Wyrok NSA z dnia 31 maja 2016 r., sygn. II OSK 2562/14

Wspólne działanie nie jest wyrazem realizowania interesu grupowego czy powszechnego, będącego czymś innym niż suma interesów indywidualnych. Nie jest to odrębna kategoria pojęciowa, odrębny interes uprawnienie funkcjonujące obok interesu indywidualnego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) Sędziowie NSA Barbara Adamiak del. WSA Ireneusz Dukiel Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kuberska-Pellegrino po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skarg kasacyjnych Grupy mieszkańców reprezentowanej przez Stowarzyszenie "[...]" w B., M. R. i R.Ż.-T. oraz Wojewody Pomorskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12 marca 2014 r. sygn. akt II SA/Gd 38/13 w sprawie ze skarg Wojewody Pomorskiego oraz Grupy mieszkańców reprezentowanej przez Stowarzyszenie"[...]" w B. na uchwałę Rady Gminy T. z dnia 28 czerwca 2012 r. nr XI 113/2012 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, 2. zasądza od Gminy T. na rzecz M. R. i R.Ż.-T solidarnie kwotę 370 (trzysta siedemdziesiąt) złotych oraz na rzecz Grupy mieszkańców reprezentowanej przez Stowarzyszenie "[...]" w B. kwotę 370 (trzysta siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 marca 2014 r. sygn. akt II SA/Gd 38/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargi Wojewody Pomorskiego oraz Grupy mieszkańców reprezentowanej przez Stowarzyszenie "[...]" z siedzibą w B. na uchwałę Rady Gminy T. z dnia 28 czerwca 2012 r. nr XI 113/2012 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów predysponowanych pod lokalizację siłowni wiatrowych w obrębie geodezyjnym T. i T. w gminie T..

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że Wojewoda Pomorski zaskarżył przedmiotową uchwałę zarzucając organowi samorządu terytorialnego naruszenie art. 17 pkt 7 lit. c i art. 20 ustawy z dni 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U z 2012 r. poz. 647 ze zm., dalej u.p.z.p.) oraz art.16 ust. 7 i art. 23 ust 5 ustawy z dnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U z 2009 r., nr 151, poz. 1220 ze zm.) w związku z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. poprzez przyjęcie planu miejscowego sprzecznego z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków rozwoju gminy T., przyjętym uchwałą nr III/18/2002 z dnia 30 grudnia 2002 r. w związku z niewskazaniem w planie w sposób jednoznaczny rozmieszczenia terenów pod lokalizację konkretnej elektrowni wiatrowej, co uwzględniałoby wytyczne zawarte w studium. Wojewoda zarzucił także naruszenie przepisu art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz.1587 ze zm., dalej rozporządzenie) poprzez oznaczenie terenów rolnych dwoma różnymi symbolami, tj. "R" i "EW/R", mimo iż oba obszary te przeznaczone są pod budowę elektrowni wiatrowych. W skardze podkreślono ponadto, że niedopuszczalna jest budowa na terenach rolnych obiektów przemysłowych nie związanych z rolnictwem i przetwórstwem rolnym. Dodatkowo brak wydzielenia liniami rozgraniczającymi terenów o różnym przeznaczeniu jest zatajeniem przed społeczeństwem zamierzeń inwestora, przez co godzi w dyspozycję art. 36 u.p.z.p., co skutkuje brakiem rzetelnych podstaw do określenia wzrostu lub spadku wartości nieruchomości objętych tymi obszarami. Niezgodny ze studium jest także, w opinii skarżącego, brak w planie miejscowym zapisów odnoszących się do stref ochronnych dla dróg publicznych, wód powierzchniowych, lasów i terenów planowanych zalesień. Ponadto w planie nie uwzględniono minimalnej odległości jaka musi dzielić elektrownie od nieprzekraczalnej linii zabudowy, która to odległość zgodnie ze studium powinna wynosić 400 m. Zaś w świetle uzgodnienia Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego odległość ta wynosić powinna 500 m. Jednocześnie Wojewoda wskazał, że brak jest uzgodnień z państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym w zakresie uwarunkowań i przebiegu trasy linii 110 kV oraz ustaleń w zakresie ochrony ładu przestrzennego i krajobrazu kulturowego. Za naruszenie procedury sporządzania planu uznał Wojewoda wyłożenie do wglądu publicznego planu w innej skali niż projekt planu przedstawiony do uchwalenia Radzie (tj. 1:2000), co stanowi istotne naruszenie ustawowo określonych zasad sporządzania planu w rozumieniu art. 28 ust.1u.p.z.p.