Interpretacja indywidualna z dnia 3 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.774.2025.4.MM

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

12 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku uznania Zainteresowanych za podatników podatku VAT prowadzących działalność gospodarczą w związku z wynajmem Nieruchomości.

Uzupełnili go Państwo pismem z 15 września 2025 r. oraz – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 20 października 2025 r.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem wspólnym

1.Zainteresowana będąca stroną postępowania:

·A.A.

2.Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

·B.B.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą: (…). W jej ramach świadczy usługi oznaczone kodami PKD: 85.59.B „Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane”, a także 96.09.Z „Pozostała działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana”.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Działalność wykonuje na terenie Polski. Jest w związku małżeńskim, z ustrojem wspólności ustawowej. Posiada polską rezydencją podatkową, ponieważ tutaj ma rodzinę, majątek oraz centrum interesów życiowych. Na ten moment nie jest wspólnikiem ani nie ma udziałów w spółkach prawa handlowego.

Działalność Wnioskodawczyni polega na organizacji, tworzeniu oraz prowadzeniu szkoleń (…).

W szkoleniach uczestniczy na ogół około 10 osób w zajęciach praktycznych, a w zajęciach teoretycznych około 30 osób. Podczas tych szkoleń ich uczestnicy uczą się (…).

Prowadzone przez Wnioskodawczynię kursy mają na celu nabycie przez uczestniczące w nich osoby wiedzy teoretycznej oraz umiejętności praktycznych przydatnych do wykonywania zawodu, zgodnie ze standardami powszechnie stosowanymi w Polsce.

(…)

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką w ramach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości położonej w (…), obręb nr (…), gmina (…), powiat (…), województwo (…), dla której Sąd Rejonowy w (…) V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (…) - dalej: „Nieruchomość”.

Współwłaścicielem jest małżonek Wnioskodawczyni. Nieruchomość ma łączną powierzchnię 0,6444 ha (6 444 m²) i mieści się na niej dom mieszkalny o nadanym numerze porządkowym 1 oraz infrastruktura gospodarcza (m.in. stodoła).

Obecnie Nieruchomość jest w części wykorzystywana przez jej właścicieli na cele mieszkalne, a w części świadczone są na niej usługi szkoleniowe na rzecz kursantów. Nieruchomość ani żadna jej część, nie jest wprowadzona do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni czy jej męża. Jest to składnik majątku prywatnego Wnioskodawczyni oraz jej męża, z tym, że w opisanej wyżej części jest wykorzystywany przez Wnioskodawczynię do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni ma zamiar w przyszłości założyć spółkę z o.o. i wykonywać obecną działalność gospodarczą w tej właśnie formie - tj. w ramach spółki kapitałowej. Przyjęty przez nią przyszły model działalności zakłada, że to założona przez nią spółka z o.o. będzie świadczyć wyżej opisane usługi na rzecz kursantów. Wnioskodawczyni będzie wspólnikiem tej spółki oraz, być może, będzie także pełnić funkcję w jej Zarządzie oraz wykonywać pracę, bądź świadczyć usługi na rzecz tej spółki.

Po powołaniu sp. z o.o. oraz wpisaniu jej do KRS, Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierzają wynająć Nieruchomość spółce z o.o. Osiągane z tego tytułu przychody Wnioskodawczyni oraz jej mąż mają zamiar opodatkować zryczałtowanym podatkiem dochodowym jako najem prywatny.

Powołana do życia spółka z o.o. będzie wykorzystywać wynajmowaną Nieruchomość do prowadzenia na niej działalności gospodarczej, tak jak dotychczas czyniła to Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni oraz jej mąż nie prowadzą ani nie zamierzają prowadzić w przyszłości działalności gospodarczej związanej z wynajmem nieruchomości.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług

Czy w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem wniosku, wynajmowanie Nieruchomości przez Wnioskodawczynię oraz jej męża w formie najmu prywatnego do sp. z o.o., wypełnia przesłanki działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, najem prywatny opisany w zdarzeniu przyszłym nie będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Zdaniem Wnioskodawczyni, zdarzenie przyszłe polegające na wynajmowaniu przez nią oraz jej męża Nieruchomości mającej powstać w przyszłości spółce z o. o. nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Właściciele nieruchomości, a jednocześnie przyszli udziałowcy i członkowie zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie podejmowali i nie planują podejmować żadnych działań specyficznych dla podmiotów zajmujących się profesjonalnym świadczeniem usług najmu w ramach działalności gospodarczej. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej małżonek nie trudnią się obrotem nieruchomościami oraz nie prowadzą czynnej działalności pozyskiwania nieruchomości celem ich późniejszego wynajmu.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „Ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: „Kodeks cywilny”), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Odnosząc powyższe regulacje Kodeksu cywilnego do przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, można uznać, że najem wykonywany w zamian za wynagrodzenie co do zasady może stanowić świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Niezależnie jednak od powyższego, z powołanych wyżej przepisów ustawy o VAT wynika, że nie każde świadczenie wykonywane w zamian za wynagrodzenie stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Do wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu VAT może dojść jedynie w przypadku, w którym świadczenie będzie wykonywane przez podatnika VAT działającego w takim charakterze w stosunku do tego konkretnego świadczenia. Na gruncie ustawy o VAT zasadniczo za podatnika VAT uznaje się podmiot, który działa w profesjonalny sposób, charakterystyczny dla danego rodzaju działalności.

W związku z powyższym w sytuacji, w której najem nieruchomości nie nosi cech profesjonalnej działalności, tj. wynajmowana nieruchomość znajduje się w majątku prywatnym, a wynajmujący nie organizuje i nie prowadzi działalności w sposób charakterystyczny dla podmiotów zawodowo zajmujących się udostępnianiem innym podmiotom nieruchomości - działalność ta nie może być uznana za prowadzoną przez podatnika VAT i w konsekwencji najem nie podlega opodatkowaniu VAT.

Mając powyższe na uwadze, należy rozstrzygnąć, czy w analizowanej sprawie można uznać, że Wnioskodawczyni oraz jej mąż, wykonując najem Nieruchomości na rzecz Spółki będą działali jako podatnicy VAT, w związku z czym najem jako odpłatna usługa podlega opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym należy odnieść się do tez prezentowanych w orzecznictwie - zarówno krajowym, jak i europejskim. Podatek VAT należy do podatków zharmonizowanych na poziomie całej Unii Europejskiej. Oznacza to, że treść polskiej ustawy o VAT jest transpozycją treści Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa WAT”) i nie może być z nią sprzeczna. W wypadku sprzeczności, pierwszeństwo w stosowaniu ma tekst Dyrektywy VAT.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie i w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza definiowana jest jako wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie w sposób ciągły majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) wyrażonym w wyrokach z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 J.S. przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E.K., H.J.K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Jakkolwiek ww. orzeczenie TSUE zapadło w odmiennym stanie faktycznym niż ten będący przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację, gdyż dotyczyło dostawy nieruchomości a nie jej najmu, to tezy zaprezentowane w tym wyroku można bezpośrednio odnieść również do przypadku Wnioskodawczyni.

TSUE określił, że za działalność gospodarczą należy uznać podejmowanie aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT. Aktywne działania w rozumieniu TSUE są jednocześnie działaniami wykraczającymi poza zwykły zakres zarządu majątkiem prywatnym. Pojęcie aktywnych działań ma zakres otwarty, TSUE jednak zdefiniował tylko część z nich. Mogą to być, m.in. uzbrojenie terenu lub działania marketingowe.

W tych okolicznościach Wnioskodawczyni uważa, że świadczony przez nią oraz jej męża w przyszłości najem prywatny Nieruchomości nie podlega VAT, bowiem nie jest wykonywany w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawczyni przywołuje wyroki NSA z 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) oraz z 16 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1654/11). W pierwszym NSA orzekł, że podatnikiem VAT staje się tylko ten, kto podejmuje aktywność handlowania swoim majątkiem przybierającą formę zawodową, profesjonalną, powtarzalną, z zamiarem kontynuacji i w efekcie zorganizowaną. Na taki charakter działalności wskazywać może skala profesjonalnych, zorganizowanych czynności. W drugim - aby właściciel majątku został uznany za podatnika VAT, w celu sprzedaży swojej nieruchomości musi podejmować aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika stanowisko, zgodnie z którym świadczenie usług w zakresie najmu będzie uznawane za wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, jeżeli jest ono wykonywane zawodowo i w sposób profesjonalny. O takim wykonywaniu działalności nie świadczy samo wykonywanie pojedynczych czynności charakterystycznych dla aktywności podobnej do podmiotów prowadzących profesjonalną działalność gospodarczą, np. handlowców czy deweloperów. Nie ma też decydującego znaczenia ilość zawieranych umów lub dokonywanych transakcji w związku z nieruchomościami. Na wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT wskazuje dopiero występowanie zorganizowanego ciągu czynności charakterystycznych dla podmiotów działających profesjonalnie w danej branży.

Podsumowując, na gruncie tez płynących z powyższych orzeczeń należy przyjąć, że najem nieruchomości stanowi usługę opodatkowaną VAT jedynie w przypadku, w którym jest wykonywany przez podatnika w rozumieniu ustawy o VAT, tj. podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Zasadniczo za podatnika VAT uznaje się taki podmiot, który działa w profesjonalny sposób, charakterystyczny dla danego rodzaju działalności.

Aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika VAT należy każdorazowo zbadać, czy dane świadczenie usług wykonywane jest w związku z prowadzeniem w konkretnym zakresie działalności gospodarczej, tj. czy dany podmiot prowadzi zawodowo i profesjonalnie konkretną działalność, a w przedmiotowym przypadku ani Wnioskodawczyni ani jej małżonek nie prowadzą działalności związanej z najmem nieruchomości.

Zgodnie z prezentowanym stanowiskiem sądów, niewystarczające do uznania danej działalności za działalność gospodarczą w rozumieniu VAT jest wykonywanie wielokrotnie danej czynności.

Konieczne jest ustalenie, czy dana działalność przybiera formę zawodową, czego przejawem jest wykonywane czynności charakterystycznych dla podmiotów profesjonalnych. W przypadku najmu nieruchomości może to być, np. podejmowanie działań marketingowych w celu pozyskania nowych najemców wykraczające poza zwykłe formy ogłoszeń, prowadzenie działalności w zakresie pośrednictwa w najmie.

Należy również zaznaczyć, że w celu uznania ww. działalności za działalność gospodarczą konieczne jest stwierdzenie występowania ciągu okoliczności charakterystycznych dla profesjonalnej działalności, a nie jedynie stwierdzenie pojedynczych z tych okoliczności.

Przenosząc powyższe na grunt zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że Wnioskodawczyni (a także jej mąż):

1)będzie wynajmować tylko jedną nieruchomość, bez zamiaru jej dalszej odsprzedaży, czy prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie najmu nieruchomości;

2)nie posiada, ani nie będzie posiadać zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonego do prowadzenia ww. działalności;

3)nie dokonywała, ani nie dokonuje żadnych czynności, które mogłyby być charakterystyczne dla podmiotów zajmujących się zawodowo najmem nieruchomości;

4)będzie bezpośrednio wynajmować nieruchomość na rzecz jednego podmiotu;

5)nie będzie prowadzić działań marketingowych w celu pozyskania nowych najemców;

6)nie będzie zatrudniać profesjonalnych podmiotów, za pośrednictwem których wynajmowałaby lub zarządzałaby przedmiotową Nieruchomością;

7)nie podejmuje, ani nie podejmowała żadnych działań wykraczających poza zwykły zakres zarządu majątkiem prywatnym w odniesieniu do przedmiotowej Nieruchomości;

8)nie angażuje, ani nie będzie angażować środków podobnych do wykorzystywanych przez profesjonalnych usługodawców w zakresie najmu nieruchomości.

Właściciele Nieruchomości nie podejmowali i nie planują podejmować żadnych działań specyficznych dla podmiotów zajmujących się profesjonalnym świadczeniem usług najmu w ramach działalności gospodarczej. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej małżonek nie trudnią się obrotem nieruchomościami oraz nie prowadzą czynnej działalności pozyskiwania nieruchomości celem ich późniejszego wynajmu.

W związku z powyższym, nie ma podstaw do twierdzenia, aby najem Nieruchomości wchodzącej w skład majątku prywatnego Wnioskodawczyni stanowił działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Tym samym należy uznać, że zdarzenie przyszłe w postaci najmu prywatnego nie podlega opodatkowaniu VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane są przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. ustawy:

Zatem definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy tym, z art. 15 ust. 2 ustawy jednoznacznie wynika, że pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma ciągłość wykorzystywania majątku. Wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071):

Zatem, najem jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Trzeba tu zaznaczyć, że w podatku VAT nie występuje pojęcie „najmu prywatnego” i „najmu w ramach działalności gospodarczej”. W świetle przepisów ustawy działalnością gospodarczą jest każda czynność najmu niezależnie od tego, czy wynajmujący działalność tę zarejestrował czy nie i niezależnie od tego, czy przedmiot najmu stanowi w jego działalności środek trwały.

W konsekwencji, najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i świadczony jest w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Kwestie dotyczące stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje natomiast ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809 ze zm.), zwanej dalej „Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym”.

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Jak stanowi art. 36 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W myśl natomiast art. 36 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w ww. art. 15 ust. 1 ustawy.

Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

Status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc ten z małżonków, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.

Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem, przedmiotem odpłatnego świadczenia usług jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który świadczy usługę we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) – jako podatnik VAT. Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tego tytułu.

Z opisu sprawy wynika, że:

• jest Pani współwłaścicielką w ramach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej Nieruchomości. Współwłaścicielem jest Pani małżonek;
• na Nieruchomości mieści się dom mieszkalny oraz infrastruktura gospodarcza;
• obecnie Nieruchomość jest w części wykorzystywana przez Panią i Pani męża na cele mieszkalne, a w części świadczone są na niej usługi szkoleniowe na rzecz kursantów;
• Nieruchomość ani żadna jej część, nie jest wprowadzona do ewidencji środków trwałych Pani czy Pani męża;
• Nieruchomość to składnik majątku prywatnego Pani oraz Pani męża, z tym, że w części jest wykorzystywana do prowadzenia przez Panią działalności gospodarczej;
• ma Pani zamiar w przyszłości założyć spółkę z o.o. i wykonywać obecną działalność gospodarczą w ramach spółki kapitałowej;
• po powołaniu sp. z o.o. oraz wpisaniu jej do KRS, Pani i Pani mąż zamierzają wynająć Nieruchomość spółce z o.o. Pani oraz Pani mąż zamierzanie osiągane z tego tytułu przychody opodatkować zryczałtowanym podatkiem dochodowym jako najem prywatny;
• powołana do życia spółka z o.o. będzie wykorzystywać wynajmowaną Nieruchomość do prowadzenia na niej działalności gospodarczej, tak jak dotychczas czyniła to Pani;
• Pani oraz Pani mąż nie prowadzą ani nie zamierzają prowadzić w przyszłości działalności gospodarczej związanej z wynajmem nieruchomości.

Państwa wątpliwości dotyczą uznania, czy w związku z wynajmem na rzecz spółki z o.o. opisanej we wniosku Nieruchomości w formie najmu prywatnego, Pani oraz Pani mąż będziecie działali jako podatnicy podatku od towarów i usług prowadzący działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Pani i Pani mąż zamierzacie wynająć Nieruchomość spółce z o.o. Nieruchomość ani żadna jej część, nie jest wprowadzona do ewidencji środków trwałych Pani czy Pani męża. Osiągane z tego tytułu przychody zamierzają Państwo opodatkować zryczałtowanym podatkiem dochodowym jako najem prywatny. Podkreślają Państwo, że Nieruchomość to składnik Państwa majątku prywatnego.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że dla uznania danego majątku za „prywatny” istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot.

Termin „majątek prywatny” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, której należy dokonać odwołując się np. do wyroku TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht) z 4 października 1995 r., czy wyroku w sprawie C-25/03 (Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE) z 21 kwietnia 2005 r., w których Trybunał stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych i że jest to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona, ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanych orzeczeń wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania swojego mienia wykazywać zamiar jego wykorzystywania w ramach majątku osobistego, co z przedstawionego przez Zainteresowanych we wniosku zdarzenia przyszłego nie wynika.

Planowane przez Panią i Pani męża usługi najmu będą polegały na wykorzystywaniu Nieruchomości będącej składnikiem Państwa majątku wspólnego w sposób ciągły dla celów zarobkowych i stałym czerpaniu korzyści z jej posiadania. Posiadana przez Państwa Nieruchomość nie stanowi Pani i Pani męża „majątku prywatnego”, bowiem mając na uwadze sposób jej wykorzystywania (część Nieruchomości jest wykorzystywana w Pani działalności gospodarczej w zakresie usług szkoleniowych oraz planuje Pani wraz z mężem wykorzystywać Nieruchomość do działalności w zakresie najmu, za które to usługi będą Państwo otrzymywać wynagrodzenie), nie można powiedzieć, że Nieruchomość służyła i będzie służyć wyłącznie do zaspokajania Pani i Pani męża potrzeb osobistych (prywatnych). Fakt, że Nieruchomość ani żadna jej część, nie jest wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz, że najem będzie odbywał się poza działalnością gospodarczą nie jest wystarczający by uznać, iż opisana Nieruchomości to Państwa „majątek prywatny”.

W kontekście przedstawionego opisu sprawy oraz przywołanych przepisów należy stwierdzić, że najem Nieruchomości wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy najem stanowi najem Nieruchomości wchodzącej w skład Pani i Pani męża majątku prywatnego. Nie ma tu znaczenia, że najem ww. Nieruchomości nie jest prowadzony przez Panią i Pani męża w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej związanej z wynajmem nieruchomości, lecz jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, najem Nieruchomości wchodzącej w skład majątku prywatnego Pani i Pani męża stanowić będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a świadcząc ww. usługi najmu posiadanej Nieruchomości na rzecz spółki z o.o. każde z Państwa odrębnie będzie działało jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy prowadzący działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy.

Potwierdzenie zajętego wyżej stanowiska można znaleźć np. w orzecznictwie TSUE, gdzie ugruntowało się stanowisko, iż czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W.N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financien uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym zaś wyroku z 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 VI Dyrektywy. Ponadto, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 listopada 2012 r. sygn. akt I FSK 1805/11, wyrażono pogląd, że jeżeli działalność w zakresie dzierżawy gruntu cechuje się zarówno powtarzalnością, jak i długim okresem trwania, to grunt wykorzystywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, a właściciel prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. NSA wskazał przy tym, że dla oceny, czy dana osoba prowadzi działalność gospodarczą w określonym zakresie nie ma znaczenia to, czy w tym zakresie zarejestrowała ona działalność, czy też nie, nie ma też znaczenia jej subiektywne przekonanie.

Tym samym, Państwa stanowisko, zgodnie z którym najem prywatny opisany w zdarzeniu przyszłym nie będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 dotyczącego podatku od towarów i usług. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa we własnym stanowisku wyroków, nie negując tych orzeczeń jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, zauważam jednak, że nie mogą one wpłynąć na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie i nie mogą bezpośrednio odnieść się do Państwa przypadku, ponieważ zapadły w odniesieniu do odmiennych stanów faktycznych – rozstrzygały w sprawie nieuznania/uznania sprzedających za podatników podatku VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Informuję ponadto, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A.A. (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.