Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 5 lipca 2018 r. (Zieliński przeciwko Polsce), sygn. 43924/12

Zgodnie z Artykułem 5 § 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, organy władzy decydując o tym, czy dana osoba powinna być zwolniona, czy też aresztowana, są zobowiązane rozważyć zastosowanie alternatywnych środków, zapewniających jej stawiennictwo na rozprawie. W istocie przepis ten statuuje nie tylko prawo do "bycia sądzonym w rozsądnym terminie lub do zwolnienia na czas postępowania", ale także stanowi, że "zwolnienie może zostać uzależnione od udzielenia gwarancji zapewniających stawiennictwo na rozprawie"

Teza od Redakcji

W sprawie Zieliński przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Pierwsza), zasiadając jako Izba w składzie:

Aleš Pejchal, Przewodniczący,

Armen Harutyunyan,

Jovan Ilievski, sędziowie,

oraz Renata Degener, Zastępca Kanclerza Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 czerwca 2018 r.

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym samym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 43924/12) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionej do Trybunału na mocy Artykułu 34 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności ("Konwencja") przez obywatela polskiego, Pana Ryszarda Zielińskiego ("Skarżący"), dnia 25 czerwca 2012 r.

2. Skarżący reprezentowany był przez Panią A. Plejewską, prawniczkę praktykującą w Gdyni. Rząd polski ("Rząd") był reprezentowany przez swojego pełnomocnika, Panią J. Chrzanowską z Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.

3. W dniu 16 stycznia 2014 r. skarga została zakomunikowana Rządowi.

STAN FAKTYCZNY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

4. Skarżący urodził się w 1954 r. i mieszka w Gdyni.

5. W dniu 2 stycznia 2007 r. skarżący został zatrzymany pod zarzutem popełnienia przestępstwa zabójstwa wspólnie z innymi osobami.

6. Dnia 5 stycznia 2007 r. Sąd Rejonowy w Gdyni zastosował wobec skarżącego tymczasowe aresztowanie. Sąd podkreślił potrzebę zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, biorąc pod uwagę, że w sprawie nadal należało przeprowadzić szereg dowodów. Zwrócił też uwagę, że postępowanie dotyczyło kilku rzekomych współsprawców. Ponadto podkreślił prawdopodobieństwo wymierzenia skarżącemu surowej kary.