Wyrok NSA z dnia 2 sierpnia 2024 r., sygn. I FSK 1214/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Elżbieta Olechniewicz, Protokolant Patryk Pogorzelski, po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Gd 1630/19 w sprawie ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 15 lipca 2019 r., nr 2201-IOV-4.4103.84.2019/10/13 w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu I instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi

1.1. Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Gd 1630/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę M. P. (dalej: skarżąca, strona, podatniczka) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 15 lipca 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2014 r.

Stan spawy był następujący.

1.2. Po przeprowadzeniu kontroli podatkowej i postępowania podatkowego Naczelnik US decyzją z dnia 5 czerwca 2015 r. określił skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za lipiec 2014 r. w wysokości 27 zł.

1.3. Decyzją z dnia 8 grudnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku uchylił ww. decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

1.4. Decyzją z dnia 11 lutego 2019 r. Naczelnik US określił skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za lipiec 2014 r. w wysokości 27 zł. W uzasadnieniu organ stwierdził, że skarżącej nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w spornych fakturach VAT wystawionych przez C. Sp. z o.o., ponieważ nie dokumentują one rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a skarżąca miała pełną świadomość w jakich transakcjach uczestniczy, o czym świadczą przywołane okoliczności stanu faktycznego: skarżąca została zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług od dnia 1 lipca 2014 r.; jedynym kontrahentem od którego skarżąca dokonała zakupów w lipcu 2014 r. była C. Sp. z o.o.; transakcje zostały przeprowadzone przy wykorzystaniu powiązań osobowych; sprzedaż jaką wykazywała C. Sp. z o.o. kształtowała się do wysokości ok. 2.000 zł miesięcznie, a dopiero w lipcu 2014 r. spółka wykazała tak znaczną sprzedaż; C. Sp. z o.o. nie zapłaciła wykazanego w deklaracji VAT-7 za lipiec 2014 r. podatku należnego oraz posiada inne zaległości egzekucyjne; zapłata za faktury nastąpiła gotówką (wpływ do kasy), a następnie tego samego dnia pieniądze zostały wypłacone i przekazane skarżącej jako zapłata z tytułu zwrotu pożyczki z dnia 22 sierpnia 2012 r.; wg oświadczenia K. K., w kwietniu - maju 2014 r. K. G. wraz z M2. P. wywieźli wyposażenie restauracji przy ul. [...] w N., w nocy, bez obecności K. K.; część przedmiotów składowana była w G. na parkingu samochodowym, przedmioty leżały na ziemi, były przykryte plandeką, pokryte śniegiem, niekompletne, zniszczone, M2. P. wskazywał, że nie nadają się do dalszej odsprzedaży; z protokołu z oględzin przeprowadzonych w dniu 19 kwietnia 2017 r. wynika, iż np. dozowniki, umywalki, elementy balustrad, kinkiety, kable itp. były zdemontowane, wyrwane ze ściany, szklanki i kieliszki były częściowo rozbite, podczas gdy sztuki i kwoty z faktur zakupu zostały przeniesione w sposób identyczny do faktur sprzedaży; pomimo wezwań strona nie przedłożyła dokumentów potwierdzających, iż zakupione w lipcu 2014 r. przedmioty zostały dalej odsprzedane; ze zgromadzonego materiału nie wynika, żeby skarżąca prowadziła jakąkolwiek działalność gastronomiczną bądź restauracyjną; skarżąca zawiesiła prowadzenie działalności gospodarczej w czerwcu 2015 r.; strona nie była zainteresowana wyjaśnieniem sprawy, na wezwanie o wskazanie miejsca składowania zakupionych przedmiotów odpowiadała nieprecyzyjnie lub wcale, nie stawiała się w celu dokonania oględzin, pełnomocnik M2. P. stawiał się bez pełnomocnictwa, lub z pełnomocnictwem szczególnym do dokonania oględzin, ale niepodpisanym przez skarżącą; numery telefonów skarżącej oraz M2. P. znajdujące się w aktach sprawy były wyłączone albo nieznane, M2. P. odmówił wskazania numeru telefonu; w dniu 28 listopada 2013 r. komornik sądowy dokonał zajęcia ruchomości, K. G. jako właściciela rzeczy wymienionych w protokole wskazała skarżącą, która rzekomo zakupiła ww. towary w dniu 12 listopada 2013 r. na podstawie faktury nr X (skarżąca nie odliczyła podatku VAT wykazanego w tej fakturze), na fakturze znajdują się dokładnie towary, które zostały zajęte przez komornika; powyższe może świadczyć o tym, iż faktura nr X została wystawiona po zajęciu przez komornika w celu uniknięcia egzekucji, powyższe potwierdza fakt, że te same towary ponownie zostały rzekomo sprzedane skarżącej w dniu 2 lipca 2014 r. na podstawie faktury nr Y; ruchomości zajęte przez komornika sądowego zostały przez niego sprzedane w imieniu firmy C. Sp. z o.o.