Interpretacja indywidualna z dnia 9 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.572.2025.1.SH

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w związku z wykupem Obligacji przez emitenta w terminie ich zapadalności, Wnioskodawca powinien rozpoznawać w kapitałowym źródle przychodów, o którym mowa w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT, wyłącznie kwotę dyskonta lub odsetek od Obligacji.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

A. Spółka Akcyjna (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest spółką prawa polskiego mającą siedzibę na terytorium Polski. Spółka prowadzi podstawową działalność w zakresie (…).

W ramach podstawowej działalności gospodarczej, Spółka wypracowuje nadwyżki finansowe, które lokuje w bezpieczne instrumenty dłużne, o różnej charakterystyce, jednak zasadniczo mogą to być następujące dwa rodzaje instrumentów finansowych:

1) obligacje zerokuponowe, tj. instrumenty, które pozwalają uzyskać Spółce pożytki w postaci dyskonta (różnicy między ulokowanymi środkami a kwotą wykupu płaconą przez danego emitenta),

2) obligacje kuponowe, tj. instrumenty, które pozwalają uzyskać Spółce pożytki w postaci odsetek od ulokowanej w ramach tych instrumentów kwoty

- dalej łącznie „Obligacje”.

Obie ww. kategorie Obligacji posiadają status instrumentów finansowych w rozumieniu Ustawy o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 722 ze zm.).

Spółka podkreśla, że celem ww. inwestycji jest zabezpieczenie i przechowanie wartości wypracowanych nadwyżek pieniężnych i Spółka nie sprzedaje Obligacji objętych niniejszym wnioskiem przed ich terminem wykupu, tj. zakresem niniejszego Wniosku objęte są wyłącznie Obligacje utrzymywane przez Spółkę do terminu ich zapadalności. Oznacza to, że każdorazowo Spółka najpierw lokuje środki w daną Obligację, a następnie - w zależności od tego, czy są to obligacje zerokuponowe lub kuponowe - otrzymuje dyskonto w terminie wykupu (obligacje zerokuponowe) albo odsetki oraz kwotę wykupu, stanowiącą jedynie zwrot kwoty zainwestowanego kapitału w terminie wykupu (obligacje kuponowe).

W rezultacie powyższego, nie występują sytuacje, w których Spółka otrzymuje środki z tytułu sprzedaży ww. instrumentów, a jedynie pożytki wynikające z realizacji praw z nich wynikających (odsetki, dyskonto). Spółka podkreśla, że ww. rodzaje Obligacji pełnią z perspektywy Spółki funkcję analogiczną jak zwykłe lokaty bankowe, tj. inwestowanie w ww. rodzaje bezpiecznych obligacji ma na celu możliwie bezpieczną alokację wypracowanych nadwyżek finansowych. Spółka lokując środki we wspomnianych Obligacjach nie ma na celu podejmowania jakichkolwiek działań spekulacyjnych, a jedynie zachowanie wartości pieniądza w czasie, analogicznie jak na tradycyjnych lokatach bankowych. W rezultacie, lokowanie środków w bezpiecznych instrumentach dłużnych do terminu ich wykupu ma z perspektywy Spółki cel analogiczny jak zwykła, tradycyjna lokata bankowa.

W związku z wykupem powyższych Obligacji, Spółka dla celów rachunkowych rozpoznaje jedynie dodatni wynik z tytułu realizacji praw związanych z poszczególnymi Obligacjami (odsetki, dyskonto) w rachunku zysków i strat.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w związku z wykupem Obligacji przez emitenta w terminie ich zapadalności, Wnioskodawca powinien rozpoznawać w kapitałowym źródle przychodów, o którym mowa w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT, wyłącznie kwotę dyskonta lub odsetek od Obligacji?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko w sprawie

W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w związku z wykupem Obligacji przez emitenta w terminie ich zapadalności, Wnioskodawca powinien rozpoznawać w kapitałowym źródle przychodów, o którym mowa w art. 7b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), wyłącznie kwotę dyskonta lub odsetek od Obligacji.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W ustawie o CIT przychody podatników zostały rozdzielone na dwa źródła:

a) z zysków kapitałowych oraz

b) z innych źródeł.

Celem przepisów CIT jest wyodrębnienie źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych i oddzielenie dochodów uzyskiwanych z tego tytułu od pozostałych dochodów uzyskiwanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzielając odrębne źródło przychodów - z zysków kapitałowych na gruncie ustawy o CIT, ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił zamkniętą listę przychodów zaliczanych do tego źródła. Oznacza to, że konieczność rozdzielania źródeł przychodów na „przychody operacyjne” i „zyski kapitałowe” nie ma zastosowania jedynie do określonych podmiotów zajmujących się działalnością finansową.

W art. 7b ust. 1 ustawy o CIT wskazane zostały konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii przychodów. Stosownie do art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT, za przychody z zysków kapitałowych uważa się m.in. „przychody z papierów wartościowych (…)”.

Użyte w powyższym przepisie sformułowanie „przychody z papierów wartościowych” należy interpretować w ten sposób, że celem ustawodawcy było zakwalifikowanie jako zysków kapitałowych przychodu, którym jest przysporzenie uzyskiwane przez podatnika w momencie realizacji (wykonania) prawa, które jest inkorporowane w papierze wartościowym.

Mając więc na uwadze, iż Obligacje są papierem wartościowym, skutki wykupu Obligacji przez emitenta w terminie ich zapadalności powinny być kwalifikowane do kapitałowego źródła przychodów.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodem są z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz 14, w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Ponadto, jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z powołanych wyżej regulacji ustawy o CIT wynika, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza pasywa. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi, a więc takie którym może on rozporządzać jak właściciel. Jednocześnie, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Jednocześnie ustawa o CIT nie zawiera przepisów regulujących bezpośrednio sposobu rozpoznawania przychodów z wykupu Obligacji. Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 708 ze zm.), obligacje są papierami wartościowymi emitowanymi w serii, w których emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej „obligatariuszem”, i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Z powyższego można przyjąć, że charakter Obligacji jest zbliżony do pożyczki, która w myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 1071, ze zm.) stanowi umowę, na mocy której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Tym samym, do określania na gruncie przepisów ustawy o CIT przychodów z wykupu Obligacji przez analogię stosować należy przepisy o rozpoznawaniu przychodów z pożyczek.

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Powyższy przepis zawiera katalog wyłączeń z przychodów, tj. wpływów, których nie uważa się za przychód podatkowy i nie uwzględnia się w obliczeniu dochodu do opodatkowania. Praktycznie jest to swego rodzaju zwolnienie przedmiotowe, uzasadnione zwykle specjalnym charakterem określonego rozliczenia bądź szczególnym uregulowaniem kwestii kosztów dotyczących przychodów danego rodzaju. Na mocy tego przepisu do przychodów podatkowych nie zalicza się m.in. otrzymanych, jak i zwróconych pożyczek i kredytów. Jednocześnie, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a omawianej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Generalną zasadą obowiązującą w podatku dochodowym w odniesieniu do udzielonych (otrzymanych) kredytów (pożyczek) jest to, że kwota główna (kapitał) jest podatkowo obojętna. Zarówno udzielenie/otrzymanie, jak i zwrot kredytu nie wpływa na powstanie przychodów i kosztów podatkowych, zarówno u pożyczkodawcy jak i pożyczkobiorcy. Tak więc sama kwota kredytu (pożyczki) dla pożyczkodawcy, zarówno w momencie udzielenia kredytu (pożyczki) i otrzymania jego zwrotu od pożyczkobiorcy nie wpływa na powstanie kosztów ani przychodów podatkowych. Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się również kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Oznacza to, że przychodu nie stanowi spłata pożyczki w części kapitałowej oraz odsetki, które pozostają naliczone, a nie zostały otrzymane.

Neutralność pożyczek, jak również innych transakcji niemających cech definitywnego przysporzenia (w zakresie kwoty głównej) na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, powoduje, iż również dla obligatariusza kwota wykupu uzyskana od emitenta (do wysokości „pożyczonej” wcześniej kwoty emitentowi Obligacji nie stanowi przychodu na gruncie ustawy o CIT).

Przekładając powyższe na przypadek Obligacji, stwierdzić należy, że w związku z wykupem Obligacji przez emitenta, przychodem podlegającym opodatkowaniu po stronie Spółki będzie jedynie kwota dyskonta od tych Obligacji (w przypadku obligacji zerokuponowych) lub otrzymane odsetki od tych Obligacji (w przypadku obligacji kuponowych), przy czym przychód ten powinien być rozpoznany w kapitałowym źródle przychodów.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej z 29 kwietnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.549.2021.4.JKU, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że: „(…) W przypadku wykupu Obligacji przez emitenta przychód z tytułu tej transakcji powstanie jedynie w wysokości wartości dyskonta, stanowiącego różnicę między wartością nominalną obligacji a wydatkami poniesionymi na ich nabycie, a nie jak wskazuje Wnioskodawca w wysokości kwoty pieniężnej z tytułu wykupu Obligacji, odpowiadającej wartości nominalnej wykupionych Obligacji. Zauważyć również należy, iż istota obligacji polega na tym, że ich emitent (którym w przypadku obligacji skarbowych jest Skarb Państwa) co do zasady poprzez emisję uzyskuje od obligatariuszy określoną kwotę pieniężną, którą obowiązany jest zwrócić w oznaczonym terminie oraz zapłacić określoną kwotę lub procent za korzystanie z pieniędzy obligatariuszowi. Można zatem przyjąć, że charakter obligacji jest zbliżony do pożyczki, która w myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740) stanowi umowę, na mocy której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W konsekwencji, obligacje jako dłużne papiery wartościowe wykazujące duże podobieństwo do pożyczek, spełniają tożsamą funkcję w obrocie gospodarczym (tj. stosowane są jako instrument służący pozyskiwaniu finansowania), gdzie emitent papieru wartościowego postrzegany jest jako pożyczkobiorca, a obligatariusz jako pożyczkodawca. Tym samym do określania na gruncie przepisów Ustawy o CIT przychodów z wykupu obligacji, przez analogię stosować należy przepisy o rozpoznawaniu przychodów z pożyczek”.

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji z 1 marca 2019 r. Znak: 0114-KDIP2- 2.4010.669.2018.1.AG.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii objętych zakresem zadanego przez Państwa pytania. Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w związku z wykupem Obligacji przez emitenta w terminie ich zapadalności, Wnioskodawca powinien rozpoznawać w kapitałowym źródle przychodów, o którym mowa w art. 7b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), wyłącznie kwotę dyskonta lub odsetek od Obligacji.

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności wskazać należy, że jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT:

W tym miejscu należy wskazać, że ustawodawca w art. 7b ustawy o CIT wydzielił odrębne źródło przychodów i zamieścił w nim katalog, w którym określił listę przychodów alokowanych do źródła przychodów z zysków kapitałowych. Jednym z przychodów uzyskiwanych w ramach tego źródła są przychody z papierów wartościowych.

Jak wynika bowiem z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT:

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

 1) otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;

 2) wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach.

Odnosząc powyższe do przysporzeń otrzymywanych z tytułu wykupy obligacji zauważyć należy, że obligacje mogą być emitowane w różny sposób albo przez Skarb Państwa czy Narodowy Bank Polski, albo przez podmioty określone w ustawie z dnia 15 stycznia 2015 roku o obligacjach (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 708, dalej: „ustawa o obligacjach”).

Podstawowym aktem prawnym dotyczącym skarbowych papierów wartościowych jest ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 1483).

Zgodnie z art. 95 ust. 1 tej ustawy:

W ramach skarbowych papierów wartościowych wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje papierów wartościowych. Jednym z nich są obligacje skarbowe.

Jak wynika z art. 100 ust. 1 i 2 ustawy o finansach publicznych:

1. Obligacja skarbowa jest papierem wartościowym oferowanym do sprzedaży w kraju lub za granicą, oprocentowanym w postaci dyskonta lub odsetek.

2. Obligacja skarbowa sprzedawana jest na rynku pierwotnym:

1) z dyskontem,

2) według wartości nominalnej,

3) powyżej wartości nominalnej

- i wykupywana po upływie okresu, na jaki została wyemitowana.

Dodatkowo, jak stanowi art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 722 ze zm.):

Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 1 lit. a ustawy o obrocie instrumentami finansowymi:

Z kolei zgodnie z art. 2 ustawy o obligacjach:

Obligacje mogą emitować:

 1) osoby prawne, w tym osoby prawne mające siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

a) prowadzące działalność gospodarczą lub

b) utworzone wyłącznie w celu przeprowadzenia emisji obligacji,

 2) osoby prawne upoważnione do emisji obligacji na podstawie odrębnych ustaw,

 3) spółki komandytowo-akcyjne,

 4) spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,

 5) gminy, powiaty oraz województwa, zwane dalej „jednostkami samorządu terytorialnego”, a także związki tych jednostek oraz jednostki władz regionalnych lub lokalnych innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej,

 6) instytucje finansowe, których członkiem jest Rzeczpospolita Polska lub Narodowy Bank Polski, lub przynajmniej jedno z państw należących do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), lub bank centralny takiego państwa, lub instytucje, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła umowy regulujące działalność takich instytucji na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i zawierające stosowne postanowienia dotyczące emisji obligacji

- zwane dalej „emitentami”.

Przy czym art. 3 pkt 1 i 2 ustawy o obligacjach wskazuje, że:

Przepisy ustawy nie mają zastosowania do obligacji emitowanych przez:

1) Skarb Państwa;

2) Narodowy Bank Polski.

Stosowanie do art. 4 ust. 1 ustawy o obligacjach:

Jak wynika z art. 5 ust. 1 ww. ustawy:

Jednocześnie stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 5 cyt. ustawy:

Obligacje emitowane przez podmioty wymienione w ustawie o obligacjach mogą podlegać wykupowi: za odpowiednim oprocentowaniem, w zamian za świadczenie niepieniężne, czy poprzez możliwość zaliczenia wierzytelności na poczet ceny nabycia obligacji nowej emisji (tak: art. 6 ust. 2 ustawy o obligacjach).

Niezależnie jednak od podmiotu który emituje obligacje, w wyniku emisji obligacji emitent uzyskuje, często długoterminowe, źródło finansowania swojej działalności, nabywca zaś lokuje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym.

Istota tych papierów polega bowiem na tym, że emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną, którą jest zobowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze wartościowym (w sposób i w terminach określonych w warunkach emisji) oraz zapłacić nabywcy papieru wartościowego, określoną kwotę dyskonta lub procent za korzystanie z pieniędzy.

Zatem, co również stwierdza Wnioskodawca, obligacje stanowią papiery wartościowe będące także instrumentami finansowymi.

Obligacje skarbowe mogą być oprocentowane w postaci dyskonta lub odsetek. Oprocentowanie w postaci odsetek może być stałe albo zmienne, a w postaci dyskonta - tylko stałe.

Obligacje skarbowe z dyskontem (tzw. obligacje zerokuponowe) polegają na tym, że są emitowane z dyskontem w stosunku do ich wartości nominalnej. To oznacza, że ich cena emisyjna jest określona przez Ministra Finansów poniżej wartości nominalnej. Różnica pomiędzy wartością nominalną a niższą od niej ceną emisyjną jest nazywana dyskontem. W sensie ekonomicznym cena nabycia takich obligacji jest jej wartością nominalną pomniejszoną o należne w przyszłości oprocentowanie, a ich wykup według wartości nominalnej zawiera w sobie skapitalizowane oprocentowanie pod postacią dyskonta.

Stałe oprocentowanie polega na tym, że nie zmienia się ono w trakcie całego umownego okresu inwestycji. Jest ono z góry określone w liście emisyjnym danych obligacji skarbowych i nie zmienia się aż do dnia zakończenia inwestycji (zbycie albo wykup obligacji). Odsetki w ramach stałego oprocentowania są naliczane w określonych przedziałach czasowych (tzw. okres odsetkowy). Po zakończeniu okresu odsetkowego następuje wypłata odsetek lub ich kapitalizacja.

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy zauważyć należy, że z przywołanego wcześniej art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT, wynika wprost, że za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych. Obligacje są takim papierem wartościowym, a ustalenie dochodu z ich zbycia odbywa się na zasadach określonych w art. 7 ust. 2 cyt. ustawy. Z kolei dochód o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o CIT określa się jako przychód minus koszty jego uzyskania w określonym źródle przychodów.

Odnosząc się do sposobu ustalenia wysokości dochodu uzyskanego z tytułu wykupu Obligacji przez emitenta, uwagę należy zwrócić również na przepis art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy, zgodnie z którym:

Z żadnego z przywołanych powyżej przepisów ustawy o CIT nie wynika, że w momencie wykupu obligacji przez emitenta przychodem obligatariusza są jedynie dyskonto lub odsetki.

Ustawodawca jednoznacznie przy tym wskazuje, że jedną z form zbycia papierów wartościowych, a więc także obligacji, jest ich wykup przez emitenta.

W wyniku wykupu obligacji przez ich emitenta, dochodzi do realizacji praw z obligacji, tj. obligatariusz otrzymuje wartość nominalną obligacji, której element stanowi dyskonto lub odsetki.

Wobec powyższego, w związku z wykupem przez emitenta obligacji, w przychodach ze źródła określonego w art. 7b ustawy o CIT należy uwzględnić całą kwotę otrzymaną z tytułu realizacji prawa, jakim jest wierzytelność przysługująca obligatariuszowi wobec emitenta, wynikająca ze zobowiązania emitenta do wykupu obligacji w ustalonym terminie.

Tym samym, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w związku z wykupem Obligacji przez emitenta w terminie ich zapadalności, Wnioskodawca powinien rozpoznawać w kapitałowym źródle przychodów, o którym mowa w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT, całą kwotę otrzymaną z tytułu realizacji praw wypłaconą mu przez emitenta, a nie wyłącznie dyskonto lub odsetki od obligacji.

Nie znajduje bowiem w literalnej wykładni przepisów ustawy o CIT uzasadnienia Państwa stanowisko, że przychodem dla Państwa będzie kwota samego dyskonta, czy odsetek. Literalna wykładnia przepisów tylko wyjątkowo może być pominięta i zastąpiona, np. wykładnią celowościową, przy czym Państwa argumenty również nie uzasadniają tego rodzaju wykładni. Ponadto nieuzasadnione jest również w przedmiotowej sprawie zrównanie obligacji z pożyczką, gdyż o ile obligacja w pewnych sytuacjach może być do pożyczki porównana, to pod względem prawnym (podatkowym) nią nie jest, tym samym nie można w przedmiotowej sprawie zastosować analogicznego porównania stanowiącego, że przychodem w rozumieniu tego przepisu mogą być wyłącznie odsetki i inne pożytki od pożyczek (bez kwoty głównej).

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Ponadto ze we względów wskazanych w niniejszej interpretacji Organ nie podziela zawartego w nich stanowiska.

Jednocześnie podkreślić należy, iż jednolitość orzecznictwa chociaż jest cechą pożądaną nie stanowi wartości samej w sobie. Organ wydający interpretację indywidualną jest nią związany tylko w skonkretyzowanej, indywidualnej sprawie, co oznacza, że jego poglądy mogą ewoluować np. pod wpływem orzecznictwa sądowego. Zmiana stanowiska w konkretnych sprawach została przewidziana przez ustawodawcę, co znalazło wyraz w treści art. 14e Ordynacji podatkowej, a skorzystanie z tej instytucji służy w istocie realizacji zasady jednolitości interpretacji. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby, że jednostkowe zajęcie stanowiska przez Organ podatkowy skutkowałoby zawsze obowiązkiem powielenia tego stanowiska przez wszystkie inne organy bez względu na to, czy stanowisko to byłoby słuszne, czy też nie.

Jednocześnie nadmienić należy, że w związku z istnieniem rozbieżnych interpretacji wydanych w zbliżonych okolicznościach sprawy, podjęto niezwłocznie przewidziane w takich sytuacjach procedury w celu usunięcia istniejącej rozbieżności.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.