Faktoring - alternatywne źródło finansowania

Faktoring – alternatywne źródło finansowania

Odkąd w latach 90. ubiegłego stulecia pojawiła się w polskim obrocie gospodarczym instytucja faktoringu, jej znaczenie jako formy finansowania działalności z roku na rok rośnie. Szacuje się, że wartość obrotu w zakresie faktoringu wzrasta w naszym kraju rocznie o około 30%. W związku z powyższym szczegółowe poznanie zagadnień prawnych, podatkowych i rachunkowych związanych z tą instytucja ma szczególne znaczenie.

Umowa faktoringu jest umową nienazwaną, zawieraną zazwyczaj na dłuższy okres, pomiędzy dostawcą towarów lub usług i jednocześnie wierzycielem, zwanym faktorantem, oraz wyspecjalizowaną instytucją finansową – faktorem. Trzecim podmiotem pojawiającym się we wzajemnych relacjach (ale nie będącym stroną umowy) jest dłużnik. Umowa faktoringowa nie została uregulowana w polskim prawodawstwie cywilnym, dlatego najczęściej łączy w sobie cechy innych umów: umowy zlecenia i cesji wierzytelności. Istota faktoringu sprowadza się najogólniej ujmując do nabywania wierzytelności przez faktora od faktoranta za określoną cenę i na ustalonych warunkach.

W realiach gospodarczych faktorantem jest najczęściej dostawca towarów i usług, któremu z tego tytułu przysługuje należność od dłużnika, będącego odbiorcą tych towarów lub usług. Faktor to podmiot finansowy, przeważnie bank, wydzielona przez bank specjalizująca się w tego typu usługach spółka zależna lub inny podmiot, nabywający wierzytelności przysługujące faktorantowi od dłużnika oraz ewentualnie świadczący dodatkowe usługi związane z obsługą tych wierzytelności.

Rodzaje faktoringu

Zróżnicowane zapotrzebowanie na usługi faktoringu wykształciło w obrocie gospodarczym wiele jego rodzajów, przy czym podział na poszczególne rodzaje jest oparty na różnych kryteriach.

UMIEJSCOWIENIE RYZYKA

Podstawowym kryterium podziału jest umiejscowienie ryzyka wypłacalności dłużnika. Wyróżnimy tu:

n

n