Wyrok NSA z dnia 8 listopada 2016 r., sygn. II FSK 2767/14

Pomiędzy normami wynikającymi z art. 26 ust. 6d u.p.d.o.f. i z art. 55 ust. 7 u.s.p.d.k.k. nie zachodzi rzeczywista sprzeczność czy też konkurencja wymagająca zastosowania dyrektyw kolizyjnych wykładni, takich jak choćby lex posterior, lex superior, lex specialis. Błędne jest zatem stanowisko utożsamiające pojedynczy przepis z normą i do tego szczególną do podstawowego aktu prawnego dotyczącego opodatkowania dochodów osób fizycznych. Dokonując wykładni przepisów nie można abstrahować od racji aksjologicznych, które legły przy uchwalaniu przez ustawodawcę określonego środka, w tym dotyczących stwarzania jednakich reguł dokumentowania wszystkich darowizn podlegających odliczeniu od podstawy opodatkowania wyznaczonej w przepisach u.p.d.o.f.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2798/13 w sprawie ze skargi D. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 września 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kwotę 600 (słownie: sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2798/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę D. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 września 2013 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r.

1.2. Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji podał, że decyzją z dnia 26 kwietnia 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. - T. określił Skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie wyższej aniżeli wskazana w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu PIT-37. W uzasadnieniu wskazał, że podatniczka co do dokonanego odliczenia od podstawy opodatkowania kwoty 25.000,00 zł przedstawiła umowę darowizny zawartą w dniu 12 listopada 2008 r. pomiędzy Skarżącą a jedną z Parafii Rzymsko-Katolickich w B. na kwotę 25.000,00 zł z przeznaczeniem jej na cele charytatywno-opiekuńcze, pokwitowanie odbioru darowizny w wysokości 25.000,00 zł z dnia 12 listopada 2008 r., wystawione i podpisane przez Proboszcza tej Parafii oraz informację wystawioną przez obdarowaną Parafię o przeznaczeniu darowizny na cele charytatywno-opiekuńcze. Organ podatkowy I instancji wskazując na treść art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, ze zm., dalej zwana: "u.s.p.d.k.k.") i stwierdził, iż stanowi on przepis szczególny do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., zwana dalej: "u.p.d.o.f."). W rezultacie darowizny osób fizycznych na kościelną działalność charytatywno - opiekuńczą są w całości wyłączone z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Organ podatkowy wskazał, iż od dnia 1 stycznia 2006 r. dla udokumentowania odliczenia kwot darowizn od dochodu przed jego opodatkowaniem, ma zastosowanie przepis art. 26 ust. 7 w zw. z ust. 6d u.p.d.o.f. na podstawie którego dokumentem potwierdzającym możliwość wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych darowizn wynikających z odrębnych ustaw jest dowód wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego. Organ podatkowy podkreślił, iż do potwierdzenia darowizny nie wystarczy okazanie pokwitowania odbioru darowizny przez obdarowaną Parafię, gdyż dokument taki przedstawia jedynie zapewnienie, iż darowizna została przekazana. Od powyższego rozstrzygnięcia wywiedzione zostało odwołanie, w którym zarzucono naruszenie m.in. art. 26 ust. 1 i ust. 6d, art. 27 ust. 7 pkt 2, art. 27 oraz art. 45 ust. 1 i ust. 6 u.p.d.o.f poprzez błędne zastosowanie, polegające na tym, że organ podatkowy I instancji błędnie uznaje, że do darowizn na działalność charytatywno-opiekuńczą kościoła mają zastosowanie przepisy u.p.d.o.f. (a w szczególności przepisy w zakresie dokumentowania tych darowizn), podczas gdy art. 55 ust. 7 u.s.p.d.k.k. jest klasycznym lex specialis, który wyłącza możliwość stosowania przepisów ustawy podatkowej także do zasad rozliczania i dokumentowania tych darowizn.