7. Praktyczne przykłady obszarów audytu

E.I. Szczepankiewicz

P. Szczepankiewicz

M. Dudek

7.1. Audyt polityki (zasad) rachunkowości w jednostce sektora finansów publicznych

Dobrze przemyślana i właściwie zbudowana polityka rachunkowości w jednostce sektora finansów publicznych stanowi duże ułatwienie dla księgowego, gdyż może on korzystać z ujednoliconego i usystematyzowanego zbioru narzędzi niezbędnych do prawidłowego i rzetelnego prowadzenia rachunkowości jednostki.

Jednostki sektora finansów publicznych prowadzą rachunkowość na podstawie przepisów:

1) ustawy z 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 249, poz. 2104 z późn.zm.),

2) rozporządzenia Ministra Finansów z 28 lipca 2006 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz niektórych jednostek sektora finansów publicznych (Dz.U. Nr 142, poz. 1020),

3) ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn.zm.).

Rachunkowość jednostek sektora finansów publicznych powinna być prowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami i uregulowaniami wewnętrznymi jednostek. Rachunkowość jednostki obejmuje (art. 4 ustawy o rachunkowości, dalej: uor):

1) przyjęte zasady (politykę) rachunkowości,

2) prowadzenie, na podstawie dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych, ujmujących zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym,

3) okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu aktywów i pasywów,

4) wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego,

5) sporządzanie sprawozdań finansowych,

6) gromadzenie i przechowywanie dowodów księgowych oraz pozostałej dokumentacji przewidzianej ustawą,

7) poddanie badaniu i ogłoszenie sprawozdań finansowych w przypadkach przewidzianych ustawą.

ZAPAMIĘTAJ!

Każda jednostka sektora finansów publicznych musi opracować i powinna aktualizować zasady prowadzenia rachunkowości. Zgodnie z treścią art. 4 uor, jednostki zobowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości w sposób ciągły, grupując jednakowo w kolejnych latach operacje gospodarcze, stosując te same metody wyceny aktywów i pasywów, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych, tak aby za kolejne lata obrotowe informacje w nich zawarte były porównywalne.