Wyrok NSA z dnia 7 lutego 2024 r., sygn. III FSK 4107/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Wojciech Stachurski, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej N. Q. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 2886/19 w sprawie ze skargi N. Q. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 18 października 2019 r. nr 1401-IEW1.613.4.2019.EW w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21 października 2020 r., III SA/Wa 2886/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę N.Q. (dalej jako: skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 października 2019 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji orzekającej o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu wraz z drugim członkiem zarządu oraz spółką za zaległości podatkowe spółki w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013 r.

W uzasadnieniu wyroku, Sąd pierwszej instancji wskazał, że w niniejszej sprawie istotą sporu była ocena, czy sposób doręczenia spornej decyzji NUS orzekającej o odpowiedzialności skarżącego za zaległości podatkowe spółki uzasadniała uznanie, że doszło do rażącego naruszenia prawa, które winno skutkować stwierdzeniem nieważności na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, tj. ze zm.) – dalej jako: "O.p." Sąd ten dodał, że skarżący kwestionował prawidłowość ustaleń organów w zakresie daty doręczenia decyzji i jak również wykładnię pojęcia "wydania decyzji" zawartego wart. 118 § 1 O.p. WSA w Warszawie podkreślił, że w jego ocenie zarzuty skarżącego nie były zasadne, gdyż organy prawidłowo ustaliły i oceniły stan faktyczny w sprawie, a także dokonały prawidłowej wykładni art. 118 § 1 O.p. Nadto Sąd pierwszej instancji podkreślił, że u podstaw niniejszej sprawy leżą zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za okresy od marca do lipca 2013 r., których terminy płatności upłynęły w okresie od kwietnia do sierpnia 2013 r. tak więc przedmiotowe zobowiązania stały się zaległościami podatkowymi w 2013 r. W konsekwencji, wynikający z art. 118 § 1 O.p. termin przedawnienia prawa do orzeczenia o odpowiedzialności osoby trzeciej za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań podatkowych spółki upływał z dniem 31 grudnia 2018 r., wobec czego sporna decyzja NUS z dnia 12 grudnia 2018 r. wydana została z zachowaniem terminu. Sąd pierwszej instancji uznał, że DIAS wbrew zarzutom skargi, prawidłowo przeanalizował przesłanki stwierdzenia nieważności określonej w art. 247 § 1 pkt 3 O.p. wobec czego zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Wyrok ten w całości dostępny jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej w skrócie CBOSA).