Interpretacja indywidualna z dnia 10 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-3.4012.412.2025.1.IG

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności. Uzupełnili do Państwo pismem z 27 września 2025 r. (wpływ 27 września 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki prawa handlowego (Spółka Akcyjna) (niebankowej, niebędącej instytucją finansową ani faktoringową). Nie prowadzi profesjonalnej działalności w zakresie obrotu wierzytelnościami ani finansowania. Jednakże dopiero zaczyna działalność w tym zakresie i w związku z powyższym podejmuje działania w zakresie składania ofert do banków w celu nabywania wierzytelności.

W związku z rozpoczęciem podejmowania działań w zakresie nabywania wierzytelności od banków dodany został nowy kod PKD (PKD 64.99.Z - Pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych). W ramach pojedynczej, incydentalnej transakcji:

• Wnioskodawca zamierza nabyć wierzytelność zabezpieczoną hipotecznie od banku, jednakże na dzień 15 lipca 2025 r. sam bank nie jest bezpośrednio wpisany do ksiąg wieczystych.
• Przedmiotem nabycia ma być istniejąca i wymagalna wierzytelność wobec osoby dłużnika hipotecznego, z zabezpieczeniem hipotecznym na nieruchomości.
• Następnie Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży tej wierzytelność do kolejnego nabywcy prowadzącego działalność gospodarczą w formie spółki prawa handlowego (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), jednakże docelowy nabywca nie posiada w PKD zakresu związanego z nabywaniem instrumentów finansowych, wierzytelności, m.in. kody PKD 64.99.Z za cenę wyższą od ceny nabycia.
• Celem nabywcy jest dochodzenie roszczenia lub przejęcie nieruchomości poprzez potrącenie wierzytelności z ceną nabycia.
• Dochodzenie ww. roszczeń z tytułu nabycia wierzytelności będzie dochodził od Dłużnika hipotecznego docelowy nabywca.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca zamierza zbyć na rzecz odrębnego podmiotu (spółki z o.o.) wierzytelność nabytą uprzednio od banku. Wierzytelność jest istniejąca i wymagalna, zabezpieczona hipotecznie. Transakcja po stronie Wnioskodawcy ma charakter jednostkowy, a jej istotą jest rozporządzenie prawem majątkowym na własny rachunek i ryzyko.

W szczególności:

1. Wnioskodawca nie będzie świadczył żadnych usług na rzecz banku (cedenta) ani na rzecz kolejnego nabywcy; przedmiotem transakcji jest czyste przeniesienie prawa majątkowego.

2. Całość ryzyka ekonomicznego związanego z dochodzeniem wierzytelności przechodzi na nabywcę. Umowa nie przewiduje regresu, warunkowych rozliczeń, prowizji ani opłat na rzecz cedenta.

3. Wnioskodawca nie będzie prowadził monitoringu ani windykacji wierzytelności na rzecz cedenta.

4. Cena nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę wynosi (…) zł, natomiast planowana cena sprzedaży na rzecz kolejnego nabywcy wynosi (…) zł. Cena sprzedaży ma charakter stały (niezależny od przyszłej ściągalności) i zostanie zapłacona zgodnie z umową; brak regresu i brak jakichkolwiek prowizji/opłat należnych cedentowi. Wskazana różnica cenowa wynika z rynkowej wyceny prawa majątkowego, w tym wartości i skuteczności zabezpieczenia hipotecznego oraz aktualnych informacji dotyczących stanu prawnego i egzekucyjnego wierzytelności.

Na dzień 15 lipca 2025 r. w księdze wieczystej wpisany był A., przy czym B. S.A. wstąpił w prawa i obowiązki A. w drodze sukcesji uniwersalnej.

Pytanie

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę wierzytelności, nabytej uprzednio od banku, w cenie wyższej niż cena zakupu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT), czy też nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana czynność sprzedaży wierzytelności stanowi cesję prawa majątkowego, która w analizowanej sytuacji nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W szczególności:

• Wnioskodawca nie świadczy żadnej usługi na rzecz nabywcy wierzytelności,
• Wnioskodawca nie działa jako instytucja finansowa,

- Zysk (marża) z tytułu sprzedaży wierzytelności nie powinien być kwalifikowany jako wynagrodzenie za usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT. W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że sprzedaż wierzytelności nie podlega opodatkowaniu VAT.

Rozszerzone uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Brak odpłatnego świadczenia usług

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlegają świadczenia wykonywane za wynagrodzeniem. W realiach sprawy brak jest jakiegokolwiek świadczenia na rzecz banku lub kolejnego nabywcy, za które Wnioskodawca otrzymywałby zapłatę. Wnioskodawca sprzedaje własne prawo majątkowe; osiągnięta marża nie jest „wynagrodzeniem” za usługę, lecz rezultatem rynkowej wyceny aktywa i rozkładu ryzyka.

Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku C-93/10, GFKL Financial Services AG wskazał, że różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi wynagrodzenia za usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną wierzytelności w chwili sprzedaży (zależną m.in. od ryzyka niewypłacalności dłużników). Tym samym, podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności za cenę niższą od nominalnej, nie świadczy odpłatnie usług w rozumieniu przepisów o VAT. W konsekwencji, w takim układzie brak jest odpłatnego świadczenia usług, a czynność pozostaje poza zakresem VAT.

Powyższe podejście potwierdza także Naczelny Sąd Administracyjny. W wyroku z 19 września 2025 r., I FSK 1310/22, NSA podkreślił, że warunkiem koniecznym uznania transakcji za odpłatne świadczenie usług (a więc czynność opodatkowaną VAT) jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z daną czynnością, rzeczywiście otrzymanego lub należnego jako świadczenie wzajemne. NSA wskazał m.in., że skoro w związku z nabyciem i zbyciem wierzytelności nie występuje jakiekolwiek przysporzenie majątkowe tytułem wynagrodzenia za usługę, a różnica cen odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną wierzytelności, to nie dochodzi do świadczenia usługi na rzecz cedenta. W konsekwencji cesja wierzytelności nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT - ani po stronie cedenta, ani po stronie cesjonariusza.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca występuje jako zbywca (cedent) przy dalszej sprzedaży wierzytelności. Z punktu widzenia testu odpłatności z art. 8 ustawy o VAT konkluzja jest tożsama: nie ma świadczenia „dla banku” i nie ma wynagrodzenia za usługę - jest wyłącznie cena przeniesienia prawa. Okoliczności akcentowane przez NSA (brak świadczeń serwisowych, brak prowizji, stała cena, pełne przeniesienie ryzyka) są wprost spełnione w opisywanym zdarzeniu przyszłym.

Skoro brak jest „usługi” w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, sprzedaż nabytej wierzytelności (prawa majątkowego) jest poza zakresem VAT.

2. Alternatywnie: zwolnienie dla transakcji w zakresie długów

Subsydiarnie, gdyby Organ dokonał odmiennej kwalifikacji i uznał, że opisana czynność stanowi usługę, to spełnia ona przesłanki art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT (transakcje w zakresie długów). Wyłączenie ze zwolnienia z art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT (ściąganie długów, faktoring) nie ma zastosowania, ponieważ w sprawie nie występują elementy charakterystyczne dla ściągania długów/faktoringu: brak monitoringu i windykacji „dla cedenta”, brak regresu, brak uzależnienia rozliczeń od ściągalności, brak prowizji/opłat na rzecz cedenta.

3. Konkluzja

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę wierzytelności nabytej uprzednio od banku, w cenie wyższej niż cena zakupu, nie podlega opodatkowaniu VAT, gdyż stanowi rozporządzenie prawem majątkowym, bez świadczenia usług i bez wynagrodzenia za usługę po stronie Wnioskodawcy. Ewentualnie - przy odmiennej kwalifikacji - czynność ta korzysta ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, z wyłączeniem art. 43 ust. 15 pkt 1 tej ustawy, z uwagi na brak elementów ściągania długów/faktoringu.

Dla porządku Wnioskodawca wskazuje, że wymienione wyżej kwestie cywilnoprawne (wpis w KW, sukcesja uniwersalna A. -> B. S.A.) dotyczą ważności i wartości zabezpieczenia i nie mają wpływu na kwalifikację transakcji na gruncie VAT, ponieważ nie kreują elementu wynagrodzenia ani świadczenia usług na rzecz cedenta.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem” podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą w formie spółki prawa handlowego (Spółka Akcyjna) (niebankowej, niebędącej instytucją finansową ani faktoringową). Nie prowadzą Państwo profesjonalnej działalności w zakresie obrotu wierzytelnościami ani finansowania. Jednakże dopiero zaczynają Państwo działalność w tym zakresie i w związku z powyższym podejmują Państwo działania w zakresie składania ofert do banków w celu nabywania wierzytelności.

W związku z rozpoczęciem podejmowania działań w zakresie nabywania wierzytelności od banków dodany został nowy kod PKD (PKD 64.99.Z - Pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych). W ramach pojedynczej, incydentalnej transakcji:

• Zamierzają Państwo nabyć wierzytelność zabezpieczoną hipotecznie od banku, jednakże na dzień 15 lipca 2025 r. sam bank nie jest bezpośrednio wpisany do ksiąg wieczystych.
• Przedmiotem nabycia ma być istniejąca i wymagalna wierzytelność wobec osoby dłużnika hipotecznego, z zabezpieczeniem hipotecznym na nieruchomości.
• Następnie zamierzają Państwo dokonać sprzedaży tej wierzytelności do kolejnego nabywcy prowadzącego działalność gospodarczą w formie spółki prawa handlowego (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), jednakże docelowy nabywca nie posiada w PKD zakresu związanego z nabywaniem instrumentów finansowych, wierzytelności, m.in. kody PKD 64.99.Z za cenę wyższą od ceny nabycia.
• Celem nabywcy jest dochodzenie roszczenia lub przejęcie nieruchomości poprzez potrącenie wierzytelności z ceną nabycia.
• Dochodzenie ww. roszczeń z tytułu nabycia wierzytelności będzie dochodził od Dłużnika hipotecznego docelowy nabywca.

W nadesłanym uzupełnieniu wskazali też Państwo, że zamierzają zbyć na rzecz odrębnego podmiotu (spółki z o.o.) wierzytelność nabytą uprzednio od banku. Wierzytelność jest istniejąca i wymagalna, zabezpieczona hipotecznie. Transakcja po Państwa stronie ma charakter jednostkowy, a jej istotą jest rozporządzenie prawem majątkowym na własny rachunek i ryzyko. W szczególności:

1. Nie będą Państwo świadczyć żadnych usług na rzecz banku (cedenta) ani na rzecz kolejnego nabywcy; przedmiotem transakcji jest czyste przeniesienie prawa majątkowego.

2. Całość ryzyka ekonomicznego związanego z dochodzeniem wierzytelności przechodzi na nabywcę. Umowa nie przewiduje regresu, warunkowych rozliczeń, prowizji ani opłat na rzecz cedenta.

3. Nie będą Państwo prowadzić monitoringu ani windykacji wierzytelności na rzecz cedenta.

4. Cena nabycia wierzytelności przez Państwa wynosi (…) zł, natomiast planowana cena sprzedaży na rzecz kolejnego nabywcy wynosi (…) zł. Cena sprzedaży ma charakter stały (niezależny od przyszłej ściągalności) i zostanie zapłacona zgodnie z umową; brak regresu i brak jakichkolwiek prowizji/opłat należnych cedentowi. Wskazana różnica cenowa wynika z rynkowej wyceny prawa majątkowego, w tym wartości i skuteczności zabezpieczenia hipotecznego oraz aktualnych informacji dotyczących stanu prawnego i egzekucyjnego wierzytelności.

Państwa wątpliwości dotyczą tego, czy sprzedaż przez Państwa wierzytelności, nabytej uprzednio od banku, w cenie wyższej niż cena zakupu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT), czy też nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071).

Stosownie do treści art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego:

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na podstawie art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego:

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego:

Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością przez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Odnosząc się do Państwa wątpliwości, w kwestii opodatkowania czynności przeniesienia nabytej przez Państwa od banku wierzytelności na rzecz kolejnego nabywcy (spółki z o.o.), stwierdzić należy, że czynności zbycia wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

W przypadku zbycia wierzytelności o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności - niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta - jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

W konsekwencji, opisana transakcja, której przedmiotem będzie zbycie opisanych wierzytelności nie wypełnia przesłanek wynikających z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.