Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 marca 2009 r., sygn. III SA/Wa 3439/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas, Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Kleiber, Sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Protokolant Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2009 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. z/s w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie

III SA/Wa 3439/08

UZASADNIENIE

W dniu [...] września 2005 r. P. Sp. z o.o. w W. (zwana też dalej "Spółką" lub "Skarżącą") wniosła do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług za styczeń, marzec, kwiecień, czerwiec - wrzesień, grudzień 2001 r., styczeń - marzec, maj - sierpień 2002 r., a także styczeń - kwiecień 2004 r.

Jako uzasadnienie swojego wniosku Spółka wskazała, że wystąpiła z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesienie wydatku inwestycyjnego w sytuacji, gdy rozpoczęta inwestycja została zaniechana. Organ dokonujący interpretacji uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe i ocenił, że powinna ona skorygować odliczony podatek naliczony w miesiącu, w którym zaprzestano inwestycji. Spółka w dniu [...] czerwca 2005 r. dokonała korekt deklaracji VAT zgodnie ze stanowiskiem organu i obniżyła podatek naliczony, ale w dniu [...] września 2005 r. dokonała ponownej korekty zwiększając podatek naliczony. Spółka uznała, że nabyła prawo do odliczenia podatku w chwili otrzymania faktur związanych z wydatkami inwestycyjnymi. Decyzja o zaniechaniu inwestycji nie powinna, według Spółki, wpływać na odliczenie podatku, gdyż w chwili poniesienia wydatku nie istniały żadne przesłanki do zastosowania art. 25 ust. 1 punkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), zwanej też dalej "ustawą". Nie istniały więc podstawy do przyjęcia, że w przyszłości wydatek zostanie uznany za niestanowiący kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazała też na art. 88 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), który uzależnia możliwość odliczenia podatku naliczonego od tego, czy wydatek ten może być w ogóle zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, a nie czy dany wydatek został do nich zaliczony faktycznie.