Nie każdego można zwolnić

Wiek emerytalny może występować jako wiek podstawowy, powszechnie obowiązujący, oraz wcześniejszy wiek emerytalny, uzależniony od określonych warunków lub charakteru pracy oraz innych okoliczności.

W polskim systemie ubezpieczeniowym podstawowy, powszechnie obowiązujący wiek emerytalny to osiągnięcie co najmniej 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn. Prawo do emerytury może przysługiwać także w wieku niższym - z reguły o 5 lat - 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn. Ustalenie tego obniżonego wieku jest przywilejem dla tej grupy i nie pozbawia tych osób prawa przejścia na emeryturę w wieku podstawowym - wyższym. Najczęściej wiek ten jest obniżony wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Za prace wykonywane w szczególnych warunkach uznaje się m.in. zatrudnianie na określonych stanowiskach, przykładowo, w górnictwie, energetyce, hutnictwie, budownictwie. Okresami pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są okresy pracy wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym dla danego stanowiska pracy. Okresy tego zatrudnienia powinny być stwierdzone przez pracodawcę na podstawie posiadanej dokumentacji w zaświadczeniu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. W zasadzie to pracownik sam decyduje, czy przejść na emeryturę i rozwiązać umowę o pracę, czy też nadal pracować. Sam fakt wkroczenia w wiek emerytalny nie jest uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, jeżeli z osiągnięciem tego wieku pracownik nie nabywa prawa do emerytury.