Wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2023 r., sygn. I FSK 2292/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Olejnik, Sędzia NSA Gabriela Zalewska-Radzik (spr.), Sędzia WSA (del.) Agnieszka Jakimowicz, Protokolant Marcin Kamionowski, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej X. sp. z o.o. w Y. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 listopada 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 152/20 w sprawie ze skargi X. sp. z o.o. w Y. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie z dnia 10 grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, luty, maj i od lipca do grudnia 2014 r. oraz od stycznia do września 2015 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od X. sp. z o.o. w Y. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie kwotę 15.000 (słownie: piętnaście tysięcy) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 24 listopada 2020 r., sygn. akt I SA/Kr 152/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (dalej także: "WSA w Krakowie" "Sąd pierwszej instancji", "Sąd") oddalił skargę X. sp. z o.o. z siedzibą w Y. (dalej: "Skarżąca", "Spółka", "Strona") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie (dalej: także "DIAS", "Organ odwoławczy", "Organ") z 10 grudnia 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące: styczeń, luty, maj i od lipca do grudnia 2014 r. oraz od stycznia do września 2015 r. Wyrok podobnie, jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych, jest dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl (dalej: "CBOSA").

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Spółka. Wyrok zaskarżyła w całości, zarzucając naruszenie:

I. przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") w związku z art. 120, art. 121 § 1, art. 122 oraz art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 188 i art. 191 w związku z art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 in fine i art. 235 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm., dalej: "Ordynacja podatkowa", "o.p."), poprzez brak uchylenia decyzji w sytuacji, w której Organy pierwszej i drugiej instancji naruszyły zasady swobodnej oceny dowodów, zaniechały wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału sprawy i rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, gromadzenia materiału dowodowego w sposób obiektywny, a więc zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść podatnika, naruszyły zasady logiki i doświadczenia życiowego, dokonały dowolnej oceny dowodów, przejawiającej się w ocenie, (i) że "skarżąca spółka nie do końca była bytem realnym, funkcjonującym według standardów obowiązujących w obrocie gospodarczym", (ii) że działania Skarżącej nie były determinowane warunkami rynkowymi, lecz dokonywane były jedynie w celu uzyskania korzyści podatkowej, (iii) że Skarżąca pozorowała formalne prowadzenie działalności gospodarczej, a faktycznie uczestniczyła w sposób świadomy w oszustwie podatkowym (karuzeli podatkowej), (iv) że nie dochodziło do rzeczywistego obrotu olejem rzepakowym, a następowało jedynie przefakturowywanie tego samego towaru, (v) że wnioski dotyczące działalności Skarżącej zostały oparte właściwie wyłącznie na okolicznościach związanych z podmiotami współpracującymi ze Skarżącą, a nie okolicznościach dotyczących samej Skarżącej, (vi) że Skarżąca posiadała wystarczającą wiedzę o działalności bezpośrednich dostawców i odbiorców, wskazującą na ich całkowitą sztuczność i oderwanie od realiów gospodarczych, (vii) że Skarżąca nie dokonywała wystarczającej weryfikacji swoich kontrahentów; mimo zarzutu Skarżącej, Sąd nie uchylił decyzji Organu opartej na wnioskach z oceny materiału dowodowego w zakresie funkcjonowania przedsiębiorstwa Skarżącej na podstawie relacji jedynie z niektórymi kontrahentami i założenia, że podobne relacje musiały zachodzić w odniesieniu do wszystkich kontrahentów Skarżącej,