Wyrok NSA z dnia 25 maja 2017 r., sygn. II FSK 1340/15

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia NSA Grażyna Nasierowska, Sędzia WSA (del.) Paweł Kowalski (sprawozdawca), Protokolant Anna Świech, po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 22 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 1104/14 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy kwotę 3 600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z 22 grudnia 2014r. oddalił skargę J. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 20 sierpnia 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r.

Wskazaną decyzją z 20 sierpnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy utrzymał w mocy decyzję z 26 maja 2014 r., którą Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił stronie wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 189 959 zł.

W uzasadnieniu wskazał, że w 2008 r. podatnik prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą m.in. w ramach firmy A. J. P. w G., której przedmiotem był zakup oleju, przetwarzanie produktów rafinacji ropy naftowej oraz dalsza sprzedaż kupowanego oleju. Organ odnosząc się do faktur VAT wystawionych przez F. N. M. w G. na łączną kwotę 199 767,17 zł, dokumentujących sprzedaż towarów oraz usług załadunkowych i rozładunkowych zauważył, że z całości zebranego materiału dowodowego wynika, iż M. N. wykonywał względem skarżącego różne czynności nie związane z przedmiotem jego działalności, takie jak: czynności zaopatrzeniowe, magazynowe, sprzedażowe, przejawiające typowe cechy obowiązków pracowniczych, albowiem czynności te były wykonywane w określony sposób, we wskazanym czasie i miejscu wykonania. Podatnik ten nie wykonywał jednak dla skarżącego żadnych usług ani nie sprzedał towarów w ramach prowadzonej firmy, albowiem nie posiadał środków transportu, magazynów, biura, nie ponosił żadnych kosztów funkcjonowania firmy, nie zatrudniał pracowników. W konsekwencji organ uznał, że całokształt zgromadzonego materiału dowodowego uprawnia do twierdzenia, że zakwestionowane przez organ podatkowy pierwszej instancji transakcje były pozorne i potwierdzone fikcyjnymi fakturami VAT. Zatem wydatków, które zostały udokumentowane nierzetelnymi fakturami nie można uznać za koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.