Wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 października 2008 r., sygn. III SA/Wa 416/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Kleiber, Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (sprawozdawca), Protokolant Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2008 r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 16 grudnia 2004r. sygn. akt III SA 3522/03 uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z [...] listopada 2003r. wydaną wobec A. M., prowadzącego działalność gospodarczą po nazwą "L." w L., w zakresie podatku VAT za 1999r. Sąd podniósł, że wydano ją z naruszeniem art. 10 ust. 2, art. 6, art. 13 i art. 15 ust. 1 ustawy z 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm., dalej zwana "ustawą o VAT"). Przed organami podatkowymi stwierdzono fikcyjność zakupów od firmy A.R., O., L., a co za tym idzie brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przez skarżącego. Należało więc zbadać transakcje sprzedaży pod kątem wyliczenia prawidłowej kwoty podatku należnego. Skoro podatnik nie zakupił towaru, jak udowodniły organy w odniesieniu do ww. pomiotów, nie mógł go sprzedać. Istniało więc uzasadnione prawdopodobieństwo, że wykazany przez stronę w deklaracjach podatkowych obrót nie odzwierciedla rzeczywistości, w konsekwencji podatek należny był inny niż wykazany w deklaracjach podatkowych. Brak weryfikacji podatku należnego w relacji z ustaleniami dotyczącymi podatku naliczonego powodował, że zobowiązanie podatkowe określono w sposób odbiegający od rzeczywistości oraz niegodny z art. 10 ust. 2, art. 6, art. 13, art. 15 ust. 1. Sąd podkreślił przy tym, że nie kwestionuje ustaleń faktycznych organów w zakresie zakupu przez skarżącego towarów, którego w rzeczywistości nie było, oraz przyjęcia, że w takim przypadku skarżący nie był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego.

Zdaniem Sądu chybiony był natomiast zarzut skargi o naruszeniu art. 19 ust. 1 ustawy o VAT oraz § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a), § 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 15 grudnia 1997r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024 ze zm., dalej zwane "rozporządzeniem z 1997r."). W świetle art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, jeśli podatnik korzysta z prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, musi spełniać wszystkie wymagania określone przepisami. Ograniczenia wynikają z ww. przepisów rozporządzenia. Organy do ustalonego stanu faktycznego prawidłowo zastosowały ww. § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a), § 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia z 1997r. Kontrahenci strony np. "M.", "D.", "K.." nie posiadali kopii faktur sprzedaży i nie rozliczyli związanego z tymi transakcjami podatku. Na prawo do odliczenia podatku VAT nie może mieć wpływu udokumentowana kradzież dokumentów źródłowych u kontrahenta, a kopii faktury nie może zastąpić oświadczeniem podatnika o dokonywaniu transakcji. Słusznie zatem organy nie uznały kwot podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących zakup od tych podmiotów. Nie złożenie deklaracji podatkowych lub złożenie deklaracji bez możliwości ustalenia, jakie faktury uwzględniono w danej deklaracji nie pozwala zastosować § 54 ust. 9 rozporządzenia z 1997r.

Sąd nie uznał też zarzutu dotyczącego braku udziału w postępowaniu podatkowym, podnosząc, że z dokumentów wyraźnie wynika, że skarżący brał udział w całym toku postępowania i miał możliwość składania uwag i wyjaśnień. Sąd w odniesieniu natomiast do zarzutu naruszenia art. 139 § 3 i art. 140 O.p. wyjaśnił, że wprawdzie nie rozpatrzono odwołania strony w terminie 2 miesięcy, ale strona była informowana o nowym terminie załatwienia sprawy.

Ww. wyrok uprawomocnił się w związku z niezłożeniem skargi kasacyjnej przez żadną ze stron.

Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z [...] grudnia 2007r., z uwagi na art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej zwana "P.p.s.a."), uchylił decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z [...] listopada 2003r. oraz: 1) określił nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc za: styczeń 1999r. - 52.578zł, za luty 1999r. - 28.259zł, maj 1999r. - 699zł; 2) określił zobowiązanie podatkowe za: marzec 1999r. - 16.652zł, kwiecień 1999r. - 32.752zł, czerwiec 1999r. - 22.579zł, lipiec 1999r. -7.145zł, sierpień 1999r. - 7.082zł, październik 1999r. - 7.565zł, grudzień 1999r. - 20.022zł; 3) umorzył postępowanie za wrzesień i listopad 1999r.

Doszło zatem do zmniejszenia pierwotnie określonego zobowiązania strony w VAT za poszczególne miesiące 1999r. z 1.521.341,90zł do 161.145, 58zł.

W podstawie ww. decyzji wskazano art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej jako "O.p.") w związku z art. 10 ust. 2, art. 6, art. 13, art. 15 ust. 1 i art. 19 ust. 1, 2 ustawy o VAT. Organ odwoławczy na wstępie zajął się kwestią przedawnienia i wyjaśnił, że z informacji uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z [...] marca 2007r. wynika, że wobec strony skutecznie zastosowano środek egzekucyjny, o którym poinformowano ją 12 listopada 2003r. Doszło zatem do przerwania biegu terminu przedawnienia, który upłynąłby w stosunku do miesięcy od stycznia do listopada 1999r. z końcem 2004r., a wobec grudnia 1999r. z końcem 2005r. Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego B. skierowane do strony 7 marca 2006r. o "wygaśnięciu zobowiązania podatkowego VAT za 1999r." oraz że tytuły wykonawcze "zostały zamknięte" nie ma wpływu na przerwanie terminu przedawnienia z wyżej wskazanego powodu.

Dyrektor Izby Skarbowej odwołując się do stanowiska WSA w Warszawie wyrażonego w ww. wyroku wskazał, że u kontrahentów Strony - "M.", "D.", "K." Sp. z o.o. doszło do prawidłowego zastosowania § 54 ust. 4 pkt 2 oraz § 54 ust. 9 rozporządzenia z 1997r. Z przeprowadzonych postępowań wynikało, że dokumentacja księgowa, albo zaginęła, albo została skradziona. Inny kontrahent strony "C.", choć wystawił faktury na rzecz strony, nie zapłacił należnego podatku, ani nie złożył deklaracji VAT-7, nie przedłożył też ewidencji, o której mowa w art. 27 ust. 4 ustawy o VAT. Nie posiadał też wszystkich dowodów dotyczących sprzedaży i zakupów. W odniesieniu do ww. firm organ odwoławczy przedstawił szczegółowo faktury, na podstawie których nie przysługiwało stronie prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Wyjaśnił ponadto, z jakich przyczyn argumentacja strony nie zasługiwała na uwzględnienie, odwołując się do wyroków: Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 sierpnia 2003r., sygn. akt III SA 1825/01 i Trybunału Konstytucyjnego z 16 sierpnia 1998r., sygn. akt U 9/97. Skoro nie było możliwości realnego skontrolowania, że sprzedawca towarów prowadził działalność gospodarczą oraz posiadał dowody odzwierciedlające zdarzenia gospodarcze, niemożliwe było dokonanie przez stronę odliczeń na mocy art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Dyrektor podniósł także, że strona nabyła również od firmy "L." usługi marketingowe i consultingowe (faktury z 20, 30 grudnia 1999r.), ale z wyroku WSA w Warszawie z 24 sierpnia 2005r., sygn. akt III SA/Wa 1069/05 wynika, że czynności z tych faktur nie miały wpływu na wielkość osiąganych przychodów ani w 1999r., ani w latach następnych. Sam kontrolowany nie był w stanie wskazać efektów wynikających z poniesionych wydatków. Usługi te nie miały również charakteru kosztów uzyskania przychodów, nie dokonano potwierdzenia ich zapłaty, ani dokumentów potwierdzających ich wykonanie. Należało wobec nich zastosować art. 25 ust. 1 pkt 3 Ustawy o VAT.

Organ odwoławczy uznał jednak, że strona miała prawo do odliczenia podatku naliczonego, choć organ pierwszej instancji prawo to kwestionował, w odniesieniu do faktur wystawianych przez:

1) "O. w G., gdyż przekazano kopie faktur;

2) "H.", z wyjątkiem faktury za styczeń 1999r., gdyż firma ta za ten miesiąc nie składała deklaracji VAT-7; w odniesieniu do pozostałych faktur organ powołał się na wydanie przez Sąd Gospodarczy nakazu zapłaty w sprawie z powództwa wspólników spółki "H." przeciwko stronie skarżącej, z uwagi na brak płatności za faktury dotyczące 1999r.;

3) "A." I. R. od stycznia do marca 1999r. Wówczas w firmie tej był towar, co wynika z przesłuchania I. R. Faktury dotyczące strony skarżącej zadeklarowano oraz zaewidencjonowano. Z prawomocnego wyroku WSA w Warszawie z 24 sierpnia 2005r., sygn. akt III SA/Wa 1069/05 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999r., nie wynika natomiast, iż kwestionowano wielkość przychodów u strony, a ta okoliczność ma znaczenie, jeśli chodzi o prawidłową wielkość obrotu ze sprzedaży w podatku VAT, a tym samym prawidłową wielkość podatku należnego. Inspektor kontroli skarbowej, badając prawidłowość formalną i materialną ksiąg podatkowych nie stwierdził również nierzetelności po stronie przychodów. Skoro tego elementu ustaleń zabrakło w decyzji organu pierwszej instancji, organ odwoławczy uzupełnił swą decyzję w tym zakresie oraz stwierdził, że dokonanie korekty podatku należnego spowodowałoby uzyskanie przez stronę skarżącą nieuzasadnionej korzyści (pomniejszyła już przychód o poniesione wydatki, które uznano za koszty uzyskania przychodu.

Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnił ponadto, że uwzględnił przedstawione przez stronę aspekty sprzedaży. Nie podzielił w związku z tym zastrzeżenia strony z [...] marca 2003r. odnośnie dezaktualizacji ustaleń. Podniósł, że nowe ustalenia okazały się pomocne przy ustaleniu wątku "H.". Stronę wezwano do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego (złożyła wyjaśnienie 14 marca i 10 kwietnia 2006r.), mając na względzie art. 86 § 1 O.p. Wobec strony nie stosowano też art. 233 § 2 O.p., a jedynie uprawnienia reformatoryjne. Zebrany przez organ pierwszej instancji materiał dowodowy rozpatrzono w sposób wyczerpujący w postępowaniu odwoławczym. Wyjaśniono zasadność przesłanek, którymi kierowano się w postępowaniu. Nie dokonano nadinterpretacji przepisów prawa. Ustalenia organu drugiej instancji dotyczą skutków podatkowych wynikających z braku kopii faktur, lub niezłożeni deklaracji podatkowych przez kontrahentów strony oraz faktu zakwestionowania poniesionych wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej powołanie w podstawie prawnej decyzji art. 23 ustawy o VAT, na podstawie którego wydano rozporządzenia z 1997r. stanowi doprecyzowanie podstawy prawnej, a nie wadliwość podstawy.

Strona w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła o 1) uchylenie ww. decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. w części dotyczącej pozbawienia prawa do odliczenia podatku należnego o podatek naliczony w wysokości [...] zł z 30 faktur wystawionych przez "M.", "D.", "H.", "C." i "K. Sp. z o.o." w okresie od stycznia do maja 1999r. oraz w sierpniu i październiku 1999r., 2) zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych. Ww. decyzji zarzuciła naruszenie § 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia z 1997r., art. 19 ust. 1-3a ustawy o VAT oraz art. 120, art. 121, art. 122, art. 127, art. 180, art. 187 § 1 oraz art. 210 O.p.

W uzasadnieniu podniosła, że organ odwoławczy nie uaktualnił i nie uzupełnił materiału dowodowego zgodnie ze wskazówkami WSA zawartymi w wyroku z 16 grudnia 2004r., sygn. akt III SA 3522/03. Uchylił się od oceny ustaleń faktycznych dokonanych przez organ pierwszej instancji, opierając się na materiale dowodowym zebranym przed wydaniem wyroku. Nie wykorzystał swoich uprawnień do merytorycznego rozpoznania całokształtu sprawy, w tym do uzupełnienia materiałów i dowodów na podstawie art. 229 O.p., w wyniku czego doszło do naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania (art. 127 O.p.) i zasady prawdy obiektywnej (art. 122 O.p.).

Zdaniem strony spór w sprawie sprowadza się do oceny zasadności obniżenia przez stronę podatku należnego o podatek naliczony na podstawie faktur zakwestionowanych. Bezsporna jest zaginięcie/kradzież dokumentów źródłowych u kontrahentów strony, które spowodowały niemożność przedstawienia kopii faktur, a w konsekwencji pozbawiło stronę prawa do odliczenia. Organy podatkowe nie wyjaśniły, jaka była sytuacja w momencie wystawienia faktu i nie udowodniły, że ww. faktury nie zostały wystawione w dwóch egzemplarzach kopia, oryginał. Strona powołała się na glosę dr Wojciecha Morawskiego do wyroku NSA z 30 października 2002r., sygn. akt I SA/Wr 1308/00, wskazując, że po nabyciu prawa do obniżki nie można go utracić, bez względu na losy kopii faktury. Decydującego znaczenia nie ma podnoszona przez organy podatkowe okoliczność, że podatku nie zapłacono. Organ drugiej instancji winien podjąć wszelkie działania w celu ustalenia czy w dokumentacji wystawców faktur znajdują się ich kopie, gdy ich brak, czy znajdują się deklaracje ujmujące sprzedaż i podatek należny oraz czy dokumentacje te zawierają ewidencję przewidzianą w art. 27 ust. 4 ustawy VAT lub inne dokumenty pozwalające powiązać dane z deklaracji podatkowej z danymi z konkretnych faktur. NSA podkreślił wielokrotnie, iż podatnik nie może ponosić konsekwencji zachowania się kontrahenta, na które nie ma wpływu. Przedwczesne było stwierdzenie organu odwoławczego, że podatnik nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, gdy nie wyjaśniono w pełni materiału dowodowego.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, czy brak złożenia deklaracji przez spółkę był następstwem czynności sprawdzających podjętych tylko u podatnika, czy też informacji uzyskanych z Urzędu Skarbowego. Okoliczność ta powinna być wyjaśniona w sposób nie budzący wątpliwości w ponownym postępowaniu.

Strona, powołując się na wyrok WSA w Warszawie z 3 sierpnia 2006r., sygn. akt III SA/Wa 187/05, podniosła że nie wyjaśniono, mimo trwającego kilka lat postępowania wszystkich istotnych aspektów stanu faktycznego, powierzchownie rozpoznano sprawę. Nie dążono do dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy i nie wyjaśniono wysuwanych przez stronę wątpliwości. Zaskarżona decyzja opiera się głównie na domniemaniach faktycznych. Nie przeprowadzono żadnego postulowanego przez nią dowodu, tj. nie skonfrontowano strony z kontrahentami, od których kupowała towary, nie zbadano sposobu dokonania płatności, nie ustalono sposobu dostarczenia towaru, itp. W zebranym materiale dowodowym brak jest informacji na temat wyników postępowań skarbowych w kwestionowanych firmach - czy je wszczęto, a jeśli tak to jakim wynikiem się zakończyły.

Dyrektor Izby Skarbowej w W. w odpowiedzi na skargę wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd w pierwszej kolejności zauważa, że zarówno Dyrektor Izby Skarbowej w W. wydając zaskarżoną decyzję, jak również Sąd rozpoznający niniejszą sprawę związany był, stosownie do art. 153 P.p.s.a., oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 grudnia 2004r. sygn. akt III SA 3522/03. Z uzasadnienia tego orzeczenia wynika, że Sąd nie kwestionował ustaleń faktycznych poczynionych przez organy podatkowe w sprawie podatku od towarów i usług za 1999r. Uznał natomiast, że nie rozważono pewnych aspektów wynikających z niekwestionowanego stanu sprawy.

Organ odwoławczy, biorąc pod uwagę zarówno ocenę prawną, jak i wskazania co dalszego postępowania, przedstawił w zaskarżonej decyzji wywody dotyczące możliwości odliczenia wynikające z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o podatku VAT. Przeanalizował zarówno faktury, jak też ewidencje sprzedaży oraz deklaracje podatkowe kontrahentów strony skarżącej. Wziął również pod uwagę wyjaśnienia kontrahentów strony oraz orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych wydanych wobec strony skarżącej w odniesieniu do podatku VAT za poszczególne miesiące 1999r., jak również w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych za ten okres. Na tej podstawie dokonał oceny materiał dowodowego zebranego w sprawie oraz ocenił czy możliwe było dokonanie odliczenia podatku VAT przez stronę skarżącą. Ocena organu podatkowego drugiej instancji nie narusza, ani art. 191 O.p., ani dyspozycji art. 153 P.p.s.a. Mieści się bowiem w granicach swobodnej oceny dowodów, nie wykracza także poza wskazania zawarte w ww. orzeczeniu sądowym, wiążącym Dyrektora Izby Skarbowej. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stwierdza przy tym, że w orzeczeniu wydanym w niniejszej sprawie (wyrok z 16 grudnia 2004r. sygn. akt III SA 3522/03) WSA w Warszawie nie kwestionował ustaleń faktycznych czynionych przed organami podatkowymi.

Tym samym na uwzględnienie nie zasługiwały zarzuty procesowe zawarte w skardze, a przede wszystkim, że nie wyjaśniono, mimo trwającego kilka lat postępowania, wszystkich istotnych aspektów stanu faktycznego oraz, że powierzchownie rozpoznano sprawę. Dyrektor Izby Skarbowej dążąc do dokładnej oceny, niekwestionowanego przez WSA w Warszawie w wyroku z 16 grudnia 2004r. sygn. akt III SA 3522/03, stanu faktycznego sprawy usunął wadliwości, na które nie zwrócił uwagi organ pierwszej instancji. Uczynił to również zgodnie ze wskazaniami i oceną prawną Sądu. Nie naruszył również art. 19 ust. 1 ustawy o VAT oraz przepisów § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a), § 54 ust. 4 pkt 2 i § 54 ust. 9 rozporządzenia z 1997r., jak też art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.

Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, gołosłowne są także twierdzenia skarżącego, że zaskarżona decyzja opiera się głównie na domniemaniach faktycznych. Sąd zauważa bowiem, że organ odwoławczy związany był oceną prawną wyrażoną w wyżej wskazanym orzeczeniu sądowym w zakresie możliwości stosowania § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a), § 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia z 1997r., jak również stwierdzeniem, że w świetle art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, jeśli podatnik korzysta z prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, musi spełniać wszystkie wymagania określone przepisami. Ograniczenia te wynikały, w odniesieniu do poszczególnych miesięcy 1999r., z ww. przepisów rozporządzenia.

Sąd wydając ww. orzeczenie, którym skład orzekający w niniejszej sprawie jest związany, podniósł że organy do ustalonego stanu faktycznego prawidłowo zastosowały ww. § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a), § 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia z 1997r. Kontrahenci strony np. "M.", "D.", "K. Sp. z o.o." nie posiadali kopii faktur sprzedaży i nie rozliczyli związanego z tymi transakcjami podatku. Sąd wskazał również, że nie złożenie deklaracji podatkowych lub złożenie deklaracji bez możliwości ustalenia, jakie faktury uwzględniono w danej deklaracji nie pozwala zastosować § 54 ust. 9 rozporządzenia z 1997r. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stwierdza, że przesądzenie prawidłowości zastosowania ww. przepisów rozporządzenia przez inny skład orzekający w sprawie, nie daje podstaw do czynienia odmiennych ocen prawnych z tego zakresu, choćby nawet strona skarżąca odwoływała się do naruszenia zasad konstytucyjnych w związku z wydaniem rozporządzenia z 1997r., bądź poglądów doktryny, mających potwierdzić jej stanowisko. Odmienne oceny prawne byłyby możliwe, gdyby strona skarżąca skutecznie zakwestionowała ww. orzeczenie w drodze skargi kasacyjnej.

Sąd - oceną którego skład rozpoznający sprawę jest związany - stwierdził ponadto, że na prawo do odliczenia podatku VAT nie może mieć wpływu udokumentowana kradzież dokumentów źródłowych u kontrahenta, a kopii faktury nie może zastąpić oświadczeniem podatnika o dokonywaniu transakcji. Tym samym czynienie Dyrektorowi Izby Skarbowej w W. zarzutów, iż w powyższym zakresie nie skonfrontowano strony z kontrahentami, od których kupowała towary, nie zbadano sposobu dokonania płatności, nie ustalono sposobu dostarczenia towaru, itp. należy uznać za nieuzasadnione. Skoro już raz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przesądził prawomocnie ww. kwestie, wracanie do nich po raz kolejny, tylko z uwagi na brak ich akceptacji przez stronę i chęć przeforsowania własnego stanowiska, nie jest prawidłowe.

Strona skarżąca niezadowolona z rozstrzygnięcia Sądu zawartego w wyroku z 16 grudnia 2004r. sygn. akt III SA 3522/03, mogła je zaskarżyć w trybie i na zasadach, o których została prawidłowo pouczona. Skoro nie skorzystała z drogi prawem przewidzianej, a organ ponownie rozpoznający sprawę, uczynił zadość dyspozycji art. 153 P.p.s.a., nieskuteczne musiały okazać jej zarzuty podnoszone w niniejszym postępowaniu sądowym, a w szczególności, że nie dążono do dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy i nie wyjaśniono wysuwanych przez stronę wątpliwości. Zdaniem Sądu, wbrew stwierdzeniom strony skarżącej, za przedwczesne nie można zatem uznać stwierdzenia organu odwoławczego, że podatnik nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, w związku z niepełnym wyjaśnieniem materiału dowodowego. Materiał dowodowy zgromadzony w toczącym się postępowaniu podatkowym, z którym stronę skarżącą zapoznano, nie budził zastrzeżeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który już raz rozpoznawał sprawę.

Sąd zwraca również uwagę, że prawidłowe jest odwołanie się przez organ odwoławczy do treści art. 86 § 1 O.p, który wskazuje, że podatnicy - w tym kontrahenci strony skarżącej - mają obowiązek przechowywania ksiąg i dokumentów do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego. W odniesieniu do okresów rozliczeniowych od stycznia do listopada 1999r. termin przedawnienia upływał z końcem 2004r., natomiast w odniesieniu do grudnia 1999r. z końcem 2005r. Tym samym żądanie przedłożenia jakichkolwiek dokumentów - faktur, faktur korygujących, rachunków uproszczonych, not korygujących, duplikatów ww. dokumentów byłoby bezcelowe. Słuszne było zatem stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej, że należy wydać zaskarżoną decyzję na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów, w tym m.in. informacji podatkowych, dokumentów urzędowych, szczególnie że Sąd administracyjny uchylając zaskarżoną decyzję nie kwestionował ustaleń faktycznych organów podatkowych obu instancji. Z treścią dokumentów ww., jak również innych dowodów zgromadzonych w sprawie strona skarżąca była zapoznana w sposób prawem przewidziany. Mogła się również wypowiedzieć w odniesieniu do nich.

Tym samym niezasadne jest czynienie organowi odwoławczemu zarzutu nie wykorzystania uprawnień do merytorycznego rozpoznania całokształtu sprawy, w tym do uzupełnienia materiałów i dowodów na podstawie art. 229 O.p., w wyniku czego doszło do naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania (art. 127 O.p.) i zasady prawdy obiektywnej (art. 122 O.p.). Dyrektor Izby Skarbowej, dysponując obszernym materiałem dowodowym, dokonał jego ocen, prawidłowo stosując dyspozycję art. 233 § 2 O.p.

Zdaniem Sądu powyższe rozważania wskazują również, że bezpodstawny jest również zarzutu naruszenia art. 121, art. 180, art. 187 § 1, art. 210 O.p., i to w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Dokonanie ocen przez organ odwoławczy w kontekście wskazanego przez Sąd administracyjny kierunku, w którym zmierzać powinno przyszłe postępowanie organu odwoławczego, było też zgodne z unormowaniami art. 10 ust. 2, art. 6, art. 13 i art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Organ odwoławczy w sposób prawidłowy i wnikliwy przedstawił, jakich naruszeń dopuścił się organ pierwszej instancji w związku z nie uznaniem prawa do odliczenia przez stronę podatku z zakwestionowanych faktur, a w odniesieniu do których nie popełnił błędu. Wskazał również dowody, które wziął za podstawę swych twierdzeń. Wyjaśnił również podstawy prawne swego działania. Podał również orzecznictwo sądowe, które w jego ocenie, uzasadniało dokonanie, takich, a nie innych ocen prawnych, z uwzględnieniem wyroków zapadłych wobec strony skarżącej w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999r., które wywoływało skutki w odniesieniu do podatku od towarów i usług, którym się zajmowano.

Sąd, mając powyższe na uwadze, na mocy art. 151 P.p.s.a., uznał że zasadne jest oddalenie skargi