Jak prawidłowo rozwiązać umowę na czas określony

Zawarcie umowy o pracę na czas określony daje obu jej stronom pewność, że wiążący je stosunek prawny będzie trwał przez ustalony okres i żadna ze stron nie będzie mogła go jednostronnie rozwiązać przed upływem ustalonego terminu. Możliwe jest jednak wprowadzenie klauzuli umownej dopuszczającej wcześniejsze rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. Możliwość ta oraz skutki wadliwego wypowiedzenia budzą jednak liczne kontrowersje, które były przedmiotem wielu orzeczeń Sąd Najwyższego.

W praktyce, zwłaszcza przy dłuższych umowach na czas określony, korzystne dla obu stron jest wprowadzenie możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę przez wpisanie do jej treści stosownej klauzuli. Wprowadzenie takiej klauzuli umownej umożliwia artykuł 33 k.p., zgodnie z którym przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

Klauzula wprowadzająca dopuszczalność wcześniejszego wypowiedzenia umowy o pracę może być zastosowana przez strony już w momencie zawierania umowy, jak też może być do niej wprowadzona później w trakcie trwania umowy (np. przez zawarcie stosownego aneksu do umowy). Wskazywał na to Sąd Najwyższy w uchwale z 14 czerwca 1994 r. (I PZP 26/94 OSNAP, 1994/8/126), podnosząc, że strony mogą w okresie trwania umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

Stanowisko to Sąd Najwyższy wyraził w sprawie, w której strony zawarły umowę o pracę na czas określony, następnie zaś podpisały porozumienie w formie aneksu do umowy o pracę, w którym przewidziały możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę przez każdą ze stron za 2-tygodniowym wypowiedzeniem. Później zaś pracodawca, korzystając z tej klauzuli, wypowiedział pracownikowi umowę o pracę z zachowaniem dwutygodniowego wypowiedzenia.