Interpretacja indywidualna z dnia 12 sierpnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDWL.4011.73.2025.1.WS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 1 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) zajmuje się wynajem i dzierżawą samochodów osobowych.

Spółka jest podatnikiem CIT i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka jest również zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Spółka zatrudnia pracowników i jest pracodawcą w rozumieniu ustawy Kodeks pracy. W związku z wypłatą wynagrodzeń na rzecz zatrudnionych pracowników, Spółka występuje w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w ustawie o PIT.

Spółka przekazuje oraz planuje przekazywać w przyszłości pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę różnego rodzaju prezenty z okazji np.

• Świąt Bożego Narodzenia, Wielkanocy itd.,

• jubileuszu pracy / stażu pracy (np. x-lecie zatrudnienia) – przykładowo vouchery do spa, kolacja, wycieczki do muzeum (…), vouchery (…), świadczenia jubileuszowe,

• przejścia na emeryturę, odejścia z pracy,

• jubileuszu Spółki.

• różnych szczególnych dni np. mikołajek, dnia kobiet (np. warsztaty dla kobiet) czy dnia mężczyzny (np. bilety na mecze),

• prezenty w formie gratulacji jako uhonorowanie ważnych okazji w życiu pracownika (np. ślub, narodziny dziecka, wynajem samochodu na ślub lub przeprowadzkę pracownika) itd.

Prezenty stanowią i będą stanowić świadczenia rzeczowe, w szczególności: różnego rodzaju vouchery, karty podarunkowe, zegarki, sprzęt itp., bony na towary lub usługi, słodycze, książki, kwiaty. Spółka nie wyklucza, że w przyszłości rzeczowe prezenty okolicznościowe mogą mieć również inną postać (związaną z okolicznością ich wręczenia).

Prezenty są i będą finansowane ze środków obrotowych Spółki. Zajmowane stanowisko nie ma i nie będzie miało wpływu na wartość prezentu. Prezent jest i będzie formą gratulacji i podziękowania dla pracownika za lata pracy w spółce oraz ma i będzie miał na celu budowanie i podtrzymywanie dobrych relacji z pracownikami.

Podkreślić należy, że prezenty nie stanowią i nie będą stanowiły dla pracowników dodatkowej formy gratyfikacji za wykonaną pracę. Przekazanie prezentów nie zależy i nie będzie zależało od osiąganych w pracy wyników, ocen rocznych czy wskaźników absencji.

W umowie o pracę oraz w innych aktach wewnętrznych nie ma informacji o przekazywaniu prezentów. Pracownik nie może i nie będzie mógł dochodzić wydania prezentu na podstawie żadnego stosunku prawnego ani roszczenia, ponieważ wręczanie prezentów nie jest uregulowane pisemnie w obowiązujących przepisach wewnątrzzakładowych, uchwałach oraz w umowach o pracę.

Przekazywane prezenty nie są i nie będą elementem wynagrodzenia, do zapłaty którego zobowiązana jest Spółka na podstawie zawartej umowy o pracę lub uchwały. Jest to zatem dobrowolne świadczenie ze strony Spółki jako pracodawcy, do którego nie jest zobowiązany na podstawie zapisów umownych lub postanowień uchwały. Celem Spółki jest sprawienie pracownikom przyjemności, a prezenty stanowią formę gratulacji, docenienia, uhonorowania danej osoby z okazji istotnego dnia. Przekazanie prezentu nie ma związku z wykonywaną przez pracowników pracą, czy jej rezultatami. Pracownik również w żaden sposób nie będzie zobowiązany przez Spółkę ani do przyjęcia prezentu, ani do jego późniejszej realizacji.

Gdyby pracownicy nie otrzymali od Spółki prezentu prawdopodobieństwo, że sami wykupiliby określony prezent rzeczowy jest znikome.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym prezenty (w postaci rzeczowej, w tym vouchery), niestanowiące dodatkowego wynagrodzenia za pracę, nie stanowią / nie będą stanowiły dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT i w związku z tym na Spółce nie ciążą / nie będą ciążyły obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na PIT na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o PIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w ramach opisanego w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym w związku z przekazaniem pracownikom prezentów (w postaci rzeczowej, w tym voucherów), niestanowiących dla nich dodatkowego wynagrodzenia za pracę, nie powstaje / nie powstanie u nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT a tym samym na Spółce nie ciążą / nie będą ciążyły obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na PIT na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o PIT.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o PIT jest zasada powszechności opodatkowania, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku (art. 9 ust. 1 ustawy o PIT).

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź co do których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną praca nakładcza, emerytura lub renta.

Należy zaznaczyć, że ustawa o PIT wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, beż względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Podkreślić należy, że użyty w powyższym przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo, a tym samym stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, z treści tego przepisu wynika, że do przychodów pracownika zaliczyć należy generalnie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie powstawał obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o PIT. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

Należy również wskazać, że na podmiocie dokonującym ww. świadczeń (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, określone w art. 32 ust. 1 ustawy o PIT, zgodnie z którym: zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

W tym miejscu należy również zaznaczyć, że niezależnie od powyższego, w ustawie o PIT, w art. 2, przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej zaliczanej do kategorii przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, przepisów ustawy o PIT nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Powyższy przepis dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu PIT, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobiegnięcie sytuacji, w której doszłoby do podwójnego opodatkowania tego samego przysporzenia majątkowego. Należy jednak zaznaczyć, że wyłączeniu temu podlega jedynie nabycie na podstawie jednego z tytułów wskazanych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, które faktycznie miało miejsce.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn: podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny, polecenia darczyńcy.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny: przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Mając powyższe rozważania na uwadze należy przyjąć, iż przekazywane prezenty (w postaci rzeczowej, w tym voucherów), niestanowiące dodatkowego wynagrodzenia za pracę, nie będą stanowiły dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Otrzymanie upominków nie stanowi i nie będzie stanowiło dodatkowej formy wynagrodzenia pracownika, jak również nie jest i nie będzie związane z jego wynikami w pracy, a co więcej nie wynika i nie będzie wynikało ono z jakichkolwiek umów o pracę czy dokumentów wewnętrznych obowiązujących w Spółce. Celem wręczania upominków pracownikom jest sprawienie im przyjemności, a same w sobie upominki stanowią i będą stanowić formę gratulacji, podziękowań czy docenienia pracowników.

W związku z tym, wręczenie upominków pracownikom przez pracodawcę należy traktować jako darowiznę, która nie stanowi przychodu w rozumieniu podatku dochodowego od osób fizycznych, bowiem podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

W związku z powyższym, Spółka nie będzie pełniła funkcji płatnika.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205)”.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Organy podatkowe:

- Interpretacja indywidualna z dnia 4 września 2024 r., sygn. akt 0111-KDIB2-3.4015.161.2024.2JKU 0115-KDIT2.4011.346.2024.3.KC: „W realiach opisanej przez Państwa sprawy prezenty dla pracowników (w postaci rzeczowej, w tym vouchery) nie stanowiące dodatkowego wynagrodzenia za pracę oraz świadczenia w postaci wręczania dzieciom pracowników upominków z okazji niektórych świąt okolicznościowych, jak również podczas imprez integracyjnych, przekazywane tytułem darowizny, co do zasady będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Zatem, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będą stanowiły one dla Państwa pracowników przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym jako płatnik nie będą Państwo zobowiązani do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym: Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy”.

- Interpretacja indywidualna z dnia 8 stycznia 2025 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.895.2024.2.DJ: „W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość wręczonego pracownikowi zegarka pamiątkowego w okolicznościach wskazanych we wniosku, nie stanowi dla niego przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem z ww. tytułu nie ciążą na Państwu obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy”.

- Interpretacja indywidualna z dnia z dnia 9 grudnia 2024 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.863.2024.3.DJ: „Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że przekazywanie pracownikom z okazji Jubileuszu 25-lecia zatrudnienia w (...) pamiątkowego, o którym mowa we wniosku, a który nie stanowi elementu wynagrodzenia wynikającego z zawartych umów o pracę, lecz jest formą gratulacji, uhonorowania pracownika z okazji istotnego dla niego jubileuszu, co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość wręczonego pracownikowi (...) pamiątkowego w okolicznościach wskazanych we wniosku, nie stanowi dla niego przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem z ww. tytułu nie ciążą na Państwu obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy”.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w ramach opisanego w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym w związku z przekazaniem pracownikom prezentów (w postaci rzeczowej, w tym voucherów), niestanowiących dla nich dodatkowego wynagrodzenia za pracę, nie powstaje / nie powstanie u nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT a tym samym na Spółce nie ciążą / nie będą ciążyły obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na PIT na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z treścią ww. art. 9 ust. 1 ustawy:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 1:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Użyty w ww. przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie powstawał obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

Na podmiocie dokonującym ww. świadczeń (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w art. 2, przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej mieszczącej się w definicji przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród wyłączeń wskazanych w tym przepisie w ust. 1 pkt 3 wskazane zostały:

Przepis ten dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie tego samego przysporzenia majątkowego.

Na mocy art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1837 ze zm.):

Umowa darowizny zdefiniowana natomiast została w art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), w myśl którego:

W tym miejscu wskazać należy, że kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy.

Podkreślić należy, że wskazali Państwo w opisie sprawy, że darowizna na rzecz Państwa pracowników w formie świadczeń rzeczowych, w szczególności: różnego rodzaju voucherów, kart podarunkowych, zegarków, różnego sprzętu, bonów na towary lub usługi, słodyczy, książek, kwiatów lub – ewentualnie w przyszłości - rzeczowych prezentów okolicznościowych w innej postaci, nie stanowią i nie stanowić będą dodatkowego wynagrodzenia za wykonaną pracę.

Zgodnie z opisem, w umowie o pracę oraz w innych aktach wewnętrznych nie ma informacji o przekazywaniu prezentów. Pracownik nie może i nie będzie mógł dochodzić wydania prezentu na podstawie żadnego stosunku prawnego ani roszczenia, ponieważ wręczanie prezentów nie jest uregulowane pisemnie w obowiązujących przepisach wewnątrzzakładowych, uchwałach oraz w umowach o pracę. Ponadto, wskazali Państwo, że jest to dobrowolne świadczenie ze strony Spółki jako pracodawcy, do którego nie jest zobowiązany na podstawie zapisów umownych lub postanowień uchwały. Celem Spółki jest sprawienie pracownikom przyjemności, a prezenty stanowią formę gratulacji, docenienia, uhonorowania danej osoby z okazji istotnego dnia. Przekazanie prezentu nie ma związku z wykonywaną przez pracowników pracą, czy jej rezultatami. Pracownik również w żaden sposób nie będzie zobowiązany przez Spółkę ani do przyjęcia prezentu, ani do jego późniejszej realizacji. Gdyby pracownicy nie otrzymali od Spółki prezentu prawdopodobieństwo, że sami wykupiliby określony prezent rzeczowy jest znikome.

Biorąc więc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że przekazywanie pracownikom różnego rodzaju prezentów z okazji świąt oraz istotnych dla nich dni (np. Świąt Bożego Narodzenia, jubileuszu pracy) co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość wręczonych pracownikom prezentów okolicznościowych wskazanych we wniosku nie stanowi dla nich przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, z ww. tytułu nie ciążą na Państwu obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazuję, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.