Rachunkowość Budżetowa 6/2003 z 16.03.2003, str. 23
Data publikacji: 27.06.2018
Nowe regulacje dotyczące zasad ustalania prawa, wysokości i wypłaty rent wypadkowych
1 stycznia 2003 r. weszły w życie przepisy ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz ustawy o zaopatrzeniu z tytułu wypadków lub chorób zawodowych powstałych w szczególnych okolicznościach.
EWA PIEŃCZYKOWSKA
Ustawa wypadkowa określa katalog świadczeń przysługujących z ubezpieczenia wypadkowego z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, zasady przyznawania tych świadczeń, ustalania ich wysokości oraz wypłaty.
Ustawa wypadkowa przewiduje następujące świadczenia rentowe z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz dodatki do tych świadczeń:
• rentę z tytułu niezdolności do pracy - dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej,
• rentę szkoleniową - dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową,
• rentę rodzinną - dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej,
• dodatek dla sieroty zupełnej - do renty rodzinnej,
• dodatek pielęgnacyjny - dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy i niezdolnej do samodzielnej egzystencji.
Renta z tytułu niezdolności do pracy oraz renta szkoleniowa przysługują ubezpieczonemu.
W rozumieniu art. 2 pkt 11 ustawy wypadkowej ubezpieczonym jest osoba fizyczna podlegająca ubezpieczeniu wypadkowemu, a także osoba, która przed 1 stycznia 1999 r. podlegała ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyłączeniem osób podlegających ubezpieczeniu społecznemu rolników.
POTRZEBUJESZ POMOCY?