Interpretacja indywidualna z dnia 1 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.382.2025.2.EJ

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnili go Państwo pismem z 29 września 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

(…) S.A. dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka” jest polską spółką akcyjną będącą podatnikiem CIT od całości swoich dochodów. Spółka podlega nieograniczonemu obowiązki podatkowemu w Polsce, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Główny przedmiot działalności gospodarczej Spółki stanowi (…)

W branży, w której działa Spółka, kontrakty na zakup (…) zawierane są zazwyczaj w walucie obcej, co wiąże się z koniecznością nabywania tej waluty przez Wnioskodawcę. W celu zabezpieczenia się przed niekorzystną zmianą kursów walut Wnioskodawca wykorzystuje instrumenty pochodne, przez które rozumie się, zgodnie z postanowieniami art. 4a pkt 22 ustawy o CIT, instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c-i ustawy z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi:

- zabezpieczające przyszłe przepływy pieniężne Spółki, głównie tzw. (…),

- zabezpieczające pozycję finansową Spółki, przykładowo kontrakty typu (…) (dalej łącznie: „Kontrakty”).

Zawierane przez Spółkę Kontrakty mają na celu zwiększenie efektywności ekonomicznej jej przyszłych rozliczeń poprzez ograniczenie ryzyka kursowego związanego z kluczowymi dla działalności Spółki transakcjami. Mając na względzie charakter prowadzonej przez Spółkę działalności, w szczególności jej aktywność na rynkach zagranicznych, rezygnacja z zastosowania mechanizmów zabezpieczających przed skutkami wahań kursowych, a co za tym idzie zmian cen nabywanych towarów, skutkowałaby istotnym ryzykiem ekonomicznym. Co z kolei mogłoby w znaczący sposób wpływać na rentowność prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga, iż Kontrakty służą wyłącznie zabezpieczeniu ryzyka kursowego wynikającego z realizacji kontraktów handlowych dotyczących (…), a więc pozostają w ścisłym związku z konkretnymi transakcjami narażonymi na ryzyko kursowe i wynikającymi z podstawowej działalności operacyjnej Wnioskodawcy. Nie są one w żadnym zakresie powiązane z pozyskiwaniem środków finansowych od innych podmiotów, w tym podmiotów niepowiązanych, w szczególności w formie kredytów, pożyczek bądź innych instrumentów finansowania zewnętrznego. Zawierane Kontrakty nie stanowią również niezależnych operacji o charakterze spekulacyjnym - ich zawieranie nie służy osiągnięciu zysku kapitałowego, lecz wyłącznie element zarządzania ryzykiem kursowym. Potrzeba ich stosowania wynika bezpośrednio z występowania ryzyka kursowego związanego z podstawową działalnością Spółki i ma na celu ograniczenie wpływu nieprzewidywalnych wahań kursów walut na wynik finansowy Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie zawiera i nie planuje zawierać transakcji na instrumentach pochodnych o charakterze spekulacyjnym, tj. takich, których jedynym celem byłoby uzyskanie zysku niezwiązanego z działalnością operacyjną, a w szczególności niezwiązanego z zabezpieczaniem przychodów i kosztów tej działalności.

W wyniku zrealizowania Kontraktów powstaje wynik finansowy będący różnicą pomiędzy kursem ustalonym w ramach danego instrumentu zabezpieczającego a kursem faktycznie zastosowanym w związanej z nim transakcji gospodarczej. Wartość tego wyniku może być zarówno dodatnia, jak i ujemna, co przekłada się odpowiednio na powstanie przychodu lub poniesienie kosztu przez Spółkę - w formie dodatnich lub ujemnych różnic kursowych.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym różnice kursowe powstałe w związku z realizacją Kontraktów służących zabezpieczeniu ryzyka kursowego wynikającego z zawieranych umów na dostawę towarów, nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, różnice kursowe powstałe w związku z realizacją Kontraktów, które służą zabezpieczeniu ryzyka kursowego wynikającego z umów, o których mowa w opisie stanu faktycznego, nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

W ramach implementacji dyrektywy Rady EU 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz.Urz. UE L 193, s.1, 19.7.2016, dalej: „Dyrektywa ATAD”), z dniem 1 stycznia 2018 r. znowelizowane zostały przepisy ustawy o CIT w zakresie tzw. niedostatecznej kapitalizacji, tj. przepisy przeciwdziałające nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki art. 15c i art. 15ca ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.

Stosownie do art. 15c ust. 1 ustawy o CIT:

„(…) podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej”.

W myśl art. 15c ust. 3 ustawy o CIT:

„(…) przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym”.

Natomiast koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z art. 15 ust. 12 ustawy o CIT:

„(…) wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione”.

W tym miejscu Spółka pragnie podkreślić, że znaczenie i zakres normy prawa w pierwszej kolejności ustalać należy w oparciu o dyrektywy wykładni językowej. Wykładnia językowa polega na ustaleniu znaczenia i zakresu wyrażeń tekstu prawnego ze względu na język, w którym wyrażenia te zostały sformułowane. Tym samym w analizowanej sprawie punktem wyjścia jest ustalenie znaczenia zwrotów „uzyskanie” oraz „korzystanie ze środków finansowych” zawartych w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, bowiem wskazane pojęcia mają decydujące znaczenie w określeniu czy dane koszty należy uznać za koszty finansowania dłużnego.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN definicja „uzyskać - uzyskiwać” oznacza „otrzymanie czegoś, co było przedmiotem starań”. Natomiast zwrot „korzystać” oznacza „mieć pożytek z czegoś, wyzyskiwać coś oraz użytkować coś, posługiwać się czymś jako narzędziem, środkiem itp.”.

W myśl powyższych definicji, zdaniem Spółki sformułowanie „uzyskać od innych podmiotów środki finansowe” dotyczy sytuacji, w której środki otrzymywane są w wyniku podjętych starań. Natomiast „korzystać ze środków finansowych” oznacza mieć pożytek ze środków finansowych, użytkować te środki finansowe, posługiwać się nimi. Koszty uzyskania środków finansowych to zatem koszty ponoszone w celu otrzymania środków finansowych i podjęcia starań z tym związanych. Natomiast koszt korzystania ze środków finansowych to koszty ponoszone w celu uzyskania pożytków ze środków finansowych, posługiwania się nimi, użytkowania ich.

Nie ulega wątpliwości, że celem zawierania przez Spółkę Kontraktów nie jest otrzymanie środków finansowych w wyniku starań ani pobieranie pożytków ze środków finansowych, posługiwanie się nimi, użytkowanie ich. W konsekwencji, kierując się zasadami wykładni językowej, wspomniane w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego dodatnie i ujemne różnice kursowe, powstałe z tytułu zrealizowania Kontraktów nie wypełniają definicji pozycji wpływających na koszty finansowania dłużnego w oparciu o art. 15c ust. 12 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy dokonywaniu wykładni art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, zawierającego definicję kosztów finansowania dłużnego, zasadne jest również uwzględnienie przepisów prawa unijnego - w szczególności Dyrektywy ATAD. Akt ten, zawiera również definicję kosztów finansowania, choć posługuje się odmiennym określeniem tj. „kosztów finansowania zewnętrznego”. Stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 Dyrektywy ATAD, są nimi: „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek”.

Pomimo, że definicja kosztów finansowania zewnętrznego zawarta w Dyrektywie ATAD ma charakter otwarty, wskazując jedynie przykładowy katalog kosztów mieszczących się w tym pojęciu, należy uznać ją za wystarczająco precyzyjną, by umożliwić identyfikację kosztów związanych z instrumentami finansowymi, które podlegają limitowaniu. Z treści tej definicji wynika bowiem jednoznacznie, że odnoszą się one wyłącznie do instrumentów związanych z procesem pozyskiwania finansowania. A contrario, koszty dotyczące innych instrumentów finansowych - niezwiązanych z finansowaniem zewnętrznym - nie mieszczą się w zakresie tej regulacji.

Co więcej, nawet w sytuacji, gdyby ustawodawca unijny nie wskazał wprost na konieczność istnienia związku danego instrumentu z pozyskaniem finansowania, to i tak taki związek wynikałby z samej konstrukcji definicji - w szczególności z jej części wstępnej, obejmującej m.in. „wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom oraz wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania”.

W ocenie Wnioskodawcy, ujemne różnice kursowe powstałe w związku z działalnością operacyjną niefinansową Spółki, wynikające z realizacji Kontraktów mających na celu zabezpieczenie ryzyka walutowego, nie spełniają kryteriów definicji kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Definicja ta, korespondująca z definicją kosztów finansowania zewnętrznego zawartą w Dyrektywie ATAD, odnosi się wyłącznie do kosztów bezpośrednio związanych z pozyskiwaniem finansowania.

W konsekwencji, dodatnich różnic kursowych, które powstają analogicznie w ramach realizacji Kontraktów, nie można uznać za przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT. Nie stanowią one bowiem wynagrodzenia z tytułu udostępnienia kapitału lub lokowania środków pieniężnych, lecz są jedynie efektem zmiany kursu walutowego pomiędzy dniem zawarcia a dniem realizacji transakcji. Z uwagi na swoje źródło oraz charakter ekonomiczny, dodatnie różnice kursowe nie mogą być kwalifikowane jako odsetki ani jako przychody ekonomicznie równoważne odsetkom.

Takie rozumienie pojęcia kosztów finansowania dłużnego - w szczególności w kontekście zastosowania instrumentów finansowych - znajduje również potwierdzenie w wykładni celowościowej omawianej regulacji. Nowelizacja art. 15c ustawy o CIT, miała na celu implementację mechanizmów przeciwdziałających praktykom prowadzącym - cytując uzasadnienie - do „niezasadnego z aksjologicznego punktu widzenia obniżania bazy podatkowej”, a także innym formom tzw. agresywnej optymalizacji podatkowej.

Nowelizacja ta stanowiła wykonanie obowiązku implementacji Dyrektywy ATAD do krajowego porządku prawnego. W jej wyniku uchylone zostały wcześniejsze przepisy dotyczące tzw. niedostatecznej kapitalizacji, które nie spełniały minimalnych standardów określonych przez prawo unijne.

W uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej polski ustawodawca wprost odwołał się do celów Dyrektywy ATAD, wskazując, że wprowadzane regulacje mają na celu „zwiększenie skuteczności krajowych systemów opodatkowania podatkiem dochodowym przedsiębiorstw korporacyjnych w zakresie przeciwdziałania erozji baz podatkowych na rynku wewnętrznym i przenoszeniu zysków poza jego obszar”. Realizacja tego celu miała następować poprzez wdrożenie przez państwa członkowskie UE powszechnych i skutecznych instrumentów prawnych ograniczających możliwość unikania opodatkowania, w tym w szczególności ograniczenia możliwości odliczania kosztów finansowania zewnętrznego - jak wskazano: „a) ograniczenie możliwości odliczania odsetek, [...]”.

W świetle powyższego, a zwłaszcza celu regulacji wyznaczonego zarówno przez unijnego, jak i krajowego ustawodawcę, nie sposób przyjąć, aby ograniczenie w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, przewidziane w znowelizowanym art. 15c ustawy o CIT, miało odnosić się do transakcji mających na celu zabezpieczenie przed ryzykiem gospodarczym związanym z podstawową działalnością operacyjną podatnika.

Stanowisko zaprezentowane powyżej znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z dnia 7 października 2022 r. sygn. akt II FSK 108/20, Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) rozstrzygając kwestię kwalifikacji do kosztów finansowania dłużnego wydatków poniesionych w związku z instrumentami finansowymi - takimi jak prowizje, opłaty wstępne oraz ujemne różnice kursowe - że w sytuacji, gdy instrumenty te służą zabezpieczeniu transakcji zakupu i sprzedaży towarów, a tym samym zabezpieczeniu podstawowego źródła przychodów podatnika, wydatki te nie podlegają limitowaniu na podstawie art. 15c ustawy o CIT.

NSA wskazał, że instrumenty finansowe wykorzystywane wyłącznie w celu zabezpieczenia ryzyk gospodarczych, a nie osiągnięcia zysku o charakterze spekulacyjnym, nie prowadzą do pozyskania przez podatnika środków finansowych ani korzystania z takich środków. W konsekwencji, nie można uznać, iż są one związane z finansowaniem zewnętrznym w rozumieniu art. 15c ustawy o CIT, a tym samym nie mieszczą się w zakresie kosztów finansowania dłużnego objętych ww. przepisem.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że zaprezentowane powyżej stanowisko dotyczące kwalifikacji kosztów związanych z instrumentami finansowymi, znajduje potwierdzenie także w treści interpretacji indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w tym w szczególności:

- w interpretacji z 18 lipca 2024 r. 0111-KDIP2-2.4010.254.2024.1.AP, Dyrektor KIS potwierdził prawidłowość stanowiska wnioskodawcy, zgodnie z którym różnice kursowe powstałe w związku z realizacją kontraktów typu forward służących zabezpieczeniu ryzyka kursowego kluczowych dla wnioskodawcy transakcji nie są związane z pozyskiwaniem finansowania zewnętrznego i nie stanowią kosztów finansowania dłużnego, tym samym nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego;

- w interpretacji z 12 kwietnia 2023 r. 0111-KDIB1-2.4010.539.2018.8.AW, Dyrektor KIS potwierdził prawidłowość stanowiska wnioskodawcy, że przychody oraz koszty związane z powstawaniem różnic kursowych w wyniku przeprowadzania transakcji zabezpieczających są ściśle związane z dokonywanymi przez spółkę transakcjami towarowymi i tym samym wpływają na zabezpieczenie podstawowego źródła przychodów spółki, nie stanowiąc równocześnie w żadnej mierze jakiejkolwiek formy finansowania. W konsekwencji różnice te nie stanowią kosztów finansowania dłużnego art. 15c ustawy o CIT;

- w interpretacji z 9 maja 2022 r. 0111-KDIB1-1.4010.56.2022.1.ŚS, Dyrektor KIS potwierdził stanowisko wnioskodawcy, iż zrealizowane dodatnie i ujemne różnice kursowe powstałe z tytułu wykorzystywania instrumentów zabezpieczających ryzyko walutowe powstałe w podstawowej działalności podatnika, tj. w transakcjach zakupu i sprzedaży produktów rolnych, kosztów transportu, przerobu surowców oraz kosztów ogólnozakładowych, nie stanowią kosztów finansowania dłużnego;

- w interpretacji z 10 stycznia 2019 r. 0114-KDIP2-2.4010.565.2018.1.AM, Dyrektor KIS potwierdził stanowisko wnioskodawcy, iż koszty transakcji hedgingowych zabezpieczających kluczowe dla działalności podatnika transakcje, w tym: zakup surowców, sprzedaż towarów, nie stanowią kosztów finansowania dłużnego;

- w interpretacji z 16 listopada 2018 r. 0111-KDIB2-1.4010.315.2018.1.EN, Dyrektor KIS odniósł się do kwestii kwalifikacji kosztów instrumentów finansowych zabezpieczających ryzyko zmian ceny miedzi oraz ryzyko zmiany kursu walutowego, uznając, że tego rodzaju koszty jako nie związane z uzyskiwaniem finansowania, nie spełniają definicji kosztów finansowania dłużnego;

- w interpretacji z 28 maja 2018 r. 0114-KDIP2-2.4010.81.2018.2.AM), Dyrektor KIS stanął na stanowisku, iż skoro transakcje hedgingowe zabezpieczają kluczowe dla działalności transakcje zakup surowców, sprzedaż towarów), to osiągane przychody oraz ponoszone koszty z tytułu zawieranych kontraktów nie są związane z pozyskaniem lub korzystaniem ze środków finansowych. W konsekwencji straty z kontraktów oraz koszty obsługi kontraktów nie powinny być uwzględniane w kosztach finansowania dłużnego.

W ocenie Spółki, Kontrakty są zawierane wyłącznie w celu zabezpieczenia ryzyka kursowego związanego z podstawową działalnością operacyjną Spółki jakim jest obrót (…). W związku z tym, zarówno ponoszone przez Spółkę koszty w postaci ujemnych różnic kursowych, jak i osiągane przychody z tytułu dodatnich różnic kursowych, wynikające z zawarcia i realizacji tych Kontraktów, nie pozostają w jakimkolwiek związku z pozyskiwaniem finansowania.

W konsekwencji, różnice kursowe powstałe w związku z zawieraniem i realizacją Kontraktów nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Państwa wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.