Interpretacja indywidualna z dnia 16 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.582.2025.2.DT

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 17 listopada 2025 r. (wpływ) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Otrzymali Państwo wyrok Sądu Okręgowego (...) nakazujący wypłatę na rzecz byłego pracownika (powoda) wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Pracownikowi jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę wskazali Państwo likwidację stanowiska.

Wyrok nie jest prawomocny i obecnie toczy się postępowanie apelacyjne.

Na dzień złożenia wniosku, wynagrodzenie wynikające z wyroku nie zostało wypłacone pracownikowi.

Powzięli Państwo wątpliwość, czy w sytuacji wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy – zasądzonego wyrokiem Sądu – będzie ciążył na Państwu obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz czy po stronie pracownika powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W szczególności proszą Państwo o potwierdzenie, czy tego rodzaju wynagrodzenie stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sporną kwestią jest to, czy zasądzona kwota tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy stanowi klasyczne wynagrodzenie ze stosunku pracy czy odszkodowanie.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

14 września 2018 r. – na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy – rozwiązali Państwo z pracownikiem umowę o pracę na czas nieokreślony, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia (likwidacja stanowiska). Pozwem z (...) października 2018 r. Państwa pracownik złożył odwołanie od rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem ze strony pracodawcy. Wniósł przy tym o orzeczenie o bezskuteczności wypowiedzenia umowy o pracę, twierdząc, że w tym okresie przysługiwała mu ochrona przedemerytalna.

Sąd Rejonowy (...) rozpoznał powództwo z art. 45 § 3 Kodeksu pracy i stwierdził, że wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło w okresie, kiedy pracownik korzystał ze szczególnej ochrony, o której mowa w art. 39 Kodeksu pracy. Wyrokiem z (...) lutego 2019 r. ww. Sąd przywrócił byłego pracownika do pracy. W wyroku stwierdzono, że byłemu pracownikowi przysługiwała ochrona przedemerytalna, o której mowa w art. 39 Kodeksu pracy.

Od powyższego orzeczenia złożyli Państwo apelację, w całości podtrzymując w niej argumentację dotyczącą okoliczności, że byłemu pracownikowi nie przysługiwała ochrona przedemerytalna. Podnieśli Państwo również, że nie została dokonana wykładnia oświadczenia woli powoda dotycząca podpisania rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, a tym samym wyrażenia zgody na dokonanie tej czynności przez pracodawcę.

W wyniku złożonego środka zaskarżenia, Sąd Okręgowy wyrokiem z (...) sierpnia 2019 r. zmienił orzeczenie Sądu I instancji, a tym samym zasądził od Państwa wypłatę na rzecz byłego pracownika odszkodowanie w kwocie (...) zł za niezgodne z przepisami wypowiedzenie umowy o pracę, tj. z naruszeniem art. 45 § 1 w związku z art. 39 Kodeksu pracy i art. 477¹ Kodeksu postępowania w sprawach cywilnych i art. 8 Kodeksu pracy (art. 47¹ Kodeksu pracy) i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Oddalone zostało więc powództwo w zakresie przywrócenia do pracy, jako bezpodstawne, niecelowe i niemożliwe, albowiem stanowisko byłego pracownika zostało zlikwidowane, a powód skorzystał z pełnej ochrony przedemerytalnej z art. 39 Kodeksu pracy.

Następnie były pracownik złożył skargę kasacyjną, zarzucając naruszenie prawa materialnego w zakresie dotyczącym przywrócenia go do pracy i objęcia go ochroną przedemerytalną. Wyrokiem z (...) stycznia 2022r. Sąd Najwyższy – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

W wyniku orzeczenia Sądu Najwyższego, Sąd Okręgowy (...) rozpoznał sprawę raz jeszcze. Związany wykładnią prawa materialnego przedstawioną przez Sąd Najwyższy, Sąd Okręgowy (...) w wyroku z (...) listopada 2022 r. stwierdził, że roszczenie byłego pracownika jest uprawnione co do swojej zasady i nie stanowi nadużycia prawa podmiotowego.

Państwa pracownik został przywrócony do pracy od (...) listopada 2022 r., w związku z prawomocnymi wyrokami Sądu Okręgowego (...) z (...) listopada 2022 r. oraz Sądu Rejonowego (...) z (...) lutego 2019 r. Ponadto Państwa pracownik zgłosił swoją gotowość do niezwłocznego podjęcia pracy zgodnie z art. 48 § 1 Kodeksu pracy.

Państwa pracownik (...) maja 2023 r. zawnioskował o możliwość rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, jako ostatni dzień pracy zaproponował (...) maja 2023 r. Na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy przekazali Państwo pracownikowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o prace przez pracodawcę bez wypowiedzenia z dniem (...) czerwca 2023 r.

Państwa były pracownik złożył pozew o wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 47 Kodeksu pracy. Sąd zobowiązał Państwa do zajęcia stanowiska w sprawie zapadłych wyroków i przedstawienia wyliczenia należnego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zgodnie z art. 47 Kodeksu pracy (za okres od (...) stycznia 2019 r. do (...) listopada 2022 r.). Przedstawili Państwo pełnomocnikowi wyliczenie wynagrodzenia za czas pozostawania pracownika bez pracy, obliczone jak za urlop wypoczynkowy, w skład którego wchodzą: wynagrodzenie zasadnicze wyliczone przez pomnożenie współczynnika miesięcznej stawki wynagrodzenia zasadniczego przez stawkę wyjściową oraz ekwiwalent (…), a także wypłata dodatkowego wynagrodzenia rocznego w wysokości 8,5% sumy wynagrodzeń otrzymanych w roku kalendarzowym, za który przysługuje to wynagrodzenie, łącznie z wynagrodzeniem za urlop wypoczynkowy, łącznie na kwotę (...) zł.

(...) marca 2025 r. zapadł wyrok Sądu Okręgowego (...), zasądzający od Państwa na rzecz byłego pracownika kwotę (...) zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pracownika, którego obejmowała ochrona przedemerytalna (art. 39 Kodeksu pracy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na podstawie art. 47 Kodeksu pracy od (...) listopada 2022 r. do dnia zapłaty. „Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (...) Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39 wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy”.

(...) maja 2025 r. złożyli Państwo apelację do Sądu Apelacyjnego (...). Termin rozprawy apelacyjnej nie został jeszcze określony. Ponadto została złożona skarga do Rzecznika Praw Obywatelskich od wyroku Sądu Okręgowego (...) z (...) listopada 2022 r. Nie podjęto jeszcze decyzji w przedmiocie zasadności skierowania skargi nadzwyczajnej.

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy w przypadku wypłaty pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, zasądzonego wyrokiem Sądu pracy na podstawie art. 47 Kodeksu pracy, będą Państwo – jako płatnik – zobowiązani do poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przygotowania deklaracji PIT-11 i PIT- 4R? Czy też należy wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy traktować jako odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które jest zwolnione z opodatkowania?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Uważają Państwo, że świadczenie, które zostanie wypłacone na podstawie art. 47 Kodeksu pracy, jest związane bezpośrednio ze stosunkiem pracy. Kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik został przywrócony do pracy na podstawie wyroku Sądu Okręgowego (...) i zgłosił swoją gotowość do niezwłocznego podjęcia pracy. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy zostanie wypłacone za cały czas pozostawania bez pracy, gdyż dotyczy pracownika, o którym mowa w art. 39 Kodeksu pracy.

Państwa zdaniem, jako pracodawca będziecie Państwo zobowiązani pobrać zaliczkę, a także przygotować deklarację PIT-11 oraz PIT-4R.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Stosownie do art. 38 ust. 1 powyższej ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Na mocy art. 38 ust. 1a ww. ustawy:

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 32-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Z art. 39 ust. 1 komentowanej ustawy wynika, że:

Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Aby zatem ocenić, czy ciążą na Państwu obowiązki płatnika, należy przeanalizować, czy wypłata wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy spowoduje powstanie u pracownika przychodu ze stosunku pracy, czy też stanowi odszkodowanie, które korzysta ze zwolnienia od opodatkowania.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 1071 ze zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a więc jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie.

Jak stanowi bowiem art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.):

W sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1465 oraz z 2024 r. poz. 878, 1222, 1871 i 1965), z wyjątkiem:

a)określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b)odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c)odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d)odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g)odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Podkreślić należy, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia wynikającego z ww. regulacji i aktów pozwala na zastosowanie zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy jednoczesnym braku wyłączeń, o jakich mowa w lit. a-g tego przepisu.

Należy jednak zauważyć, że Kodeks pracy wyraźnie rozróżnia sytuacje, w których pracownikowi przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie, a w których przysługuje prawo do wynagrodzenia.

Stosownie do art. 45 § 1-3 ustawy Kodeks pracy:

§ 1. W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

§ 2. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Jeżeli przed wydaniem orzeczenia upłynął termin, do którego umowa o pracę zawarta na czas określony miała trwać, lub jeżeli przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

§ 3. Przepisu § 2 zdanie pierwsze nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 41¹; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

W świetle art. 47 Kodeksu pracy:

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży oraz w okresie urlopu macierzyńskiego lub od dnia złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu macierzyńskiego albo jego części – do dnia zakończenia tego urlopu, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Zgodnie zaś z art. 39 ww. kodeksu:

Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

Z wniosku wynika w szczególności, że (...) września 2018 r. rozwiązali Państwo umowę o pracę z pracownikiem, który korzystał z ochrony przedemerytalnej. Sprawa ta była przedmiotem sporu pomiędzy Państwem, a pracownikiem, który wniósł do Sądu powództwo o przywrócenie do pracy. W wyniku postępowania sądowego, które wyczerpało wszystkie instancje, Państwa pracownik został prawomocnym wyrokiem przywrócony do pracy. Następnie Państwa pracownik złożył pozew o wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Sąd zobowiązał Państwa do zajęcia stanowiska w sprawie zapadłych wyroków i przedstawienia wyliczenia należnego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zgodnie z art. 47 Kodeksu pracy (za okres od (...) stycznia 2019 r. do (...) listopada 2022 r.). (...) marca 2025 r. zapadł wyrok, zasądzający od Państwa na rzecz byłego już pracownika świadczenie pieniężne tytułem wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy pracownika, którego obejmowała ochrona przedemerytalna na podstawie art. 47 Kodeksu pracy.

We wspomnianym wyżej art. 47 Kodeksu pracy ustawodawca jasno określił, że jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem objętym ochroną przedemerytalną, a pracownik ten podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy – to pracownikowi temu przysługuje wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy. W przepisie tym ustawodawca wyraźnie wskazał, że świadczeniem przysługującym takiemu pracownikowi jest wynagrodzenie, a nie jak ma to miejsce np. w przypadku naruszenia przepisów o wypowiadaniu umów o pracę – odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

W przypadku Państwa pracownika doszło najpierw do jego przywrócenia do pracy na skutek prawomocnego orzeczenia sądu. Następnie pracownik ten złożył powództwo o wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Wydane orzeczenie zobowiązuje Państwa do wypłaty świadczenia pieniężnego na podstawie art. 47 Kodeksu pracy. Wynagrodzenie to ma objąć cały okres pozostawania Państwa pracownika bez pracy.

Zatem zasądzone wynagrodzenie jest świadczeniem związanym bezpośrednio ze stosunkiem pracy. Kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowić więc będzie dla Państwa byłego pracownika przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ nie jest ono odszkodowaniem, oznacza to, że do wypłaconego wynagrodzenia nie będzie mógł mieć zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Wskazany wyżej przepis odnosi się literalnie do odszkodowań i zadośćuczynień, zaś w Państwa sprawie pracownik został przywrócony do pracy i otrzyma wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Wystąpił więc ciąg przyczynowo-skutkowy, w którym w związku z przywróceniem do pracy, pracownikowi przysługiwało wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Gdyby w Państwa sprawie Sąd orzekł, że pracownikowi przysługuje odszkodowanie, przywrócenie do pracy by nie wystąpiło. Decyzja Sądu o przywróceniu do pracy implikuje zatem dalszy kierunek przysługujących świadczeń, tj. ich podstawę i rodzaj.

Wobec powyższego, w związku z wypłatą pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, będą na Państwu ciążyć obowiązki płatnika wynikające z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Będą więc Państwo zobowiązani do poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a także do spełnienia obowiązku informacyjnego (sporządzenia informacji PIT-11 i PIT- 4R).

Tym samym Państwa stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.