Benefity dla pracowników – skutki w zakresie PIT i ZUS – część 1

Pracodawcy często oferują pracownikom różnego rodzaju dodatkowe świadczenia – nieodpłatne, odpłatne częściowo lub całkowicie opłacane przez pracownika. Są to świadczenia inne niż pieniężne. Popularnymi świadczeniami są np. polisy ubezpieczeniowe na życie, udostępnienie samochodu służbowego do celów prywatnych, wynajęcie mieszkania, opieka medyczna itp. Wartość takich świadczeń stanowi przychód, od którego zwykle trzeba zapłacić podatek dochodowy i składki na ZUS.

Przychód ze stosunku pracy

Przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ujęty tu zwrot „w szczególności” wskazuje na to, że wymienione rodzaje przychodów są tylko przykładowe i nie wyczerpują ustawowej definicji. Można więc uznać, że przychodami zaliczanymi do omawianego źródła są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia w innej formie (rzeczowe, w postaci usługi, prawa do czegoś) skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje korzenie w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Badając, czy dana wypłata bądź inne świadczenie należy do przychodów ze stosunku pracy, trzeba wziąć pod uwagę, czy może uzyskać je wyłącznie pracownik, czy również inna osoba niezwiązana obecnie i w przeszłości z pracodawcą. Pogląd ten wywodzi się z dawnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 marca 1993 r. (sygn. akt III SA 2219/92).

Wobec niezdefiniowania w przepisach podatkowych pojęcia „nieodpłatne świadczenie” można odwołać się do definicji TK sformułowanej w wyroku z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). Trybunał Konstytucyjny uznał, że za podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy mogą być uznane takie „inne nieodpłatne świadczenia”, które posiadają następujące cechy: