Interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.636.2025.2.MK

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 sierpnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 20 października 2025 r. (wpływ 24 października 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wyjechała Pani do Holandii w roku 2011 w celu założenia tam ośrodka życiowego. W Polsce zakończyła Pani wszelką współpracę i zobowiązania i stała się mieszkanką Holandii. W latach 2011-2019 mieszkała i pracowała Pani w Holandii, gdzie 15 grudnia 2016 r. nabyła Pani wraz z przyjaciółką mieszkanie w systemie współwłasności (każda po 1/2 udziału). Współwłaścicielka nieruchomości odliczała odsetki od kredytu hipotecznego w Holandii. Pani nie korzystała z żadnych przywilejów z tytułu posiadania ww. nieruchomości.

W 2019 roku wg Pani oceny była Pani rezydentką Holandii. Osiągała Pani przychody z tytułu umowy o pracę – praca fizyczna oraz zasiłek dla bezrobotnych od 7 maja 2019 r. do 21 października 2019 r. W roku 2019 nie osiągnęła Pani żadnych przychodów w Polsce. Nadal przebywała Pani w Holandii, gdzie toczyło się Pani życie osobiste i gdzie był Pani ośrodek życiowy. Nie zdecydowała Pani wówczas o swoim docelowym na najbliższe lata ośrodku życiowym, jednak z uwagi na chorobę najbliższej Pani osoby w Polsce, tj. (...), w lipcu 2019, a dokładnie 15 lipca 2019 r., zdecydowała się Pani na krótki przyjazd do Polski. Wcześniej, tj. 8 lipca 2019 r., poprosiła Pani holenderski urząd pracy o możliwość poszukiwania pracy w Polsce z zachowaniem prawa do zasiłku holenderskiego. Pani prośba została rozpatrzona pozytywnie. W związku z tym 22 lipca 2019 r. zarejestrowała się Pani w Urzędzie Pracy w Polsce. Holenderski zasiłek dla bezrobotnych przysługiwał Pani do 21 października 2019 r. – to rozumie Pani jako „transfer”, nie wiązało się to z jakimkolwiek prawami i obowiązkami w Holandii, jedynie ze statusem osoby bezrobotnej. Chociaż na tamten moment nie wiedziała Pani, jak długo Pani pobyt w Polsce będzie trwał. W Polsce nie pobierała Pani żadnych świadczeń w związku z brakiem zatrudnienia.

W okresie od 22 lipca 2019 r. do 31 sierpnia 2019 r. była Pani w Polsce, przy babci. Następnego dnia udała się Pani do Holandii w celu sfinalizowania sprzedaży nieruchomości (1-21 września 2019 r.). Stałe lokum miała Pani zapewnione u przyjaciela w Holandii, z którym prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, tj. wspólne rozliczenia zakupów, wspólne gotowanie, wspólne opłaty itd.

3 września 2019 roku sprzedała Pani swój udział (1/2) w mieszkaniu. Uzyskała Pani (...) euro z tego tytułu. Ze względu na obowiązujące przepisy w Holandii dochód uzyskany z tej sprzedaży nie podlegał opodatkowaniu w Holandii, ani też nie został wykazany w zeznaniu podatkowym w Polsce ze względu na rezydencję w Holandii.

Wróciła Pani do Polski 22 września 2019 r. i tymczasowo zamieszkała z babcią. W Polsce na tamten moment nie miała Pani stałego miejsca zamieszkania. W Polsce posiada Pani rodzinę, tj. ojca, matkę i rodzeństwo.

Ostatecznie 29 października 2019 roku wyrejestrowała się Pani z Urzędu Pracy w Polsce i wróciła do Holandii. Zamieszkała Pani u przyjaciela, poszukiwała pracy na miejscu w Holandii. W 2020 roku po uzyskaniu opinii księgowej (zarejestrowanie w Urzędzie Pracy w Polsce) złożyła Pani PIT-36 za 2019 rok w Polsce.

Reasumując, w Holandii miała Pani ośrodek życiowy ponad 183 dni.

Pytanie

Czy uzyskany przez Panią przychód ze sprzedaży 1/2 udziału w nieruchomości położonej w Holandii, dokonanej we wrześniu 2019 r., podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie (posiada Pani obywatelsko polskie) przychód ten nie powinien podlegać opodatkowaniu w Polsce, ponieważ przez większą część 2019 roku przebywała i pracowała Pani w Holandii, a więc nie posiadała w tym okresie miejsca zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT. Dopiero od sierpnia 2019 roku Pani centrum interesów życiowych zostało przeniesione do Polski, co nie przesądza jeszcze o pełnym obowiązku podatkowym za cały rok podatkowy. Ponadto nieruchomość znajdowała się poza granicami Polski, a zatem powstaje wątpliwość, czy przychód z jej zbycia powinien być wykazany i opodatkowany w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Według art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1)pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2)działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3)działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

4)położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

5)papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

6)tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

7)tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

8)niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji:

W rozumieniu niniejszej konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

c)jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z powyższego wynika, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Innymi słowy, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są tylko tacy podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. W takiej sytuacji podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z opisu zdarzenia wynika, że w Holandii osiągała Pani przychody z tytułu umowy o pracę oraz zasiłek dla bezrobotnych. W roku 2019 nie osiągnęła Pani żadnych przychodów w Polsce. Nadal przebywała Pani w Holandii, gdzie toczyło się Pani życie osobiste i gdzie był Pani ośrodek życiowy. Z uwagi na chorobę (...) w 2019 r. zdecydowała się Pani na krótki przyjazd do Polski. Wróciła Pani do Holandii w celu sfinalizowania sprzedaży nieruchomości (1-21 września 2019 r.). 3 września 2019 roku sprzedała Pani swój udział w mieszkaniu i wróciła Pani do Polski 22 września 2019 r. i tymczasowo zamieszkała z babcią. W Polsce na tamten moment nie miała Pani stałego miejsca zamieszkania. Ostatecznie 29 października 2019 roku wróciła Pani do Holandii.

Wobec powyższego, w momencie dokonania sprzedaży nieruchomości nie posiadała Pani miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Mając na uwadze przedstawione informacje – w szczególności, że w 2019 r. przyjechała Pani do Polski jedynie ze względu na chorobę (...) – skoro na dzień sprzedaży udziału w mieszkaniu położonym w Holandii nie posiadała Pani miejsca zamieszkania w Polsce, to od dochodu z tego odpłatnego zbycia nie jest Pani zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.