Interpretacja indywidualna z dnia 27 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-3.4012.615.2024.4.MKA

Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 20 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych realizacji zadania inwestycyjnego.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwania - pismem z 19 listopada 2024 r. (wpływ 19 listopada 2024 r.) oraz pismem z 13 grudnia 2024 r. (wpływ 13 grudnia 2024 r.).

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący stroną postępowania:

- A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

2)Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

- B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Zainteresowany nr 1 i Zainteresowany nr 2 to polskie spółki kapitałowe, posiadające siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Polski, będące czynnymi podatnikami podatku VAT i podmiotami powiązanymi.

Zainteresowani zawarli (...) 2023 r. umowę współpracy oraz zastępstwa inwestycyjnego (dalej zwana: Umową współpracy inwestycyjnej), w wyniku której Spółka nr 1 (inwestor) powierzyła Spółce nr 2 (inwestor zastępczy) przygotowanie i realizację zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie (...) (dalej zwana: Inwestycją). Inwestycja miała być zlokalizowana na nieruchomości, która w tamtym okresie czasu była własnością Spółki 2, dlatego też Spółki zawarły umowę przedwstępną gwarantującą Spółce 1 możliwość zakupu tego gruntu w momencie, gdy Inwestycja będzie przygotowana i ruszą pierwsze prace.

W związku z tym, że prace przygotowawcze zostały pomyślnie zakończone i Inwestycja była gotowa do realizacji, (...) Spółka nr 2 sprzedała na rzecz Spółki nr 1 nieruchomość gruntową (dalej zwana: Nieruchomość), na której ma zostać wybudowany (...) (mówiąc językiem potocznym - (...)). Aby Spółka nr 2 mogła nadal bez przeszkód wykonywać usługi zastępstwa inwestycyjnego, Zainteresowani zawarli umowę dzierżawy Nieruchomości (Wnioskodawca jest wydzierżawiającym) celem umożliwienia realizacji Inwestycji (Spółka nr 2 dysponuje pozwoleniami budowlanymi w zakresie niezbędnym dla potrzeb jej realizacji, będzie kontraktowała z wykonawcami w swoim imieniu, ale na rzecz inwestora, czyli Spółki nr 1). Zgodnie z sensem biznesowym umowy zastępstwa inwestycyjnego Spółka nr 2 po zakończeniu prac wyda Spółce nr 1 efekty prac (...).

Dzierżawa nieruchomości jest niezbędna Spółce nr 2 wyłącznie w celu realizacji obowiązków wynikających z zawartej Umowy współpracy inwestycyjnej (Zainteresowany nr 2 jako inwestor zastępczy będzie realizował na niej budowę (...) dla Spółki nr 1, która zapewni finansowanie i wyłącznie w tym celu będzie ją wykorzystywał). W tym miejscu należy podkreślić, iż przez cały okres procesu inwestycyjnego Nieruchomość pozostanie własnością Wnioskodawcy, a co więcej, Zainteresowany nr 2 nie nabędzie prawa do rozporządzania Nieruchomością jak właściciel, ani nie będzie jej mógł wykorzystywać w celu innym niż realizacja zadania inwestycyjnego w zastępstwie Spółki nr 1, dla Spółki nr 1 i za pieniądze Spółki nr 1.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Przy nabyciu nieruchomości, na której realizowana będzie opisana we Wniosku Inwestycja, Spółce nr 1 przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, przy czym podatnik na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT zrezygnował ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10 ww. regulacji i wybrał opodatkowanie podatkiem VAT, co zostało odnotowane w akcie notarialnym w myśl art. 43 ust. 10 ustawy o VAT.

Umowa, na podstawie której Spółka nr 1 udostępnia Spółce nr 2 Nieruchomość w celu realizacji Inwestycji stanowi umowę dzierżawy w rozumieniu art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przy czym celem jej zawarcia nie jest czerpanie zysków przez wydzierżawiającego, a umożliwienie świadczenia przez dzierżawcę usług w ramach procesu inwestycyjnego jako inwestor zastępczy.

Powyższe wynika z wyjątkowego charakteru Inwestycji, gdyż celem jej realizacji Spółka nr 2 musi dysponować stosownym uprawnieniem o charakterze posiadania zależnego. Spółka nr 2 to inwestor zastępczy, który działa w swoim imieniu, ale na rzecz inwestora czyli Spółki nr 1, w związku z czym celem realizacji procesu inwestycyjnego musi posiadać tytuł prawny do Nieruchomości, niezbędny m.in. w zakresie kontraktowania usług budowlanych, wpuszczania na teren budowy architektów, konstruktorów, projektantów instalacji, inspektorów Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego czy Państwowej Inspekcji Pracy.

Umowa, na podstawie której Spółka nr 1 udostępnia Spółce nr 2 Nieruchomość w celu realizacji Inwestycji, nie przewiduje wynagrodzenia, gdyż dzierżawa Nieruchomości jest niezbędna Spółce nr 2 wyłącznie w celu realizacji obowiązków wynikających z zawartej Umowy współpracy inwestycyjnej (Zainteresowany nr 2 jako inwestor zastępczy będzie realizował na niej budowę (...) dla Spółki nr 1, która zapewni finansowanie i wyłącznie w tym celu będzie ją wykorzystywał). Zainteresowany nr 2 nie nabędzie prawa do rozporządzania Nieruchomością jak właściciel, ani nie będzie jej mógł wykorzystywać w żadnym celu gospodarczym innym niż realizacja zadania inwestycyjnego w zastępstwie Spółki nr 1, dla Spółki nr 1 i za pieniądze Spółki nr 1.

Zainteresowany nr 1 i Zainteresowany nr 2 zawarły Umowę współpracy inwestycyjnej, a następnie umowę sprzedaży i dzierżawy nieruchomości celem optymalizacji procesu inwestycyjnego, który polega na wybudowaniu dla Spółki nr 1 (...) (nowego zakładu produkcyjnego). Z tego powodu konieczne jest udostępnienie Spółce nr 2 Nieruchomości, która stanowi wyłącznie narzędzie służące do realizacji tego celu, co innymi słowy oznacza, że udostępnienie Nieruchomości nie zaspokaja potrzeb Spółki nr 2, lecz zaspokaja potrzeby inwestora (Spółki nr 1). Do przyjętej konstrukcji usprawnienia procesu inwestycyjnego nie doszłoby gdyby Spółka nr 2 nie realizowała procesu inwestycyjnego, gdyż wtedy nie byłaby w ogóle zainteresowana wydzierżawieniem gruntu (korzyści z wydzierżawienia Nieruchomości nie odnosi Zainteresowany nr 2 a jedynie wydzierżawiający, gdyż to Spółka nr 1 w wyniku tej czynności uzyskuje realizację procesu zastępstwa inwestycyjnego i wybudowania (...)).

W tym miejscu należy zwrócić również uwagę, iż przyjęta konstrukcja (zawarcie Umowy współpracy inwestycyjnej, a następnie umowy sprzedaży i dzierżawy Nieruchomości) usprawnia efektywnie proces inwestycyjny, gdyż w Spółce nr 2 istnieje struktura zatrudnienia odpowiednio wykwalifikowanych kadr inżynierskich, którzy dzięki posiadanemu doświadczeniu są niezbędni do realizacji Inwestycji (kompetentni i odpowiednio przygotowani merytorycznie pracownicy optymalizują proces inwestycyjny m.in. poprzez wykorzystanie zdobytego przez lata doświadczenia zawodowego w zakresie określania parametrów brzegowych inwestycji, czy poprzez prowadzenie procesów negocjacyjnych w kontraktach na poziomie operacyjnym niezbędnych do realizacji celu Inwestycji).

Podkreślić jednocześnie należy, iż terminowa i przejrzysta w procesie realizacyjnym budowa (...) jest związana w zakresie procesów produkcyjnych z istniejącym zakładem produkcyjnym Spółki nr 2, która będzie głównym dostawcą surowca do zakładu Spółki nr 1, co oznacza iż powierzenie parametryzacji procesu inwestycyjnego specjalistom zatrudnionym w Spółce nr 2 uniemożliwi np. przeskalowanie zakresu Inwestycji (wybudowany (...) będzie produkcyjnie dostosowany do zdolności w realizacji dostaw surowca ze strony Spółki nr 2).

Konstrukcja polegająca na zawarciu przez strony Umowy współpracy inwestycyjnej, a następnie umowy sprzedaży i dzierżawy Nieruchomości, ma na celu usprawnienie procesu inwestycyjnego, co oznacza że te zdarzenia gospodarcze są od siebie zależne i wzajemnie połączone. Zaakcentować należy, że Umowa współpracy inwestycyjnej nie zawierała zapisów przewidujących sprzedaż Nieruchomości, transakcja ta była niezależna gdyż chronologicznie w czasie zawarta została umowa zastępstwa inwestycyjnego pod warunkiem zawieszającym, która została aktywowana automatycznie po decyzji Zainteresowanego nr 1 o podjęcie wysiłku inwestycyjnego, a dopiero w następstwie zawarto umowę sprzedaży i dzierżawy zwrotnej, która stanowiła oddzielną umowę zawartą po umowie zastępstwa inwestycyjnego.

Umowa współpracy inwestycyjnej przewiduje wynagrodzenie za przygotowanie i realizację Inwestycji przysługujące Spółce nr 2, które zostało skalkulowane w oparciu o zasadę ceny rynkowej i podlega weryfikacji cen transferowych na bazie metody rozsądnej marży zwanej „koszt plus”. Wynagrodzenie to nie uwzględnia należności dla Spółki nr 1 z tytułu dzierżawy nieruchomości, gdyż ma ona charakter zbliżony do tzw. umowy toolingu (Zainteresowany nr 1 oddaje w dzierżawę nieodpłatnie Nieruchomość, aby Spółka nr 2 mogła dla niego zrealizować proces inwestycyjny, ale przez cały czas zachowuje do niej prawo własności i ponosi koszty finansowania prowadzenia całego procesu inwestycyjnego).

W przypadku zajęcia przez Dyrektora KIS stanowiska w przedmiotowej sprawie, iż dzierżawa Nieruchomości powinna być odpłatna, to koszt tej dzierżawy zostanie automatycznie wynagrodzeniem związanym z realizacją procesu inwestycyjnego i podstawą do wyliczenia wynagrodzenia za realizację inwestycji (tj. innymi słowy koszt dzierżawy będzie stanowił element kalkulacyjny podstawy do wyliczenia wynagrodzenia należnego Spółce nr 2). To mogłoby prowadzić do zniekształceń w rozliczeniach, gdyż gdyby np. Spółka nr 1 wystąpiła z wnioskiem o wydanie decyzji o wsparcie (co zamierza uczynić) - ekonomiczny koszt dzierżawy powiększałby wynagrodzenie dla Spółki nr 2, które stanowiłoby koszt kwalifikowany, a takim, zdaniem Spółki nr 1 i Spółki nr 2 nie powinien być.

Z uwagi na powyższe, Zainteresowani stoją na stanowisku, iż czynność udostępnienia Nieruchomości celem umożliwienia Spółce nr 2 realizacji procesu inwestycyjnego nie powinna podlegać w takiej sytuacji odpłatności, gdyż dzierżawca nie może dysponować Nieruchomością jako jego posiadacz zależny, realizuje inwestycje za środki finansowe wydzierżawiającego i na jego rzecz. Przyjęcie odmiennego stanowiska (odpłatność za dzierżawę) doprowadzi do wystąpienia sztucznego obiegu pieniądza, z uwagi na fakt, iż koszt ten musiałby być przecież zwrócony przez Spółkę nr 1 Spółce nr 2.

Przyjęta przez Spółki ocena zdarzenia wskazuje na zauważalne podobieństwo do umowy toolingu, której istota polega właśnie na udostępnieniu np. niezbędnych narzędzi, które będą wykorzystywane do realizacji przedsięwzięcia. Na podstawie takiej umowy toolingowej zlecający zobowiązuje się do bezpłatnego udostępnienia wykonawcy, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, określonych składników majątkowych stanowiących jego własność a wykonawca zobowiązuje się natomiast do wykorzystania otrzymanych przedmiotów do wykonania uzgodnionych w umowie toolingowej usług na rzecz zlecającego. Oznacza to, iż tak jak w przypadku dzierżawy Nieruchomości, w wyniku zawarcia umowy toolingowej nie dochodzi do przeniesienia własności składników majątkowych, ani do uprawnienia do swobodnego dysponowania udostępnionymi przedmiotami (mają służyć tylko realizacji przedsięwzięcia).

Spółka nr 2, w trakcie realizacji Inwestycji będzie na bieżąco fakturowała koszty budowy zakładu na Spółkę nr 1, jako że realizacja będzie finansowana przez Spółkę nr 1 i na jej Nieruchomości, a zatem wszelkie budynki i budowle staną się jej własnością z mocy prawa. Tym samym, Spółka nr 2 będzie wykorzystywała towary i usługi nabywane w związku z realizacją Inwestycji - budową (...) - wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT - sprzedaż prac na rzecz Spółki nr 1.

Pytania (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniach wniosku)

1) Czy nieodpłatna dzierżawa Zainteresowanemu nr 2 przez Zainteresowanego nr 1 Nieruchomości, celem umożliwienia mu realizacji Inwestycji będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 5 w związku z art. 7 i art. 8 Ustawy o VAT?

2) Czy w związku z realizacją zadania inwestycyjnego przez Zainteresowanego nr 2 na rzecz Zainteresowanego nr 1 oraz formułą wynagrodzenia ,,koszt +”, Zainteresowany nr 2 będzie musiał powiększyć podstawę opodatkowania dla celów VAT swoich usług o wartość czynszu dzierżawnego - czy dzierżawa powinna być odpłatna?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniach wniosku)

Ad 1)

W ocenie Wnioskodawcy, umowa dzierżawy Nieruchomości przez Wnioskodawcę celem umożliwienia realizacji procesu inwestycyjnego, która ma charakter nieodpłatny nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynność ta nie spełnia kryteriów uznania jej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT za odpłatną dostawę towarów bądź odpłatne świadczenie usług przez Spółkę nr 1 na rzecz Spółki nr 2. Poniżej Zainteresowani prezentują szczegółowe wyjaśnienie w tym zakresie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez „dostawę towarów” Ustawa VAT rozumie zasadniczo przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 1 Ustawy VAT), podczas gdy „świadczeniem usług” jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 Ustawy VAT).

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2. wszelkie inne darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jednocześnie, w związku z art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Konsekwentnie, w świetle przytoczonych powyższych regulacji, należy uznać, iż nieodpłatna dzierżawa Zainteresowanemu nr 2 Nieruchomości, w celu świadczenia przez niego usług w ramach procesu inwestycyjnego jako inwestor zastępczy, nie będzie stanowiła dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Na zasadność takiego stanowiska wskazuje wyjątkowy charakter Inwestycji, gdyż celem jej realizacji Zainteresowany nr 2 musi mieć uprawnienie o charakterze posiadania zależnego (Spółka nr 2 jako inwestor zastępczy działa w swoim imieniu, ale na rzecz inwestora, czyli Spółki nr 1, wobec czego celem realizacji procesu inwestycyjnego musi posiadać tytuł prawny do Nieruchomości, niezbędny m.in. w zakresie kontraktowania usług budowlanych, wpuszczania na teren budowy architektów, konstruktorów, projektantów instalacji, inspektorów Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego czy Państwowej Inspekcji Pracy). Ten aspekt wskazuje na zbliżony charakter czynności udostępnienia Nieruchomości do tzw. umowy toolingu (Wnioskodawca oddaje w dzierżawę nieodpłatnie Nieruchomość, aby Spółka nr 2 mogła dla niego zrealizować proces inwestycyjny, ale przez cały czas zachowuje do niej prawo własności nieruchomości).

Zauważalne podobieństwo czynności opisanej w stanie faktycznym niniejszego wniosku do umowy toolingu wynika z istoty takiego zobowiązania, gdyż umowa toolingu polega na udostępnieniu np. niezbędnych narzędzi, które będą wykorzystywane do realizacji przedsięwzięcia. Na podstawie takiej umowy toolingowej zlecający zobowiązuje się do bezpłatnego udostępnienia wykonawcy, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, określonych składników majątkowych stanowiących jego własność a wykonawca zobowiązuje się natomiast do wykorzystania otrzymanych przedmiotów do wykonania uzgodnionych w umowie toolingowej usług na rzecz zlecającego. Oznacza to, iż tak jak w przypadku dzierżawy Nieruchomości, w wyniku zawarcia umowy toolingowej nie dochodzi do przeniesienia własności składników majątkowych, ani do uprawnienia do swobodnego dysponowania udostępnionymi przedmiotami (mają służyć tylko realizacji przedsięwzięcia).

Szczegółowe uzasadnienie w zakresie braku możliwości zakwalifikowania dzierżawy Nieruchomości jako dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT

W celu określenia, czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia z dostawą towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, należy ocenić, czy dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Zwrócić należy uwagę, iż taka sytuacja ma miejsce, gdy w wyniku danej transakcji nabywca może swobodnie dysponować i rozporządzać rzeczą.

Należy podkreślić, że w orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, zgodnie z którym pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”, którym posługuje się Ustawa VAT, nie ogranicza się do przeniesienia własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym), ale obejmuje też przeniesienie władztwa ekonomicznego nad tym towarem, dokonane przez dostawcę, który władał nim jako posiadacz samoistny (jak właściciel), i w następstwie którego nabywca może tym towarem rozporządzać jak właściciel, tzn. korzystać z niego z wyłączeniem innych osób, pobierać pożytki i inne dochody, mieć możność przetwarzania go, zużycia, a nawet zniszczenia, a także dokonywać w stosunku do niego czynności prawnych (tak m.in. NSA w wyroku z 4 października 2018 r., sygn. akt: I FSK 1815/16, WSA w Poznaniu w wyroku z 12 maja 2022 r., sygn. akt: I SA/Po 649/21 orzeczenie prawomocne).

Tym samym, jak należy stwierdzić, dla uznania czynności za dostawę towaru, kluczowym elementem jest przeniesienie faktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca udostępni Spółce nr 2 Nieruchomość, tj. nieruchomość gruntową, na której ma zostać wybudowany (...). Nieruchomość będzie wykorzystywana tylko i wyłącznie do realizacji celu inwestycyjnego, przez cały czas będzie pozostawać własnością Spółki nr 1. Zainteresowany nr 2 nie będzie miał prawa do swobodnego rozporządzania nią - jest zobowiązany jako inwestor zastępczy do wykorzystywania jedynie w celu realizacji usługi zastępstwa inwestycyjnego na rzecz Zainteresowanego nr 1. Z tytułu udostępnienia Nieruchomości nie będą pobierane dodatkowe opłaty.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe jednoznacznie świadczy o tym, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z dostawą towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy również podkreślić, iż nie jest to również dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 Ustawy o VAT, tj. nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika. Przytoczona regulacja dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji, w których wraz z (nieodpłatnym) przekazaniem dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Do takowego nie dochodzi, jeżeli celem przekazania Nieruchomości jest jedynie dokonanie prac inwestycyjnych na jej terenie (np. tak jak w przywołanej z uwagi na zbliżony charakter umowie toolingu), a w ich wyniku nieruchomość zostanie na powrót wydana właścicielowi.

Skoro w przypadku umowy toolingu (tj. czynności zbliżonej do dzierżawy opisanej w stanie faktycznym Wniosku) nieodpłatne udostępnienie kontrahentowi towaru w postaci narzędzi nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT, takie same stanowisko należy zająć w przypadku będącym przedmiotem niniejszego wniosku.

Szczegółowe uzasadnienie w zakresie braku możliwości zakwalifikowania dzierżawy Nieruchomości jako świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Regulacja art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi pewną formę dopełnienia art. 7 ust. 1 ww. ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej za wynagrodzeniem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania podatkiem VAT. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej, w ramach której usługodawca zobowiązuje się do określonego zachowania w zamian za co otrzymuje określone wynagrodzenie, w ramach zasady ekwiwalentności świadczeń.

Naturalnie, należy podkreślić, że nie każde działanie, zaniechanie działania czy tolerowanie czynności stanowić będzie świadczenie usług. Celem stwierdzenia, czy konkretna czynność, czy inne zachowanie stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, należy przeprowadzić ocenę przedmiotową danej transakcji w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów. Podatek VAT jest przecież z założenia podatkiem konsumpcyjnym. Oznacza to, iż opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług, beneficjent, nabywca. W związku z powyższym działanie, zaniechanie działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi (odnosi z tej usługi określoną korzyść), kogoś kto korzysta z efektów usługi i jest zainteresowany jej nabyciem.

Tym samym, należy podkreślić, iż usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Jednocześnie, świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem (przy czym musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem - tj. ze stosunku prawnego musi wynikać korzyść otrzymującego świadczenie i związane z tą korzyścią wynagrodzenie).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż dla uznania, czy dane świadczenie stanowi usługę i jako takie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, na co wskazuje literalne brzmienie przywołanego już w niniejszym wniosku art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Warunek dotyczący odpłatności oznacza zatem, iż wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) następuje za wynagrodzeniem. Kwestia ta była już przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), który m.in. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council (C-89/81) stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Podobnie w sprawie Apple and Pear Development Council (C-102/86), TSUE stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem. Również w sprawie Cooperatieve Aardappelenbewaarplaats GA (C-154/80), TSUE podkreślił, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w przypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę oraz istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. Także w sprawie R. J. Tolsma (C-16/93) TSUE zwrócił uwagę, iż usługa podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.

Analiza przywołanych stanowisk TSUE prowadzi zatem do wniosku, że w zakresie transakcji opodatkowanych VAT istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą. Innymi słowy, aby stwierdzić, że dana czynność wywołuje opodatkowanie VAT musi istnieć towar lub usługa, którą nabywca chce nabyć i jest skłonny za takie świadczenie zapłacić wynagrodzenie. Wynagrodzenie musi być zatem należne za tę konkretną usługę lub towar.

Zdaniem Wnioskodawcy udostępnienie Nieruchomości nie stanowi również świadczenia usług na gruncie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Powyższe wynika z faktu, iż nie każde współdziałanie podejmowane przez podmioty gospodarcze opiera się na prostym konstrukcyjnie schemacie odpłatnej ekwiwalentnej wymiany świadczeń (usług i towarów), zwykle za określoną kwotę wynagrodzenia w formie pieniądza. W opisanym stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku celem dzierżawy Nieruchomości nie jest oddanie Nieruchomości w posiadanie zależne do Spółki nr 2 celem pobierania przez nią jakichkolwiek pożytków z tej Nieruchomości, ani też swobodnego jej wykorzystania w ramach przepisów prawa do realizacji jej zamierzeń biznesowych. Celem dzierżawy Nieruchomości, jest wydanie Spółce nr 2 placu budowy, na którym ma powstać zakład produkcyjny (inwestycja), która będzie przeprowadzona dla Spółki nr 1 i finansowana ze środków Spółki 1 w ramach umowy zobowiązaniowej zastępstwa inwestycyjnego. Innymi słowy wydanie Nieruchomości w ramach umowy dzierżawy nie jest celem samym w sobie, a jedynie warunkiem prawidłowego wykonania odpłatnych usług przez Spółkę nr 2 na rzecz Spółki nr 1, polegających na budowie dla Spółki nr 1 (...) (zakładu przemysłowego). Innymi słowy udostępnienie Spółce nr 2 Nieruchomości jest jedynie środkiem do osiągnięcia celu, jakim jest budowa (...). Udostępniane Zainteresowanemu nr 2 Nieruchomości stanowi wyłącznie narzędzie służące do realizacji tego celu. W istocie zatem udostępnienie Nieruchomości nie zaspokaja potrzeb Spółki nr 2, lecz zaspokaja potrzeby inwestora czyli Wnioskodawcy. Innymi słowy, gdyby Spółka nr 2 nie realizowała procesu inwestycyjnego, nie byłaby w ogóle zainteresowana wydzierżawieniem gruntu. W przedstawionej sytuacji to nie Spółka nr 2 odnosi korzyść z wydzierżawienia gruntu. Korzyść z wydzierżawienia gruntu odnosi jedynie wydzierżawiający, Spółka nr 1, gdyż w wyniku tej czynności możliwa jest realizacja procesu zastępstwa inwestycyjnego i wybudowania dla Spółki nr 1 (...).

Innymi słowy, czasowe udostępnienie nieruchomości ma wyłącznie charakter techniczny i pomocniczy w stosunku do procesu inwestycyjnego, a tym samym nie może stanowić odpłatnego bądź nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Nie sposób zatem również uznać, iż w związku z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT w niniejszej sprawie dochodzi do użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa do celów innych niż działalność gospodarcza lub też nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza. Udostępnienie Nieruchomości jest ściśle związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i ma na celu zapewnienie Zainteresowanemu nr 2 możliwości świadczenia realizacji funkcji inwestora zastępczego na rzecz Zainteresowanego nr 1 (inwestora).

Udostępnienie Nieruchomości nie stanowi również odrębnej usługi, lecz jest elementem usługi głównej (usługi zastępstwa inwestycyjnego), mającym na celu umożliwienie realizacji procesu budowlanego. Tym samym niezasadne jest uznanie udostępnienia Nieruchomości przez Wnioskodawcę jako świadczenia odrębnej usług (przykładowo usług najmu, dzierżawy czy innych umów cywilnoprawnych o podobnym charakterze).

Z uwagi na zbliżony charakter dzierżawy opisanej w stanie faktycznym do tzw. umowy toolingu, można stwierdzić, iż udostępnienie Nieruchomości nie stanowi świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Skoro w umowie toolingu czynność nieodpłatnego udostępniania świadczeniodawcy składników majątku na czas wykonania umowy o świadczenie usług, a także ponoszenie kosztów związanych z używaniem tych składników majątkowych służy wyłącznie do wykonania działalności zleconej przez świadczeniobiorcę i stanowi element składowy współpracy stron, a także ma na celu umożliwienie realizacji zlecenia, to konsekwentnie te same wskazania należy zastosować w niniejszej sprawie. Przekazanie Nieruchomości ma na celu ułatwienie wykonania usługi zastępstwa inwestycyjnego realizowanego na potrzeby działalności gospodarczej Zainteresowanego nr 1.

Jednocześnie warto podkreślić, iż przez pojęcie usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Oznacza to, iż podczas oceny charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7, jednak usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Taka sytuacja w przedmiotowym stanie faktycznym nie występuje - udostępnienie Nieruchomości na rzecz Zainteresowanego nr 2 nie generuje po jego stronie bezpośredniej korzyści (grunt służy tylko jako miejsce do realizacji Inwestycji).

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Na prawidłowość stanowiska opisanego w uzasadnieniu niniejszego wniosku wskazują m.in. następujące orzeczenia i interpretacje: 

1) wyrok NSA z 29 sierpnia 2014 r., sygn.: I FSK 1281/13,

2) wyrok NSA z 23 kwietnia 2008 r., sygn.: I FSK 1788/07,

3) wyrok WSA w Gliwicach z 4 kwietnia 2017 r., sygn.: III SA/Gl 218/17,

4) interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 2 czerwca 2023 r., sygn.: 0112-KDIL1-2.4012.162.2023.1.AS,

5) interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 5 grudnia 2023 r., sygn.: 0114-KDIP1-1.4012.577.2023.2.EW,

6) interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 25 kwietnia 2022 r., sygn.: 0114-KDIP4-2.4012.77.2022.2.MC,

7) interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 29 września 2023 r., sygn.: 0114-KDIP1-1.4012.455.2023.1.AKA,

8) interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 8 czerwca 2020 r., sygn.: 0112- KDIL3.4012.196.2020.3.AW,

9) interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 18 grudnia 2020 r., sygn.: 0112-KDIL1-2.4012.436.2020.4.PG,

10) interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 8 sierpnia 2017 r., sygn.: 0112-KDIL2-2.4012.150.2017.2.AD,

11) interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 27 lipca 2017 r., sygn.: 0115-KDIT1-2.4012.250.2017.2.RS,

12) interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 stycznia 2014 r., sygn.: IPPP1/443-69/14-2/EK.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisana czynność udostępniania Zainteresowanemu nr 2 przez Zainteresowanego nr 1, Nieruchomości celem realizacji procesu inwestycyjnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Tymczasem przedmiotowe udostępnienie Nieruchomości nie stanowi ani dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT, ani świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT.

Ad 2)

W ocenie Wnioskodawców w związku z realizacją zadania inwestycyjnego przez Zainteresowanego nr 2 na rzecz Zainteresowanego nr 1 oraz formułą wynagrodzenia ,,koszt +”, Spółka nr 2 nie będzie musiała powiększyć podstawy opodatkowania dla celów VAT swoich usług o wartość czynszu dzierżawnego.

Powyższe stanowisko spowodowane jest faktem, iż nieodpłatna dzierżawa Zainteresowanemu nr 2 Nieruchomości, w celu świadczenia przez niego usług w ramach inwestycji w ocenie Zainteresowanych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Spółki nr 1 i 2 dzierżawa Zainteresowanemu nr 2 Nieruchomości powinna być nieodpłatna, gdyż jedynym jej celem jest świadczenie przez niego usług w ramach procesu inwestycyjnego jako inwestor zastępczy na rzecz Spółki nr 1. Tym samym w ocenie Zainteresowanych taka dzierżawa nie będzie stanowiła dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT, ponieważ zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, a przedmiotowe udostępnienie Nieruchomości nie stanowi ani dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu ww. przepisów.

Konsekwentnie, skoro nieodpłatna dzierżawa Zainteresowanemu nr 2 przez Zainteresowanego nr 1 Nieruchomości, celem umożliwienia mu realizacji Inwestycji na rzecz Zainteresowanego nr 1, powinna być nieodpłatną czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, to po stronie Spółki nr 2 nie występuje obowiązek powiększenia podstawy opodatkowania dla celów VAT swoich usług rozliczanych formułą wynagrodzenia ,,koszt +” o wartość czynszu dzierżawnego.

Czynność udostępnienia Nieruchomości celem umożliwienia Spółce nr 2 realizacji procesu inwestycyjnego nie powinna podlegać odpłatności, gdyż dzierżawca nie może dysponować Nieruchomością jako jej posiadacz zależny. Umowa dzierżawy podpisywana jest wyłącznie w celu wykonania Inwestycji w imieniu i na rzecz Zainteresowanego nr 1 i za środki finansowe wydzierżawiającego. Przyjęcie odmiennego stanowiska (odpłatność za dzierżawę) doprowadzi do wystąpienia sztucznego obiegu pieniądza, z uwagi na fakt, iż koszt ten musiałby być przecież zwrócony przez Spółkę nr 1 Spółce nr 2.

Tym samym, należy uznać, iż po stronie Spółki nr 2 nie występuje obowiązek powiększenia podstawy opodatkowania dla celów VAT swoich usług rozliczanych formułą wynagrodzenia ,,koszt +” o wartość czynszu dzierżawnego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zauważyć należy, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

Należy zauważyć, że z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oba warunki muszą być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

• istnieje związek prawny między dostawcą i odbiorcą bądź między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
• wynagrodzenie otrzymane przez dostawcę/usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za dokonywane dostawy bądź świadczone usługi na rzecz odbiorcy,
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Należy wskazać, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.):

„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Przepis ten wyjaśnia, że wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych w sposób ciągły, należy w szczególności uznać za działalność gospodarczą.

Z opisu sprawy wynika,że Spółka nr 1 i Spółka nr 2 to polskie spółki kapitałowe, posiadające siedziby i miejsca zarządu na terytorium Polski, będące czynnymi podatnikami podatku VAT i podmiotami powiązanymi.

Spółka nr 1 i Spółka nr 2 zawarły 3 kwietnia 2023 r. umowę współpracy oraz zastępstwa inwestycyjnego (Umowa współpracy inwestycyjnej), w wyniku której Spółka nr 1 (inwestor) powierzyła Spółce nr 2 (inwestor zastępczy) przygotowanie i realizację zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie (...) (Inwestycja). Inwestycja miała być zlokalizowana na nieruchomości, która w tamtym okresie czasu była własnością Spółki nr 2, dlatego też Spółki zawarły umowę przedwstępną gwarantującą Spółce nr 1 możliwość zakupu tego gruntu w momencie, gdy Inwestycja będzie przygotowana i ruszą pierwsze prace.

W związku z tym, że prace przygotowawcze zostały pomyślnie zakończone i Inwestycja była gotowa do realizacji, 20 sierpnia 2024 r., Spółka nr 2 sprzedała na rzecz Spółki nr 1 nieruchomość gruntową (Nieruchomość), na której ma zostać wybudowany (...). Aby Spółka nr 2 mogła nadal bez przeszkód wykonywać usługi zastępstwa inwestycyjnego, Spółki zawarły umowę dzierżawy Nieruchomości celem umożliwienia realizacji Inwestycji (Spółka nr 2 dysponuje pozwoleniami budowlanymi w zakresie niezbędnym dla potrzeb jej realizacji, będzie kontraktowała z wykonawcami w swoim imieniu, ale na rzecz inwestora, czyli Spółki nr 1). Zgodnie z sensem biznesowym umowy zastępstwa inwestycyjnego Spółka nr 2 po zakończeniu prac wyda Spółce nr 1 efekty prac (...).

Spółka nr 1 i Spółka nr 2 zawarły Umowę współpracy inwestycyjnej, a następnie umowę sprzedaży i dzierżawy nieruchomości celem optymalizacji procesu inwestycyjnego, który polega na wybudowaniu dla Spółki nr 1 (...) (nowego zakładu produkcyjnego).

Umowa, na podstawie której Spółka nr 1 udostępnia Spółce nr 2 Nieruchomość w celu realizacji Inwestycji stanowi umowę dzierżawy w rozumieniu art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przy czym celem jej zawarcia nie jest czerpanie zysków przez wydzierżawiającego, a umożliwienie świadczenia przez dzierżawcę usług w ramach procesu inwestycyjnego jako inwestor zastępczy.

Umowa, na podstawie której Spółka nr 1 udostępnia Spółce nr 2 Nieruchomość w celu realizacji Inwestycji, nie przewiduje wynagrodzenia, gdyż dzierżawa Nieruchomości jest niezbędna Spółce nr 2 wyłącznie w celu realizacji obowiązków wynikających z zawartej Umowy współpracy inwestycyjnej (Spółka nr 2 jako inwestor zastępczy będzie realizowała na niej budowę (...) dla Spółki nr 1, która zapewni finansowanie i wyłącznie w tym celu będzie ją wykorzystywać. Spółka nr 2 nie nabędzie prawa do rozporządzania Nieruchomością jak właściciel, ani nie będzie jej mogła wykorzystywać w żadnym celu gospodarczym innym niż realizacja zadania inwestycyjnego w zastępstwie Spółki nr 1, dla Spółki nr 1 i za pieniądze Spółki nr 1.

Umowa współpracy inwestycyjnej nie zawierała zapisów przewidujących sprzedaż Nieruchomości, transakcja ta była niezależna gdyż chronologicznie w czasie zawarta została umowa zastępstwa inwestycyjnego pod warunkiem zawieszającym, która została aktywowana automatycznie po decyzji Spółki nr 1 o podjęcie wysiłku inwestycyjnego, a dopiero w następstwie zawarto umowę sprzedaży i dzierżawy zwrotnej, która stanowiła oddzielną umowę zawartą po umowie zastępstwa inwestycyjnego.

Umowa współpracy inwestycyjnej przewiduje wynagrodzenie za przygotowanie i realizację Inwestycji przysługujące Spółce nr 2, które zostało skalkulowane w oparciu o zasadę ceny rynkowej i podlega weryfikacji cen transferowych na bazie metody rozsądnej marży zwanej „koszt plus”. Wynagrodzenie to nie uwzględnia należności dla Spółki nr 1 z tytułu dzierżawy nieruchomości, gdyż ma ona charakter zbliżony do tzw. umowy toolingu (Spółka nr 1 oddaje w dzierżawę nieodpłatnie Nieruchomość, aby Spółka nr 2 mogła dla niej zrealizować proces inwestycyjny, ale przez cały czas zachowuje do niej prawo własności i ponosi koszty finansowania prowadzenia całego procesu inwestycyjnego).

Przy nabyciu Nieruchomości, na której realizowana będzie opisana Inwestycja, Spółce nr 1 przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, przy czym podatnik na podstawie art. 43 ust 10 ustawy o VAT zrezygnował ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10 ww. regulacji i wybrał opodatkowanie podatkiem VAT, co zostało odnotowane w akcie notarialnym w myśl art. 43 ust 10 ustawy o VAT.

Państwa wątpliwości w tej sprawie dotyczą kwestii uznania nieodpłatnej dzierżawy Nieruchomości Spółce nr 2 przez Spółkę nr 1 celem umożliwienia realizacji Inwestycji za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak już wcześniej wskazano, z przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku świadczenia usług - w art. 8 ust. 2 ustawy.

I tak, stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy:

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1) użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2) nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem, za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przepisy ustawy formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych w art. 8 ust. 2 ustawy.

Dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia.

Aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Konsekwentnie opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. Są to zatem te wszystkie nieodpłatne świadczenia usług, które odbywają się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności.

Jeżeli natomiast nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. nieodpłatne świadczenie usług będzie wykonane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Zatem za usługi dokonane do celów działalności gospodarczej należy uznać takie, które mają związek z potrzebami tej działalności. Związek z działalnością gospodarczą mają więc takie czynności, których wykonanie jest celowe dla osiągnięcia bądź poprawienia efektów tej działalności. Ta celowość istnieć może również wtedy, gdy taka usługa nieodpłatna nie jest niezbędna do osiągnięcia efektu działalności gospodarczej, ale obiektywnie może na te efekty wpływać.

Przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez dany podmiot.

Aby zatem nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a co za tym idzie za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

a) użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadkach kiedy VAT od takich towarów podlegał w całości lub w części odliczeniu;

b) nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.

Powyższy przepis uzupełnia regulację art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym:

Wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.

Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Zgodnie z cytowanym przepisem art. 26 Dyrektywy 2006/112/WE Rady za odpłatne świadczenie usług uznane zostały dwie czynności. Po pierwsze, za odpłatne świadczenie usług potraktowane może zostać użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów innych niż cele jego przedsiębiorstwa. Po drugie, jako odpłatne świadczenie usług może zostać również potraktowane nieodpłatne świadczenie usług na cele inne niż cele jego przedsiębiorstwa.

Powyżej cytowane przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady i ustawy mają zagwarantować opodatkowanie konsumpcji, czyli niedopuszczalna jest z punktu widzenia zasad systemu podatku VAT (proporcjonalności czy neutralności) sytuacja, w której podatnik wyświadczył usługę np. na cele prywatne pracowników czy też innych osób (fizycznych czy prawnych) i żadna z nich nie poniosłaby ciężaru podatku. Poprzez określenie „bardziej ogólnie” ustawodawca dopuścił uznanie za odpłatne świadczenie usług również nieodpłatnego świadczenia jeżeli tylko odbyło się ono do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.

Ponadto należy wskazać, że istotną kwestią dla zastosowania przepisu art. 8 ust. 2 ustawy jest ustalenie, czy występuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Takie podejście znajduje potwierdzenie w opinii Rzecznika Generalnego z 23 października 2008 r. w sprawie C-371/07, który stwierdził, że (pkt 40 opinii):

(…) możliwość odliczenia podatku naliczonego stanowi wyraźną przesłankę jedynie dla zastosowania art. 5 ust. 6 lub art. 6 ust. 2 lit. a), jednakże sądzę, że w art. 6 ust. 2 lit. b) ma charakter bezwzględnie dorozumiany. Nie ma w tym przypadku charakteru wyraźnego zasadniczo z uwagi na to, że przepis ten odnosi się głównie do usług świadczonych przez pracowników, a koszty pracowników (w formie wynagrodzenia) nie są obciążone podatkiem VAT. Jednakże w przypadku gdy kompleksowa dostawa winna być sklasyfikowana jako dostawa usług(17), wykorzystane towary zazwyczaj będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a podstawę opodatkowania w odniesieniu do wszystkich transakcji wymienionych w art. 6 ust. 2 stanowi: „suma wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie usług” [art. 11 część A ust. 1 lit. c)]. Objęcie tą podstawą opodatkowania kosztu dostaw, od których podatek naliczony nie podlegał odliczeniu, byłoby sprzeczne nie tylko z systematyką art. 5 ust. 6 i art. 6 ust. 2 w całości, ale również z fundamentalną zasadą neutralności podatku VAT dla podatników.

Mając zatem na uwadze powyższe należy uznać, że w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkiego innego nieodpłatnego świadczenia usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wówczas zastosowanie znajduje art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Zatem brak prawa do odliczenia z uwagi na związek wydatków z czynnościami innymi niż działalność gospodarcza podatnika powoduje, że nie występuje obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Stwierdzenie, czy w danym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem związanym lub nie z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą uzależnione jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Tym samym zgodnie z unormowaniami zawartymi w ww. przepisach w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W analizowanej sprawie należy uznać, że nie dochodzi do użycia towarów stanowiących część przedsiebiorstwa Spółki nr 1 do celów innych niż działalność gospodarcza tej Spółki, ponieważ udostępnienie Nieruchomości jest ściśle związane z działalnością gospodarczą Spółki nr 1 i ma celu zapewnienie Spółce nr 2 możliwości świadczenia realizacji funkcji inwestora zastępczego na rzecz Spółki nr 1. W związku z tym, nieodpłatne udostępnienie ww. Nieruchomości Spółce nr 2 przez Spółkę nr 1 nie będzie stanowiło świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że na mocy art. 693 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierana pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z kolei, umowa użyczenia jest z natury umową nieodpłatną, zgodnie bowiem z art. 710 Kodeksu cywilnego:

Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Istotnymi cechami takiej umowy są zatem dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas oraz nieodpłatność.

W okolicznościach analizowanej sprawy, Umowa, na podstawie której Spółka nr 1 udostępnia Spółce nr 2 Nieruchomość w celu realizacji Inwestycji, nie przewiduje wynagrodzenia, gdyż dzierżawa Nieruchomości jest niezbędna Spółce nr 2 wyłącznie w celu realizacji obowiązków wynikających z zawartej Umowy współpracy inwestycyjnej (Spółka nr 2 jako inwestor zastępczy będzie realizować na niej budowę (...) dla Spółki nr 1, która zapewni finansowanie i wyłącznie w tym celu będzie ją wykorzystywała). Co istotne, Spółka nr 2 nie nabędzie prawa do rozporządzania Nieruchomością jak właściciel, ani nie będzie jej mogła wykorzystywać w żadnym celu gospodarczym innym niż realizacja zadania inwestycyjnego w zastępstwie Spółki nr 1, dla Spółki nr 1 i za pieniądze Spółki nr 1.

Należy również zauważyć, że Spółka nr 1 udostępniła Spółce nr 2 Nieruchomość wyłącznie jako narzędzie służące do realizacji określonego celu inwestycyjnego (budowy (...)), co oznacza, że udostępnienie Nieruchomości nie zaspokaja potrzeb Spółki nr 2, lecz zaspokaja potrzeby inwestora (Spółki nr 1). Do przyjętej konstrukcji usprawnienia procesu inwestycyjnego nie doszłoby, gdyby Spółka nr 2 nie realizowała procesu inwestycyjnego, gdyż wtedy nie byłaby w ogóle zainteresowana wydzierżawieniem gruntu. Należy bowiem podkreślić, że korzyści z wydzierżawienia Nieruchomości nie odnosi Spółka nr 2 a jedynie wydzierżawiający, gdyż to Spółka nr 1 w wyniku tej czynności uzyskuje realizację procesu zastępstwa inwestycyjnego i wybudowania (...).

W tym miejscu należy zwrócić również uwagę, iż przyjęta konstrukcja (zawarcie Umowy współpracy inwestycyjnej, a następnie umowy sprzedaży i dzierżawy Nieruchomości) usprawnia efektywnie proces inwestycyjny, gdyż w Spółce nr 2 istnieje struktura zatrudnienia odpowiednio wykwalifikowanych kadr inżynierskich, którzy dzięki posiadanemu doświadczeniu są niezbędni do realizacji Inwestycji (kompetentni i odpowiednio przygotowani merytorycznie pracownicy optymalizują proces inwestycyjny m.in. poprzez wykorzystanie zdobytego przez lata doświadczenia zawodowego w zakresie określania parametrów brzegowych inwestycji, czy poprzez prowadzenie procesów negocjacyjnych w kontraktach na poziomie operacyjnym niezbędnych do realizacji celu Inwestycji.

Należy również podkreślić, że umowa, na podstawie której Spółka nr 1 udostępnia Spółce nr 2 Nieruchomość w celu realizacji Inwestycji stanowi co prawda formalnie - jak Państwo wskazali - umowę dzierżawy w rozumieniu art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, ale celem jej zawarcia nie jest czerpanie zysków przez wydzierżawiającego, a jedynie umożliwienie świadczenia przez dzierżawcę usług w ramach procesu inwestycyjnego jako inwestor zastępczy. W związku z tym, biorąc pod uwagę wskazaną wyżej definicję dzierżawy w rozumieniu Kodeksu cywilnego, uznać należy, że w przedmiotowej sprawie Nieruchomość jest przedmiotem nieodpłatnego udostępnienia (użyczenia) na co wskazuje charakter tej umowy. Przedmiotowa nieodpłatna dzierżawa nieskutkująca korzyścią majątkową po stronie Spółki nr 1 nie jest bowiem dokonana dla celów zarobkowych.

W konsekwencji, w związku z tym, że opisana czynność udostępniania (użyczenia) Spółce nr 2 przez Spółkę nr 1 Nieruchomości celem realizacji procesu inwestycyjnego dokonana będzie na cele działalności gospodarczej tej Spółki, nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

W związku z uznaniem, że czynność udostępniania (użyczenia) Spółce nr 2 przez Spółkę nr 1 Nieruchomości w celu zrealizowania Inwestycji, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT - odstąpiono od odpowiedzi na pytanie nr 2 dotyczące skutków tej czynności w podatku VAT dla Spółki nr 2. Pytanie nr 2 dotyczy bowiem konsekwencji podatkowych udostępnienia Nieruchomości Spółce nr 2 w przypadku uznania, że opisane udostępnianie Nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy wskazać, że zakres przedmiotowy wniosku wyznaczają postawione przez Państwa pytania. Wydana interpretacja dotyczy zatem tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytań). Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Państwa wniosek wypełnia znamiona wniosku wspólnego, gdyż przedstawiony we wniosku problem dotyczy sfery opodatkowania/ewentualnych konsekwencji podatkowych zainteresowanych uczestniczących w tym samym zdarzeniu przyszłym, pomimo uznania, że opisane udostępnianie (użyczenie) Nieruchomości nie zostało uznane za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W wydanej interpretacji uznano, że udostępnianie Nieruchomości przez Zainteresowanego nr 1 na rzecz Zainteresowanego nr 2 nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w związku z powyższym odstąpiono od odpowiedzi na pytanie nr 2 zadane w uzupełnieniu wniosku, a odnoszące się do skutków w podatku VAT dla Zainteresowanego nr 2.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).