Wyrok WSA w Opolu z dnia 29 kwietnia 2004 r., sygn. II SA/Wr 2014/01

Przepis art. 11[1] dodany został przez art. 1 pkt 10 ustawy nowelizacyjnej z dnia 12 września 1996 r. o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 127 poz. 593/ i miał inne brzmienie, aniżeli w dacie zaskarżonej czynności, kiedy to obowiązywała nowelizacja wprowadzona art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 113 poz. 732/, w wyniku której m.in. zmieniono redakcję ust. 1 przez zastąpienie zwrotu "opłata za zezwolenia" zwrotem "opłata za korzystanie z zezwoleń" oraz dodano cytowany przepis ust. 5.

Poprzednie brzmienie przepisu art. 11[1] ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. 2002 nr 147 poz. 1231 ze zm./ wskazywało, że przedsiębiorca ma obowiązek wniesienia opłaty za cały rok, niezależnie od tego, czy zezwolenie na sprzedaż alkoholu obejmowało swoją ważnością cały rok. Znowelizowany przepis wprowadził zasadę proporcjonalności opłaty w odniesieniu do okresu ważności zezwolenia w przypadku nabycia lub utraty w danym roku ważności zezwolenia. Z ust. 1 po nowelizacji sierpniowej jasno wynika, że opłatę pobiera się za korzystanie z zezwoleń. A contrario wnioskować należy, iż w przypadku, gdy podmiot gospodarczy utraci na przestrzeni roku - w myśl przepisów obowiązujących -i to niezależnie od przyczyny - możliwość korzystania z zezwolenia, wygasa też obowiązek uiszczania opłaty za okres, w którym z zezwolenia nie korzystał. Zatem w sytuacji, gdy zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych utraci w danym roku kalendarzowym ważność z jakiejkolwiek przyczyny, a podmiot gospodarczy uiści opłatę za cały rok do dnia 31 stycznia danego roku, to gmina jest zobowiązana zwrócić opłatę za niewykorzystany okres zezwolenia.