Wyrok SN z dnia 9 marca 2022 r., sygn. I PUNPP 3/21

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył kwalifikacji kosztów zakwaterowania pracowników czasowo przeniesionych do pracy poza stałe miejsce zatrudnienia jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Problem obejmował ocenę, czy wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu nieodpłatnego zakwaterowania pracowników stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy systemowej i art. 18 ust. 1 tej ustawy, czy leży wyłącznie w interesie pracodawcy, oraz jaka jest prawna moc interpretacji indywidualnych wydanych przez organy podatkowe i rentowe w kontekście wiążącego charakteru dla sądów ubezpieczeń społecznych w sprawach dotyczących oskładkowania świadczeń pracowniczych.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy oddalił skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem, potwierdzając stanowisko Sądu Apelacyjnego. Sąd uznał, że koszty zakwaterowania pracowników czasowo przeniesionych stanowią przychód ze stosunku pracy podlegający oskładkowaniu, ponieważ świadczenia te powodują wymierną korzyść dla pracowników w postaci uniknięcia wydatków, które musieliby ponieść samodzielnie. Sąd stwierdził, że dobrowolne przyjęcie nieodpłatnego zakwaterowania leży w interesie pracownika, gdyż uzyskuje wymierną korzyść ekonomiczną. W zakresie interpretacji indywidualnych Sąd wyjaśnił, że decyzja interpretacyjna organu rentowego wydana po wydaniu zaskarżonych decyzji nie mogła stanowić elementu stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania merytorycznych decyzji, zaś interpretacja organu podatkowego nie zawierająca interpretacji przepisów z zakresu ubezpieczeń społecznych nie jest wiążąca w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych.