Interpretacja indywidualna z dnia 3 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.492.2025.2.ENB

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 września 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Odpowiadając na wezwanie uzupełnił go Pan 6 października 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Pana wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia rezydencji podatkowej za lata: 2022, 2023, 2024, a w konsekwencji tego, czy w rozliczeniu podatkowym w Polsce za te lata powinien Pan wykazać cały światowy dochód. Określenie rezydencji podatkowej jest dla Pana ważne, ze względu na ustalenie czy powinien się Pan rozliczać z dochodów osiągniętych w Norwegii również w Polsce.

W latach 2022, 2023 i 2024 miał Pan następujące powiązania z Polską i Norwegią:

ROK 2022

Pobyt w Polsce: 75 dni, pobyt w Norwegii: 290 dni.

Przychód brutto z Norwegii: (…) NOK, przychód brutto z Polski: 0 PLN

ROK 2023

Pobyt w Polsce 135 dni, pobyt w Norwegii: 230 dni.

Przychód brutto z Norwegii: (…) NOK, przychód brutto z Polski: 0 PLN.

ROK 2024

Pobyt w Polsce 90 dni, pobyt w Norwegii: 275 dni.

Przychód brutto z Norwegii: (…)NOK, przychód brutto z Polski: 0 PLN.

Pierwszy wyjazd do Norwegii odbył się w 2016 r. Wtedy otrzymał Pan od norweskiego urzędu podatkowego: Skatteetaten d-nummer (tymczasowy numer identyfikacyjny, który jest nadawany obcokrajowcom). Do tej pory posiada Pan tylko d-nummer w Norwegii.

Nie posiada Pan żony i dzieci. Pana ojciec mieszka w Polsce pod innym adresem zamieszkania niż Pan i tworzy oddzielne gospodarstwo domowe. Ma Pan brata, który założył rodzinę w Polsce. Brat pracuje razem z Panem w Norwegii.

Posiada Pan polskie obywatelstwo. W Polsce posiada Pan nieruchomość dom jednorodzinny, który w 2022 r. przyjął Pan jako darowiznę od babci, która cały czas tam mieszka. Będąc w Polsce też tam Pan zamieszkuje (wartość nieruchomości w akcie notarialnym to (…) zł, ale po licznych remontach na pewno jest warta więcej). Mieszkanie w Norwegii ma Pan zapewnione od pracodawcy, za które potrąca on opłatę z Pana wynagrodzenia (nie ma Pan tam meldunku, wychodzi to tanio więc nie potrzebuje Pan wynajmować tam mieszkania).

Posiada Pan samochód osobowy o wartości około (…) PLN.

Od 2016 r. nigdy nie pracował Pan w Polsce, ani w innym kraju poza Norwegią.

W Polsce posiada Pan konto osobiste z limitem zadłużenia odnawialnym w wysokości (…)PLN (nie posiada Pan w tym momencie na tym koncie wolnych środków). W Norwegii posiada Pan konto osobiste ze zgromadzonymi środkami w wysokości: (…) NOK. Nie posiadał Pan żadnych kredytów w latach 2022, 2023 i 2024.

W Norwegii przebywa Pan na małej wyspie - X z małą populacją, więc zna Pan tam prawie wszystkich. Ma Pan też kilku przyjaciół, z którymi pływa Pan na ryby – to Pana hobby.

Uzupełniając wniosek wyjaśnił Pan, że pobyty w Norwegii w latach 2022, 2023 i 2024 były głównie związane z pracą. Poza pracą dni wolne poświęcał Pan na podróże po północnej Norwegii, zwiedzanie, wędkowanie itp.

W latach 2022, 2023 i 2024 miał Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii. Norweskie przepisy podatkowe wskazują, że rezydentem podatkowym w Norwegii jest, osoba która:

·przebywa w Norwegii dłużej niż 183 dni w ciągu dowolnego okresu 12 miesięcy,

·przebywa w Norwegii dłużej niż 270 dni w ciągu dowolnego okresu 36 miesięcy.

W Pana przypadku obydwa punkty zostały spełnione. Dodatkowo w ww. latach rozliczał Pan podatek dochodowy w Norwegii i posiada Pan dokumenty podatkowe potwierdzające, że wywiązał się Pan z obowiązku rozliczenia podatkowego w tym kraju.

Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji, ponieważ kiedy zaczynał Pan pracę w 2016 r. urząd podatkowy w Norwegii przydzielał tylko numer tymczasowy (...) wszystkim cudzoziemcom i tak jest do dnia dzisiejszego, certyfikat rezydencji może otrzymać tylko osoba ze stałym numerem personalnym. Pana brat przyjechał do Norwegii dwa lata wcześniej i otrzymał od razu stały numer personalny.

Odpowiadając na pytanie, w którym z krajów w latach 2022, 2023, 2024 miał Pan stałe miejsce zamieszkania, wyjaśnił Pan, że stałe miejsce zamieszkania ma Pan w Norwegii, ponieważ podczas wyjazdów do pracy od początku mieszka Pan pod tym samym adresem w mieszkaniu należącym do firmy, w której pracuje Pan od 2016 r.

W latach 2022, 2023, 2024 w trakcie pobytu w Polsce mieszkał Pan wyłącznie w domu należącym do Pana, nigdy nie wynajmował Pan żadnego lokalu.

W Polsce posiada Pan znajomych, bo tam się Pan wychował. Nie posiadał Pan partnerki w Polsce w latach 2022-2024. W Norwegii ma Pan wielu znajomych, zapewne więcej niż w Polsce. Jak Pan wskazał to mała społeczność. Poza tym pracuje Pan z wieloma Polakami. Nie miał Pan stałej partnerki w tych latach.

Posiada Pan polski nr telefonu w abonamencie, oraz internet żeby mieć z czego korzystać podczas pobytu w Polsce. Posiadał Pan również norweski nr telefonu, z którego Pan zrezygnował, ponieważ kontaktuje się ze znajomymi głównie przez komunikatory internetowe. Internet ma Pan w cenie mieszkania od pracodawcy. Od 2018 r. ma Pan podpisaną umowę na czas nieokreślony ze swoim pracodawcą, czyli stałą umowę o pracę. Od września 2023 r. ma Pan w Polsce zarejestrowany i ubezpieczony samochód. Odpowiadając na pytanie w którym z krajów – w latach 2022, 2023, 2024 – uczestniczył Pan w życiu towarzyskim, kulturalnym, politycznym oraz podejmował Pan aktywności społeczne, sportowe wyjaśnił Pan, że jeśli chodzi o życie towarzyskie i kulturalne to „stawia” Pan na Norwegię, ponieważ w tych latach spędzał Pan tu więcej czasu i fascynuje się tamtejszą kulturą. Jeśli chodzi o aktywności, to raczej sportowe i czysto rekreacyjne.

Posiada Pan nieruchomość w Polsce, więc musi Pan opłacać wszystkie rachunki za dom (czyli za wodę, prąd, gaz, podatek z tytułu nieruchomości) ponieważ babcia ma 83 lata i dochody z emerytury. Uważa Pan, że w tych latach prowadził Pan jednoosobowe gospodarstwo domowe tylko w Norwegii, ponieważ w Norwegii ciąży na Panu pełny obowiązek uiszczania rachunków, za media, rachunków żywieniowych i wszystkich innych, które związane są z codziennym życiem każdego człowieka.

Cały majątek uzyskany w tych latach otrzymał Pan z Norwegii. Z Norwegii również zarządzał Pan całym swoim majątkiem. W Norwegii spędzał Pan większość czasu, jak opisał to Pan w złożonym wniosku. W latach 2022, 2023, 2024 korzystał Pan w Norwegii ze świadczenia chorobowego (zasiłek chorobowy) nie dłuższy niż kilka dni, z pozostałych świadczeń społecznych Pan nie korzystał. Jeśli potrzebował Pan skorzystać ze świadczenia zdrowotnego podczas pobytu w Polsce w tych latach to kupował je Pan prywatnie, więc nie korzystał Pan w ww. okresie ze świadczeń społecznych i zdrowotnych w Polsce.

Pytanie

Czy w latach 2022, 2023, 2024 był Pan rezydentem podatkowym w Polsce i podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce za te lata?

Pana stanowisko w sprawie

W przypadku polskiego prawa podatkowego (ustawy PIT), zgodnie z kryteriami zawartymi w art. 3 ust. 1a ustawy PIT, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski jeżeli:

1)posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W latach: 2022, 2023 i 2024 przebywał Pan w każdym roku powyżej 183 dni w Norwegii. Nie posiada Pan bliskiej rodziny w Polsce. Nie założył Pan własnej rodziny. Główne centrum interesów życiowych znajduje się w Norwegii. Tu posiada Pan pracę, która jest Pana głównym i jedynym źródłem dochodu. Tutaj również posiada Pan znajomych, z którymi spędza Pan czas wolny. Posiada Pan zameldowanie w Polsce, ale nie posiada stałego zameldowania w Norwegii, w związku z czym nie otrzymał Pan certyfikatu rezydencji podatkowej w Norwegii (przepisy o rezydencji podatkowej w Norwegii wskazują na dni pobytu w Norwegii, a nie stałe miejsce zameldowania, natomiast nie mając stałego zameldowania nie może Pan otrzymać certyfikatu rezydencji podatkowej - następuje kolizja w przepisach o meldunkach i podatku dochodowym).

Dodatkowo przy rezydencji podatkowej jest ważne miejsce pobytu i zamieszkania, a nie miejsce zameldowania.

Nie uważa się Pan za rezydent podatkowego Polski w latach 2022, 2023 i 2024, ponieważ w tym czasie mieszkał Pan głównie w Norwegii, Pana dochód pochodził tylko z Norwegii oraz centrum interesów (praca, znajomi) znajdowało się tylko w Norwegii. Uważa Pan również, że w latach 2022, 2023 i 2024 nie miał Pan nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Większość czasu spędził Pan w Norwegii, z tego kraju posiada Pan jedyny dochód, i to w Norwegii płaci Pan podatki. Od 2016 r. nie pracował Pan w Polsce, i nie osiągał żadnych dochodów. Nie ma Pan żony, ani dzieci w Polsce, więc poza nieruchomością którą Pan posiada oraz babcią z którą Pan mieszka podczas pobytu w Polsce nie miał Pan żadnych głębszych powiązań rodzinnych z Polską w latach 2022, 2023 oraz 2024. W lipcu 2025 r. otrzymał Pan pismo z Urzędu Skarbowego (...) z informacją o konieczności rozliczeniu przychodu z Norwegii za lata 2022, 2023 i 2024 na PIT-36, PIT/ZG.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Powyższe znajduje potwierdzenie w treści Objaśnień podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT) oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT. Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności.

Centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci.

W przypadku osób żyjących samodzielnie należy w szczególności uwzględnić, w którym państwie prowadzone jest samodzielne gospodarstwo domowe i w którym państwie podatnik uczestniczy w życiu towarzyskim, kulturalnym lub politycznym.

W zakresie centrum interesów gospodarczych Objaśnienia wskazują, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Co istotne, posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związane ze spełnieniem ww. przesłanek.

Powyższe przepisy w zakresie rezydencji podatkowej stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Mając zatem na uwadze, że w latach 2022, 2023, 2024 pomimo wykonywania pracy w Norwegii zachował Pan ścisłe powiązania gospodarcze z Polską, bowiem nadal posiadał Pan dom, w którym zamieszkiwał Pan każdorazowo podczas pobytów w Polsce, opłacał Pan wszelkie rachunki związane z tym domem, tj. rachunki za wodę, prąd, gaz, podatek od nieruchomości, posiada Pan polski numer telefonu w abonamencie oraz internet, aby móc z niego korzystać podczas pobytu w Polsce, a ponadto we wrześniu 2023 r. kupił Pan samochód, który zarejestrował i ubezpieczył Pan w Polsce, uznać należy, że w tych latach nadal miał Pan centrum interesów gospodarczych w Polsce.

Powyższe oznacza, że w latach 2022, 2023, 2024 spełniał Pan przesłanki pozwalające uznać Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej, uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza jednak o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powyższe przepisy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, co wynika z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ponadto mając na uwadze, iż oświadczył Pan, że w latach 2022-2024 miał Pan również miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii – zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju – ustalając Pana rezydencję podatkową należy odnieść się do regulacji Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm., dalej: Konwencja polsko-norweska).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji:

W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 tej Konwencji:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski lub Stanów Zjednoczonych” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych tych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli chodzi o koncepcję określenia „ognisko domowe”, należy zaznaczyć, że każda forma mieszkania może być wzięta pod uwagę (dom lub apartament będący własnością lub wynajęty przez zainteresowanego, wynajęty pokój umeblowany). Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Analizując pierwszą z ww. norm kolizyjnych, należy mieć na uwadze, że co prawda wskazał Pan, iż posiadał stałe miejsce zamieszkania w Norwegii, jednakże podane przez Pana okoliczności, w szczególności fakt, że w Polsce posiada Pan dom, który Pan utrzymuje i w którym podczas każdego pobytu w Polsce Pan zamieszkuje wskazuje na posiadanie stałego miejsca zamieszkania również w Polsce.

Podkreślenia wymaga, że w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD wskazuje się, że jeśli osoba, mająca ognisko domowe w jednym państwie, utworzyła ognisko domowe w drugim państwie z zachowaniem w całej pełni pierwszego ogniska, to fakt, iż pierwsze z nich zostało zachowane w środowisku, w którym osoba ta zawsze mieszkała, pracowała i w którym znajduje się jej rodzina i mienie, może w połączeniu z innymi elementami wskazywać, że osoba ta zachowała ośrodek swych życiowych interesów w pierwszym państwie.

Zatem nie jest możliwe ustalenie państwa rezydencji podatkowej w oparciu o pierwsze kryterium wynikające z art. 4 ust. 2 Konwencji. Wobec powyższego – jak już wyjaśniłem powyżej – należy zastosować kolejne kryterium odnoszące do ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

Zważywszy na okoliczność, że zarówno z Polską, jak i z Norwegią łączą Pana ścisłe powiązania gospodarcze, bowiem w Polsce posiada Pan dom, zarejestrowany samochód, telefon, ubezpieczenie samochodu, natomiast w Norwegii znajduje się Pana główne i jedyne źródło dochodu, w obu państwach ponosi Pan koszty utrzymania miejsca zamieszkania co wskazuje na prowadzenie gospodarstwa domowego, a ponadto w żadnym z państw nie ma Pan żony, partnerki lub dzieci, natomiast znajomych posiada Pan w obu krajach, to brak jest możliwości ustalenia miejsca zamieszkania w oparciu o kryterium odnoszące się do ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych. W związku z czym, zastosowanie znajdzie przepis art. 4 ust. 2 lit. b Konwencji, który pierwszeństwo opodatkowania przyznaje państwu, w którym osoba fizyczna zazwyczaj przebywa.

Zgodnie z ww. Komentarzem do Konwencji Modelowej – kryterium, na podstawie którego organ dokonuje rozstrzygnięcia nie powinno pozostawiać wątpliwości, że wnioskodawca spełnia wymagane warunki tylko w jednym państwie.

Mając na uwadze, że z przedstawionych przez Pana okoliczności wynika, że w każdym z lat 2022, 2023, 2024 przez większą część roku przebywał Pan w Norwegii, to uznać należy, że Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o normy kolizyjne zawarte w art. 4 ust. 2 Konwencji polsko-norweskiej była więc Norwegia.

W konsekwencji w latach 2022, 2023 i 2024 podlegał Pan w Polsce jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od ewentualnych dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dochody z pracy wykonywanej w Norwegii nie podlegały opodatkowaniu w Polsce i nie był Pan zobowiązany w związku z ich uzyskaniem do składania zeznania podatkowego w Polsce.

Dodatkowe informacje

Dodać należy, że organ interpretacyjny nie ma uprawnień do przeprowadzania postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji może przyjmować wyłącznie z przedstawionego przez Pana opisu zdarzenia. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania kontrolnego czy podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.