Wyrok WSA w Lublinie z dnia 10 kwietnia 2024 r., sygn. I SA/Lu 34/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Niezgoda (sprawozdawca) Sędzia WSA Anna Strzelec Asesor sądowy Marcin Małek Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Woźny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2024 r. sprawy ze skargi M. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 listopada 2023 r. nr SKO.II.41/1285/OPG.PP/2023 w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z 7 listopada 2023 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Chełmie, dalej: "Samorządowe Kolegium Odwoławcze", "organ odwoławczy", po rozpatrzeniu odwołania M. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, dalej: "spółka", "strona", "skarżąca", od decyzji Prezydenta Miasta Chełm, dalej: "Prezydent Miasta", "organ pierwszej instancji", z 9 sierpnia 2023 r. w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi pochodzącymi z nieruchomości: Sklep M. , A. w C., za okres od stycznia 2018 r. do maja 2020 r. w wysokości 438 zł miesięcznie, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji organ akt sprawy wynika, że rozstrzygnięcie w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi przypadającymi od strony ze wskazanej nieruchomości za poszczególne miesiące 2018 r. oraz za miesiące od stycznia do września 2019 r. było dwukrotnie przedmiotem kontroli wykonywanej przez tut. Sąd. Wyrokiem z 2 grudnia 2020 r., sygn. akt I SA/Lu 422/20, który stał się prawomocny, Sąd uchylił decyzję organu odwoławczego z 16 czerwca 2020 r. Jak przyjął Sąd we wskazanym wyroku, z niekwestionowanych ustaleń faktycznych wynika, że spółka prowadzi na terenie V. w C. przy A. , działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży odzieży i sprzętu sportowego w lokalu, w którym według jej wyjaśnień, jednocześnie pracuje od 2. do 4. osób. 26 listopada 2014 r. spółka złożyła deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w której wysokość opłaty miesięcznej wykazała w kwocie 48 zł, deklarując odbiór odpadów z jednego pojemnika o pojemności 240 I z częstotliwością 2 razy w miesiącu przy zastosowaniu stawki 24 zł, właściwej za odbiór odpadów niesegregowanych. Z kolei 1 stycznia 2016 r. w związku ze zmianą stawki podatkowej, spółka złożyła nową deklarację, w której wysokość opłaty określiła na kwotę 76 zł. Jak zauważył wówczas Sąd, przedmiotem sporu była kwestia wysokości określenia opłaty miesięcznej za gospodarowanie odpadami komunalnymi w sytuacji, gdy organ ustalił, że doszło do różnic w zakresie ilości wywożonych odpadów w stosunku do deklarowanych, opierając się na informacjach podmiotu odbierającego te odpady. Zdaniem Sądu, organy nie dysponowały jednak dostatecznym materiałem dowodowym, by skutecznie podważyć dane wynikające ze złożonej przez spółkę deklaracji. Znajdujące się w aktach sprawy wydruki z elektronicznego rejestru zapotrzebowania wywozu odpadów komunalnych nie mogły stanowić jednoznacznego i wiarygodnego dowodu na okoliczności wytworzenia przez spółkę określonej ilości odpadów, ponieważ wydruki te są nie podpisane, a opatrzone jedynie pieczątką firmową podmiotu odbierającego odpady. Nie mogą zatem stanowić dowodu w rozumieniu art. 194a § 1 Ordynacji podatkowej.