Wyrok WSA w Opolu z dnia 27 lipca 2009 r., sygn. II SA/Op 188/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Górska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 lipca 2009 r. sprawy ze skargi Wojewody Opolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Ozimku z dnia 30 marca 2009 r. Nr XXXII/306/09 w przedmiocie diet i zwrotu kosztów podróży dla przewodniczących organów wykonawczych jednostek pomocniczych 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, 2) określa, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Wojewoda Opolski wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Ozimku z dnia 30 marca 2009 r., nr XXXII/306/09 w sprawie diet i zwrotu kosztów podróży dla przewodniczących organów wykonawczych jednostek pomocniczych, domagając się stwierdzenia jej nieważności z powodu istotnego naruszenia prawa.

Uchwałę tę Rada Miejska w Ozimku podjęła w oparciu o przepis art. 37b ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) ustalając w § 1 ust. 2, że przyznane przewodniczącym organów wykonawczych jednostek pomocniczych diety i zwrot kosztów podróży wypłaca się miesięcznie w zryczałtowanej wysokości. Sołtysom poszczególnych wsi w wysokości od 15 % - 30 % minimalnego wynagrodzenia, w zależności od sołectwa oraz w wysokości 20 % minimalnego wynagrodzenia dla przewodniczących Zarządów Osiedli w Ozimku. W § 1 ust. 3 wprowadzono natomiast zasadę, iż za obecność na sesji Rady Miejskiej dieta ulega podwyższeniu o 7 % minimalnego wynagrodzenia. Natomiast w czasie zawieszenia przewodniczącego organu wykonawczego jednostki pomocniczej w czynnościach przez Burmistrza Ozimka, za niewypełnienie swoich obowiązków - dieta nie przysługuje ( §1 ust. 4 uchwały).

Wojewoda Opolski zarzucił w skardze, iż wskazane postanowienia uchwały stoją w sprzeczności z przepisem art. 37b ustawy o samorządzie gminnym. W ocenie skarżącego pod pojęciem "diety" należy rozumieć ogólne koszty związane z pełnieniem funkcji przewodniczącego organu wykonawczego jednostki pomocniczej gminy, natomiast za "koszty podróży służbowej" wypada uznać koszty związane ze zrekompensowaniem faktycznie poniesionych wydatków dotyczących odbytych podróży służbowych. Ustalenie przez Radę Miasta kosztów podróży w określonej z góry, zryczałtowanej kwocie, pomijając kwestię rzeczywiście poniesionych wydatków w tym zakresie, które mogą być niższe lub wyższe, stanowi zdaniem skarżącego naruszenie przepisu art. 37b ustawy. Wojewoda podkreślił także, że nieprawidłowym jest ustalenie wysokości diety i kosztów podróży jako jednej kwoty wypłacanej ryczałtowo.