Interpretacja indywidualna z dnia 10 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-1.4012.579.2025.1.PS

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, żePaństwastanowiskowsprawieocenyskutkówpodatkowychopisanegostanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub A.) jest czynnym podatnikiem VAT oraz podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów.

Wnioskodawca jest podmiotem powiązanym z B. z siedzibą w (…) (dalej: B). Jedynym wspólnikiem A. jest B. Spółka A. została powołana w celu realizacji zadań statutowych B i zajmuje się świadczeniem usług na rzecz B. oraz pozostałych podmiotów funkcjonujących w ramach Grupy B. Pomiędzy B. i A. obowiązuje umowa o świadczenie usług wsparcia, w tym usług IT, korzystających z mechanizmu bezpiecznej przystani zgodnie z art. 11f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W dniu 25 marca 2025 roku zostało zawarte Porozumienie o partnerstwie na rzecz realizacji Projektu „(…)” (Projekt Y.) pomiędzy (…) jako Partnerem wiodącym i beneficjentem, B. jako Partnerem oraz Skarbem Państwa reprezentowanym przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego jako Partnerem. Projekt realizowany jest w ramach Osi Priorytetowej II (…) współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.

W ramach projektu B. jest odpowiedzialne za realizację zadań obejmujących opracowanie dokumentacji projektowej, budowę i wdrożenie mechanizmów integracji rozwiązań funduszowych B. ze środowiskiem centralnym OPI, modyfikację i rozwój środowisk B. wspierających procesy dofinansowania funduszowego UE oraz udział w testach użyteczności funkcjonalności platformy Y.

Zgodnie z Wytycznymi dotyczącymi kwalifikowalności wydatków na lata 2021-2027 wydanymi przez Ministra Funduszy i Polityki Regionalnej dnia 18 listopada 2022 roku, możliwe jest wskazanie podmiotu upoważnionego do ponoszenia wydatków (podmiot upoważniony). W sekcji 3.1.1 Wytycznych przewidziano, że podmiot upoważniony musi być wskazany w umowie o dofinansowanie projektu, a do podmiotów upoważnionych do ponoszenia wydatków stosuje się odpowiednio postanowienia Wytycznych odnoszące się do beneficjenta. Beneficjent pozostaje odpowiedzialny za prawidłową realizację projektu i prawidłowość całości wydatków kwalifikowalnych ponoszonych w ramach projektu oraz jest jedynym podmiotem właściwym do przedstawiania wniosków o płatność oraz otrzymywania dofinansowania.

W dniu 25 marca 2025 roku Centrum Projektów (…) jako Instytucja Pośrednicząca potwierdziło w korespondencji, że A. może pełnić rolę Podmiotu upoważnionego do ponoszenia wydatków. Instytucja Pośrednicząca wskazała, że w stosunku do podmiotów upoważnionych do ponoszenia wydatków zastosowanie mają Wytyczne dotyczące kwalifikowalności 2021-2027, w szczególności sekcja 3.1.1, oraz uwrażliwiła, aby ustanawianie podmiotu upoważnionego do ponoszenia wydatków w projekcie nie stanowiło obejścia stosowania zapisów ustawy wdrożeniowej w zakresie realizacji projektów w partnerstwie.

W planowanej strukturze realizacji projektu B. miałoby wnosić swoje zasoby organizacyjne, techniczne oraz finansowe, podczas gdy A. miałoby ponosić koszty zatrudnienia pracowników IT realizujących zadania wytwórcze i zarządcze w ramach projektu, korzystając z infrastruktury technicznej będącej własnością B. A. zatrudnia pracowników IT dedykowanych do obsługi Grupy B. i dysponuje zasobami ludzkimi niezbędnymi do realizacji zadań projektowych. Kwestią jest ograniczony katalog kosztów kwalifikowalnych w ramach projektu FERC.

Jednocześnie, w celu rozwiania wątpliwości co do charakteru rozliczeń pomiędzy A. i B., podmioty te zamierzają zawrzeć odrębne porozumienie, potwierdzające, że w ramach rozliczeń wewnętrznych, B. zwróci A. wydatki, które ta poniosła jako podmiot upoważniony w ramach realizacji projektu Y., tj. koszty zatrudnienia pracowników IT, a podejmowane działania nie są realizowane w ramach łączącej strony umowy o świadczenie usług wsparcia, o której mowa wyżej.

W związku z powyższym, po stronie Wnioskodawcy powstały wątpliwości, czy dokonywane rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą i B. mają charakter wyłącznie rozliczeń wewnętrznych pozostających poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, czy stanowią świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, rozliczenia dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a B., mają charakter rozliczeń wewnętrznych w ramach jednego wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego, a tym samym nie stanowią świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT, co oznacza, że nie podlegają one opodatkowaniu tym podatkiem?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, zwrot wydatków (kosztów zatrudnienia pracowników IT) przez B. na rzecz Wnioskodawcy, nie stanowi świadczenia usług opodatkowanych VAT, a ma wyłącznie charakter rozliczeń wewnętrznych realizowanych w ramach jednego wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Kluczowe dla uznania czynności za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT jest istnienie stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego jedna strona świadczy usługę na rzecz drugiej, a wynagrodzenie za to świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z wykonaną czynnością.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1)użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2)nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika [art. 8 ust. 2 uVAT|.

Wreszcie, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a uVAT).

W doktrynie wskazuje się, że definicja świadczenia usług jest na tyle szeroka, że może ona obejmować świadczenie polegające na wykonaniu jakiejś pracy, gotowości do jej wykonania czy nawet zaniechania jej wykonania. Nie ma znaczenia na gruncie VAT, czy usługa będzie świadczona po kosztach, czy też nawet poniżej kosztów to nadal będzie wynagrodzenie za wykonanie usługi (por. J. Matarewicz, Komentarz do art. 8 Ustawy o podatku od towarów i usług, LEX 2025/el.).

Definicja usług ma więc charakter negatywny - świadczeniem usług jest każde świadczenie niebędące dostawą towaru (por. T. Michalik, Komentarz do art. 8 Ustawy o podatku od towarów i usług, Legalis 2024/el.).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (Wyrok WSA w Gdańsku z 13 czerwca 2018 r., I SA/Gd 476/18, LEX nr 2507456).

W wyroku z dnia 30 stycznia 2014 roku NSA stwierdził, że refundacja części poniesionych wydatków nie stanowi wynagrodzenia za czynność opodatkowaną, jeżeli nie można określić i sprecyzować, na czym ma polegać domniemane świadczenie usługi w związku z otrzymaniem płatności. Sąd podkreślił, że samo zobowiązanie się do zwrotu otrzymanego dofinansowania w razie wystąpienia określonych okoliczności nie może być potraktowane jako świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 VAT, a gdy umowa nie określa obowiązku podatnika do określonego zachowania w zamian za otrzymanie płatności, taka relacja nie stanowi świadczenia usług (por. Wyrok NSA z dnia 30 stycznia 2014 r., sygn. akt I FSK 388/13, I FSK 389/13).

W polskim orzecznictwie ukształtował się pogląd dotyczący podatkowego traktowania umów kooperacyjnych, w ramach których strony wykonują na swoją rzecz wzajemne świadczenia traktowane jako ekwiwalentne lub realizują określone działania w interesie wszystkich uczestników porozumienia, dążąc do wspólnego celu gospodarczego. Judykatura konsekwentnie podkreśla, że w takich przypadkach nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług, a zatem brak jest przedmiotu opodatkowania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Kwestia „odpłatności” była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise:

„Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał wskazał, że:

„Czynność podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi, odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Umowa o współpracy nie występuje ani w prawie cywilnym, ani podatkowym.

Art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071):

Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że jego uczestnicy są związani ustaleniami umownymi, a umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami.

Wskazali Państwo, że jedynym Państwa wspólnikiem jest B. Pomiędzy B. i Państwem obowiązuje umowa o świadczenie usług wsparcia, w tym usług IT. Zawarli Państwo Porozumienie o partnerstwie na rzecz realizacji Projektu. Będą Państwo ponosić koszty zatrudnienia pracowników IT realizujących zadania wytwórcze i zarządcze w ramach projektu, korzystając z infrastruktury technicznej będącej własnością B. Zatrudniają Państwo pracowników IT dedykowanych do obsługi Grupy B. i dysponują Państwo zasobami ludzkimi niezbędnymi do realizacji zadań projektowych. B zwróci Państwu wydatki, które Państwo ponieśli jako podmiot upoważniony w ramach realizacji projektu Y., tj. koszty zatrudnienia pracowników IT.

Państwa wątpliwości dotyczą opodatkowania podatkiem VAT dokonywanych rozliczeń wykonywanych w ramach wspólnego przedsięwzięcia.

Wskazać należy na orzeczenie TSUE z 11 marca 2020 r. w sprawie C-94/19 San Domenico Vetraria SpA przeciwko Agenzia delle Entrate, w której przedmiotem pytania prejudycjalnego była kwestia uznania:

„Czy art. 2 i 6 [szóstej dyrektywy] oraz zasadę neutralności podatkowej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, zgodnie z którymi udostępnienie lub oddelegowanie pracowników spółki dominującej, w odniesieniu do których spółka zależna wypłaca jedynie zwrot związanych z tym kosztów, nie powinny być uważane za istotne do celów [VAT]”.

TSUE w powyższym orzeczeniu wskazał, że:

„Świadczenie usług jest dokonywane „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy, a zatem podlega opodatkowaniu, wyłącznie wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Ma to miejsce, jeśli istnieje bezpośredni związek między świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 czerwca 2016 r., Český rozhlas, C-11/15, EU:C:2016:470, pkt 21, 22 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 22 listopada 2018 r., MEO - Serviços de Comunicações e Multimédia, C-295/17, EU:C:2018:942, pkt 39; z dnia 3 lipca 2019 r., UniCredit Leasing, C-242/18, EU:C:2019:558, pkt 69).

W niniejszym wypadku z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wydaje się wynikać, że oddelegowanie nastąpiło na podstawie stosunku prawnego o charakterze umownym między Avir a San Domenico Vetraria.

Ponadto wydaje się, że w ramach tego stosunku prawnego doszło do wymiany świadczeń wzajemnych, a mianowicie, po pierwsze, oddelegowania członka zarządu Avir do San Domenico Vetraria, a po drugie, zapłaty przez tę ostatnią na rzecz tej spółki zafakturowanych kwot”.

Ponadto TSUE wskazał, że:

„Z orzecznictwa Trybunału wynika, że bezpośredni związek istnieje wówczas, gdy dwa świadczenia są od siebie wzajemnie zależne (zob. podobnie wyroki: z dnia 3 marca 1994 r., Tolsma, C-16/93, EU:C:1994:80, pkt 13-20; z dnia 16 października 1997 r., Fillibeck, C-258/95, EU:C:1997:491, pkt 15- 17), a mianowicie jedno jest dokonywane tylko pod warunkiem dokonania drugiego i odwrotnie (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 listopada 1988 r., Naturally Yours Cosmetics, 230/87, EU:C:1988:508, pkt 14; z dnia 2 czerwca 1994 r., Empire Stores, C-33/93, EU:C:1994:225, pkt 16)”.

Dalej z powyższego orzeczenia wprost wynika, że gdy zapłata kwot zafakturowanych przez spółkę była warunkiem delegowania przez tę ostatnią członka zarządu, a spółka zapłaciła te kwoty jedynie w zamian za oddelegowanie, należałoby stwierdzić istnienie bezpośredniego związku pomiędzy tymi dwoma świadczeniami.

W konsekwencji TSUE uznał, że czynność oddelegowania pracowników, gdy spółce oddelegowującej wypłacany jest jedynie zwrot związanych z tym kosztów, powinna zostać uznana za dokonaną odpłatnie i podlegającą opodatkowaniu VAT.

W omawianej sprawie między Państwem a B. dochodzi do świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Jak wynika z opisu sprawy zatrudniają Państwo pracowników i udostępniają swego rodzaju narzędzie, jakim jest praca wykonywana przez Państwa pracowników na rzecz B. w ramach wspólnego przedsięwzięcia. Obciążają Państwo w tym zakresie kosztami B.

Między Państwem a B. istnieje związek prawny, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne - zatrudniają Państwo pracowników na rzecz wspólnego przedsięwzięcia, a w zamian za to wspólnik - B. zwraca koszty zatrudnienia pracowników. Dokonywany przez wspólnika zwrot kosztów na Państwa rzecz pozostaje w bezpośrednim związku z czynnościami jakie wykonują Państwo na rzecz Wspólnika (zatrudnienie pracowników).

Zwrot kosztów dokonywany pomiędzy Państwem a Wspólnikiem stanowi de facto wynagrodzenie za usługę wykonaną przez Państwa na rzecz Wspólnika, polegającą na zatrudnieniu pracowników. W związku z tym, zwrot kosztów stanowi zapłatę za świadczenie usług. Jak Państwo wskazali, Państwa pracownicy IT będą realizowali w ramach Projektu zadania wytwórcze i zarządcze. Fakt, że czynności wykonywane przez Państwa pracowników na rzecz B., nie będą wykonywane w ramach zawartej między Państwem a B. umowy o świadczenie usług wsparcia (w tym usług IT), lecz będą wykonywane w celu realizacji celów Projektu Y., nie zmienia rzeczywistego charakteru tych czynności i usług wykonywanych przez Państwa na rzecz B.

Podsumowując, czynności polegające na zatrudnieniu pracowników przez Państwa, za które będzie wypłacone należne wynagrodzenie polegające na pokryciu kosztów związanych z zatrudnieniem pracowników podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia, stanowią czynności opodatkowane w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja dotyczy tylko Państwa jako wnioskodawcy, który wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji prawa podatkowego w swojej indywidualnej sprawie, i nie wywołuje skutków prawnych dla Państwa wspólnika.

Informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.