Wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 r., sygn. I PR 350/90

Roszczenie o ponowne nawiązanie stosunku pracy wynika z nowej, wprowadzonej przez ustawę z 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkową, samorządową, przekonania polityczne i religijne (Dz.U. art. 32, poz. 172 ze zm.), podstawy prawnej, w związku z czym nie należy w rozumowaniu ani w toku postępowaniu dowodowego stosować analogii do reguł mających zastosowanie przy wznowieniu postępowania czy przy rewizji nadzwyczajnej, a także zwykłej. Z woli ustawodawcy wyrażonej w tej ustawie, sprawy wcześniej rozstrzygnięte badane są ponownie przez sąd nie dlatego, że wyroki sądowe wydane zostały w sprzeczności z obowiązującym w owym czasie prawem, lecz dlatego, że prawodawca nakazuje, by ocenić decyzje o rozwiązaniu stosunku pracy w świetle nowych kryteriów sformułowanych w jej art. 1.

Roszczenie z art. 1 powołanej ustawy powstaje, gdy stosunek pracy z pracownikiem został rozwiązany w jakikolwiek sposób, a także w razie gdy umowa o pracę wygasła w związku z okolicznościami, o których mowa w tym przepisie. Zwrot „stosunek pracy został rozwiązany” należy w tym kontekście podejmować szeroko, włączając w jego zakres takie wypadki ustania stosunku pracy w wyniku wypowiedzenia zmieniającego, a także rozwiązania w następstwie porozumienia stron, jeżeli są podstawy dla twierdzenia, iż zgoda pracownika na odejście w tym trybie została na nim wymuszona.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Anny K. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej w P. o ponowne nawiązanie stosunku pracy na skutek rewizji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 13 czerwca 1990 r. X P 77/90 – zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że nakazał stronie pozwanej ponownie zatrudnić powódkę na stanowisku odpowiadającym posiadanym przez nią kwalifikacjom zawodowym, jednak nie niższym niż poprzednio zajmowane.