Interpretacja indywidualna z dnia 20 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.896.2025.1.DJ
Dofinansowanie wycieczek integracyjnych z ZFŚS nie stanowi dla uczestników przysporzenia finansowego nieodpłatnego, a tym samym nie generuje obowiązku podatkowego zgodnie z ustawą o PIT, ponieważ świadczenie takie ma charakter ogólnodostępny i nieprzypisany indywidualnie.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
7 listopada 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 31 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca jest państwową jednostką organizacyjną (…), działającą na podstawie ustawy (…). Jednostka nie posiada osobowości prawnej. W X funkcjonuje Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, utworzony na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 288). Środki Funduszu gromadzone są na wyodrębnionym rachunku bankowym i przeznaczane są na działalność socjalną zgodnie z obowiązującym regulaminem. Administratorem Funduszu jest kierownik jednostki.
W ramach planowanych działań X zamierza wprowadzić zmianę regulaminu ZFŚS polegającą na doprecyzowaniu zasad dofinansowania wycieczek, zgodnie z zapisem poniżej: § 12 regulaminu:
W ramach usług świadczonych na rzecz różnych form wypoczynku środki Funduszu przeznacza się na dofinansowanie:
1)wypoczynku organizowanego przez osobę uprawnioną we własnym zakresie (tzw. „wczasy pod gruszą”),
2)wypoczynku organizowanego przez zakład pracy w formie turystyki grupowej (wycieczki krajowe i zagraniczne),
3)sanatoriów.
Działania, o których mowa w pkt 2, mogą być organizowane w charakterze integracyjnym i ogólnodostępnym, mające na celu wspieranie relacji w środowisku pracy, wzmacnianie więzi społecznych oraz wspieranie współpracy zespołowej.
W wydarzeniach mogą uczestniczyć pracownicy, członkowie ich rodzin oraz emeryci i renciści uprawnieni do korzystania ze świadczeń Funduszu.
Udział w wydarzeniach ma charakter dobrowolny i powszechnie dostępny. Celem wycieczek jest integracja zespołu, wspieranie komunikacji i współpracy oraz budowanie więzi w środowisku pracy.
Chęć uczestnictwa w wycieczce potwierdzana jest poprzez złożenie deklaracji udziału przez uczestnika.
Po stronie uczestników nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.
Pracodawca może powierzyć organizację wycieczki integracyjnej wyspecjalizowanemu podmiotowi zewnętrznemu (np. biuru podróży). Na całkowity koszt składać się mogą m.in. przejazdy autokarem lub bilet lotniczy, noclegi, wyżywienie, ubezpieczenie, bilety wstępu i usługi pilota/przewodnika.
Dofinansowanie wydarzenia odbywa się na wniosek osoby uprawnionej z zastosowaniem kryterium socjalnego, zgodnie z regulaminem ZFŚS.
Pytanie
Czy udział pracowników, członków ich rodzin oraz emerytów i rencistów w wydarzeniach, o których mowa w § 12 regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – tj. wycieczkach krajowych i zagranicznych organizowanych w celach integracyjnych oraz finansowanych lub współfinansowanych ze środków Funduszu – w opisanym powyżej stanie faktycznym:
1.po stronie pracowników powoduje powstanie przychodu ze stosunku pracy podlegającemu opodatkowaniu, a tym samym czy płatnik będzie zobowiązany obliczyć, pobrać i przekazać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych,
2.po stronie emerytów i rencistów powoduje powstanie przychodu z innych źródeł, a tym samym czy płatnik będzie zobowiązany obliczyć, pobrać i przekazać w ciągu roku podatek zryczałtowany na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT,
3.w przypadku powstania przychodu po stronie emerytów i rencistów, czy świadczenia te mogą korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT, a po przekroczeniu limitu podlegać opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 10% zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy PIT?
Państwa stanowisko w sprawie
W analizowanym przypadku spełnione są przesłanki wynikające z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13, zgodnie z którymi nieodpłatne świadczenie może stanowić przychód tylko wtedy, gdy łącznie:
1)jest spełnione za zgodą pracownika (jest dobrowolne),
2)jest spełnione w interesie pracownika (a nie pracodawcy),
3)przynosi mu wymierną korzyść majątkową (lub oszczędność wydatku), którą można przypisać indywidualnie.
W przypadku wycieczek integracyjnych organizowanych przez X:
-udział jest dobrowolny i powszechnie dostępny,
-wydarzenia są organizowane w interesie pracodawcy – ich celem jest integracja zespołu, wzmocnienie relacji i komunikacji w pracy,
-jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich uprawnionych,
-nie przynosi korzyści w postaci zaoszczędzenia wydatku.
W związku z tym:
-po stronie pracowników nie powstaje przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych, a na pracodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 32 ust. 1 tej ustawy, gdyż świadczenia te nie są spełnione w interesie pracownika, a w interesie pracodawcy,
-po stronie emerytów i rencistów nie powstaje przychód z innych źródeł,
-Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku naliczania i poboru zaliczek (pracownicy) ani zryczałtowanego podatku 10% (emeryci/renciści) z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy PIT.
W przypadku gdyby jednak uznano, że po stronie emerytów lub rencistów powstaje przychód z innych źródeł, świadczenia te korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy PIT – do wysokości określonego limitu w roku podatkowym.
Dopiero po przekroczeniu tego limitu podlegałyby one opodatkowaniu 10% zryczałtowanym podatkiem dochodowym, który Wnioskodawca jako płatnik byłby zobowiązany pobrać.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stanowi on, że:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Na mocy art. 11 ust. 2 ww. ustawy:
Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4)w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Na podstawie art. 11 ust. 2b tej ustawy:
Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby.
Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.
Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:
pkt 1 – stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
pkt 9 – inne źródła.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Stosownie do treści art. 12 ust. 2 ww. ustawy:
Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.
Natomiast na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.
Z art. 12 ust. 4 tej ustawy wynika, że:
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Jak stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.
Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W związku z tym, świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.
Z art. 32 ust. 1 przywołanej ustawy wynika, że:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
Stosownie natomiast do art. 38 ust. 1 omawianej ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy:
Od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów, rencistów lub osoby pobierające nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 - w wysokości 10% należności.
Na gruncie art. 41 ust. 4 ww. ustawy:
Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-17 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-13, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.
Art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zaś, że:
Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.
W art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca sformułował katalog zwolnień podatkowych.
I tak, np. w myśl art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy:
Wolne od podatku dochodowego są: świadczenia otrzymywane przez emerytów, rencistów lub osoby pobierające nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 4500 zł.
Przystępując do oceny ciążących na Państwu obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku ze sfinansowaniem lub dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych będącym przedmiotem Państwa zapytania uczestnikom wycieczek krajowych i zagranicznych organizowanych w celach integracyjnych – w pierwszej kolejności zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 analizowanej ustawy podatkowej.
Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.).
Rozumienie tego pojęcia zostało również wypracowane w orzecznictwie.
W uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy.
Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:
-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Wobec powyższego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.
Podkreślenia także wymaga, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.
Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.
Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.
Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.
Co prawda w powyższym wyroku Trybunał Konstytucyjny odnosił się wprost do świadczeń oferowanych przez pracodawcę na rzecz osób pozostających w stosunku pracy (pracowników), niemniej jednak zarówno teza tego wyroku, jak i jego uzasadnienie mają zastosowanie również do osób fizycznych, które uzyskują przychody z innego tytułu.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że udział będących przedmiotem zapytania osób, uczestniczących w wycieczkach krajowych i zagranicznych, sfinansowanych lub współfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, w których to wycieczkach udział ma charakter dobrowolny i powszechnie dostępny i których celem jest integracja zespołu, wspieranie komunikacji i współpracy oraz budowanie więzi w środowisku pracy – nie będzie stanowić dla tych osób przysporzenia majątkowego. Tym samym nie będzie też stanowić nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak bowiem wynika z wniosku, wycieczki krajowe i zagraniczne będą stanowić dla biorących w nich udział osób imprezę o charakterze integracyjnym. Zorganizowanie wycieczek leży w Państwa interesie jako pracodawcy, bowiem jak sami wyjaśnili Państwo w podaniu: Celem wycieczek jest integracja zespołu, wspieranie komunikacji i współpracy oraz budowanie więzi w środowisku pracy.(…) Po stronie uczestników nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.
W konsekwencji, udział pracowników, członków ich rodzin oraz emerytów i rencistów w wycieczkach krajowych i zagranicznych organizowanych w celach integracyjnych oraz finansowanych lub współfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – w okolicznościach opisanych we wniosku – nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów i rencistów – przychodu z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy. W konsekwencji z powyższego tytułu Państwo, jako płatnik nie będą zobowiązani do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych ani zryczałtowanego podatku, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy.
W związku z tym, Państwa stanowisko w odniesieniu do pkt 1 i pkt 2 zadanego pytania uznałem za prawidłowe. Natomiast, z uwagi na fakt, że – jak wyjaśniłem powyżej - ww. sfinansowanie lub dofinansowanie nie będzie stanowiło dla emerytów i rencistów przychodu z nieodpłatnych świadczeń – rozpatrywanie kwestii zakreślonej pkt 3 przedstawionego w podaniu pytania (tj. kwestii możliwości skorzystania ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji gdyby organ uznał, że po stronie emerytów lub rencistów powstanie przychód z innych źródeł) jest w tym przypadku niecelowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Ponadto, wyjaśniam, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem podatkowym (wyłącznie w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) - co wynika wprost z przepisów art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa.
Rozpatrując zatem wniosek o wydanie interpretacji w niniejszej sprawie dokonałem oceny prawnej przedstawionych w podaniu okoliczności w kontekście zadanego przez Państwa pytania (tj. kwestii obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku ze sfinansowaniem lub dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczek krajowych i zagranicznych jej uczestnikom).
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
POTRZEBUJESZ POMOCY?