Wyrok SN z dnia 3 października 2007 r., sygn. IV CSK 160/07

1. Porozumienie dłużnika z cedentem, zmieniające lub rozwiązujące umowę, z której wynika przelana wierzytelność, zawarte bez zgody cesjonarusza, wywiera skutki między dłużnikiem a cesjonaruszem, jeżeli dłużnik w chwili zawarcia tego porozumienia nie był zawiadomiony przez cedenta o przelewie, ani o nim nie wiedział (512 k.c.).

2. O zamiarze dłużnika zrzeczenia się określonego zarzutu, dopuszczalnego na podstawie art. 513 § 1 k.c., można wnosić tylko wtedy, gdy zarzut ten był znany dłużnikowi lub gdy dłużnik powinien był liczyć się z jego powstaniem.

Sędzia SN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)

Sędzia SN Katarzyna Tyczka-Rote

Sędzia SN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa „P.F.”, spółki z o.o. w L. przeciwko "W.", spółce z o.o. w W. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 3 października 2007 r. skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 11 października 2006 r.

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

„P.F.”, spółka z o.o. w L. wniosła o zasądzenie od "W.", spółki z o.o. w W. kwoty 329 593,37 zł z ustawowymi odsetkami, wskazując, że na podstawie umowy zawartej z nieuczestniczącym w sprawie "P.K.D.", spółką z o.o. w G. (faktorantem, cedentem) nabyła wierzytelności przysługujące "P.K.D." wobec pozwanej (dłużnika przelanych wierzytelności). Mimo wezwania do zapłaty, pozwana nie uregulowała określonej w pozwie wierzytelności nabytej przez stronę powodową (faktora, cesjonariusza).

Nakazem zapłaty z dnia 16 lutego 2005 r. Sąd Okręgowy w Lublinie uwzględnił powództwo w całości, a wyrokiem z dnia 13 marca 2006 r., po rozpoznaniu zarzutów pozwanej, zmienił nakaz zapłaty w części dotyczącej odsetek ustawowych, poza tym utrzymując go w mocy i ustalając następujący stan faktyczny.

W dniu 12 października 2004 r. strona powodowa zawarła z "P.K.D." umowę faktoringu, w której zobowiązała się do odpłatnego nabywania wierzytelności pieniężnych przysługujących "P.K.D." w stosunku do kontrahentów. Zgodnie z tą umową, nabycie wierzytelności następowało na pisemny wniosek "P.K.D." składany stronie powodowej wraz z fakturą stwierdzającą wierzytelność. Wypłata zaliczki przez faktora stanowiła przyjęcie wierzytelności do finansowania. O zawarciu umowy faktoringu "P.K.D." zawiadomiło pozwaną pismem z dnia 25 października 2004 r. W dniu 29 grudnia 2004 r. "P.K.D." złożyło stronie powodowej wniosek o nabycie wierzytelności stwierdzonej fakturą, wystawioną przez "P.K.D." w dniu 29 grudnia 2004 r. Wierzytelność stwierdzona tą fakturą wynikała z umowy sprzedaży wyrobów tytoniowych, zawartej między "P.K.D." jako sprzedawcą a pozwaną jako kupującym. Na fakturze umieszczono adnotację o przeniesieniu stwierdzonej nią wierzytelności na stronę powodową oraz o obowiązku pozwanej zapłaty wierzytelności w terminie do dnia 28 stycznia 2005 r. na wskazany rachunek bankowy strony powodowej. Odbiór faktury pokwitował Lucjan W., prezes pozwanej. Do wniosku "P.K.D." złożonego stronie powodowej dołączone zostało, podpisane w imieniu pozwanej przez jej prezesa, pismo zatytułowane „potwierdzenie istnienia wierzytelności przez kontrahenta", zawierające oświadczenie o istnieniu i bezsporności wierzytelności objętej wskazaną fakturą oraz akceptację zobowiązania do jej zapłaty w podanym terminie na wymieniony rachunek bankowy strony powodowej.