Interpretacja indywidualna z dnia 10 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.408.2025.4.AJ

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 8 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy nabyty przez Spółkę znak towarowy będzie mógł być przez Spółkę amortyzowany w myśl art. 16h ust. 1 ustawy o CIT,

- czy wydatki poniesione przez Spółkę B z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej ze Spółką będą stanowić pośrednie koszty podatkowe Spółki B, ujmowane zgodnie z art. 15 ust 4d ustawy o CIT.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowany będący stroną postępowania: (…)

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania: (…)

Opis zdarzenia przyszłego

A (dalej: Spółka) jest spółką akcyjną należącą do grupy spółek, której przeważającym przedmiotem działalności jest (…). Jest również podatnikiem podatku od osób prawnych mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług na terytorium Polski.

Spółka planuje zawarcie umowy ze spółką z grupy – B sp. z o.o. (dalej: B lub łącznie ze Spółką dalej: Wnioskodawcy), której przedmiotem będzie nabycie przez Spółkę od B, a następnie, w drodze umowy cywilnoprawnej, oddanie za wynagrodzeniem w użytkowanie B znaku towarowego zarejestrowanego w Urzędzie Patentowym RP oraz będącego objętym prawem ochronnym od dnia (…) - dalej: Umowa. Wnioskodawca posiada w B 100% udziałów, które nabyła (...). B jest podatnikiem podatku od osób prawnych mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług na terytorium Polski. Przeważającym przedmiotem działalności B jest (…)

Spółka posiada aktualnie prawa do zarejestrowanych znaków towarowych: (…). Poza B, pozostałe Spółki w grupie nie posiadają zarejestrowanych znaków towarowych.

Ponadto, w dniu 1 października 2019 r. Spółka zawarła umowę licencyjną, w ramach której oddała w używanie znak towarowy spółce z grupy C. Umowa ta została rozwiązana w IV kwartale 2022 r. z uwagi na zmianę modelu współpracy między obydwiema spółkami. Niemniej jednak, znak towarowy (…) nadal pozostaje własnością Spółki i Spółka nie wyklucza zawarcia ponownej umowy licencyjnej w przyszłości.

Aktualnie Spółka nie świadczy usług zarządzania znakami towarowymi.

Znak towarowy, będący przedmiotem planowanej Umowy stanowi w B wartość niematerialną i prawną, którą B wytworzyła we własnym zakresie przed nabyciem udziałów przez Spółkę. Znak towarowy został wymieniony jako składnik majątku w umowie nabycia udziałów. Cena znaku towarowego będącego przedmiotem Umowy zostanie ustalona na podstawie wyceny przeprowadzonej przez podmiot niezależny i odpowiadać będzie wartości rynkowej.

W ramach zawieranej Umowy zawarte zostanie postanowienie, zgodnie z którym koszty związane z zarządzaniem znakiem towarowym B (m.in. w zakresie monitorowania znaku towarowego, podejmowania działań dotyczących jego ochrony, np. składania sprzeciwów, wniosków o zaprzestanie naruszeń czy dochodzenie odszkodowania związanego z naruszeniem - Wnioskodawcy podkreślają, że wskazany zakres działań stanowi przykładowe czynności, które mogą być podejmowane w ramach zarządzania znakiem towarowym) będą obciążać B w okresach, w których doszło do podejmowania działań związanych ze znakiem B.

Niezależnie od powyższego, Spółka jako jedyny podmiot w grupie dysponuje w swoim zakresie wykwalifikowanym personelem zdolnym do opieki prawnej nad wszelkimi aspektami związanymi z posiadaniem i oddawaniem do użytkowania wyżej wspomnianych znaków towarowych. W pozostałych spółkach w grupie usługi prawne świadczone są przez niezależnych profesjonalistów, niemniej jednak usługi te nie obejmują kwestii związanych z prawem własności intelektualnej oraz prawem własności przemysłowej.

Celem Spółki, jak i wszystkich podmiotów w grupie, jest stopniowa reorganizacja oraz uporządkowanie funkcji każdej ze spółek, w szczególności w związku z nabyciem udziałów w spółkach powiązanych, w tym z nabyciem udziałów w B w 2022 r. W odniesieniu do Spółki podejmowane działania mają na celu skumulowanie w jednym podmiocie znaków towarowych spółek z grupy i późniejsze zarządzanie nimi. Pozostałe spółki w grupie będą natomiast użytkować znaki towarowe na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Planowany model motywowany jest przede wszystkim wskazaną wyżej planowaną reorganizacją spółek w grupie. Spółka wskazuje dodatkowo, że w odniesieniu do B planowana transakcja ma na celu również dofinansowanie B oraz poprawienie jej płynności finansowej. Wnioskodawcy podkreślają natomiast, że nie jest to jedyny i kluczowy cel planowanej transakcji.

Kwota opłaty za korzystanie ze znaku towarowego zostanie określona na podstawie wyceny i odpowiadać będzie standardom rynkowym. Odpisów amortyzacyjnych znaku towarowego będzie dokonywała Spółka.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego, zawarli Państwo również we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazaliście Państwo, że Spółka planuje używać znak towarowy przez okres dłuższy niż rok (wykorzystywać w prowadzonej działalności poprzez objęcie znaku umową cywilnoprawną).

Pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych

1. Czy nabyty przez Spółkę znak towarowy będzie mógł być przez Spółkę amortyzowany w myśl art. 16h ust. 1 ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

2. Czy wydatki poniesione przez B z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej ze Spółką będą stanowić pośrednie koszty podatkowe B, ujmowane zgodnie z art. 15 ust 4d ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)

Państwa stanowisko w sprawie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych

1.Zdaniem Wnioskodawców znak towarowy nabyty przez Spółkę będzie mógł być przez Spółkę amortyzowany w myśl art. 16h ust. 1 ustawy o CIT.

2.Zdaniem Wnioskodawców poniesione wydatki z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej przez B ze Spółką będą stanowić pośrednie koszty podatkowe B, ujmowane zgodnie z art. 15 ust 4d ustawy o CIT.

Ad 1.

Zgodnie z art. 16b ust 1 pkt 6 ustawy o CIT amortyzacji podlegają nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Aby możliwa była amortyzacja znaku towarowego, kluczowe jest spełnienie następujących przesłanek:

1)znak towarowy został nabyty od innego podmiotu,

2)znak towarowy nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

3)przewidywany okres używania znaku towarowego przekracza rok,

4)znak towarowy jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W odniesieniu do warunku ad 1) kluczowe jest, by nabycie znaku towarowego było nabyciem wtórnym, tj. polegającym na pozyskaniu prawa ochronnego na znak towarowy od podmiotu trzeciego, co zostało potwierdzone przez orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. Wyrok NSA z 27 czerwca 2019 r., nr II FSK 2178/17).

Ponadto, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż 60 miesięcy w przypadku wartości niematerialnych i prawnych innych niż licencje na programy komputerowe oraz od praw autorskich, na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych oraz od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych.

Odnosząc powyższe regulacje oraz warunki dokonywania odpisów amortyzacyjnych do sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku. Wnioskodawcy wskazują, że Spółka nabędzie prawo do znaku towarowego na podstawie Umowy zawartej z B. Prawo ochronne na znak towarowy zostało przyznane B od (…) r., tj. przed nabyciem przez Spółkę udziałów w B. Zatem nabycie przez Spółkę znaku towarowego od B będzie nabyciem wtórnym.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawców w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku warunek ad 1) zostanie spełniony.

W odniesieniu do warunku wskazanego w pkt 2) wyżej Wnioskodawcy wskazują, że znak towarowy będzie nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania - prawo ochronne wygaśnie (…). W związku z powyższym warunek ad 2) również zostanie spełniony.

Ponadto, Spółka planuje używać znak towarowy przez okres dłuższy niż rok (wykorzystywać w prowadzonej działalności poprzez objęcie znaku umową cywilnoprawną). W związku z powyższym, warunek ad 3) również zostanie spełniony.

Niezależnie od powyższego, nabyty znak towarowy będzie przez Spółkę oddany do używania na podstawie umowy cywilnoprawnej, tj. umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. W związku z powyższym warunek ad 4) również zostanie spełniony.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że z uwagi na spełnienie wszystkich przesłanek warunkujących możliwość dokonywania amortyzacji znaku towarowego, Spółka będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych z nabytego znaku towarowego od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzi znak towarowy do ewidencji, natomiast amortyzacja znaku towarowego będzie mogła być dokonywana przez okres nie krótszy niż 60 miesięcy.

Ad 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów, podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1) został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

2) jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3) pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4) poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5) został właściwie udokumentowany,

6) nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu.

Przepisy ustawy o CIT dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest "zidentyfikowanie" wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Mając na uwadze zróżnicowany charakter ww. kategorii kosztów ustawodawca zróżnicował zasady ich potrącalności.

Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jako ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT).

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na wypłacane Licencjodawcy wynagrodzenie za prawo do korzystania ze znaków towarowych są kosztami uzyskania przychodu, będące tzw. „pośrednimi” kosztami uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4d UCIT.

Niewątpliwie, wydatki te spełniają wszystkie przesłanki, do uznania ich za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT, ponieważ:

1) wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik) - wydatki ponoszone na korzystanie ze znaku towarowego ponoszone są przez B, z jego majątku,

2) wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona - wydatki ponoszone przez B mają charakter bezzwrotny - nie są one w żaden sposób rekompensowane czy refundowane lub w inny sposób zwracane. Wnioskodawcy w tym miejscu podkreślają, że uprzednie nabycie przez Spółkę praw do znaku towarowego wynikające z reorganizacji funkcji w grupie nie może zostać zakwalifikowane jako „zwrot" kosztów ponoszonych przez B w związku z zawarcie umowy cywilnoprawnej,

3) wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą - wydatki będą miały związek z działalnością gospodarczą B - znak towarowy będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej B, zgodnie z celem udzielenia prawa do korzystania z nich, które zostaną wyrażone w umowie cywilnoprawnej

4) wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów - istnieje związek pomiędzy zapłaconym wynagrodzeniem za korzystanie ze znaku towarowego. Bez zawarcia Umowy oraz wypłacania wynagrodzenia za korzystanie ze znaku towarowego, B nie miałby prawa do jego używania.

5) wydatek został właściwie udokumentowany - wynagrodzenie wypłacane Spółce będzie wynikać z umowy zawartej między Wnioskodawcami, a Spółką będzie wystawiać z tego tytułu faktury na rzecz B.

6) wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów - wynagrodzenie z tytułu udostępnienia prawa do korzystania ze znaku towarowego nie znajduje się w katalogu kosztów, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawców, wydatki ponoszone na wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy cywilnoprawnej stanowić będą tzw. pośredni koszt uzyskania przychodów o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Przemawiają za tym następujące argumenty:

- nie istnieje przychód, z którym można bezpośrednio powiązać wydatek B na poczet wynagrodzenia za wykorzystywanie znaków towarowych,

- nie istnieje też w praktyce sposób na ustalenie w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał przychód związany z ww. wydatkami. Koszty poniesione przez B związane są więc z całokształtem działalności gospodarczej B.

Natomiast stanowisko, potwierdzające możliwość zaliczania opłat licencyjnych za prawo do korzystania ze znaku towarowego (czynszu) do pośrednich kosztów uzyskania przychodu, jest prezentowane w interpretacjach indywidualnych tut. Organu:: Państwa wątpliwości w sprawie dotyczą ustalenia, czy wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu nabycia prawa do korzystanie ze znaku towarowego, stanowią pośrednie koszty podatkowe, ujmowane w czasie, proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że ponoszone przez Państwa wydatki z tytułu nabycia prawa do korzystanie ze znaku towarowego należy uznać jako koszty pośrednie, gdyż nie można przypisać ich do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia - Interpretacja indywidualna DKIS z 12 października 2023 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.429.2023.1.RK.

A także:

-Interpretacja indywidualna DKIS z 28 lutego 2025 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.726.2024.1.DK,

-Interpretacja indywidualna DKIS z 8 listopada 2024 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.427.2024.1.AJ,

-Interpretacja indywidualna DKIS z 12 kwietnia 2023 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.112.2023.1.EJ.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że wydatki poniesione przez B z tytułu nabycia prawa do korzystania ze znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej ze Spółką będą stanowić pośrednie koszty podatkowe, ujmowane zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, gdyż nie można przypisać ich do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, tj. pytań nr 1 i nr 2 (oznaczonych we wniosku nr 3 i nr 4) - jest prawidłowe.

W zakresie pytania 2 (oznaczonego we wniosku nr 4) odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej w zakresie pytania nr 1 (oznaczonego we wniosku nr 3)

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Kwestię kosztów ujmowanych w formie odpisów amortyzacyjnych reguluje art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym,

W art. 16 określono jakie wydatki nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, natomiast art. 16a-16m określają zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Na podstawie art. 16b ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16m ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie do treści art. 16m ust. 2 ustawy o CIT:

Treść art. 16m ust. 3 ustawy o CIT wskazuje, że

Przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 (oznaczonego we wniosku nr 3) jest kwestia ustalenia, czy nabyty przez Spółkę znak towarowy będzie mógł być przez Spółkę amortyzowany w myśl art. 16h ust. 1 ustawy o CIT.

Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1170, dalej: „ustawa PWP”) wyraźnie definiuje pojęcie znaku towarowego.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 ww. ustawy:

Znaki towarowe są składnikami majątku przedsiębiorstwa i Spółka może je amortyzować pod warunkiem, że spełni wymagania wymienione w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednak zaznaczyć, że amortyzacji nie ulega sam znak towarowy, ale prawo ochronne do niego.

Wskazać w tym miejscu ponownie należy, że art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii.

W przypadku przedmiotów własności przemysłowej - dla większości z nich - w celu uzyskania pełnej ochrony prawnej wymagane jest:

-dokonanie ich zgłoszenia do Urzędu Patentowego RP (art. 138 ustawy PWP),

-wydanie przez ten organ decyzji w sprawie udzielenia patentu, praw ochronnych lub praw z rejestracji (art. 147 ustawy PWP).

Zgodnie z art. 153 ustawy PWP:

Zatem, uzyskane przez podatnika prawa potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, w myśl art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej. Decyzja ta bowiem tworzy podmiotowe prawo używania znaku towarowego i oznaczania nim towarów i usług jako bezwzględne prawo majątkowe. Prawo ochronne jest więc wyłącznym prawem podmiotowym o czasowej i terytorialnej skuteczności.

Oczywiście muszą zostać również spełnione pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Wskazać w tym miejscu należy, że pojęcie „nadające się do gospodarczego wykorzystania” jest kluczowym warunkiem dla uznania danego prawa za wartość niematerialna i prawną podlegającą amortyzacji zgodnie z art. 16b ustawy o CIT. Prawo nadaje się do gospodarczego wykorzystania, jeżeli może być używane w działalności gospodarczej, jest kompletne i zdatne do użytku. Oznacza to, że ma potencjał do generowania przychodów lub wpływania na koszty oraz może wspierać działalność operacyjną. Dla znaku towarowego „zdatny do gospodarczego wykorzystania” oznacza uzyskanie prawa ochronnego oraz jego skuteczne nabycie.

W opisie sprawy wskazali Państwo, że Spółka nabędzie od podmiotu z grupy na podstawie umowy znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP oraz objęty prawem ochronnym od dnia (…). Następnie, w drodze umowy cywilnoprawnej, Spółka planuje oddanie za wynagrodzeniem w użytkowanie B nabytego znaku towarowego. Wskazali Państwo również, że planują używać znak towarowy dłużej niż rok (wykorzystywać w prowadzonej działalności poprzez objęcie znaku umową cywilnoprawną).

Przenosząc powyższe na grunt omawianej sprawy wskazać należy, że Spółka będzie uprawniona do dokonywania podatkowych odpisów amortyzacyjnych od nabytego, zarejestrowanego znaku towarowego, zgodnie z art. 16g ust 1 ustawy o CIT, gdyż wszystkie wskazane warunki, które przesądzają o prawie Spółki do amortyzacji podatkowej zostaną spełnione.

Zatem po nabyciu i wprowadzeniu znaku do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, Spółka będzie uprawniona do dokonania odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej (ceny nabycia) począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wpisania do ewidencji.

Państwa stanowisko dotyczące pytania nr 1 (pytania oznaczonego we wniosku nr 3) należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Państwa wyroku sądu administracyjnego stwierdzić należy, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

(…) (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.