Interpretacja indywidualna z dnia 12 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.514.2025.1.MM

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę.

Zgodnie z przyjętą praktyką w zakładzie pracy raz w roku uznaniowo przekazywane są pracownikom karty podarunkowe (świadczenie niepieniężne). Świadczenie to jest przekazywane zarówno obecnym, jak i byłym pracownikom (po ustaniu zatrudnienia).

W przypadku byłych pracowników karta podarunkowa jest przekazywana po ustaniu zatrudnienia i w związku z brakiem możliwości potrącenia składek ZUS z ich wynagrodzenia, składki te opłaca za pracownika były pracodawca. Mowa o składkach na ubezpieczenia społeczne finansowanych co do zasady z dochodu pracownika.

Karta ta jest uznaniowym składnikiem wynagrodzenia. Przyznanie karty podarunkowej nie jest zależne od indywidualnej oceny pracownika, ale od możliwości finansowych Spółki.

Wartość karty podarunkowej jest ustalana w stałej podstawie dla wszystkich pracowników firmy. Karta podarunkowa zawiera reduktor stałej podstawy, którym jest staż pracy pracowników.

Karta podarunkowa nie została wpisana do regulaminu wynagrodzenia, umowy o pracę ani innych dokumentów regulujących zasady przyznawania karty podarunkowej.

Karta podarunkowa nie stanowi roszczeniowego składnika wynagrodzeń tzn. niewypłacenie karty podarunkowej przez pracodawcę nie powoduje, iż pracownik będzie mógł wystąpić z roszczeniem o jej przekazanie, ponieważ jest to świadczenie uznaniowe.

Przekazywanie karty podarunkowej pracownikom nie stanowi darowizny lecz jest elementem wynagrodzenia.

Pytania

1.Czy przekazanie byłym pracownikom bonów podarunkowych w opisanych okolicznościach stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2.Czy Wnioskodawca jako były pracodawca ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na PIT w sytuacji, gdy prócz przekazania świadczenia niepieniężnego w postaci bonów podarunkowych nie przekaże pracownikowi żadnego innego świadczenia, z którego mógłby dokonać poboru podatku, w związku z czym wystarczającym postępowaniem pracodawcy będzie wykazanie wartości bonu w informacji PIT-11?

3.Czy były pracodawca jest zobowiązany do wykazania w informacji PIT-11 wartości składek na ubezpieczenie społeczne, które są należne od pracownika, jednak ich zapłaty do właściwego organu dokonał były pracodawca z własnych środków obrotowych? Czy wartość tych składek społecznych stanowi przychód pracownika?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania nr 1 – przekazanie bonów podarunkowych byłym pracownikom stanowi przychód ze stosunku pracy, który został ujęty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten określa, że przychodem są wszystkie świadczenia mające związek ze stosunkiem pracy, niezależnie od formy i momentu ich wypłaty. Takim świadczeniem jest bon podarunkowy, przyznawany wszystkim osobom które pozostawały w stosunku pracy z płatnikiem. Fakt, że bony nie wynikają z regulaminu wynagradzania ani umów o pracę, nie zmienia ich charakteru jako świadczenia ze stosunku pracy - skoro są one przyznawane wszystkim osobom, które pozostawały w zatrudnieniu i pozostają w związku z faktem wykonywania pracy.

W zakresie pytania nr 2 Wnioskodawca uważa, że w sytuacji gdy były pracownik po ustaniu zatrudnienia otrzymuje wyłącznie świadczenie niepieniężne (bon podarunkowy) i nie otrzymuje żadnych świadczeń pieniężnych, były pracodawca nie ma możliwości pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W takim przypadku pracodawca nie jest zobowiązany do sfinansowania podatku z własnych środków. Obowiązek rozliczenia podatku przechodzi na podatnika (byłego pracownika), a po stronie pracodawcy powstaje jedynie obowiązek informacyjny - prawidłowego wykazania wartości świadczenia w informacji PIT-11.

Art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje, że pobrane zaliczki płatnik przekazuje do urzędu skarbowego, a więc warunkiem jest ich faktyczne pobranie. W sytuacji gdy pracodawca nie ma możliwości fizycznego pobrania zaliczki na podatek od wartości przekazanego bonu podarunkowego, to w przypadku braku możliwości pobrania zaliczki (bo świadczenie ma charakter wyłącznie niepieniężny), płatnik nie jest zobowiązany do jej finansowania. W takiej sytuacji obowiązkiem pracodawcy jest wyłącznie wykazanie wartości świadczenia w informacji PIT-11.

Odnosząc się do pytania nr 3 Wnioskodawca wskazał, że w jego ocenie nie ma on obowiązku wykazywania w informacji PIT-11 wartości składek na ubezpieczenia społeczne, które zostały opłacone przez pracodawcę, a które co do zasady obciążałyby pracownika.

Składki na ubezpieczenia społeczne, które pracodawca opłaca ze swoich środków (również te, które normalnie finansowane są przez pracownika), nie stanowią przysporzenia majątkowego pracownika, ponieważ pracownik nie dysponuje tymi środkami, nie otrzymuje z tego tytułu dodatkowego świadczenia.

Opłacenie składek społecznych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest spełnieniem obowiązku ciążącego na płatniku składek tzn. pracodawcy. Transakcja ta jest wyłącznie transferem prawnym na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a nie na rzecz pracownika.

Stanowisko to potwierdza Interpretacja ogólna Nr DD3.8203.1.2023 Ministra Finansów z dnia 30 marca 2023 r. w sprawie konsekwencji podatkowych zapłaty przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, gdzie wskazano, że opłacenie przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne za obecnych i byłych pracowników nie powoduje powstania przychodu podatkowego po stronie tych osób.

Tym samym pracodawca nie jest zobowiązany do wykazywania w PIT-11 wartości składek na ubezpieczenia społeczne, które zostały opłacone przez pracodawcę za pracownika.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w tej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Z kolei stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Zatem, przy zastosowaniu wykładni gramatycznej za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Internetowy słownik języka polskiego, www.sjp.pwn.pl). Tym samym należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie (mające konkretny wymiar finansowy) kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Z przepisu art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, że:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy:

Źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wedle art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z art. 12 ust. 4 tej ustawy wynika, że:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przychodem ze stosunku pracy mamy do czynienia również w sytuacji, gdy były pracodawca przekazuje pracownikowi po ustaniu zatrudnienia zarówno świadczenia będące elementem wynagrodzenia, jak również świadczenia zagwarantowane w umowie o pracę lub innej umowie zawartej podczas trwania stosunku pracy, bowiem o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu powołanego art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też inna osoba, nie związana aktualnie lub w przeszłości z pracodawcą.

Zatem uznać należy, iż przepisy art. 12 ww. ustawy mają także zastosowanie do świadczeń przekazanych danej osobie już po ustaniu zatrudnienia. Natomiast o zakwalifikowaniu świadczenia do przychodów z pracy nie przesądza fakt pozostawania danej osoby w stosunku zatrudnienia w momencie otrzymania przychodu.

Jak wynika z opisu zdarzenia zgodnie z przyjętą praktyką w zakładzie pracy raz w roku uznaniowo przekazywane są pracownikom karty podarunkowe (świadczenie niepieniężne). Świadczenie to jest przekazywane zarówno obecnym, jak i byłym pracownikom, (po ustaniu zatrudnienia).

Karta ta jest uznaniowym składnikiem wynagrodzenia. Przyznanie karty podarunkowej nie jest zależne od indywidualnej oceny pracownika, ale od możliwości finansowych Spółki. Wartość karty podarunkowej jest ustalana w stałej podstawie dla wszystkich pracowników firmy. Karta podarunkowa zawiera reduktor stałej podstawy, którym jest staż pracy pracowników.

Karta podarunkowa nie została wpisana do regulaminu wynagrodzenia, umowy o pracę ani innych dokumentów regulujących zasady przyznawania karty podarunkowej.

Karta podarunkowa nie stanowi roszczeniowego składnika wynagrodzeń tzn. niewypłacenie karty podarunkowej przez pracodawcę nie powoduje, iż pracownik będzie mógł wystąpić z roszczeniem o jej przekazanie, ponieważ jest to świadczenie uznaniowe.

Przekazywanie karty podarunkowej pracownikom nie stanowi darowizny lecz jest elementem wynagrodzenia.

Skoro zatem karty te stanowią uznaniowy składnik wynagrodzenia, to ich przekazanie byłym pracownikom ma źródło w łączącym ich z Wnioskodawcą w przeszłości stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego wartość przekazanych byłym pracownikom kart podarunkowych stanowi dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc do Państwa obowiązków podatkowych, związanych z wydawaniem ww. kart byłym pracownikom, wskazać należy, że zgodnie z 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Na podstawie art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z obowiązujących przepisów jednoznacznie wynika więc, iż płatnik jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej, był obowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od pracownika. Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów ustawy.

Przepisy ustawy nie obligują także podatnika do wpłacenia stosownej zaliczki na podatek swojemu płatnikowi.

Stosownie natomiast do postanowień art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Mając na uwadze ww. przepisy wskazać należy, że Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy, w sytuacji, gdy w danym miesiącu, oprócz przekazania świadczenia niepieniężnego w postaci bonów podarunkowych nie przekaże on byłemu pracownikowi żadnego innego świadczenia, z którego mógłby dokonać poboru tej zaliczki. Dochód uzyskany z tytułu przekazania byłemu pracownikowi w danym roku karty podarunkowej, Wnioskodawca zobowiązany jest natomiast wykazać w rocznej informacji PIT-11.

Odnosząc się natomiast do kwestii związanych z opłaceniem przez Wnioskodawcę za byłych pracowników składek społecznych od ww. nieodpłatnych świadczeń wyjaśnić należy, że zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym oraz obowiązki płatnika do opłacania tych składek regulują odrębne przepisy - tj. ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 350 ze zm.).

Ogólnie rzecz ujmując, przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zakładają współfinansowanie składek na ubezpieczenie społeczne przez ubezpieczonych i płatników składek (w tym pracodawcy, zleceniodawcy).

Natomiast przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią jedynie o zakresie odliczenia od dochodu składek na ubezpieczenie społeczne. W przypadku składek na ubezpieczenie społeczne potrącanych przez płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych odliczenie to ograniczone jest do składek potrąconych ze środków podatnika. Przy czym odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Sądy administracyjne zwracały uwagę na fakt, że obowiązanym wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie społeczne jest płatnik składek (w tym pracodawca, zleceniodawca), a nie ubezpieczony (pracownik, zleceniobiorca, były pracownik lub zleceniobiorca). Wszystkie obowiązki w zakresie uiszczenia zaległych składek obciążają płatnika składek (w tym pracodawcę, zleceniodawcę) i to niezależnie od źródła finansowania składek.

Stanowisko sądów administracyjnych w tym zakresie zostało ugruntowane orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego. I tak przykładowo w wyrok z 21 marca 2019 r. sygn. akt II FSK 972/17 wyjaśniono, że:

(…) istniejący pomiędzy płatnikiem składek (pracodawcą) a ubezpieczonym (zatrudnionym) stosunek prawny powoduje wprawdzie, że ubezpieczony podlega z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym, jednakże stan ten nie rodzi po jego stronie jakichkolwiek obowiązków względem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zwłaszcza zaś w zakresie obliczania, rozliczania oraz opłacania należnych składek na te ubezpieczenia. Wszystkie obowiązki w tym przedmiocie obciążają bowiem płatnika składek (pracodawcę) i to niezależnie od źródła finansowania owych składek. Dotyczy to również sytuacji, w której, jak w stanie faktycznym niniejszej dochodzi do wypłaty ubezpieczonemu wynagrodzenia niepomniejszonego o składki podlegające sfinansowaniu z jego dochodu, późniejsza zapłata zaległych składek przez płatnika i niewystąpienie przez płatnika do ubezpieczonego o zwrot składek, które nienależnie zostały wypłacone w wynagrodzeniu.

Zatem zapłacenie przez płatnika składek na ubezpieczenie społeczne jest wykonaniem zobowiązania publicznoprawnego ciążącego na płatniku składek i nie stanowi wykonania obowiązku za pracowników, zleceniobiorców, byłych pracowników lub zleceniobiorców oraz nie powoduje powstania przychodu podatkowego u tych podatników.

Przyjmując zatem argumentację prezentowaną w linii orzeczniczej sądów administracyjnych, należy uznać, że płatnik składek dokonując zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne, wykonuje ciążący na nim obowiązek publicznoprawny, którego nie może scedować na podatników - byłych pracowników. Stąd też zapłata tych składek przez ich płatnika – Wnioskodawcę – nie może być uznana za świadczenie dokonane „za ubezpieczonych" - byłych pracowników, gdyż na podstawie odrębnych przepisów nie są oni zobowiązani do ich zapłaty.

W konsekwencji, prawidłowa wykładnia analizowanych przepisów prowadzi do wniosku, że zapłacenie przez płatnika składek na ubezpieczenie społeczne dotyczących byłych pracowników nie powoduje po stronie tych podatników powstania przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem zapłatę przez płatnika – z jego środków – składek na ubezpieczenie społeczne należy uznać za czynność neutralną pod względem podatkowym dla podatnika. Tym samym zapłata tych składek przez płatnika składek nie kreuje po jego stronie statusu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W opisanym zdarzeniu w związku z opłaceniem przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne od wartości wydanych byłym pracownikom kart podarunkowych nie powstał u tych osób przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji – w informacji PIT-11 – Wnioskodawca nie jest zobowiązany doliczać do dochodu byłego pracownika ww. składek na ubezpieczenie społeczne.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.