Interpretacja indywidualna z dnia 12 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.786.2025.2.AS

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

9 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 23 listopada 2025 r .– w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1.Zainteresowany będący stroną postępowania: A.C.;

2.Zainteresowana niebędąca stroną postępowania: B.C., ul. E1, D.

Opis stanu faktycznego

26 października 2007r. Wnioskodawcy zawarli z X Spółką Akcyjną umowę o kredyt mieszkaniowy (...). Przedmiotem zawartej umowy było sfinansowanie kosztów budowy domu jednorodzinnego zlokalizowanego w D., (...), działka nr (...). Kredyt został udzielony jako denominowany, udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 318.156,58 CHF. Umowa została zawarta na okres do 28 września 2037 r. Z tytułu zaciągniętego kredytu Wnioskodawcom została przez Bank wypłacona kwota 669.943,60 zł. Stroną umowy w wyniku przejęcia banku X stał się Bank Y. Kredyt powyższy Wnioskodawcy, będący w związku małżeńskim, zaciągnęli jako osoby fizyczne na cele mieszkaniowe.

Pismem z 21 grudnia 2022 r. Wnioskodawcy zakomunikowali bankowi, że uznają umowę za nieważną i wezwali bank do zapłaty kwoty 626.379,22 zł w terminie do 15 stycznia 2023 r.

Z dniem 15 stycznia 2023 r. wierzytelność Wnioskodawców o zapłatę ww. kwoty stała się wymagalna. W związku z brakiem zapłaty Wnioskodawcy 24 marca 2023 r. złożyli pozew przeciwko bankowi. Pomiędzy stronami toczyła się przed Sądem Okręgowym (...) pod sygnaturą (...) sprawa z powództwa Wnioskodawców o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z ww. umowy z uwagi na jej nieważność w związku z zawartymi w umowie klauzulami abuzywnymi i o zapłatę (zwrot) na rzecz powodów kwoty 683.101,25 zł uiszczonej na rzecz Banku jako świadczenia nienależnie spełnionego w związku z nieważnością umowy.

Na kwotę tę składał się spłacony na rzecz Banku kapitał – 669.943,60 zł i spłacona tytułem kredytu nadwyżka ponad kapitał w wysokości 13.157,65 zł, bowiem Wnioskodawcy uiścili na rzecz Banku kwotę przewyższającą kwotę pożyczonego kapitału.

Kwota dochodzona pozwem była powiększona w stosunku do kwoty wskazanej w piśmie z 21 grudnia 2022 r. o wpłaty dokonane pomiędzy datą tego pisma a datą złożenia pozwu. 26 listopada 2024 r. Wnioskodawcy rozszerzyli powództwo o kwotę 56.722,03 zł, tj. o sumę spłaconych kwot po dniu złożenia pozwu.

(...) 2025 r. Sąd Okręgowy (...) wydał wyrok, w którym ustalił nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy nr (...) o kredyt mieszkaniowy i zasądził na rzecz Wnioskodawców od Banku łącznie kwotę 683.101,25 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

•od kwoty 623.379,22 zł od 16 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty (dzień następny po wyznaczonym pismem z 21 grudnia 2022 r. terminie zapłaty),

•od kwoty 56.722,03 zł od 28 marca 2025 roku do dnia zapłaty (dzień następny po doręczeniu pisma o rozszerzeniu powództwa bankowi).

Jak wynika z uzasadnienia wyroku, Sąd podzielił stanowisko Wnioskodawców. Uznał, że roszczenie ustalenia nieistnienia stosunku prawnego w związku z nieważnością umowy kredytu oraz wywodzone z nieważności umowy roszczenie o zapłatę zasługiwały na uwzględnienie praktycznie w całości, a zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazał, iż Wnioskodawcom jako kredytobiorcom nie wyjaśniono, jakie skutki dla wysokości ich zobowiązania wystąpią w sytuacji, gdy dojdzie do znacznej zmiany kursu franka szwajcarskiego.

Jak wskazał Sąd, brak jest podstaw do przyjęcia, aby bank obowiązkowi informacyjnemu w zakresie uświadomienia powodów o grożącym im ryzyku kursowym sprostał. W ocenie Sądu orzekającego bank w sposób nieprawidłowy wypełnił obowiązek informacyjny względem powodów konsumentów w zakresie ryzyka kursowego jakie wprost wiązało się zarówno z klauzulą walutową, jak i z klauzulą spreadową, czego konsekwencją jest uznanie, że też z tej przyczyny postanowienia te – wprowadzające mechanizm waloryzacji i spreadu – powinny zostać uznane za abuzywne.

Ponadto Sąd podkreślił, iż bezskuteczność postanowień tyczących się samego mechanizmu denominacji prowadzi do zniesienia tego właśnie mechanizmu oraz do zaniknięcia ryzyka kursowego, stanowiącego o istocie łączącego strony stosunku prawnego. W ocenie Sądu kwestionowane postanowienia, w zakresie klauzul waloryzacyjnych, nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny – zrozumiałym, prostym i jasnym językiem. Również ryzyko kursowe wprowadzone do umowy poprzez zastosowanie mechanizmu denominacji nie zostało przedstawione i wyrażone jasnym i zrozumiałym językiem umożliwiającym powodom ocenę i objęcie świadomością obciążającego ich zakresu tego ryzyka.

Jak wskazał Sąd, wszystkie przesłanki uznania postanowień umownych za niedozwolone określone w art. 385 1 § 1 kc zostały spełnione. Uwzględniając powyższe, w ocenie Sądu zaistniały wszystkie przesłanki uznania kwestionowanej przez Wnioskodawców umowy za nieważną. Wobec powyższego Sąd ustalił, że nie istnieje stosunek prawny wynikający z kwestionowanej przez powodów w powyższym postępowaniu umowy, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku. Również żądanie zapłaty wywodzone z przepisu art. 410 k.c. Sąd uznał za zasadne. Sąd powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego odnoszące się do rozliczenia świadczeń i wskazał, że umowa, która nie może wiązać bez niedozwolonego postanowienia – o czym decydują obiektywne kryteria wynikające z prawa krajowego – jest w całości bezskuteczna, a w konsekwencji konsument i kredytodawca mogą żądać zwrotu świadczeń spełnionych na jej podstawie jako nienależnych (art. 410 § 1 k.c.).

Roszczenia stron mają charakter odrębny (niezależny), co oznacza, że nie ulegają automatycznie wzajemnej kompensacji i konsument może żądać zwrotu w całości spłaconych rat kredytu niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. Sąd potwierdził tym samym stanowisko wyrażone już wcześniej w uchwale Sądu Najwyższego z 16 lutego 2021 roku wydanej w sprawie III CZP 11/20. W tej sytuacji również roszczenie o zapłatę Sąd rozpoznający sprawę wnioskodawców uwzględnił w całości i zasądził od pozwanej na ich rzecz, do ich majątku wspólnego, kwotę dochodzoną pozwem (pkt II wyroku).

Żądanie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności znajdowało w ocenie Sądu podstawę w art. 455 k.c. i 481 k.c. Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania. Z kolei z art. 481 k.c. wynika, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Od kwoty objętej pierwotnym żądaniem pozwu odsetki zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu od dnia następnego po wyznaczonym terminie zapłaty. Od kwoty objętej rozszerzonym żądaniem pozwu Sąd zasądził odsetki od dnia następnego po upływie 7 dni od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pisma zawierającego modyfikację powództwa. Za okres wcześniejszy zaś – od dnia doręczenia pozwu – roszczenie odsetkowe od kwoty, o którą rozszerzono żądanie zapłaty zostało oddalone.

Od powyższego wyroku bank nie wniósł apelacji i 6 sierpnia 2025 r. przelał na rachunek bankowy należność zasądzoną przez Sąd, tj. 683.101,25 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w kwocie 181.660,06 zł, czyli łącznie kwotę 864.761,31 zł.

Jednocześnie toczy się przed Sądem Okręgowym (...) pod sygnaturą (...) sprawa z powództwa Banku Y o zapłatę kwoty 669.943,60 zł (jako zwrot pożyczonego kapitału) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, którą Bank wniósł na wypadek przegrania sprawy wytoczonej przez Wnioskodawców opisanej powyżej.

Wnioskodawcy rozliczyli się z bankiem z kwoty pożyczonego kapitału objętego postępowaniem sądowym z powództwa Banku i przelali na rzecz Banku kwotę 669.943,60 zł 16 września 2025 r.

Pytanie

Czy zapłacona przez Bank na rzecz Wnioskodawców kwota wynikająca z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego (...) z (...) 2025 r. w sprawie o sygnaturze (...), którym Sąd ustalił, że nie istnieje pomiędzy Wnioskodawcami a Bankiem stosunek prawny wynikający z umowy nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z 26 października 2007 roku, obejmująca równowartość uiszczonej na rzecz banku kwoty kredytu oraz odsetki za opóźnienie, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, cała zapłacona przez Bank na rzecz Wnioskodawców kwota wynikająca z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego (...) z (...) 2025 r. w sprawie o sygnaturze (...), którym Sąd ustalił, że nie istnieje pomiędzy Wnioskodawcami a Bankiem stosunek prawny wynikający z umowy nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z 26 października 2007 roku, obejmująca równowartość uiszczonej na rzecz banku kwoty kredytu oraz odsetki za opóźnienie, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z powołanego przepisu, ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są:

•pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie;

•pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Kwota, którą Wnioskodawcy otrzymali od banku, nie stanowi przysporzenia ponad kwoty uiszczane tytułem spłaty kredytu hipotecznego. Sąd bowiem uznał, że zawarta umowa kredytu bankowego umowy kredytowej (...) jest nieważna, w efekcie czego ustalił nieistnienie pomiędzy stronami ww. umowy.

Wskazać należy, że stosownie do art. 410 § 2 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.): Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo.

Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

Skoro zatem mamy do czynienia ze zwrotem nienależnie pobranych świadczeń, to należy uznać, że zwrot ten nie stanowi dla Wnioskodawców przychodu, zwłaszcza, że otrzymana od Banku w wyniku realizacji ww. wyroku kwota stanowiąca wartość kapitału została bankowi zwrócona niezwłocznie po jej otrzymaniu od banku, a zatem Wnioskodawcy nie są wzbogaceni tą wartością.

W przypadku zwrotu świadczenia na podstawie nieważnej umowy kredytowej klient otrzymuje bowiem z powrotem swój kapitał – zwrot zapłaconych bankowi kwot. Nie ma zatem podstaw, aby zwrócone kwoty uznać za dochód podlegający opodatkowaniu. Dla celów podatkowych zwrot taki jest obojętny podatkowo.

Z kolei zgodnie z art. 481 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny: § 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. § 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Ustawodawca przewidział w niektórych sytuacjach w odniesieniu do odsetek możliwość zwolnienia od podatku dochodowego. Ustawą z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono art. 21 ust. 1 pkt 95b, który ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2021 r. Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 95b ww. ustawy: Wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty należności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, wolnych od podatku dochodowego lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak wynika z brzmienia tego przepisu zwolnienie to obejmuje odsetki, które spełniają równocześnie dwa warunki:

1)są naliczane z tytułu nieterminowej wypłaty należności,

2)świadczenia, od których są naliczane nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, są wolne od podatku dochodowego lub na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano od nich poboru podatku.

Skoro zatem zwrot nienależnie pobranych rat kredytu, które Wnioskodawcy otrzymali, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, to wypłacone od tego odsetki ustawowe za opóźnienie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji cała uiszczona przez Bank kwota w związku z realizacją wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy (...) sygn. akt: (...), w tym zasądzone wyrokiem sądu odsetki ustawowe za opóźnienie, nie będą podlegały opodatkowaniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl pkt 9 tego artykułu, do źródeł przychodów zalicza się inne źródła.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.):

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Stwierdzenie nieważności powoduje usunięcie z obrotu prawnego wadliwej czynności prawnej polegającej na zawarciu umowy kredytu hipotecznego. Nieważność umowy kredytu oznacza, że zobowiązania stron umów, banku i klienta, nigdy nie powstały, a strony zobowiązane są zwrócić to, co świadczyły w związku z nieważną umową, jako świadczenia nienależne. Kredytodawca powinien zatem zwrócić wszystkie świadczenia pobrane od kredytobiorcy, a kredytobiorca powinien zwrócić kwotę faktycznie otrzymanego kredytu.

W przypadku stwierdzenia nieważności umowy przez sąd skutki prawne na gruncie cywilnym występują ex tunc (wstecz), a więc od momentu zawarcia umowy dotkniętej wadliwością (przesłanką nieważności), co oznacza, że umowa kredytu jako nieważna już od chwili jej zawarcia nie wywołuje skutków prawnych. Mamy do czynienia z sytuacją jakby w ogóle nie doszło do jej zawarcia.

Odnośnie odsetek należy wskazać, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1016 ze zm.), zgodnie z którym:

Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty należności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, wolnych od podatku dochodowego lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia zatem z opodatkowania wszelkie odsetki za opóźnienie wypłacone w związku ze świadczeniami, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W Państwa sytuacji opisanej we wniosku doszło do wykonania postanowień zapadłych w wyroku sądu. Sąd stwierdził nieważność umowy kredytowej i zasądził zwrot środków wpłaconych przez Państwa wraz z odsetkami. Kwota zwrotu nie powoduje faktycznego przyrostu w Państwa majątku, a jedynie „wyrównanie” wcześniejszego zmniejszenia w Państwa majątku. Wobec tego zwrot ten nie spełnia celu przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika – ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie jego pasywów. Po Państwa stronie jako kredytobiorców nie powstał przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji wypłacone Państwu odsetki za opóźnienie zwrotu nienależnie pobranych świadczeń dotyczą świadczenia niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wobec tego ww. odsetki objęte są zwolnieniem od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w związku z ich wypłatą nie powstanie u Państwa zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pan A.C. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.