Interpretacja indywidualna z dnia 10 września 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.411.2025.1.MM

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osobą prawną oraz polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca wchodzi w skład Grupy X (dalej „Grupa”), która jest wiodącym deweloperem w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność deweloperską, w ramach której realizuje inwestycje polegające na budowie wielorodzinnych budynków mieszkalnych i sprzedaży na rzecz klientów m.in. lokali mieszkalnych w takich budynkach.

Wnioskodawca jako sprzedawca odpowiedzialny jest względem kupującego za wady sprzedanej rzeczy, na podstawie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej „Kodeks cywilny” lub „KC”).

Zdarzają się sytuacje, że po sprzedaży lokalu mieszkalnego na rzecz klienta ujawniane są wady takiego mieszkania, które wymagają usunięcia i naprawy. W sytuacji, gdy usunięcie wad wymaga opuszczenia przez klienta lokalu mieszkalnego na czas takiej naprawy, Wnioskodawca ponosi koszt zapewnienia klientowi zastępczego lokalu mieszkalnego na czas naprawy. Wnioskodawca, jako najemca wynajmuje lokal zastępczy oraz udostępnia go klientowi i jednocześnie Wnioskodawca ponosi koszt korzystania z takiego lokalu. Klient nie otrzymuje od Wnioskodawcy żadnych środków pieniężnych.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym klienci nie otrzymują przychodu podatkowego i w związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia i przekazania klientowi oraz właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu informacji PIT-11, w której jako przychód podatkowy zostałaby wykazana wartość kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na zapewnienie klientowi lokalu zastępczego na czas naprawy?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, klienci nie otrzymują przychodu podatkowego i w związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia i przekazania klientowi oraz właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu informacji PIT-11, w której jako przychód podatkowy zostałaby wykazana wartość kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na zapewnienie klientowi lokalu zastępczego na czas naprawy.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52o i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega - co do zasady - każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Zgodnie natomiast z definicję dochodu zawartą w art. 9 ust. 2 ustawy o PIT, jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o PIT zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z pkt 9 tego artykułu, źródłem przychodów są „inne źródła”.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zwrot „w szczególności" użyty w ww. artykule oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9. Katalog ten nie jest więc zamknięty. Oznacza to, że do „innych źródeł” należy zakwalifikować wszelkie przychody - w rozumieniu ustawy - których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Z kolei, zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Zatem wypłata należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, zobowiązuje Wnioskodawcę do sporządzenia i przekazania klientowi oraz właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu informacji PIT-11.

W ramach udzielonej przez Wnioskodawcę rękojmi klienci zgłaszają wady lokalu, które wymagają usunięcia i naprawy. W sytuacji, gdy usunięcie wad wymaga opuszczenia przez klienta lokalu mieszkalnego na czas takiej naprawy, Wnioskodawca ponosi koszt zapewnienia klientowi zastępczego lokalu mieszkalnego na czas naprawy. Wnioskodawca, jako najemca wynajmuje lokal zastępczy oraz udostępnia go klientowi i jednocześnie Wnioskodawca ponosi koszt korzystania z takiego lokalu. Klient nie otrzymuje od Wnioskodawcy żadnych środków pieniężnych.

Aby rozstrzygnąć czy zapewnienie klientowi lokalu zastępczego na czas naprawy wady stanowi przychód podatkowy, należy odwołać się do przepisów o rękojmi, która została uregulowana w Kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 556 KC, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Na podstawie art. 560 § 1 KC, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.

Stosownie do treści art. 561 § 1 KC, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady.

Z kolei, w myśl art. 561 § 2 KC, sprzedawca jest obowiązany wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad lub usunąć wadę w rozsądnym czasie bez nadmiernych niedogodności dla kupującego.

W celu wywiązania się przez Wnioskodawcę z obowiązku usunięcia wady lokalu mieszkalnego, niezbędne jest zapewnienie klientowi lokalu zastępczego. Zatem zapewnienie lokalu zastępczego pozostaje w bezpośrednim związku z obowiązkiem usunięcia wady wynikającym z przepisów o rękojmi.

W interpretacji indywidualnej z dnia 30 czerwca 2025 r., sygn. akt 0115- KDIT2.4011.213.2025.2.MM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, iż: W opisanym zdarzeniu nieodpłatne przekazanie Pani zastępczego lokalu mieszkalnego wynika z zawartej wcześniej z deweloperem umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego, w którym ujawnione zostały wady. W związku z usuwaniem tych wad nie otrzymała Pani żadnych środków pieniężnych, zaś konieczność korzystania z lokalu zastępczego przez Pani syna (który pozostawał na Pani utrzymaniu) wynikała z osuszania budynku, w związku z ujawnionymi wadami w zakupionym lokalu mieszkalnym. Do usunięcia ww. wad - zgodnie z uregulowaniami zawartymi w Kodeksie cywilnym dotyczącymi rękojmi - zobowiązany był deweloper. Zatem w sytuacji, gdy to deweloper pokrywał koszty najmu zastępczego lokalu mieszkalnego, który został Pani udostępniony na czas usuwania ww. wad nie uzyskała Pani żadnego przysporzenia majątkowego, co przemawia za tym, że po Pani stronie nie powstał przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powołując się na powyższą interpretację, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zapewnienie klientom lokali zastępczych na czas usunięcia wad nie stanowi przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Z kolei, jeżeli klienci nie osiągają przychodu podatkowego to po stronie Wnioskodawcy nie występuje obowiązek informacyjny, o którym mowa w art. 42a ust. 1 ustawy o PIT.

Zatem Wnioskodawca uważa, że jego stanowisko, zgodnie z którym klienci nie otrzymują przychodu podatkowego i w związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia i przekazania klientowi oraz właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu informacji PIT-11, w której jako przychód podatkowy zostanie wykazana wartość czynszu najmu płacona przez Wnioskodawcę z tytułu wynajęcia lokalu zastępczego na rzecz klienta jest prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 42a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 163, ze zm.):

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Ww. przepis nakłada na podmioty wypłacające świadczenia, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, obowiązek informacyjny, czyli obowiązek wykazania tych świadczeń w informacji PIT-11.

Art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Treść art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy wynika, że źródłem przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa majątek podatnika (takie przysporzenie, którym może rozporządzać jak właściciel). Przychód podatkowy musi charakteryzować się definitywnością i nie mieć charakteru zwrotnego.

Nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Aby świadczenia podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie podmiotu przyjmującego przychodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku podmiotu otrzymującego nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale – ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze – zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne.

Z opisu zdarzenia w szczególności wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną oraz polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca prowadzi działalność deweloperską, w ramach której realizuje inwestycje polegające na budowie wielorodzinnych budynków mieszkalnych i sprzedaży na rzecz klientów m.in. lokali mieszkalnych w takich budynkach.

Wnioskodawca jako sprzedawca odpowiedzialny jest względem kupującego za wady sprzedanej rzeczy, na podstawie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej „Kodeks cywilny” lub „KC”).

Zdarzają się sytuacje, że po sprzedaży lokalu mieszkalnego na rzecz klienta ujawniane są wady takiego mieszkania, które wymagają usunięcia i naprawy.

W sytuacji, gdy usunięcie wad wymaga opuszczenia przez klienta lokalu mieszkalnego na czas takiej naprawy, Wnioskodawca ponosi koszt zapewnienia klientowi zastępczego lokalu mieszkalnego na czas naprawy. Wnioskodawca, jako najemca wynajmuje lokal zastępczy oraz udostępnia go klientowi i jednocześnie Wnioskodawca ponosi koszt korzystania z takiego lokalu. Klient nie otrzymuje od Wnioskodawcy żadnych środków pieniężnych.

Kwestie odnoszące się odpowiedzialności związanej z wadami rzeczy zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061).

Stosownie do art. 556 tej ustawy:

Sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę (rękojmia).

Z art. 556¹ § 1 ustawy Kodeks cywilny wynika, że:

Wada polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1)nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;

2)nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;

3)nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;

4)została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

Na mocy art. 560 § 1 ww. ustawy:

Jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.

Zgodnie z art. 561 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady.

Z art. 568 § 1 ww. ustawy wynika natomiast, że:

Sprzedawca odpowiada z tytułu rękojmi, jeżeli wada fizyczna zostanie stwierdzona przed upływem dwóch lat, a gdy chodzi o wady nieruchomości - przed upływem pięciu lat od dnia wydania rzeczy kupującemu.

W opisanym zdarzeniu nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę - dewelopera klientowi zastępczego lokalu mieszkalnego wynika z zawartej wcześniej z nim umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego, w którym ujawnione zostały wady. W związku z usuwaniem tych wad klient nie otrzymał od Wnioskodawcy żadnych środków pieniężnych, zaś usunięcie wad wymaga opuszczenia przez klienta lokalu mieszkalnego na czas takiej naprawy, w związku z czym zaistniała konieczność zapewnienia przez Wnioskodawcę lokalu zastępczego dla tego klienta. Do usunięcia ww. wad – zgodnie z uregulowaniami zawartymi w Kodeksie cywilnym dotyczącymi rękojmi – zobowiązany był Wnioskodawca – jako deweloper.

Zatem w sytuacji, gdy to Wnioskodawca pokrywał koszty najmu zastępczego lokalu mieszkalnego, który został udostępniony klientowi na czas usuwania ww. wad, klient nie uzyskał żadnego przysporzenia majątkowego, co przemawia za tym, że po stronie klienta nie powstał przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym – w związku z udostępnieniem klientowi lokalu zastępczego na czas usuwania ujawnionych wad w sprzedanym lokalu mieszkalnym – na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek informacyjny wynikający z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli obowiązek sporządzenia i przekazania klientowi oraz właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu informacji PIT-11.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualne sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.