Interpretacja indywidualna z dnia 22 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.609.2025.1.DW

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek, z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(…) (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polską spółką kapitałową, polskim podatnikiem podatku dochodowego, podlegającym w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji (…).

Spółka posiada dwóch udziałowców (zagraniczny podmiot kapitałowy i osobę fizyczną) - do tej pory Spółka była finansowana głównie kapitałem udziałowców, który został w całości wniesiony jako kapitał zapasowy. Spółka posiada zyski zatrzymane i bieżące (niewspółmiernie niższe od kapitału wniesionego przez udziałowców) oraz niewielkie zadłużenie względem instytucji finansowych.

Spółka rozpoczęła proces restrukturyzacji kapitałów własnych, którego finalnym celem ma być dostosowanie kapitałów do standardów rynkowych, w tym finansowanie Spółki - częściowo - z wykorzystaniem długu bankowego (co powinno pozwolić na dalszy rozwój Spółki), a finalnie do pozyskania nowych inwestorów. Celem restrukturyzacji kapitałów własnych, jest obniżenie kapitału zakładowego i wprowadzenie długu zewnętrznego (bankowego) dla osiągnięcia racjonalnych (oczekiwanych przez rynek) proporcji finansowania kapitał/dług (a także poprawy rentowności kapitału własnego, co jest istotne w kontekście potencjalnych nowych inwestorów).

Z uwagi na fakt, iż Spółka nie posiada istotnych zysków (zdolności dywidendowej), jednym sposobem obniżenia kapitałów własnych było dobrowolne umorzenie kapitału zakładowego Spółki wraz z wypłatą z tego kapitału do udziałowców (co wymaga m.in. procedury konwokacyjnej). Takie umorzenie jest obecnie w trakcie realizacji i zostanie zrealizowane zgodnie z przepisami prawa handlowego oraz ze statutem Spółki.

Jednocześnie, wypłata (zwrot) kapitału zakładowego do udziałowców zostanie sfinansowana z wykorzystaniem długu bankowego zaciągniętego przez Spółkę w polskim banku (w formie oprocentowanego kredytu), który to bank nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką. Kredyt będzie przez Spółkę na bieżąco obsługiwany, w tym poprzez zapłatę odsetek na rzecz polskiego banku.

Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości zaliczenia odsetek od wskazanego długu bankowego (wykorzystanego na restrukturyzację kapitałów własnych, w tym wypłatę umorzonego kapitału zakładowego do udziałowców) do kosztów podatkowych.

Pytanie

Czy, w świetle art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP, zapłacone odsetki od kredytu wykorzystanego na wypłatę do udziałowców z tytułu dobrowolnego umorzenia udziałów Spółki, nie są objęte ograniczeniami wskazanymi w tych przepisach i mogą korzystać z odliczenia dla potrzeb PDOP?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP, zapłacone odsetki od kredytu wykorzystanego na wypłatę do udziałowców z tytułu dobrowolnego umorzenia udziałów Spółki, nie są objęte ograniczeniami wskazanymi w tych przepisach i mogą korzystać z odliczenia dla potrzeb PDOP.

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy

Ograniczenie wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że odsetki od kredytu bankowego wykorzystanego na wypłatę umarzanego kapitału zakładowego do udziałowców z tytułu dobrowolnego umorzenia udziałów Spółki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Cel zaciągnięcia kredytu bankowego, którym jest restrukturyzacja struktury kapitałowej Spółki oraz dostosowanie jej do realiów rynkowych i przyszłego rozwoju (w tym pozyskania nowych inwestorów i poprawy zwrotu z kapitałów własnych), należy uznać za gospodarczo uzasadniony, a poniesione wydatki za związane z zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródła przychodów, co spełnia przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP

Podkreślić należy, że art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP wyłącza z kosztów uzyskania przychodów odsetki od pożyczek lub kredytów udzielonych przez udziałowców, akcjonariuszy lub wspólników, przeznaczonych na wypłatę dywidend lub innych transferów środków do udziałowców. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, finansowanie będzie pochodzić jednak od podmiotu zewnętrznego - banku, a nie od podmiotów powiązanych wymienionych w tym przepisie. W związku z tym, ograniczenie to nie znajduje zastosowania.

Ww. stanowisko potwierdza sam ustawodawca, który z dniem 1 stycznia 2022 r. na mocy ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, do ustawy o PDOP dodał w katalogu wyłączeń przepis art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 uzyskanego przez spółkę albo spółkę niebędącą osobą prawną od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4, w części, w jakiej zostało ono przeznaczone na transakcje kapitałowe, w szczególności na nabycie lub objęcie udziałów (akcji), nabycie ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną, wniesienie dopłat, podwyższenie kapitału zakładowego lub wykup udziałów własnych w celu ich umorzenia. Innymi słowy, wydatki na koszty finansowania dłużnego poniesione na rzecz podmiotu powiązanego w celu nabycia udziałów w celu ich umorzenia zostały expressis verbis wskazane przez ustawodawcę w katalogu wyłączeń z kosztów podatkowych.

A contrario wynika z tego, że koszty finansowania dłużnego przeznaczonego na transakcje kapitałowe (w tym m.in. wykup udziałów własnych w celu ich umorzenia; a także inne poniesione wydatki pośrednio związane z nabyciem udziałów/akcji własnych w celu umorzenia) stanowią koszty uzyskania przychodów. W szczególności, odnosząc się do kosztów finansowania dłużnego, jeżeli zostało ono uzyskane od podmiotu niepowiązanego (niebędącego podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOP). Sytuacja taka ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem bank udzielający Wnioskodawcy finansowania dłużnego w postaci kredytu nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą.

Zatem, przyjmując zasadę racjonalności ustawodawcy, wprowadzenie z dniem 1 stycznia 2022 r. przepisu wyłączającego możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego uzyskanego od podmiotu powiązanego z przeznaczeniem na transakcje kapitałowe, w tym m.in. na nabycie lub objęcie udziałów (akcji), wykup udziałów własnych w celu ich umorzenia, potwierdza, iż tego typu wydatki mieszczą się w ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku (tj. uznania, że wydatki na nabycie akcji w celu umorzenia z definicji nie stanowią kosztów podatkowych) przepis ten byłby zbędny.

Również z treści uzasadnienia wprowadzenia tych przepisów wynika, że motywem przyświecającym ustawodawcy przy wprowadzeniu regulacji było dążenie do wyeliminowania działań optymalizacyjnych dokonywanych pomiędzy podmiotami operującymi w ramach grupy podmiotów powiązanych, w efekcie których dochodzi do erozji podstawy opodatkowania. Przepis ten odnosi się więc wyłącznie do działań wewnątrzgrupowych, dokonywanych w ramach grupy kapitałowej. W konsekwencji, również cel wprowadzenia art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP, o którym mowa w uzasadnieniu do ww. ustawy nowelizującej, tj. wyeliminowanie działań optymalizacyjnych w ramach grup podmiotów powiązanych, wskazuje na to, iż przepis ten odnosi się do odmiennych stanów faktycznych i nie ma zastosowania w rozpoznawanej sprawie, bowiem - jak wskazano - Wnioskodawca uzyska finansowanie dłużne od banku, niebędącego podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą.

Praktyka organów

Powyższe stanowisko jest spójne z praktyką interpretacyjną organów podatkowych i zostało potwierdzone przykładowo w:

- interpretacji z dnia 4 września 2024 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.367.2024.1.AP:

„(…) Środki pieniężne pozyskane z Kredytów są oraz będą wykorzystywane przez Państwa na różne cele związane z działalnością gospodarczą. W tym może się zdarzyć, że środki zostały oraz zostaną przeznaczone na transakcje takie jak wniesienie i podwyższenie kapitału w spółkach zależnych. Jednocześnie dokonywali Państwo i mogą w przyszłości dokonywać transakcji wykupu akcji własnych. Zdarzało się i może się zdarzyć w przyszłości, że część środków na wykup akcji własnych będzie finansowana z Kredytów. (…) Z tytułu zaciągniętych Kredytów ponoszą Państwo koszty na rzecz banków, które udzieliły tych Kredytów. Są to w szczególności koszty prowizji przygotowawczej, koszty prowizji administracyjnej oraz koszty prowizji od niewykorzystanego salda Kredytów. Koszty te są bezpośrednio powiązane z Kredytami oraz ich poniesienie jest konieczne, tj. są one elementem umów kredytowych, na podstawie których zostały udzielone Kredyty.

W sprawie nie znajdzie także zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 13f updop, ponieważ nie ponoszą Państwo kosztów finansowania dłużnego opisanych w tym przepisie na rzecz podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Mając na uwadze przytoczone przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wydatki na Prowizje z tytułu Kredytów (…)”;

- interpretacji z dnia 20 grudnia 2024 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.578.2024.1.RK:

„(…) Mając na uwadze przytoczone przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że koszty prowizji i odsetek płaconych przez Wnioskodawcę w związku z zaciągniętym kredytem bankowym na nabycie udziałów własnych będą stanowić koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (…)”.

Powyższe interpretacje podkreślają, że w przypadku finansowania kapitałowego uzyskanego od banku, a więc podmiotu niepowiązanego, nie znajduje zastosowania wyłączenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP. Tym samym, odsetki od kredytów bankowych zaciągniętych na wypłatę środków udziałowcom z tytułu umorzenia udziałów mogą być rozliczane w kosztach podatkowych Spółki.

Reasumując, przedstawione okoliczności faktyczne oraz jednolita linia interpretacyjna organów podatkowych przemawiają za prawidłowością stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów bankowych wykorzystanych na dobrowolne umorzenie udziałów, w świetle art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w negatywnym katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, zaś ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodów, względnie zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Przepis ten konstytuuje więc ogólną zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem uzyskania przychodów oraz przychodami podatkowymi musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

W konsekwencji powyższego, kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

- jest definitywny (rzeczywisty);

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

- został właściwie udokumentowany;

- nie może znajdować się w grupie kosztów, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

- przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

- potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. To podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w świetle art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP, zapłacone odsetki od kredytu wykorzystanego na wypłatę do udziałowców z tytułu dobrowolnego umorzenia udziałów Spółki, nie są objęte ograniczeniami wskazanymi w tych przepisach i mogą korzystać z odliczenia dla potrzeb PDOP.

Rozpatrując powyższe zagadnienie, w pierwszej kolejności należy dokonać analizy przedmiotowego wydatku.

Szczególnie istotne jest określenie, na jaki cel został zaciągnięty przez Spółkę kredyt. Tylko bowiem w odniesieniu do odsetek od kredytu służącego uzyskaniu przychodów, zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów, można rozważać możliwość ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu.

W opisanej sytuacji, celem zaciągnięcia kredytu jest dążenie do wypełnienia obowiązku wypłaty wynagrodzenia na rzecz udziałowców, wynikającego z podjętej uchwały o umorzeniu udziałów. Spółka zaciągając kredyt dąży tym samym do finalizacji transakcji umorzenia udziałów i w konsekwencji do obniżenia kapitału zakładowego. Tym samym należy uznać, że pierwotnym celem poniesienia kosztu odsetek jest właśnie umorzenie udziałów i obniżenie kapitału zakładowego Spółki.

Natomiast, wynikająca z opisanych działań Spółki ewentualna poprawa sytuacji Spółki w przyszłości ma charakter celu wtórnego i nie ma w omawianym przypadku znaczenia w kontekście zastosowania art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji w sprawie nie ma znaczenia okoliczność, że kredyt może jednocześnie wpłynąć na przyszły rozwój spółki, w tym pozyskanie nowych inwestorów i poprawę zwrotu z kapitałów własnych co zresztą wydaje się wątpliwe, bowiem to pozyskiwanie kapitału - czyli proces odwrotny - a nie jego obniżanie, należy wiązać z rozwojem spółki, a pozyskanie nowych inwestorów w miejsce dotychczasowych spowoduje przywrócenie stanu sprzed umorzenia udziałów. W konsekwencji, poniesionych przez spółkę wydatków na odsetki od kredytu nie można uznać za poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, odsetki od kredytu przeznaczonego na nabycie udziałów własnych w celu ich umorzenia, nie spełniają przesłanek uznania ich za koszt uzyskania przychodów określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z tym, że ww. wydatki nie spełniają definicji kosztów uzyskania przychodów z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, bezzasadna jest dalsza analiza, czy podlegają wyłączeniu wskazanym w art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o CIT.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia czy, w świetle art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o PDOP, zapłacone odsetki od kredytu wykorzystanego na wypłatę do udziałowców z tytułu dobrowolnego umorzenia udziałów Spółki, nie są objęte ograniczeniami wskazanymi w tych przepisach i mogą korzystać z odliczenia dla potrzeb PDOP, jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Jednocześnie podkreślić należy, iż jednolitość orzecznictwa chociaż jest cechą pożądaną nie stanowi wartości samej w sobie. Organ wydający interpretację indywidualną jest nią związany tylko w skonkretyzowanej, indywidualnej sprawie, co oznacza, że jego poglądy mogą ewoluować np. pod wpływem orzecznictwa sądowego. Zmiana stanowiska w konkretnych sprawach została przewidziana przez ustawodawcę, co znalazło wyraz w treści art. 14e Ordynacji podatkowej, a skorzystanie z tej instytucji służy w istocie realizacji zasady jednolitości interpretacji. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby, że jednostkowe zajęcie stanowiska przez Organ podatkowy skutkowałoby zawsze obowiązkiem powielenia tego stanowiska przez wszystkie inne organy bez względu na to, czy stanowisko to byłoby słuszne, czy też nie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.