadczenie Wnioskodawcy polegające na rozłożeniu płatności składki w czasie stanowi zatem rodzaj udostępnienia środków finansowych Korzystającemu (pożyczka).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT zwalnia się od podatku VAT usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Tym samym, wynagrodzenie pobierane przez Wnioskodawcę z tytułu świadczenia wskazanej we wniosku usługi w zakresie finansowania składki ubezpieczeniowej, podlega zwolnieniu z VAT na podstawie powyższego przepisu.

Poniżej praktyka interpretacyjna:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, interpretacja z 9 marca 2012 r. (sygn. IPPP1/443-1790/11-2/PR), „W związku z pobraniem wynagrodzenia w postaci oprocentowania z tytułu rozłożenia zwrotu wydatku na raty, działanie Spółki należy zatem uznać za usługę o charakterze finansowym, która jest równoznaczna z udzieleniem przez Spółkę pożyczki Korzystającemu. Podstawą opodatkowania tej usługi będzie wyłącznie kwota należnego wynagrodzenia (oprocentowania) z tytułu rozłożenia płatności na raty”.
• Analogicznie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 18 lutego 2014 r. (sygn. IPPP2/443-1294/13-3/KOM).
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 7 stycznia 2015 r. sygn. IPPP2/443-942/14-4/AO: „W świetle powyższego opisu sprawy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że rozłożenie na raty spłaty składki ubezpieczeniowej stanowi w sensie ekonomicznym przyznanie klientowi na określony czas środków pieniężnych i w rzeczywistości czynność ta stanowi rodzaj pożyczki udzielonej przez Spółkę klientowi. Przy czym, świadczącym usługę udzielenia pożyczki będzie Wnioskodawca, gdyż to jego środki finansowe zostaną wpłacone na poczet składki i z tych środków przez określony czas finansowana będzie składka ubezpieczeniowa, do której zapłaty zobowiązany jest klient. W związku z wzajemnością świadczeń, w zamian za rozłożenie płatności na raty przez Spółkę, klient będzie zobowiązany do zapłaty określonego wynagrodzenia (oprocentowania) - świadczenia wzajemnego na rzecz Spółki.

W konsekwencji, działanie Wnioskodawcy należy uznać za świadczenie na rzecz klienta usługi o charakterze finansowym, która jest równoznaczna z udzieleniem przez Spółkę pożyczki klientowi. Należy więc stwierdzić, że czynność rozłożenia na raty, opłaconej przez Spółkę w jednej racie, składki ubezpieczeniowej oraz pobranie z tego tytułu wynagrodzenia (oprocentowania) stanowić będzie w swej istocie odpłatne świadczenie usług, które - stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym - w świetle art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług - wynagrodzenie jakie otrzyma Spółka z tytułu umożliwienia klientowi spłaty składki ubezpieczeniowej w ratach stanowić będzie należność za świadczenie usług udzielania pożyczki, objętych zwolnieniem od podatku VAT w trybie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”,

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem” podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy,

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy,

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy:

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego przepisu wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. W świetle uregulowań art. 8 ust. 2a ustawy, należy przyjąć, że nawet jeśli podmiot faktycznie nie świadczy usługi (osobiście nie wykonuje czynności), jednakże pośrednio bierze udział w jej świadczeniu to dla potrzeb podatku od towarów i usług, takie zachowanie jest traktowane na równi ze świadczeniem konkretnej usługi. Podmiot ten staje się zatem podatnikiem ze wszystkimi, wynikającymi z tego, konsekwencjami, tj. w szczególności powinien opodatkować i udokumentować tę usługę według zasad dla niej przewidzianych.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że

w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy. Świadczenie takich usług powinno zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług wg zasad właściwych dla danego rodzaju usług.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy,

zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Należy wskazać, że powyższy przepis art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, jest efektem implementacji do krajowego porządku prawnego przepisu art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym

zwolnieniu od tego podatku podlegają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy,

zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1)czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2)usług doradztwa;

3)usług w zakresie leasingu.

Terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43).

Dlatego też interpretacji zwolnień od podatku należy dokonywać w pierwszej kolejności w oparciu o regulacje Dyrektywy 2006/112/WE w kontekście celu tych zwolnień i przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE. Odwoływanie się zatem do pojęć zawartych w innych przepisach prawa krajowego nie powinno przesądzać o zakresie zwolnień od podatku od towarów i usług.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług jak również w Dyrektywa 2006/112/WE nie zawiera definicji zwolnionych transakcji ubezpieczeniowych/ reasekuracyjnych, jednak kwestia ta była przedmiotem orzecznictwa TSUE. „Czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia, do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia, określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

W akapicie 41 sprawy Skandia, Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku, tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z kolei „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia okoliczności objętych umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, zatem w celu dokładnego zdefiniowania tego pojęcia należy sięgnąć do regulacji prawa cywilnego.

Co prawda prawo podatkowe stanowi osobną od prawa cywilnego gałąź prawa, jednak przy stosowaniu prawa podatkowego należy posiłkować się prawem cywilnym, o ile nie stoi w sprzeczności z przepisami prawa podatkowego. W szczególności w celu określenia natury stosunków cywilnoprawnych łączących podmioty cywilnoprawne (osoby fizyczne, prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej).

Ponadto, w przypadku gdy ustawy podatkowe posługują się pewnymi pojęciami bez ich zdefiniowania (jak np. własność, zdolność prawna), należy nadawać tym pojęciom znaczenie ustalone w prawie cywilnym, jako gałęzi prawa regulującej stosunki prywatne pomiędzy podmiotami cywilnoprawnymi. Inne stanowisko prowadziłoby do powstania niespójności w ramach systemu prawa, jak również do dowolności interpretacyjnej, umożliwiając różne rozumienie tych samych pojęć, takie stanowisko znajduje potwierdzenie w szczególności w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2002 r., sygn. akt P 7/00, w którym stwierdzone zostało, że „Uznając samodzielność regulacji Ordynacji podatkowej nie sposób zanegować faktu, iż prawo cywilne spełnia rolę tzw. prawa powszechnego, co usprawiedliwia odwołanie się do wykształconych w nim pojęć podstawowych”.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.),

przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Natomiast zgodnie z art. 808 § 1 i § 2 kodeks cywilny,

Ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Ubezpieczony może nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia. Roszczenie o zapłatę składki przysługuje ubezpieczycielowi wyłącznie przeciwko ubezpieczającemu. Zarzut mający wpływ na odpowiedzialność ubezpieczyciela może on podnieść również przeciwko ubezpieczonemu.

W takim przypadku ubezpieczający nie jest jednocześnie ubezpieczonym.

Z drugiej strony ubezpieczony jest uprawniony do żądania należnego świadczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Dodatkowo może żądać, by ubezpieczyciel udzielił mu informacji o postanowieniach zawartej umowy oraz ogólnych warunkach ubezpieczenia w zakresie, w jakim dotyczą jego praw i obowiązków.

Jak wynika z opisu sprawy, za pośrednictwem agenta ubezpieczeniowego, płacą Państwo składki należne ubezpieczycielom wyłącznie jednorazowo, bo dzięki temu są one niższe. Następnie obciążają Państwo swoich klientów (Korzystających oraz pożyczkobiorców) kwotami składek następująco:

a)jednorazowo, wystawiając faktury na kwoty składek (jeden do jednego) ze zwolnieniem z VAT; albo

b)wliczając w raty leasingowe, w ich część tzw. odsetkową, na okres równy okresowi ubezpieczenia - tylko w przypadku zawierania umów leasingu; albo

c)rozkładając na określoną ilość rat okresowych (faktury z VAT zw., kwoty jeden do jednego), bez naliczania dodatkowych opłat za obsługę oraz kosztów finansowania.

Nabywają Państwo ubezpieczenia we własnym imieniu, którego koszty są refakturowane na rzecz Korzystających, czyli na Korzystających przenoszony jest dokładny koszt składki ubezpieczeniowej ponoszonej przez Państwa tj. na samej składce nie naliczają Państwo żadnej marży.

Ponadto jak wynika z całokształtu okoliczności sprawy są Państwo ubezpieczającym.

Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą uznania refakturowania na Korzystających kosztów ubezpieczenia, jednorazowo lub w ratach okresowych, w wysokości faktycznie poniesionych kosztów (bez doliczania marży) za czynności zwolnione od podatku VAT.

Wskazać należy, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, nie powinna być ona sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę złożoną, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi złożonej.

Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną, winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jako element usługi złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Świadczenie złożone ma więc miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru, ani wartości z punktu widzenia nabywcy - wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W kwestii tego, czy usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11, w którym stwierdził, że usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu, co do zasady, stanowią usługi odrębne i niezależne do celów podatku od wartości dodanej, a nie jedną kompleksową usługę złożoną leasingu. Zaznaczył jednak, że to do sądu odsyłającego należy ustalenie, czy w świetle szczególnych okoliczności postępowania głównego dane czynności są w takim stopniu powiązane ze sobą, że należy je traktować jako stanowiące jedną usługę, czy też przeciwnie - stanowią one usługi odrębne. Jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, to taka czynność stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a ww. Dyrektywy, a zatem korzysta ze zwolnienia od VAT. Trybunał uznał, że usługa ubezpieczenia nie może być objęta VAT ze względu na zwykłe przeniesienie związanych z nią kosztów na leasingobiorcę przez leasingodawcę, który zakupił ją w tym celu od zakładu ubezpieczeniowego. Aby stwierdzić, czy usługa leasingu i usługa ubezpieczenia stanowią jedną transakcję do celów tego podatku, należy w pierwszej kolejności zauważyć, że te dwa elementy mogą być świadczone łącznie. Występuje bowiem związek między świadczeniem usługi leasingu, a świadczeniem usługi ubezpieczenia związanej z przedmiotem leasingu, jeżeli takie ubezpieczenie obejmujące przedmiot leasingu, jest użyteczne tylko w związku z nim. TSUE podkreślił, że każda transakcja ubezpieczeniowa z natury przedstawia związek z przedmiotem, który obejmuje. Wynika to z tego, że przedmiot oddany w leasing i jego ubezpieczenie muszą przedstawiać pewien związek, jednakże taki związek sam w sobie nie wystarcza, aby ustalić, czy istnieje jedno złożone świadczenie do celów podatku. Gdyby bowiem każda transakcja ubezpieczeniowa była opodatkowana w zależności od objęcia tym podatkiem świadczeń dotyczących przedmiotu, który ona obejmuje, podważony zostałby sam cel art. 135 ust. 1 lit. a powołanej Dyrektywy, tj. zwolnienie transakcji ubezpieczeniowych. Trybunał stwierdził, że w przypadku, gdy leasingodawca wymaga od leasingobiorcy, aby przedmiot leasingu został ubezpieczony, to jednak leasingobiorca dysponuje swobodą ubezpieczenia tego towaru w wybranym przez niego zakładzie ubezpieczeń. Wymóg objęcia ubezpieczeniem, sam w sobie, nie może zatem oznaczać, że usługa ubezpieczenia dostarczana za pośrednictwem leasingodawcy, ma charakter nierozerwalny lub dodatkowy wobec usług leasingu. TSUE zauważył również, że sposoby fakturowania i taryfikacji mogą dostarczać wskazówek w odniesieniu do jednolitego charakteru świadczenia. Stąd więc oddzielne fakturowanie, jak również odrębna taryfikacja świadczeń, przemawiają za istnieniem niezależnych świadczeń, jednakże wystąpienie takich okoliczności nie ma rozstrzygającego znaczenia. Ponadto Trybunał stwierdził, że usługa ubezpieczenia i usługa leasingu w rozpatrywanej sprawie, w świetle rozważań przedstawionych w wyroku, nie mogą być uważane za tak ściśle związane, by obiektywnie tworzyły jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

W konsekwencji TSUE stwierdził, że: „Usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu co do zasady stanowią usługi odrębne i niezależne do celów podatku od wartości dodanej. Do sądu odsyłającego należy ustalenie, czy w świetle szczególnych okoliczności postępowania głównego dane czynności są w takim stopniu powiązane ze sobą, że należy je traktować jako stanowiące jedną usługę, czy też przeciwnie - stanowią one usługi odrębne. Jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym taka czynność stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej”.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, usługi leasingu oraz ubezpieczenia nie stanowią jednej usługi, lecz na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinny być traktowane odrębnie. W analizowanej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem dwóch usług - usługi leasingu oraz usługi ubezpieczenia (leasingobiorca zobowiązany jest do ubezpieczenia przedmiotu leasingu). Tym samym, choć usługi leasingu i usługi ubezpieczenia są w pewien sposób ze sobą związane, w rzeczywistości są usługami niezależnymi. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług świadczone przez Państwa usługi leasingu oraz usługi ubezpieczenia stanowią odrębne świadczenia, opodatkowane zgodnie z właściwymi dla nich zasadami. Na analogicznych zasadach należy w niniejszej sprawie potraktować pozostałe produkty oferowane przez Państwa, tj. najem czy udzielanie pożyczek.

Z treści ww. art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy jasno wynika, że zwolnieniem objęte są m.in. usługi ubezpieczeniowe, usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych oraz usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Umowa ubezpieczenia na cudzy rachunek jest konstrukcją prawną, w której ubezpieczający zawiera z ubezpieczycielem umowę w celu ochrony interesu osoby trzeciej - ubezpieczonego, przy czym ubezpieczyciel świadczy ochronę ubezpieczeniową bezpośrednio na rzecz ww. osoby trzeciej, na której rachunek została zawarta umowa. Osoba trzecia nie musi być jednoznacznie wskazana w zawartej z ubezpieczycielem umowie ubezpieczenia.

Zatem należy uznać, że ubezpieczenie na cudzy rachunek jest specyficzną formą ubezpieczenia odmienną od jego typowych form. Odmienność ubezpieczenia na cudzy rachunek polega przede wszystkim na tym, że w ramach takiego ubezpieczenia ubezpieczający pełni szczególną rolę, gdyż zawarta umowa ubezpieczenia ma na celu ochronę nie jego interesów, a osób trzecich.

W rozpatrywanej sprawie w sytuacji, gdy są Państwo ubezpieczającym i zawierają Państwo na rzecz Korzystających umowy ubezpieczenia a następnie refakturują te koszty w wysokości faktycznie poniesionej - nie doliczając marży, uznać należy, że świadczone przez Państwa usługi stanowią usługi świadczone przez ubezpieczającego na cudzy rachunek. Beneficjentem tego ubezpieczenia są Korzystający, a Państwo pełnią rolę ubezpieczających.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, bowiem Państwo nabyli usługę ubezpieczenia we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, która jest beneficjentem tej usługi. Tym samym, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Państwa wątpliwości dotyczą także kwestii, czy w przypadku ustalenia odrębnego wynagrodzenia z tytułu rozłożenia kosztów składki ubezpieczeniowej na raty zastosowanie znajdzie zwolnienie wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy:

Zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Definicja umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego,

przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzące obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym. W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług.

Wskazali Państwo w opisie sprawy, że w związku z tym, że Korzystający oczekują finansowania różnych produktów, występują również z wnioskami o finansowanie składek ubezpieczeniowych. Rozważają Państwo udzielanie takiego dodatkowego (tj. poza produktem podstawowym takim jak leasing, najem lub pożyczka) finansowania poprzez rozłożenie kosztów składki ubezpieczeniowej na raty w zamian za dodatkowe wynagrodzenie w postaci odsetek (tj. analogicznie jak w pożyczce) kalkulowanych na podstawie faktycznego okresu finansowania według stawek i wskaźników rynkowych.

Planują Państwo wystawiać faktury zawierające następujące pozycje: rata składki z VAT zw. (w przypadku refakturowania własnych ubezpieczeń, oraz wynagrodzenie za finansowanie (odsetki) również z VAT zw. Odsetki za finansowanie byłyby naliczane automatycznie wg stopy oprocentowania aktualnie obowiązującej w danej umowie leasingu, najmu, pożyczki zawartej z Korzystającym lub zgodnie z innymi indywidualnie uzgodnionymi warunkami, ale mieszczącymi się w warunkach rynkowych.

Z uwagi na powyższy opis sprawy stwierdzić należy, że rozłożenie na raty spłaty składki ubezpieczeniowej stanowi w sensie ekonomicznym przyznanie Korzystającemu na określony czas środków pieniężnych i w rzeczywistości czynność ta będzie stanowić rodzaj pożyczki udzielonej przez Państwa. Świadczącym usługę udzielenia pożyczki będą Państwo, gdyż to Państwo finansują składki należne ubezpieczycielom i rozkładają koszty takich składek na raty. W analizowanej sprawie występuje wzajemność świadczeń, gdyż w zamian za rozłożenie płatności na raty Korzystający będzie zobowiązany do zapłaty odsetek – świadczenia wzajemnego na Państwa rzecz.

W związku z pobraniem wynagrodzenia z tytułu rozłożenia składki ubezpieczeniowej na raty, Państwa działanie należy uznać za świadczenie usługi o charakterze finansowym, która jest równoznaczna z udzieleniem przez Państwa pożyczki Korzystającym.

Zatem, w sytuacji, gdy umożliwiają Państwo Korzystającym spłatę składki ubezpieczeniowej w ratach, to wynagrodzenie jakie otrzymają Państwo z tego tytułu stanowi należność za świadczenie usług udzielania pożyczki, objętych zwolnieniem od podatku VAT, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. W takich sytuacjach udzielają bowiem Państwo dodatkowego finansowania na rzecz Korzystających i z tego tytułu pobierają Państwo od nich oprocentowanie należne z tytułu udzielonego finansowania, tzn. wynagrodzenie będzie przysługiwać w zamian za finansowanie składki ubezpieczeniowej.

Tak więc czynność rozłożenia na raty zapłaconej przez Państwa składki ubezpieczeniowej oraz pobranie z tego tytułu dodatkowego wynagrodzenia będzie stanowić w swej istocie odpłatne świadczenie usług, które - stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy - będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, przy czym - biorąc pod uwagę treść art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy - korzystać będzie ze zwolnienia od podatku, jako usługa o charakterze finansowym (usługa udzielenia pożyczki) w związku z rozłożeniem na raty spłaty składki ubezpieczeniowej.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja oparta jest na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność. W konsekwencji, w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (….). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).