Postanowienie Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 23 kwietnia 2025 r., sygn. KIO 1300/25

POSTANOWIENIE

Warszawa, 23 kwietnia 2025 r.

Krajowa Izba Odwoławcza – w składzie:

Przewodnicząca:Anna Chudzik

Monika Banaszkiewicz

Marek Bienias

Protokolant: Mikołaj Kraska

po rozpoznaniu na rozprawie odwołania wniesionego do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej 7 kwietnia 2025 r. przez wykonawcę Strabag Sp. z o.o. z siedzibą w Pruszkowie,

w postępowaniu prowadzonym przez Zarząd Morskiego Portu Gdańsk S.A. z siedzibą w Gdańsku,

uczestnicy po stronie Odwołującego:

1)Budimex S.A. z siedzibą w Warszawie,

2)NDI S.A. z siedzibą w Sopocie,

3)PORR S.A. z siedzibą w Warszawie,

postanawia:

1.Odrzuca odwołanie;

2.Kosztami postępowania obciąża wykonawcę Strabag Sp. z o.o. z siedzibą w Pruszkowie i zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 20 000 zł 00 gr (słownie: dwadzieścia tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez Odwołującego tytułem wpisu od odwołania.

Na orzeczenie – w terminie 14 dni od dnia jego doręczenia – przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Zamówień Publicznych.

Przewodnicząca:……………………

……………………

……………………

‎Sygn. akt: KIO 1300/25

Uzasadnienie

Zamawiający – Zarząd Morskiego Portu Gdańsk S.A. – prowadzi w trybie przetargu nieograniczonego postępowanie o udzielenie zamówienia pn. Rozbudowa Nabrzeża Węglowego – etap II oraz Nabrzeża Administracyjnego w Porcie Gdańsk. Wartość zamówienia jest większa niż progi unijne. Ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej 15 stycznia 2025 r. pod numerem 27227-2025.

Wykonawca Strabag Sp. z o.o. 7 kwietnia 2025 r wniósł odwołanie, w którym zarzucił Zamawiającemu naruszenie przepisów: art. 439 ust. 2 pkt 4 ustawy Pzp w zw. z art. 527 ustawy Pzp w zw. art. 5 Kc, art. 58 § 1 i 2, art. 3531 Kc i w zw. 8 ust. 1 ustawy Pzp, poprzez niewykonanie pkt 1 ppkt b sentencji wyroku Krajowej Izby Odwoławczej z dnia lutego 2025 roku wydanego w sprawie o sygn. akt KIO 292/25, w którym Izba nakazała podniesienie „wartości waloryzacji zamówienia” o co najmniej 3%, co oznaczało podniesienie limitu maksymalnego z 7% do co najmniej 10 % wartości wynagrodzenia netto z oferty. Odwołujący podniósł, że zwiększenie limitu o 3% liczonego nie od wartości wynagrodzenia a od wskaźnika limitu 7% nie stanowi wykonania wyroku Izby i w dalszym ciągu oznacza wyznaczenie limitu waloryzacji na poziomie nieadekwatnym, nieproporcjonalnym, nierynkowym, a ponadto – jak stwierdziła Izba w wyroku KIO 292/25 – stanowiącym o iluzoryczności i nieadekwatności do zamówienia mechanizmu waloryzacji.