Wyrok WSA w Lublinie z dnia 1 lutego 2024 r., sygn. II SA/Lu 1076/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk Asesor sądowy Jakub Polanowski (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 1 lutego 2024 r. sprawy ze skargi S. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 12 października 2023 r., znak: SKO.PS/40/919/2023, w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z 12 października 2023 r., znak: SKO.PS/40/919/2023, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Zamościu (dalej: organ odwoławczy, organ, Kolegium), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 ze zm.; dalej: k.p.a.) oraz art. 17 ust. 1 i ust. 1b ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 390; dalej: u.ś.r.), utrzymało w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Wójta Gminy Łukowa (dalej: organ I instancji, Wójt) z 29 czerwca 2023 r., znak: PS.4042.258.1.2023, o odmowie przyznania S. M. (dalej: skarżąca, strona) świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad ojcem M. L..

W uzasadnieniu decyzji Kolegium wyjaśniło, że organ I instancji jako podstawę odmowy przyznania świadczenia wskazał, że w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka z art. 17 ust. 1b u.ś.r., gdyż niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała później niż do ukończenia 18 r.ż. lub w trakcie nauki w szkole oraz później niż do ukończenia 25 r.ż. W odwołaniu od decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP, poprzez nieuwzględnienie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., sygn. K 38/13.

Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, Kolegium przyznało rację stronie, że w sprawie, z uwagi na przywołany wyrok TK, nie było podstaw do odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, ze względu na to, że niepełnosprawność jej ojca powstała po ukończeniu przez niego wieku określonego w art. 17 ust. 1b u.ś.r. Jednakże, zdaniem Kolegium, w sprawie tej zachodziły inne okoliczności uzasadniające decyzję odmowną. Jak wskazał organ, w świetle ustaleń wywiadu środowiskowego, skarżąca mieszka w Ł. nr domu [...] a jej rodzice w Z. , gmina O. . Skarżąca oświadczyła, że w razie potrzeby odwiedza ojca codziennie lub co drugi dzień (przynosi zakupy, wozi do lekarzy w miarę potrzeb i do stomatologa). Skarżąca raz w tygodniu pomaga ojcu przy myciu się, myje mu włosy i obcina paznokcie. Ojciec strony samodzielnie załatwia potrzeby fizjologiczne, sam spożywa posiłki (przygotowywane przez żonę – D. L.), ubiera się samodzielnie, wychodzi na podwórko i do pobliskiego sklepu. Żona podaje mu niezbędne suplementy. Z oświadczenia złożonego przez stronę 31 maja 2023 r. wynika, że umawia i wozi ojca na wizyty lekarskie, wykupuje leki, pomaga w sprzątaniu, myciu się, pomaga rodzicom przy kontrolowaniu ciśnienia i poziomu cukru. W lecie skarżąca kosi trawę, a zimą pomaga w przygotowaniu opału. Kolegium oceniło, że opieka sprawowana przez stronę w zakresie wynikającym z akt sprawy jest niewystarczająca, aby uznać ją za stałą lub długotrwałą oraz na tyle absorbującą, aby nie mogła podjąć jakiegokolwiek zatrudnienia. Kolegium stwierdziło, że określenia "stała lub długoterminowa opieka" nie mogą oznaczać opieki świadczonej niecodziennie, a nawet jeżeli codziennie, to tylko przez część doby, zatem sporadycznie czy też w niewielkim zakresie. Przepis art. 17 ust. 1 u.ś.r. należy zatem stosować wyłącznie do takich stanów faktycznych, w których zakres opieki wyklucza możliwość podjęcia jakiejkolwiek pracy zarobkowej.