Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 8 września 2008 r., sygn. I SA/Wr 387/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Lidia Błystak, Sędziowie Asesor WSA Dagmara Dominik, Sędzia NSA Halina Betta (sprawozdawca), Protokolant Aleksandra Madej, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 3 września 2008 r. sprawy ze skargi "A" Spółki Akcyjnej we W. na postanowienie Dyrektor Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] nr [...] , II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 117 (sto siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Przedmiotem zaskarżenia jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. Nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o udzielonej w dniu [...] r. pomocy de minimis w wysokości 325,00 zł dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że do wniosku o wydanie zaświadczenia strona dołączyła m.in. rejestr pomocy publicznej, elektroniczne kopie dotychczasowych zaświadczeń o uzyskanej pomocy de mini mis, oświadczenie o nie korzystaniu z pomocy innej niż de minimis w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych oraz oświadczenie, że nie jest przedsiębiorcą znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej.

Organ pierwszej, instancji postanowieniem z dnia [...] r. Nr [...] odmówił wydania zaświadczenia o udzielonej w dniu [...] r. pomocy de minimis w kwocie 325,00 zł, wskazując na przepis art. 33 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm. zwanej dalej "ustawą o rehabilitacji") oraz regulujące sposób wykorzystywania środków zgromadzonych na ZFRON przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1999 r. Nr 3, poz. 22 ze zm. zwanego dalej "rozporządzeniem MPiPS w sprawie ZFRON") i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakład pracy chronionej (Dz. U. z 2004 r. Nr 98, poz. 989 ze zm. zwanego dalej "rozporządzeniem RM z 2004 r."), oraz obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakład pracy chronionej (Dz. U. z 2007 r. Nr 76, poz.496 ze zm. zwanej dalej "rozporządzeniem RM z 2007 r."), wyjaśniając, że pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest obowiązany do prowadzenia rachunku bankowego środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz przekazywania na ten rachunek środków funduszu rehabilitacji w terminie 7 dni od dnia ich uzyskania. Stwierdzono ponadto, iż z wyciągu bankowego wynika jednoznacznie, że wydatek w kwocie 325,00 zł wynikający z faktury nr [...] z dnia [...] r. został pokryty z bieżącego rachunku spółki, a nie ze środków zgromadzonych na rachunku prowadzonym dla ZFRON.

Na skutek wniesionego przez stronę zażalenia, organ odwoławczy utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. W postanowieniu organ odwoławczy przedstawił obowiązki płatników będących zakładami pracy chronionej lub aktywności zawodowej wynikające z art. 38 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) oraz obowiązki pracodawcy prowadzącego zakład pracy chronionej wynikające z art. 33 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy o rehabilitacji. Podkreślił, że od dnia wejścia w życie rozporządzenia RM z 2004 r. tj. od dnia 16 kwietnia 2004 r. przyjmuje się, że dniem udzielenia pomocy de minimis jest dzień wydatkowania środków zgromadzonych na ZFRON, na cele określone w rozporządzeniu. Warunkiem uznania pomocy jako pomocy de minimis jest wydanie zaświadczenia przez organ podatkowy (§ 5 ust. 1 rozporządzenia RM z 2007 r), w celu uzyskania którego przedsiębiorca przedkłada informację o dokonaniu wydatku, w ciągu 30 dni od jego dokonania, ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Zdaniem organu odwoławczego z przedłożonego przez stronę wyciągu bankowego wynika jednoznacznie, że wydatek w kwocie 325,00 zł dokonany w dniu [...] r. faktura nr [...] z dnia [...] r. został pokryty z bieżącego rachunku Spółki, a nie ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym prowadzonym dla ZFRON. Taka forma pokrywania wydatków nie została przewidziana w § 4 rozporządzenia RM z 2007 r., a zatem wydatkowanie w dniu 28 sierpnia 2007 r. z rachunku ZFRON kwoty w wysokości 325, 00 zł. nie można uznać za udzielenie pomocy de minimis. Dodatkowo wskazano, że nie można uznać za wydatkowanie środków z ZFRON w przypadku dokonania zapłaty ze środków innych niż zgromadzone na ZFRON, które następnie zostały z ZFRON zrekompensowane. Wskazał organ, że stanowisko to jest zbieżne ze stanowiskiem zajmowanym przez Ministerstwo Finansów. Dodatkowo organ odwoławczy uznał za bezzasadny zarzut naruszenia art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego (zwanego dalej "k.p.a"), gdyż jego zdaniem do wydawania zaświadczeń o pomocy de minimis, mają odpowiednio zastosowanie przepisy art. 306a-306d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).Wskazano również, w oparciu o treść art. 39 ust. 1 z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. Nr 123, poz. 1291), na uprawnienie organu udzielającego pomocy do żądania od beneficjenta pomocy informacji dotyczącej ich pomocy publicznej. Zatem stwierdzono, że organ pierwszej instancji działa w granicach i na podstawie prawa.