Interpretacja indywidualna z dnia 31 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.762.2025.4.MT

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 sierpnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 20 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 24 września 2025 r. (wpływ 25 września 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Nabył Pan od Zbywcy nieruchomość (dalej: „Nieruchomość”), obejmującą grunt wraz z posadowionym na nim budynkiem służącym działalności wytwórczej (dalej: „Transakcja”).

Do nabycia Nieruchomości doszło na podstawie umowy sprzedaży, zawartej pomiędzy stronami Transakcji 15 lutego 2025 r. (dalej: „Umowa”). Przedmiotem Transakcji nie było przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część.

Kupujący miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur otrzymanych w związku z najmem Nieruchomości.

Budynek był wcześniej przedmiotem najmu przez Pana od 2016 r. Odliczał Pan VAT z tytułu zakupionych usług najmu i zaliczał je do kosztów danego okresu. Wynagrodzenie z tytułu najmu zostało przez Sprzedającego zaliczone na poczet ceny sprzedaży.

W 2025 r. dokonał Pan zakupu wynajmowanego budynku o wartości ok. 1,78 mln zł, na poczet zapłaty ceny zostały zaliczone zapłacone czynsze najmu, stąd finalna kwota do zapłaty wyniosła 0,57 mln zł.

Sprzedający nie wykorzystywał Nieruchomości wyłącznie na cele prowadzenia działalności zwolnionej z VAT.

Zaliczał Pan kwoty zapłaconego czynszu z tytułu wynajmu Nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Charakterystyka stron Transakcji

Sprzedający jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny (i był zarejestrowany także na moment zawarcia Transakcji).

Jest Pan osobą fizyczną prowadzącą działalność. Prowadzi Pan działalność gospodarczą, obejmującą wytworzenie mebli tj. transakcji, podlegającą opodatkowaniu VAT oraz dokonuje Pan zakupów towarów i usług, w odniesieniu do których odlicza Pan podatek naliczony stosownie do art. 86 ustawy o VAT.

Oznacza to, że Nieruchomość jest wykorzystywana przez Pana wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, niekorzystających ze zwolnienia od tego podatku.

Nabycie Nieruchomości nastąpiło wyłącznie w celu prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej w zakresie produkcji mebli.

Nie zamierza Pan świadczyć usług w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania Nieruchomości, ani jej części na cele mieszkaniowe.

Jest Pan zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce (i był Pan zarejestrowany także na moment zawarcia Transakcji). Dokonuje Pan zakupów towarów i usług, w odniesieniu do których odlicza Pan podatek naliczony stosownie do art. 86 ustawy o VAT.

Pan oraz Sprzedający nie jesteście podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych. Pomiędzy Panem i Sprzedającym nie zachodzą również powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy, o których mowa w ustawie o VAT.

Rozliczenie umów najmu

W ramach Umowy Strony ustaliły, że czynsz najmu netto za miesiące poprzednie, w którym została przeprowadzona Transakcja, zostanie w całości zaliczony na rzecz ceny sprzedaży.

Uzupełnienie i doprecyzowanie stanu faktycznego

Wskazał Pan, że występuje Pan z wnioskiem o wydanie interpretacji jako Kupujący nieruchomość o której mowa we wniosku. Działalność gospodarczą, o której mowa we wniosku prowadzi Pan od lutego 2013 r. Forma opodatkowania Pana działalności gospodarczej to podatek liniowy. Dla celów rozliczeń w podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów. Pana wniosek dotyczy 2025 r. Pomiędzy Panem, a Zbywcą 5 grudnia 2016 r. została zawarta umowa najmu. Była to standardowa umowa najmu z prawem pierwokupu. Zawarta w 2016 r. między Panem, a Zbywcą umowa zawierała zapisy na temat prawa pierwokupu. Umowa nie zawierała zapisów na temat zaliczenia czynszu najmu na poczet ceny, gdyż nie musiała ich zawierać i na moment jej podpisania trudno uznać, że mogła zawierać zapisy dotyczące transakcji, która wydarzyła się za blisko dekadę. Stosowne zapisy znalazły się w akcie notarialnym z 2025 r. Umowa ta nie miała charakteru umowy przedwstępnej. Umowa najmu zawarta w 2016 r. pomiędzy Panem, a Zbywcą była umową najmu z zapisem na temat pierwokupu. Kwoty czynszu zostały zaliczone na poczet ceny sprzedaży Nieruchomości na podstawie porozumienia zawartego, pomiędzy Panem, a Sprzedającym, co znalazło odzwierciedlenie w akcie notarialnym i jest zasadą swobody umów między stronami. Trudno oczekiwać, że 9 lat wcześniej strony zawrą zapisy na temat kwot ze sprzedaży nieruchomości i zaliczenia na poczet ceny sprzedaży, gdy nie znają wartości ceny nieruchomości oraz jak te rozliczenia wpłyną na finalną cenę. Właściwym momentem jest moment sprzedaży nieruchomości, co znalazło odzwierciedlenie w akcie notarialnym, co notariusz potwierdził jako dopuszczalny zapis z punktu widzenia prawa. Rynek nieruchomości jest mocno fluktuacyjny i wykazuje na przestrzeni lat, a tym bardziej prawie dekady tendencję wzrostową, stąd nie było celowe wprowadzenie tych zapisów ze względu na Kupującego. Cena zakupu Nieruchomości, o której mowa we Wniosku, jaka widnieje w akcie notarialnym, to 1.780.000,00 zł. Zbywca oświadczył, że przed podpisaniem aktu notarialnego otrzymał od kupującego część ceny w kwocie 1.205.205,00 zł., kwota ta została zbywcy zapłacona poprzez zaliczenie na poczet ceny wpłaconych czynszów najmu. Dopłacono pozostałe 574.795,00 zł. Do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności zaliczał Pan kwoty czynszu.

Pytania

1.Czy będzie Pan uprawniony do odliczenia na zasadach ogólnych kwoty podatku VAT naliczonego, wynikającej z faktur VAT wystawionych przez Zbywcę w zakresie najmu nieruchomości?

2.Czy czynsz najmu może być zaliczony przez Pana do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych?

3.Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 2 będzie negatywna, czy musi Pan zaliczoną wartość czynszu najmu na poczet ceny kupna zakwalifikować jako przychód z nieodpłatnych świadczeń?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku Nr 2 i Nr 3. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pana stanowisko w sprawie

Ad. 2

Pana zdaniem czynsz najmu może być zaliczony przez Pana do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Jeżeli podatnik nabywa usługi na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na te usługi dokonywane jest w oparciu o zasady ogólne. Zgodnie z nimi, kosztem podatkowym mogą być te wydatki, które są poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków ustawowo wyłączonych z kosztów podatkowych (tj. na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przyjmuje się ponadto, że kosztem podatkowym mogą być te wydatki, które są racjonalne, ekonomicznie uzasadnione oraz właściwie udokumentowane.

Z pytania wynika, że będzie Pan użytkował wynajętą nieruchomość na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Generalnie nie ma zatem przeszkód, aby wydatki na ten najem (czynsz) zaliczył Pan do kosztów uzyskania przychodów, o ile wydatki te zostaną właściwie udokumentowane.

Ad. 3

Pana zdaniem musi Pan zaliczoną na poczet ceny kupna wartość czynszu najmu zakwalifikować jako przychód z nieodpłatnych świadczeń.

Jeżeli odpowiedź na pytanie 2 będzie negatywna wtedy wartość czynszu najmu zaliczona na rzecz ceny kupna Nieruchomości należy zakwalifikować jako przychód z nieodpłatnych świadczeń.

Do podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym przychodów zalicza się m.in. wartość otrzymanych przez podatników świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 z późn. zm.) - dalej u.p.d.o.f. Zasady ustalania wartości tych świadczeń określają przepisy art. 11 ust. 2-2a u.p.d.o.f. Sposoby te określone zostały wyczerpująco. Nie jest możliwe ustalanie wartości świadczeń nieodpłatnych w inny sposób (zob. wyrok WSA w Warszawie).

W przypadku niemożliwości zaliczenia czynszu najmu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wartość czynszu najmu zaliczona na rzecz ceny kupna Nieruchomości należy zakwalifikować jako przychód z nieodpłatnych świadczeń.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 poz. 163 ze zm.):

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

A zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
• · jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
• został właściwie udokumentowany;
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których – zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą więc zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Nie ulega wątpliwości, że nie wszystkie koszty, które ponosi podatnik prowadzący działalność gospodarczą mogą stanowić koszty uzyskania przychodów (pomijając przy tym, co oczywiste, te, które ustawodawca wprost wyłączył z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wymogiem, który musi być bezwzględnie spełniony, nie jest, co wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, związek kosztów z działalnością gospodarczą, tylko z uzyskaniem przychodów lub też z zachowaniem albo zabezpieczeniem jego źródła. Powyższe twierdzenie jest zgodne z utrwalonym poglądem judykatury (por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 r. sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z dnia 24 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 6/10 oraz uchwała z dnia 12 grudnia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/11).

Należy również wskazać, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą co do zasady stanowić koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 22 ust. 1 ww. ustawy, jeśli zostanie wykazany ich związek z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przepis art. 23 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostaną uznane za koszty uzyskania przychodów.

Pomiędzy poniesionym kosztem, a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo-skutkowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Niezwykle istotne jest przy tym, aby obiektywna ocena działań podatnika skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie, w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b.„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c.„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury: „Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących warunków: faktycznego (rzeczywistego) poniesienia wydatku przez podatnika, istnienie związku z prowadzoną przez podatnika działalnością oraz poniesienie go w celu uzyskania przychodu, jego zwiększenia bądź zachowania źródła przychodu. Nie każdy zatem wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia” (por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z 24 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 6/10, oraz uchwała z 12 grudnia 2011 roku, sygn. akt II FPS 2/11). Poza tym: „przy ustaleniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku” (por. wyrok NSA z 9 września 2011 roku, sygn. akt II FSK 1118/10). Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego kosztu (por. wyrok NSA z 1 marca 2016 roku, sygn. akt II FSK 4009/13).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że wydatki na czynsz jakie poniósł Pan z tytułu najmu nieruchomości (gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem), w celu korzystania z powierzchni tej nieruchomości na potrzeby prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, spełniają przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, bowiem ponoszone przez Pana wydatki z ww. tytułu były związane z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą i miały oczywisty związek z osiągnięciem przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła Pana przychodów.

Wobec powyższego Pana stanowisko w zakresie pytania Nr 2 jestprawidłowe.

W związku z faktem, że Pana stanowisko w zakresie pytania Nr 2 zostało ocenione jako prawidłowe, a odpowiedzi na pytanie Nr 3 oczekiwał Pan w sytuacji, gdyby odpowiedź na pytanie Nr 2 była nieprawidłowa, odstępuję od udzielenia odpowiedzi na pytanie Nr 3.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Przy wydawaniu interpretacji indywidualnych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, opieram się wyłącznie na opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym we wniosku - nie prowadzę postępowania dowodowego. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem więc wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku opis zdarzenia różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).

Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.