Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
Data publikacji: 2003-07-29

Kobieta w firmie

W Unii Europejskiej najbardziej aktywne zawodowo są Francuzki, Portugalki i kobiety mieszkające w krajach skandynawskich, a najmniej - Greczynki, Irlandki, Włoszki i Hiszpanki. Jednak zarówno w krajach UE, jak i w Polsce kobiety zarabiają mniej niż mężczyźni. Wśród krajów unijnych, jak wynika z badań OECD, najniższe zarobki mają Irlandki, które otrzymują średnio 65% wynagrodzenia wypłacanego mężczyznom zajmującym podobne stanowiska. Najmniejsze różnice między wynagrodzeniami kobiet i mężczyzn są w Danii i we Włoszech. Ta dysproporcja wynagrodzenia spowodowana jest również tym, że kobiety niechętnie podejmują prace na wyższych stanowiskach kierowniczych. Z badań przeprowadzonych przez Instytut Pracy wynika, że kobiety unikają pracy na kierowniczych stanowiskach, ponieważ obawiają się frustracji, sytuacji stresowych i podejmowania niepopularnych decyzji. Znaczny wpływ na zróżnicowanie płac ma także struktura zatrudnienia i polityka państwa wobec poszczególnych sektorów. W Polsce większość kobiet zatrudnionych jest w szkolnictwie, służbie zdrowia, handlu i usługach, czyli w sektorach, w których płace są niskie1.

Grzegorz Mazur
Stan prawny na 6 lipca 2003 r.
W krajach UE wiele kobiet pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast w Polsce w niepełnym wymiarze godzin pracuje tylko 13% kobiet (dla porównania - 8% mężczyzn). W Holandii co trzeci zatrudniony (w tym co druga kobieta) pracuje na część etatu. W niepełnym wymiarze godzin pracuje też wiele Norweżek, Szwedek i Brytyjek2.
W Polsce od 29 listopada 2002 r. (w wyniku nowelizacji kodeksu pracy dokonanej ustawą z dnia 26 lipca 2002 r.; Dz.U. nr 135, poz. 1146) kobiety (i mężczyźni) zatrudnione w ramach stosunku pracy i posiadające prawo do urlopu wychowawczego - zamiast skorzystać z tego urlopu - mogą pracować w niepełnym wymiarze czasu pracy, ale nie niższym niż połowa pełnego wymiaru (art. 186 § 3 k.p.). W razie złożenia wniosku o takie zatrudnienie (np. na 3/4 etatu lub pół etatu) przez osobę uprawnioną, pracodawca obowiązany jest go uwzględnić. Nie może więc odmówić, i to niezależnie od tego, czy jest w stanie w tak krótkim czasie znaleźć zastępstwo. W ten sposób kobieta, która mając prawo do urlopu wychowawczego chce z niego skorzystać, może kontynuować pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy.
close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00