Odpowiedzialność materialna pracowników

Do obowiązków pracowniczych należy nie tylko wykonywanie czynności wynikających z umówionego rodzaju pracy lub z poleceń przełożonych, ale także czynności podejmowanych w interesie i na rzecz pracodawcy. Pracownik ponosi odpowiedzialność na podstawie przepisów k.p., jeżeli wyrządzenie szkody pracodawcy pozostaje w związku przyczynowym z wykonywaniem obowiązków pracowniczych.

1. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną pracodawcy

Pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną na zasadach określonych przepisami k.p. (art. 114 k.p.). Odpowiedzialność materialna pracownika sprowadza się zatem do obowiązku naprawienia szkody majątkowej, powstałej w mieniu pracodawcy na skutek działania lub zaniechania pracownika.

Kodeks pracy przewiduje trzy sytuacje, w których powstaje odpowiedzialność materialna pracownika, tj. za szkodę:

● wyrządzoną z winy nieumyślnej,

● wyrządzoną z winy umyślnej,

● powstałą wskutek niewyliczenia się pracownika z mienia powierzonego z obowiązkiem zwrotu lub do wyliczenia się.

Szkoda w mieniu pracodawcy jest rozumiana jako rzeczywista strata, jaką poniósł pracodawca, czyli faktyczny uszczerbek w majątku, ustalony według kosztów przez niego poniesionych, stanowiący różnicę między wartością mienia pracodawcy przed wyrządzeniem szkody a tym po jej wyrządzeniu. Pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego ona wynikła (art. 115 k.p.). Nie będzie więc musiał rekompensować korzyści, których pracodawca mógłby się spodziewać, gdyby zachowanie pracownika wywołujące szkodę nie zaistniało, ponieważ spodziewane korzyści nie stanowią straty rzeczywistej.

Pracownik jednostki pomocy społecznej zostanie pociągnięty do odpowiedzialności materialnej, jeżeli zostaną spełnione określone przesłanki. Są nimi: