Wyrok NSA z dnia 15 listopada 2005 r., sygn. FSK 2675/04

1. Stan faktyczny sprawy ustalają wyłącznie organy podatkowe. Sąd administracyjny bada natomiast prawidłowość tych ustaleń mając na względzie normy prawa procesowego zastosowane w danym stanie faktycznym przez organy podatkowe lub których nie zastosowały mimo, iż powinny były to uczynić. Sąd administracyjny norm tych jednak bezpośrednio nie stosuje. Uwzględnia je kontrolując drogę postępowania podatkowego, którego legalność podważono składając skargę na ostateczną decyzję podatkową.

2. Aby skutecznie zakwestionować prawidłowość sprawowanej kontroli przez sąd administracyjny pierwszej instancji, należy wskazać na przepisy prawa, które naruszył sąd administracyjny, a następnie powiązać zarzuty z nimi związane z odpowiednimi normami prawa procesowego, wadliwie zastosowane w postępowaniu podatkowym.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2005 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "JC" Spółki z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 września 2004 r. III SA 1182/03 w sprawie ze skargi "JC" Spółki z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 8 kwietnia 2003 r. (...) w przedmiocie określenia straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).

UZASADNIENIE

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 września 2004 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w sprawie o sygnaturze akt III SA 1182/03, oddalił skargę spółki "JC" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie, na decyzję Izby Skarbowej w W., w przedmiocie określenia straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 rok. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 20 grudnia 2002 roku, w sprawie określenia skarżącej spółce wysokości straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 rok w kwocie innej, niż wskazana w zeznaniu ostatecznym. W toku przeprowadzonej kontroli skarbowej ustalono, iż skarżąca spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów poniesione w 1999 roku, jednocześnie zaniżając przychody i inne koszty za ten rok. W szczególności, spółka w kontrolowanym okresie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów kwotę poniesioną z tytułu wynajmu samolotów od austriackiej spółki "D" GmbH, a także wystawiła trzy faktury sprzedaży na rzecz spółki "EBD". Z treści faktur wynikało, że dotyczyły one usług sprzedaży doradztwa finansowego i uczestnictwa w negocjacjach, świadczonych zgodnie z umową o współpracy, zawartą przez spółki w dniu 2 stycznia 1998 r. Natomiast trzecia faktura dotyczyła innych czynności, jakie spółka "EBD" zleciła skarżącej spółce, w ramach usług świadczonych na podstawie wyżej wskazanej umowy o współpracy oraz aneksu z dnia 1 września 1999 roku. W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe przyjęły, iż z zakresu czynności objętych umową współpracy, nie wynikało, aby wykonanie tej umowy wiązało się z obowiązkiem zapewnienia przez skarżącą spółkę przewozów lotniczych. W żadnej z faktur nie uwzględniono kosztów tych przewozów. W konsekwencji organy podatkowe uznały, iż spółka nie udokumentowała w sposób należyty związku między poniesionymi kosztami wynajmu samolotów, a uzyskanym przychodem z tytułu realizacji umowy o współpracę skarżącej spółki ze spółką "EBD" i mając na uwadze treść art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654/ /dalej ustawa podatkowa/ odmówiły spółce prawa zaliczenia kosztów wynajmu samolotów w ciężar kosztów uzyskania przychodów.